All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 231 - Chapter 240

รอให้เลือกชุดชั้นในได้ มันก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว และทุกคนก็นอนหลับลงไปตัวใครตัวมันเสียแล้วเช้าวันรุ่งขึ้นหลินเฟยได้นอนอยู่บนเตียงอย่างพึงพอใจ โดยแขนซ้ายโอบเอวเล็กๆ ของพานเสี่ยวเหลียนเอาไว้ ขาที่ขาวราวกับหิมะของเธอได้พาดอยู่บนตัวของหลินเฟย ทั้งลื่นและนุ่มนวลเอาเสียมากๆใบหน้าที่บอบบางนั้น มีความพึงพอใจอย่างปกปิดไม่ได้ทางด้านขวามือ ฝ่ามือของเขาได้กุมบั้นท้ายงอนงามของถังรั่วเสวี่ยเอาไว้ ใบหน้าของเธออ่อนโยน แต่ก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า พึงพอใจ และมีความสุขเอาเสียมากๆนิ้วเรียวยาวราวกับหยกของเธอ จับแขนของหลินเฟยเอาไว้แน่นราวกับว่าเมื่อตื่นขึ้นมา เธอจะไม่พบกับหลินเฟยอีกแล้วจู่ๆ หลินเฟยก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรแปลกๆ ออกมาจากร่างกายของเขาเมื่อมองด้วยตาทิพย์ เขาก็พบว่าลูกปัดสีขาวเงินในท้อง ได้กลายขนาดเท่าผลลิ้นจี่ จากเดิมที่มีขนาดเพียงปลายนิ้วมือเท่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งอากาศสีขาวเงินที่เล็ดลอดออกมา ได้บริสุทธิ์และสมบูรณ์ยิ่งขึ้นกว่าเดิมมากขณะที่ลูกปัดหมุนการไหลเวียนของอากาศสีขาวเงินจะถูกส่งไปยังทุกส่วนของร่างกายของหลินเฟยอย่างต่อเนื่อง และสองจุดที่เข้มข้นมากที่สุดก็คือสมองและไอ

พานเสี่ยวเหลียนยังไม่ถึงสามสิบสี่สิบก็เหมือนกับหมาป่าแล้ว และเธอก็โลภมากเมื่อต้องอยู่กับหลินเฟยแบบนี้และความเร่าร้อนราวกับไฟแบบนี้ มันคงมากไปสำหรับคนอื่นแต่หลินเฟยได้แตกต่างออกไป ยิ่งเขานอนหลับพักผ่อน ร่างกายของเขาก็จะแข็งแกร่งขึ้น แต่การนอนไม่เพียงพอมันทำให้เลือดลมของพานเสี่ยวเหลียนอ่อนแอเอาเสียมากๆนี่ไม่ใช่เรื่องดีถ้ามันเกิดขึ้นเป็นเวลานาน!"พี่สะใภ้ครับ อย่างน้อยผมก็เป็นแพทย์แผนจีน หากมีความปรารถนามากเกินไปจะส่งผลกระทบต่อสุขภาพได้นะครับ"แน่นอนว่า หลินเฟยสามารถมองเห็นปัญหาของพานเสี่ยวเหลียนได้ชัดเจนอยู่แล้ว จึงพูดปลอบโยนออกมาเล็กน้อย"ช่วงเวลานี้ เราพักผ่อนกันก่อนเถอะนะ คุณก็พักผ่อนตามสบาย ผมแค่ต้องการจะถามคุณว่า ตอนนี้รู้สึกอย่างไรในร่างกาย""แบบนี้นี่เอง ฉันรู้สึกสบายดีนะ ไม่มีอาการเหนื่อยเลย"พานเสี่ยวเหลียนรู้ดีว่าหลินเฟยสงสารเธอ และไม่ได้บังคับให้เธอร่วมหลับนอนด้วยหลังจากเคลื่อนไหวเพียงไม่กี่ครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองแข็งแรงขึ้นมาเป็นอย่างมาก"ดีก็โอเคแล้ว"หลินเฟยได้ตรวจชีพจรของพานเสี่ยวเหลียนอีกครั้ง ในที่สุดก็สามารถยืนยันได้ว่า กระแสลมสีขาวเงินนั่นมหัศจรรย์จริงๆ

"ที่นี่ไม่มีเตียงนะ ตอนนี้บ้านยังสร้างไม่เสร็จเลย ต่อให้ซื้อเตียงมา ก็ไม่มีที่จะวาง""ผมเองก็นอนในรถ คุณนอนกับผมในรถไม่น่าจะสบายนะ"หลินเฟยเกาหัวแล้วพูด"ไม่มีเตียงเหรอ งั้นนายนอนที่ไหนฉันก็จะนอนที่นั่น" จ้าวลู่ลู่พูดยืนยันเช่นเดิม"ลู่ลู่ ทําไมคุณต้องนอนกับหลินเฟยด้วย คุณคิดว่า ไม่โอเคที่นอนกับฉันใช่ไหม?"ซูเสี่ยวโหรวสับสนเล็กน้อยและถามด้วยน้ำเสียงเบาๆเธอคิดว่าการมาถึงของเธอทําให้จ้าวลู่ลู่ไม่พอใจ"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่ไม่ชินถ้าไม่มีหลินเฟยนอนอยู่ด้วย พี่เสี่ยวโหรวอย่าคิดมาก"จ้าวลู่ลู่รู้ว่าการกระทําของเธอทําให้ซูเสี่ยวโหรวเข้าใจผิด เธออธิบายอย่างกังวลใจ"ฉัน..." ซูเสี่ยวโหรวยังคงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน"คุณลู่ลู่ พี่เสี่ยวโหรวอยู่ที่นี่คนเดียวยังไม่คุ้นเคย คุณก็นอนเป็นเพื่อนเธอสักสองสามวันละกัน""เธออยู่บ้านคุณคนเดียว และยังเป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยด้วย คงรู้สึกไม่สบายใจ"เมื่อเป็นเช่นนี้ หลินเฟยได้แต่แนะนําเธอในเวลาเดียวกันหลินเฟยก็สงสัยว่าทำไมจ้าวลู่ลู่ถึงอยากนอนกับตัวเองขนาดนี้?"งั้น... งั้นก็โอเค" จ้าวลู่ลู่พูดไม่ค่อยออก"ลู่ลู่ อย่าฝืนเลย

