บทที่ 251

เมื่อดูจากสีหน้าก็รู้แล้วว่า เธอนั้นหวาดกลัวสักแค่ไหน

เพราะไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่ได้พบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ น่ากลัวว่าจะต้องเหลือเงาทางจิตใจอย่างแน่นอน

ไม่เช่นนั้น เธอคงจะไม่เอ่ยปากขอนอนกับคู่รักอย่างเช่นหลินเฟยและจ้าวลู่ลู่ได้แบบนี้

"พี่เสี่ยวโหรวคะ พี่ไปนอนกับพวกเราก็ได้นะคะ แต่ในรถอาจจะเบียดเสียดกันไปหน่อยนะ"

"หวังว่าพี่จะไม่ถือสาอะไรนะคะ"

แน่นอนว่า จ้าวลู่ลู่สามารถเข้าใจความรู้สึกของซูเสี่ยวโหรวได้ และไม่ได้รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด

"ไม่...ไม่เป็นไรหรอก เบียดเสียดนิดหน่อยไม่เป็นอะไรหรอก ฉันกลัวมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นแล้ว ฉันคงไม่คิดที่จะไปนอนกับพวกคุณหรอกนะ"

ซูเสี่ยวโหรวพูดด้วยความลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เสี่ยวโหรว นี่ก็ดึกมากแล้ว เรากลับไปด้วยกันเถอะนะ"

"ถึงตอนนั้น พวกคุณสองคนไปปูที่นอนบนพื้นในคลินิกก็ได้นะ ผมจะไปนอนในรถเอง"

หลินเฟยแสดงความตกใจว่าจะกลับไปที่คลินิกเสียก่อน

……

"พี่ใหญ่ คลินิกนั่นที่พี่บอก เมื่อไหร่จะถึงกันแน่ ฉันจะเดินไม่ไหวอยู่แล้วนะ!"

ด้านหน้าของหมู่บ้านเถาฮวา หวังเอ้อหลินสองพี่น้องต่างก็ประคองซึ่งกันและกัน อดทนต่อความเจ็บปวดเพื่อมาถึงที