Semua Bab แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Bab 271 - Bab 280

โจวกั๋วเฟิงและจูเต๋อหมิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธในขณะเดียวกันนั้นเองก็รู้สึกนับถือวิธีการของหลินเฟยด้วย!“เจนนี่ เธอจะทำอะไรกันแน่ ทำไมเธอถึงได้ขายข้อมูลของคุณหนูออกไปได้? ”“เธอมันไม่สมควรได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูเลยจริง ๆ! ”จอห์นและชายอีกสามคนตะโกนใส่เจนนี่ด้วยความตกใจและความโกรธ!แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ทราบแน่ชัดว่าสาเหตุคืออะไร แต่พวกเขาก็คาดเดาไปก่อนแล้วว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับหลินเฟยแน่นอน!“หุบปากซะ ถ้าขืนยังกล้าอีกละก็ฉันก็จะยิงเข็มใส่พวกแกด้วยเหมือนกัน และให้พวกแกได้ลิ้มลองรสชาติของมันดู! ”หลินเฟยตะโกนเสียงดัง“แก...... ” จอห์นและอีกสามคนไม่กล้าพูดดูถูกหลินเฟยอีก ทำได้แค่ต้องปิดปากเงียบอย่างไม่เต็มใจ!“เหล่าโจว เหล่าจู พวกนายอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องพวกเขา ไม่ว่ายังไงก็ต้องสอบปากคำคดีของแบล็คโกลฟส์ออกมาให้ได้! ”“หลินเฟย นายกับฉัน พวกเรารีบไปพาคนไปที่หมู่บ้านเถาฮวา! ”“ไม่แน่ว่าบางทีอาจจะยังพอตามทัน! ”ลู่หลียื่นโทรศัพท์ให้โจวกั๋วเฟิงทันที ลากหลินเฟยแล้ววิ่งเข้าไปในรถตำรวจ ทันทีที่เธอเหยียบคันเร่ง รถก็เร่งความเร็ววิ่งออกไป“พวกเราตามไปกันเถอะ! ” เจ้าหน้าที่สายตรวจประม

“แต่คุณเองก็ต้องคิดให้ดี ๆ เรามีกันแค่สองคน แต่พวกเขามีกันตั้งสิบกว่าคน ไม่แน่บางทีบนตัวพวกเขาอาจจะมีปืนอยู่ด้วยก็ได้”“คุณคงไม่คิดว่าแค่ตะโกนออกไปว่าคุณเป็นตำรวจสายตรวจ แล้วคนพวกนั้นจะเชื่อฟัง แล้วให้คุณจับกุมหรอกใช่ไหม? ”“ผมไม่ได้กลัวนะ แค่ผมพูดในสิ่งที่เป็นความจริงก็เท่านั้น”“งั้น......ตอนนี้เราควรทำยังไงกันดี? ”น้ำเสียงที่ดูเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญของลู่หลีก็จางหายไป สีหน้าของเธอดูหงุดหงิดเล็กน้อย“ยังจะทำอะไรได้อีกล่ะ? ทำได้แค่กัดฟันแล้วลุยต่อไง”“ในเมื่อตามผมมาด้วยแล้ว ก็อย่าได้ห่างจากผมแม้แต่นิ้วเดียว ผมจะปกป้องคุณเอง”ใบหน้าของหลินเฟยดูจริงจังมากในเวลานี้ ปราศจากรอยยิ้มขี้เล่นในตอนปกติของเขา“คุณปกป้องฉัน......อืม ได้ งั้นคุณต้องปกป้องฉันให้ดีด้วยนะ”“ขอบคุณนะหลินเฟย รอให้คดีนี้จบลงแล้ว ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเอง”หัวใจของลู่หลีสั่นอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่อ่อนนุ่มกำลังถูกสัมผัสอยู่!เธอทำอะไรไม่ได้ จึงยื่นมือไปกอดหลินเฟยเอาไว้ลู่หลีคิดว่าถ้าเธอไม่บังคับหลินเฟยให้ลงไปในน้ำ หลินเฟยก็คงไม่จำเป็นต้องมาเสี่ยงแบบนี้ทั้งที่หลินเฟยรู้ว่ามีอันตรายแต่ก็ยังไม่จาก

แม้ว่าการไหลของน้ำที่อยู่ตรงใจกลางอ่างเก็บน้ำจะปั่นป่วนอย่างมากเนื่องจากปรากฏการณ์รุ้งกินน้ำ แต่หลินเฟยก็ไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใดสายตาก็มองดูระยะทางที่มีเกือบเจ็ดถึงแปดกิโลเมตร แต่กลับสามารถว่ายข้ามไปได้ในเวลาอันสั้น“บ้าเอ๊ย เป็นหลุมที่ใหญ่มากเลย พลังดูดเองก็มีมหาศาล! ”ครืน!เมื่อหลินเฟยเข้าใกล้ตำแหน่งรุ้งกินน้ำ การเคลื่อนไหวที่นี่ก็ดังกึกก้องเหมือนฟ้าร้องที่ดังไม่หยุดหลินเฟยและลู่หลี ทั้งสองคนเมื่ออยู่ต่อหน้าหลุมดำที่ยาวนับสิบเมตรนี้ พวกเขาก็ดูจะตัวเล็กมาก ๆพอหลินเฟยสามารถคุ้นเคยกับน้ำและพลังแล้ว ก็ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวน้อยลง แต่ลู่หลีก็ยังคงกลัวมากจนใบหน้าของเธอซีด และร่างกายของเธอเองก็สั่นไปทั้งตัวฉากที่น่าทึ่งแบบนี้ หากไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง คงยากที่จะอธิบายความรู้สึกหายใจไม่ออกอย่างรุนแรงแบบนี้ออกไปได้!“จับฉันไว้แน่น ๆ ผมจะเข้าไปแล้ว! ”หลินเฟยอุ้มลู่หลีไว้ในอ้อมแขนของเขา และกอดเธอไว้แน่น ไหลตามกระแสน้ำวนของรุ้งกินน้ำ และทั้งสองคนก็ถูกดูดเข้าไปในหลุมดำในที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้ลู่หลีหายใจไม่ออก หลินเฟยจึงต้องส่งลมหายใจปากต่อปากให้เธอด้วยกระแสน้ำที่แรงแบบนี้ ทั