หวังต้าหลินไม่เข้าใจ แต่น้องชายที่สิบปีไม่กลับมาบ้านกลับมีความปรารถนาแค่เพียงเท่านี้หวังต้าหลินไม่ช่วยไม่ได้และอีกอย่าง แค่ปกป้องเขื่อนเก็บน้ำทางฝั่งของตัวเอง หวังต้าหลินทำได้อยู่แล้ว......ในขณะเดียวกันหวังเอ้อหลินก็พาหนุ่มฝรั่งคนนั้นหลบสายตาคนในหมู่บ้านก่อนจะมาหยุดที่เขื่อนเก็บน้ำทางฝั่งของหมู่บ้านหนุ่มฝรั่งคนนั้นเอาแต่ขมวดคิ้วแน่น ตั้งแต่ตอนที่มาจากบ้านของหวังต้าหลินแล้วสุดท้ายก็ใช้ภาษาจีนที่พูดได้ชัดมากๆของตัวเองถามออกมา“เอ้อหลิน หรือว่าความลับของเขื่อนนี้มันหลุดออกไปแล้วเหรอ ทำไมถึงอยากมีคนซื้อที่นี่อยู่ล่ะ?”“แจ็ค มันเป็นไปไม่ได้!”“พวกเราอยู่ด้วยกันตลอด และฉันก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้พี่ชายฉันฟัง”“และคนที่อยากจะซื้อเขื่อนนี้ก็เป็นคนจากหมู่บ้านเถาฮวา หมู่บ้านข้างๆ มีแค่พวกคนแก่ที่ไม่รู้ประสีประสาอะไร”“ดูท่าพวกนั้นก็คงแค่อยากได้พื้นที่มาเลี้ยงปลา”หวังเอ้อหลินส่ายหัวออกจะพูดขึ้น“เลี้ยงปลา ถ้าเป็นแบบนั้นจะดีที่สุด เอ้อหลินนายทำงานกับฉันมาสิบกว่าปีแล้ว คุณหนูของเราบอกแล้วนะ”“ขอแค่ครั้งนี้พวกเราทำงานได้ดี”“ก็จะได้สิบล้านดอลลาร์เป็นรางวัล!”คิ้วที่ขมวดกันย

“ผู้ใหญ่บ้าน ไม่ต้องบอกให้ป้าจางกลับมาจริงๆหรอ？”หลินเฟยรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ถึงยังไงไปแล้วก็เสียเวลาเปล่าอยู่ดี“ให้เขาไปเถอะ ผู้หญิงพวกนี้อยู่บ้านซักผ้าเป็นก็พอละ ไม่ต้องไปสนใจเรื่องของเขาหรอก”“รอเนื้อตัวมอมแมมกลับมาก็ทำตัวดีเอง”ใบหน้าของจ้าวฟู่กุ้ยเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจในตัวจางอวี้หลาน เห็นได้ชัดว่าสะสมความไม่ชอบเธอมานานแล้ว“พ่อนั่นแม่ ทำไมพ่อถึงพูดออกมาอย่างนี้ล่ะ”จ้าวลู่ลู่ไม่พอใจจึงพูดออกไปแต่ก็วนกลับมาคิดอีกรอบว่าจางอวี้หลานวันๆก็เล่นแต่ไพ่นกกระจอก กลับมาบ้านก็ไม่ทำอะไร งานบ้านก็เป็นหน้าที่ของจางฟู่กุ้ยให้จางอวี้หลานเดินเหยียบตะปูยังจะถือว่าเป็นเรื่องดีเสียกว่าอีกทั้งยังจากหมู่บ้านเถาฮวาถึงหมู่บ้านตระกูลหวัง ใช้เวลาเดินอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมงนิสัยของจางอวี้หลานประเมินได้ว่าเดินไม่ถึงบ้านตระกูลหวัง ตัวเองเหนื่อยก็เดินกลับมาแล้ว！“ช่างเถอะหลินเฟย อย่าไปยุ่งเรื่องของแม่ฉันเลย กลางวันนี้กินข้าวที่บ้านฉันก่อนไหม？”“ได้สิ เดี๋ยวฉันโทรบอกคุณอาเขาก่อน แกจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับ”หลินเฟยหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาถังรั่วเสวี่ย“เที่ยงนี้กินข้าวที่บ้านลู่ลู่ครับ