เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1150
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1
“หลินเฟย ไอ้คนลามก แกกล้าแอบดูฉันอาบน้ำ!”“ไร้ยางอายที่สุด!”ท้องฟ้าอากาศของเดือนกรกฎาคมร้อนระอุอย่างกับถูกไฟเผา หลินเฟยที่กำลังเด็ดสมุนไพรอยู่บนเขาถอดเสื้อผ้าออกอย่างเร่งรีบ ก่อนจะจุ่มหัวลงในน้ำเพื่อลดอุณหถูมิแต่ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อหุบเอาอากาศ เขาก็มองเห็นภาพขาวจั๊วะเบื้องหน้า!จ้าวลู่ลู่ บุตรสาวผู้นำหมู่บ้านกำลังชี้มาที่เขาด้วยท่าทางทั้งเขินอายทั้งโกรธ พร้อมกับตะโกนด่าเขายกใหญ่!สาววัยสิบแปดเป็นวัยที่กำลังอ่อนช้อยน่ารักดั่งดอกไม้ เมื่อมองผ่านแม่น้ำที่กำลังไหลผ่าน เขายังเห็นลูกพีชอันเย้ายวนใจคู่หนึ่งได้แบบรำไร และ...หลินเฟยผู้ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนถึงกับยืนตะลึงอยู่กับที่!“ไอ้คนลามก นี่ยังจะมองอีกเหรอ!”“เชื่อไหมว่าฉันจะควักลูกตานาย!”จ้าวลู่ลู่โมโหจนใบหน้าแดงก่ำพร้อมกับปิดส่วนสำคัญบนร่างกายอย่างเร่งรีบ!เธอเองก็ร้อนมากเหมือนกัน พอดีกับตอนนี้เป็นช่วงพักฤดูร้อน เธอจึงแอบออกมาอาบน้ำเพราะอยู่ในหมู่บ้านรู้สึกเบื่อเกินไปคิดไม่ถึงว่าจะดันถูก หลินเฟย เด็กกำพร้าในหมู่บ้านแอบมอง!“ผม ผมไม่ได้แอบดูคุณนะ ผมเองก็มาอาบน้ำ... หรือไม่ ให้ผมรับผิดชอบคุณก็ได้ แบบนี้ก็คงได้ใช่ห
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 2
“เสี่ยวเฟย เป็นอะไรไปเหรอ?”ถังรั่วเสวี่ย ถามด้วยสีหน้าร้อนรน เธอยังไม่รู้ว่าหลินเฟยกำลังตื่นเต้นเรื่องอะไร“เอ่อ ไม่เป็นไรครับคุณอา เรากลับบ้านก่อนเถอะ”หลินเฟยระงับความตื่นเต้นของเขาทันที และรีบพยุงถังรั่วเสวี่ยกลับบ้านเพราะเขาต้องการหาโอกาสลองดูว่าเขาหายเป็นปกติจริงหรือไม่!ถังรั่วเสวี่ยพยักหน้าแล้วพูดอย่างจริงจัง“ในอนาคตคุณควรระวังให้มากขึ้นเมื่อออกไปเก็บสมุนไพรด้วยตัวเอง”“ถ้าไม่ใช่เพราะลู่ลู่ อาคงไม่ได้เจอคุณแล้ว ถ้าพรุ่งนี้ถ้ามีเวลา คุณก็ไปที่ร้านขายของชำหน้าหมู่บ้านอะไรเล็ก ๆ น้อย อาจะไปขอบคุณลู่ลู่พร้อมกับคุณเอง”“ผมรู้ครับคุณอา ต่อไปผมจะระวังตัว”หลินเฟยคิดกับตัวเองว่ าถ้าไม่ใช่เพราะจ้าวลู่ลู่ เขาเองก็คงไม่คิดสั้นเหมือนกันเขาเกาหัวอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก“อาครับ ผมไม่ไปไม่ได้เหรอ? เธอน่ะขี้ดูถูกสุด ๆ”“คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร เธอคนนี้เป็นคนที่ช่วยชีวิตของคุณไว้นะ! เกรงใจเธอบ้าง!”“พรุ่งนี้ต้องไปกับอา!”ถังรั่วเสวี่ยดุ“เข้าใจแล้วครับคุณอา” หลินเฟยรับปากอย่างไม่เต็มใจถังรั่วเสวี่ย พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและลูบหัวของหลินเฟยเบา ๆ“คุณอาคุณสวยมาก และก็เ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 3
