บททั้งหมดของ แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: บทที่ 251 - บทที่ 260

ลู่หลีรีบแจ้งลูกน้องให้เตรียมพร้อมในทันที แต่น้ำเสียงของเธอยังดูมีความสงสัยอยู่เล็กน้อย"โอเค งั้นคุณรีบมาหน่อยก็แล้วกันนะ"หลังจากที่วางสายไปแล้ว หลินเฟยก็เสแสร้งทำเป็นว่าไม่สนใจและเดินออกไปเปิดประตู"นายมัวทำอะไรอยู่ แค่เปิดประตูก็ชักช้าขนาดนี้! พวกเรารออยู่ครึ่งค่อนวันแล้วนะ"หลินเฟยส่งข้อความและโทรติดต่อ ซึ่งทำให้ล่าช้าไปมากเมื่อเห็นเขาออกมา หวังเอ้อหลินก็ทนต่อความเจ็บปวด พร้อมกับตะคอกออกมา!"เวลานี้ฉันเข้านอนตั้งนานแล้ว จะออกมาเร็วขนาดนี้ได้ไง?""อีกอย่างคลินิกของฉันก็ปิดตั้งนานแล้ว ฉันอยากจะรักษาก็รักษา ไม่อยากจะรักษาก็ได้นี่ นายจะมาตะคอกหาอะไรกัน?"หลินเฟยชักสีหน้า พร้อมพูดออกมาอย่างเย็นชา"แม่งเอ๊ย เก่งนักก็พูดอีกครั้งสิ!"หวังเอ้อหลินพยายามลุกขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ฉุนเฉียว!"น้องรอง นายหยุดพูดเดี๋ยวนี้ เรามาขอร้องให้ใครเขารักษานะ ต้องเกรงใจเขาสักหน่อยสิ!""หมอเทวดาครับ รบกวนคุณรีบช่วยดูขาของน้องชายผมสักหน่อย พอจะมีทางรักษาไหมครับ"หวังต้าหลินรีบหยุดหวังเอ้อหลินเอาไว้ และพูดกับหลินเฟยด้วยรอยยิ้ม"ถ้าเขาไม่ขอโทษฉัน ฉันก็จะไม่รักษาหรอก"หลินเฟยเอามือกอดอกเอาไว้โดยไม่

"พี่ตำรวจครับ อย่างน้อยเราก็ถือว่าซื่อสัตย์ต่อกันมาโดยตลอด ทำไมผมจะต้องโกหกคุณด้วย?"เมื่อหลินเฟยเห็นว่าลู่หลียังถามถึงหลักฐานจากเขาจริงๆ เขาก็หงุดหงิดใจจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือดออกมา!"นายอย่ามาพูดไร้สาระ อะไรคือซื่อสัตย์ต่อกัน!"ใบหน้าของลู่หลีแดงก่ำ เมื่อคิดถึงฉากที่เธอถูกหลินเฟยถอดกางเกงเพื่อระบายน้ำออกมาแต่ถึงกระนั้น เธอก็รีบระงับความเขินอายเอาไว้ และพูดอย่างดื้อรั้นออกมาว่า"ฉันเป็นตำรวจสายตรวจ ทำคดีก็ต้องการหลักฐานอยู่แล้ว ไม่สามารถเชื่ออะไรง่ายๆ ได้""..." หลินเฟยหมดคำพูดอย่างสิ้นเชิงแล้วในตอนนี้!ถ้าไม่ใช่เพราะเข็มสะกดจิตนั้นไม่สามารถใช้งานติดต่อกันได้ เขาก็แทบอยากจะทิ่มไปที่หวังเอ้อหลินอีกสักเล่ม เพื่อให้เขาได้พูดความจริงออกมา!แต่เขาเป็นคนฆ่าแจ็คด้วยมือของตัวเอง ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดออกมาได้"องค์กรแบล็คโกลฟส์ของประเทศหมี่...""ดูเหมือนว่าผมจะเคยได้ยินเกี่ยวกับองค์กรนี้มาบ้างนะ เมื่อห้าปีก่อน ทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศเรา กลุ่มสุสานโบราณจากราชวงศ์หมิงก็ถูกคนจากองค์กรแบล็คโกลฟส์ขโมยไปแล้ว!""การประมาณการแบบอนุรักษนิยม พบว่าของโบราณที่สูญหายภายใ