ลู่หลีก็ดึงสติกลับมา และเลียนแบบหลินเฟยใช้เสื้อผ้าปิดปากและจมูกอย่างรวดเร็ว“ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะมีพิษหรือเปล่า แต่นิยายที่ผมอ่านมักบอกว่าโดยทั่วไปแล้ว อะไรก็ตามที่มีกลิ่นหอมเกินไปในสุสานโบราณนั้นมักจะเป็นพิษเสมอ”หลินเฟยเกาหัวแล้วพูด“เอาล่ะ คุณยังคงอ่านนิยายอยู่...... ” ลู่หลีพูดอะไรไม่ออก แต่ยังไงก็ตาม ไม่สนใจว่าจะพูดยังไง ก็ยังคงใช้ผ้าปิดจมูกไว้อยู่ดี“ดูนั่นสิ มีอะไรบางอย่างอยู่บนกำแพงตรงหน้าคุณ! ”ทันใดนั้นหลินเฟยก็อุทาน และวิ่งไปอย่างรวดเร็วสิ่งที่เห็นบนผนังของทางเดินในสุสานที่ซึ่งเดิมที่เป็นแค่ผนังที่เปลือยเปล่า กลับปรากฏลวดลายจิตรกรรมฝาผนังที่มีสีสันสดใส ภาพวาดอันวิจิตรงดงาม และสีสันแบบตะวันออกที่สมบูรณ์ขึ้นมาเป็นภาพเหล่าชายหญิงหลายร้อยคนสวมชุดโบราณ ทุกคนคุกเข่าอยู่ต่อหน้าสาวสวยคนหนึ่งที่อยู่บนเมฆ กำลังมองสิ่งมีชีวิตทั้งหมดจากที่สูง ๆ และมีเขามังกรอยู่บนหัวของเธอ!สีหน้าของเหล่าผู้ศรัทธา แม้แต่ความบ้าคลั่งก็ยังเทียบไม่ได้!ข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้น มีเสือขาวที่ดุร้ายมากตัวหนึ่ง มีเขี้ยวที่สะดุดตา และยังมีนกฟีนิกซ์หลากสีสันอีกหนึ่งตัวที่กำลังบินวนรอบเธออยู่เมื่อมองอย่างล

เขาหยิบเอามีดสั้นตรงเอวออกมา และเลือกเอาชิ้นสีแดงขนาดเท่าฝ่ามือที่มีประกายแวววาวไปด้วยสีสัน“นี่คือ....เกล็ดงูเหรอ?!”ต่อให้เกล็ดนั้นจะมีรอยคราบเลือด แต่ลู่หลีก็ยังพอจะแยกแยะออกว่ามันคืออะไรในตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกตกใจจนไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา!“ใช่ มันคือเกล็ดงู คิดไม่ถึงจริงๆนะว่างูตัวหนึ่งจะทำเรื่องอะไรแบบนี้ออกมาได้......”หลินเฟนอดจะนึกขยะแขยงไม่ได้!เขาไม่กล้านึกถึงภาพนั้นเลยจริงๆ“เกล็ดแค่ชิ้นเดียวขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือคน เจ้างูตัวนี้อย่างน้อยก็น่าจะยาวสักสิบเมตร ไม่ อาจจะหลายสิบเมตร!”“หรือว่าเจ้าสิ่งนี้เป็นสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในสุสานโบราณมานับพันปี?”เมื่อคิดถึงตรงนี้ใบหน้าของลู่หลีก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว!“คงจะเป็นอย่างนั้น”“ก่อนหน้านี้พวกเราก็พอจะเดาได้ แต่ไม่กล้าที่จะยืนยัน แต่พอเห็นเกล็ดนี้พวกเราก็พอจะยืนยันได้แล้ว”“งั้นงูปล้องฉนวนที่ออกมาจากเขื่อนเก็บน้ำก็คงจะเป็นรุ่นลูกรุ่นหลานของเจ้าตัวนี้แล้วล่ะ”หลินเฟยรู้สึกหนักใจขึ้นมา“คนที่ตายอยู่ด้านหน้าสุสานก่อนหน้านี้ก็คงจะโดนเจ้างูปล้องฉนวนกัดเอาน่ะแหละ”ก่อนหน้านี้ลู่หลีเคยพูดไว้สุสานโบราณนี้น่าจะมีอายุมากก