พานเสี่ยวเหลียนอายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี และร่างกายของเธอสุกงอมราวยั่วยวนราวลูกท้อรสหวาน สัมผัสอันอบอุ่นเกิดขึ้น และปากของหลินเฟยก็แห้งผากทันที“พี่เสี่ยวเหลียนหยุดล้อเล่นนะ ผม... ผมจะช่วยคุณได้ยังไง ถ้าพ่อแม่สามีของคุณรู้ พวกเขาจะไม่ฆ๋าผมตายเหรอครับ!”หลินเฟยไม่เคยมีประสบการณ์การในการขัดขืนเช่นนี้มาก่อน เขาส่ายหน้าอย่างกับกลองป๋องแป๋ง“เสี่ยวเฟยเด็กดี ไม่ต้องกังวล พี่จะไม่บอกใครเลย แค่ช่วยพี่สักครั้ง!”“ถ้านายไม่รับปาก ฉันจะไปหาอาของนายแล้วบอกเธอว่านายทำอะไร...”เมื่อเห็นว่าหลินเฟยปฏิเสธหัวชนฝา พานเสี่ยวเหลียนก็รู้สึกร้อนใจ เธอข่มขู่หลินเฟยอีกครั้ง“อย่านะ ผม...ผมรับปากคุณก็ได้”ทันทีที่หัวของหลินเฟยเริ่มร้อนขึ้น เขาก็เริ่มถอดกางเกงออกแบบนี้ทำเอาพานเสี่ยวเหลียนมีความสุขสุด ๆ!แต่เธอก็หยุดลงและพูดว่า: “อย่ารีบนะเสี่ยวเฟย นี่เป็นครั้งแรกของพี่ เจ้านั่นของนายน่ากลัวมาก เข้าไปแล้วมันจะไม่ทำให้พี่ตายใช่ไหม! ถ้าอาของเธอได้ยินมันจะไม่ดีนะ”“เอาแบบนี้แล้วกัน สองวันนี้พ่อแม่สามีของพี่ไม่อยู่บ้าน พวกเขาไปที่อื่น”“รอตอนดึก ๆ คนน้อยแล้ว นายมาหาพี่”“เอาตามนี้แล้วกัน ทำเบี้ยวนัดล่ะ!”
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 4
“อะไรนะ…นี่มันอะไรกัน รีบเก็บมันออกไปเร็ว ๆ เลยนะ…”สีหน้าของ จ้าวลู่ลู่เปลี่ยนไปทันที จากนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาในดวงตาของเธอคิดไม่ถึงว่าหลินเฟยจะหายดีแล้ว!คงจะเป็นการโกหกถ้าบอกว่าตอนนี้เธอไม่กลัว!“ทำไมคุณไม่ยโสต่อไปล่ะ ลองเยาะเย้ยผมอีกทีสิ!”“ถอดกระโปรงออก มาดูกันหน่อยว่าผมจะทำอะไรคุณได้ไหม?”หลินเฟยยิ้มและพยายามทำให้ตัวเองดูดุร้ายมากที่สุดแม้ว่าเขาจะไม่มีความคิดแบบนั้น แต่การทำให้จ้าวลู่ลู่กลัวจนน้ำตาไหลได้ สำหรับหลินเฟยแล้วนี่มันก็คือการปลดปล่อยความโกรธที่ฝังอยู่ในอก!จ้าวลู่ลู่ตัวหอมมาก และตอนนี้เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอนุ่มและสบายแค่ไหน เมื่อเห็นเธอร้องไห้ทั้งน้ำตา หลินเฟยก็รู้สึกสะใจสุด ๆ“ฉัน...ฉันฮืออออ...หลินเฟย ไอ้คนชั่วช้า ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ หากกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะ...”“ฉันจะ...” จ้าวลู่ลู่ร้องไห้อย่างหนักจนใบหน้าเปียกชุ่ม“ผมสัมผัสคุณแล้ว คุณจะทำอะไรได้?”หลินเฟยยกมือขึ้นแล้วตบจ้าวลู่ลู่ที่บั้นท้ายอย่างผู้ชนะเพียะ!เสียงดังชัดเจน“ฮืออออ ฉันแปดเปื้อนมลทินแล้ว ฉันอยากตาย”จ้าวลู่ลู่ร้องไห้เสียงดังในขณะที่ร้องไห้ เธอยังคงตบ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 5