"ฮ่าฮ่า หมอเทวดาครับ เห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับสารวัตรลู่เถอะนะ คุณจำเป็นต้องร่วมมือปฏิบัติภารกิจกับเราจริงๆ ไม่งั้นมันคงจะดูไม่ดีนะครับ!"สายตรวจอาวุโสสองคนหัวเราะราวกับจิ้งจอกเฒ่าอย่างไงอย่างงั้น"ผม...ช่างมันเถอะ ผมจะไป พรุ่งนี้ผมจะไปนะ พวกคุณกลับไปกันก่อนเถอะ!"เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำพูดขอร้องอย่างไม่หยุดหย่อนของกลุ่มตำรวจสายตรวจ หลินเฟยจึงตอบตกลงไปอย่างเสียไม่ได้"ฮ่าฮ่า ในเมื่อหมอเทวดาหลินได้รับปากแล้ว งั้นเราก็กลับไปที่สถานีเพื่อเตรียมการสำหรับภารกิจในวันพรุ่งนี้กันก่อนเถอะ"ตำรวจสายตรวจอาวุโสสองนายได้ทำการจับกุมตัวหวังเอ้อหลินสองพี่น้อง และนำตัวออกจากหมู่บ้านเถาฮวาในทันที"หรือตำรวจหญิงคนนี้จะตกหลุมรักฉันขึ้นมาจริงๆ แล้ว?""เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันก็ไม่ได้ติดต่อเธอเท่าไหร่ด้วยเหมือนกันนี่นา"เมื่อนึกถึงความแปลกประหลาดของลู่หลี หลินเฟยก็เกาหัวและรู้สึกงุนงงเอาเสียมากๆ"หลินเฟย เมื่อกี้ตำรวจสายตรวจมากมายขนาดนั้นเรียกคนว่าอะไรนะ คุณช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อยสิ!""คุณกับตำรวจสายตรวจหญิงคนนั้น มีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?"จ้าวลู่ลู่ที่กำลังแอบฟังที่ประตูอยู่โดยตลอด เมื่อเห็

"อ้อ อ้อ จริงด้วยสิ เมื่อกี้คุณได้ยินผมพูดละเมอออกมาหรือเปล่า?"หลินเฟยกระแอมไอขึ้นมาสองครั้ง ปรับเสื้อผ้าให้มิดชิด และเดินลงมาจากรถ"ไม่นี่ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะฮึกเหิมมากเลยนะ จะต้องเป็นฝันดีมากเลยใช่ไหมล่ะ!"ลู่หลีถลึงตาใส่หลินเฟย พร้อมกับพูดขึ้นมาการเก็บเสียงของรถนั้นดีมาก ประกอบกับเสียงของหลินเฟยนั้นก็ไม่ได้ดัง ทำไมลู่หลีไม่ได้ยินคำพูดลามกจกเปรตของหลินเฟยแต่อย่างใดแต่เธอก็สามารถเดาได้จากดวงตาที่เจ้าเล่ห์ของหลินเฟยว่า เขาจะต้องฝันถึงเรื่องราวที่ปลุกเร้าอารมณ์ได้อย่างแน่นอน!"แคกๆ ด้วยวัยของผมแล้ว เลือดลมไหลเวียนดีมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่""เรื่องนี้ช่างมันเถอะ เรามาพูดถึงแผนการของพวกคุณก่อนดีกว่านะ"หลินเฟยรีบเปลี่ยนเรื่องพูดในทันที"คุณกับฉันแกล้งเป็นคู่รักกัน เราไปตกปลาที่ริมอ่างน้ำ หรือเดินเล่นก็ได้ พร้อมกับสังเกตว่ามีใครมาหรือเปล่า""ส่วนเรื่องอื่น คุณไม่จำเป็นที่จะต้องรับรู้"เมื่อพูดเรื่องที่เป็นทางการ สีหน้าของลู่หลีก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันทีแต่ว่า หลังจากที่พูดจบ เขาก็มีท่าทางที่เขินอายขึ้นมาเล็กน้อย"อะไรกัน เราแกล้งเป็นคู่รักกัน?""ไม่ ไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ไ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฉากในตอนนี้สำหรับหลินเฟยแล้ว มันคือการทรมานที่รุนแรงเป็นประวัติศาสตร์เลยทีเดียว!แต่เมื่อคิดทบทวนเกี่ยวกับผลที่จะตามมาอย่างควบคุมไม่ได้ หลินเฟยก็พยายามที่จะระงับอารมณ์เอาไว้โดยที่สถานการณ์นี้ ใช้เวลาไปสิบนาทีกว่าเลยทีเดียวในที่สุด สถานการณ์ก็เริ่มคลี่คลายแล้วแรงที่ลู่หลีดูดนิ้วของหลินเฟยนั้นน้อยลงเรื่อยๆ และสายตาของเธอก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วย"เป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?"เมื่อเห็นว่าลู่หลีไม่ได้พึมพำอย่างไม่รู้ตัวแล้วหลินเฟยก็รีบคิดที่จะดึงนิ้วมือกลับมา พร้อมกับถามด้วยสีหน้าที่เจ้าเล่ห์"อืม ฉันรู้สึกดีมากแล้วล่ะ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ และยังดูดพิษให้ฉันด้วย…"ลู่หลีได้สังเกตเห็นว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้น และนั่งอยู่บนตัวของหลินเฟย เธอก็รู้สึกเคอะเขินขึ้นมาทันทีแม้ว่าเธอจะถูกกั้นด้วยกางเกง แต่ลู่หลีก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เลวร้ายและน่ายั่วยวนตรงนั้นได้...แม้ว่าเธอจะถูกหลินเฟยเอาเปรียบมาไม่น้อยก่อนหน้านี้ แต่เมื่อเทียบกับตอนนี้แล้ว แทบจะเปรียบกันไม่ได้เลย เธอกำลังจะละลายแล้วในตอนนี้!หลังจากที่สติกลับคืนมา ลู่ห