แต่ในไม่ช้า หลินเฟยก็ส่ายหัวเยาะเย้ยจ้าวลู่ลู่เพิ่งพูดว่า: ฉันจะไปแล้ว อย่ามาหาฉันถ้านายไม่มีธุระ!ที่เธอช่วยเขาเพียงเพราะสงสารเขา ไม่ใช่เพราะเธอชอบเขาตกดึก หญิงม่ายพานเสี่ยวเหลียนยังคงรอเขาอยู่แต่ตอนนี้หลินเฟยไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือรีบหาทางขอใบรับรองทางการแพทย์ และเปิดคลินิกต่อไป!ประเด็นคือ เขาไม่รู้หนังสือด้วยซ้ำ และหนังสือทางการแพทย์บางเล่มเขาก็ไม่เข้าใจเลย แม้ว่าจ้าวลู่ลู่จะขอร้องแทนเขาไปอีกสองสามวันก็ตามแต่เขาสามารถผ่านการทดสอบคุณสมบัติทางการแพทย์ด้วยทักษะทางการแพทย์เพียงแค่นั้นได้หรือไม่?หลินเฟยรู้สึกหดหู่มากขึ้นเรื่อย ๆ และกลับไปที่คลินิกเล็ก ๆ ของเขาถังรั่วเสวี่ยได้ยินเสียงดัง จึงรีบคลำออกไปที่ประตูทันที: “เสี่ยวเฟย นายกลับมาแล้วเหรอ?”“คุณอา ผมเอง กลับบ้านไปกินข้าวเย็นกันเถอะครับ”ในคลินิก ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราเลอะเทอะและฟันเหลืองยืนขึ้น และเอ่ยปากพูดทันทีที่เขาเห็นหลินเฟย“หลานชายเสี่ยวเฟย อย่าเพิ่งรีบกลับบ้าน ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย”ชายคนนี้ชื่อโจวต้าฟา เป็นหนุ่มโสดกำยำชื่อดังในหมู่บ้าน เมื่อห้าปีที่แล้ว ภรรยาของเขาเสียชีวิตจากอุบั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 6
“เปล่า ผมไม่ได้มอง...” หลินเฟยรีบชี้แจงโดยบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย“เหลวไหล! หลินเฟย นายไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อนเลยเหรอ? ทำไมนายถึงคิดเรื่องไร้สาระขนาดนั้น? ช่างไร้ยางอายจริง ๆ!”“ผ...ผมไม่ได้คิดเรื่องนั้น!”หลินเฟยอธิบายอย่างรวดเร็ว“ผีเท่านั้นแหละที่จะเชื่อนาย!” จ้าวลู่ลู่เริ่มระมัดระวังมากขึ้นขณะที่เธอจ้องมองเขาหลินเฟยคร่ำครวญในใจ ดูเหมือนเขาจะจำได้ว่าตั้งแต่เขากินงูสีขาวตัวเล็กตัวนั้นเข้าไปเขาก็จะเลือดลมร้อนระอุทุกครั้งที่เข้าใกล้ผู้หญิงแต่ในสภาพเขาตอนนี้ จ้าวลู่ลู่จะเต็มใจสอนตัวเองอ่านหนังสือได้ยังไงเมื่อมองเธอแบบนี้ เธอก็พร้อมที่จะวิ่งหนีอย่างชัดเจน!“ลู่ลู่อยู่ที่นี่เหรอ? ทำไมอาถึงได้ยินเสียงของลู่ลู่ล่ะ?”ขณะที่หลินเฟยรู้สึกกังวล ถังรั่วเสวี่ยก็คลำหาและเดินออกจากห้อ“อ่า ใช่ครับ เธอมาสอนผมอ่านหนังสือ ผมกำลังจะขอบใจเธอพอดีเลย”หลินเฟยหันหน้าและบอกถังรั่วเสวี่ยทันทีมีผู้ใหญ่อยู่ที่นี่ด้วย หลินเฟยแค่อยากจะหลอกล่อจ้าวลู่ลู่เพื่อทำให้เธอไม่กล้ากลับไป“จริงเหรอ? เยี่ยมมากเลย ลู่ลู่ อาอยากจะขอบใจเรื่องความช่วยเหลือครั้งนั้นแทนเสี่ยวเฟยด้วยนะ”หลังจากได้ยินคำพูดของหลิน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 7
“ทำไมจู่ ๆ ความทรงจำของนายถึงดีขนาดนี้?”จ้าวลู่ลู่ไม่เชื่อสายตาตัวเองโดยปกติแล้ว มันเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่ไม่รู้หนังสือที่จะจดจำอักขระหลายร้อยตัวในหนึ่งวันเมื่อเรียนรู้การอ่านครั้งแรก แต่หลินเฟยจดจำอักขระได้มากกว่า 500 ตัวในหนึ่งชั่วโมงสิ่งนี้ทำให้จ่าวลู่ลู่ตกใจมาก“เกิดมาก็เป็นแบบนี้แล้ว ช่วยไม่ได้”หลินเฟยกล่าวอย่างเยาะเย้ยในใจก็คิดว่าด้วยอัตราการเรียนรู้ตอนนี้ เขาจะสามารถเรียนรู้คำศัพท์ได้ 3000 คำในไม่กี่วันที่ผ่านมาอย่างแน่นอนถ้าอย่างนั้นจ้าวลู่ลู่จะไม่ต้องทำตามสัญญาและมาเป็นแฟนของเขาเหรอ? !หญิงสาวหน้าตาดี ผิวขาว รูปร่างดี นอนกอดจะต้องสบายมากแน่ ๆ!เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเฟยก็หัวเราะออกมา!"เหอะ ๆ !"“บ้า! ยิ้มได้ลามกชะมัด นายต้องกำลังคิดเรื่องชั่วร้ายอยู่แน่ ๆ!”จ้าวลู่ลู่ขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยความโกรธ“สนผมด้วยเหรอ” หลินเฟยพูดเบา ๆ“เร็วเข้า สอนผมอ่านหน่อยสิ คืนนี้ผมอาจจะท่องคำศัพท์ได้สามพันคำ แล้วคุณก็มาเป็นแฟนผมเลยก็ได้”“ไว้ทำได้แล้วค่อยพูดดีกว่านะยะ!”“แต่วันนี้ดึกเกินไปแล้ว พ่ออาจจะมาหาฉันก็ได้ ฉันต้องกลับก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาสอนนายใหม่!”เมื่อพูดจบจู่ ๆ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 8
“ผม……ผม...”“พี่สะใภ้ การทำแบบนี้ไม่ดีสำหรับเรา…”หลินเฟยลังเลอยู่นานจนหน้าแดง เมื่อกลางวันเขายังคิดที่จะนอนกับพานเสี่ยวเหลียนแต่เมื่อสิ่งต่างๆ เกิดขึ้น เขาก็ไม่กล้าอีกต่อไปและจิตใจของเขาก็สับสนวุ่นวายมากเขายังกลัวด้วยว่าถ้าจ้าวลู่ลู่รู้แล้วจะไม่ได้ยอมคบกับเขา และเขาก็กลัวด้วยว่าอาของเขาจะดุว่าเขาไม่ใช่คนดีถ้าเธอรู้“ไม่ชอบนายก็ยังคิด? ไอ้เด็กปากไม่ตรงกับใจ!”พานเสี่ยวเหลียนเหลือบมองหลินเฟยและกลอกตามีความสุข“พี่สะใภ้ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ…”หลินเฟยเหลือบมองน้องชายของเขาและบ่นหลังจากที่เขากินงูสีขาวตัวน้อยแล้ว เขาจะสูญเสียการควบคุมทุกครั้งที่เขาถูกผู้หญิงกระตุ้นแค่เล็กน้อยแต่ใครจะเชื่อเรื่องนี้ล่ะ?“หยุดเสแสร้งได้แล้ว เสี่ยวเฟย พี่จะเป็นของนายตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ต้องอาย!”พานเสี่ยวเหลียนปิดปากของเธอแล้วยิ้มอย่างมีความสุข และเธอก็เริ่มเดินเข้ามา“พี่สะใภ้ อย่า...อย่าทำแบบนี้!”หลินเฟยถอยหลังและนั่งลงบนเตียง“เสี่ยวเฟย นี่เป็นครั้งแรกของนายใช่ไหม? นี่เป็นครั้งแรกของพี่สะใภ้ของนายด้วย โปรดอ่อนโยนทีหลัง!”พานเสี่ยวเหลียนเดินมาพร้อมรอยยิ้มพานเสี่ยวเหลียนไ
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
