LOGINShare
บทที่ 8
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 9
“นะ นั่นนายนะ ไอ้สารเลว!”เมื่อโจวต้าฟาเห็นหลินเฟยออกมาจากตู้และโจมตีเขา เขาก็ด่าออกไปทันที!ในเวลาเดียวกัน โจวต้าฟาก็โต้ตอบ!เมื่อกี้เขาไม่ได้ฟังผิด พานเสี่ยวเหลียนอยู่กับหลินเฟยจริง ๆ!“พี่เสี่ยวเหลียนโอเคไหม?”หลินเฟยไม่สนใจเขา และรีบดึงพานเสี่ยวเหลียนขึ้นจากพื้น“เสี่ยวเฟย พี่สบายดี นายออกมาทำไม? รีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพี่!”พานเสี่ยวเหลียนปกป้องหลินเฟยทันที โดยไม่อยากให้เขาได้รับบาดเจ็บ สิ่งนี้ทำให้หลินเฟยรู้สึกอบอุ่นในใจ“พานเสี่ยวเหลียนพี่แกอยากได้ผู้ชายมากเลยสินะ หลินเฟยมันไร้ประโยชน์ มันไม่ใช่ผู้ชายด้วยซ้ำ อยากจะมีสัมพันธ์กับมันจริงๆ เหรอ? น่าตลก!”น้ำเสียงของโจวต้าฟาเยาะเย้ย และเขาก็ถอดกางเกงออกแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ“ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าผู้ชายที่แท้จริงคืออะไร!”“พอเถอะ เล็กเท่านิ้วก้อยอย่างแกไม่ได้มีขนาดถึงหนึ่งในห้าของเสี่ยวเฟยด้วยซ้ำ รีบเก็บไปเถอะ อย่าทำตัวขายหน้าเลย!”พานเสี่ยวเหลียนจิ๊ปาก แล้วพูดด้วยความดูถูก“ไร้สาระ! แค่ผู้หญิงมันยังทำอะไรไม่ได้เลย ใหญ่กับผีสิ!”ใบหน้าของโจวต้าฟาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เขาไม่เชื่อว่าหลินเฟยจะใหญ่มากกว่าเขาถึงห้าเท่าผู้ชา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 10
ทันใดนั้น เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของโจวต้าฟา หลินเฟยก็มีความสุขมาก!เพราะเขารู้ว่าเขาทำสำเร็จ!เขาได้เรียนรู้เทคนิคการฝังเข็มจากหนังสือโบราณจริงๆ! และเขายังแก้ไขปัญหาเรื่องระหว่างเขากับพานเสี่ยวเหลียนด้วย!โจวต้าฟายังคงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้ และเขาจะไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้นคืนนี้อย่างแน่นอน!“แม่งเอ้ย พูดถึงเด็กเหลือขอหลินเฟยทีไรโมโหทุกที น่าหาโอกาสทุบแม่งสักที!”“อาของมัน กูก็จะนอนด้วย!”โจวต้าฟาส่ายหัว ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หมู่บ้านด้วยเท้าเปล่า“ยังคิดถึงอาของเราอยู่อีก!”“ไม่ได้การ ต้องทำให้เขากลัว!”หลินเฟยเริ่มโกรธวิธีการฝังเข็มนี้ภายในหนึ่งเดือนสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้นจึงจะได้ผล ไม่เช่นนั้นหลินเฟยก็ไม่สนใจที่จะมอบมันให้กับโจวต้าฟาอีกครั้งแต่ตอนนี้ หลินเฟยมีวิธีที่ดีในการทำให้ โจวต้าฟาอยู่นิ่ง ๆ ไปได้พักหนึ่ง!“โจว~ต้า~ฟา~~~”หลินเฟยบีบเสียงและพูเสียงหยาน เสียงสะท้อนผ่านหุบเขา ดังราวกับผีร้องไห้หมาหอน!ถ้าหลินเฟยไม่ได้ทำเสียงนี้ด้วยตัวเอง หลินเฟยคงจะตกใจเมื่อได้ยินเหมือนกัน!“ใคร? ใครเรียกกู?”โจวต้าฟาตกใจมาก ขาของเขาสั่นอีกครั้ง!
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 11
“เอ๋? พี่สะใภ้” นี่คือหลินเฟยจูบผู้หญิงเป็นครั้งแรก และยังเป็นฝ่ายถูกจูบ ยังไงก็ยังมีความตื่นเต้นและดีใจไม่มากก็น้อย แม้ว่าลิ้นของพานเสี่ยวเหลียนจะไม่คล่องแคล่วมากนัก แต่รสชาติหอมจริง ๆ ราวกับได้ดื่มน้ำจากน้ำแร่คุณภาพดีจากภูเขา ทำให้หลินเฟยอดไม่ได้ที่อยากดูดดื่ม และฝ่ามือของหลินเฟย ก็ยังสัมผัสได้ถึงความมหัศจรรย์ที่แสนวิเศษ วินาทีนี้ หลินเฟยอยากเป็นลูกผู้ชายจริง ๆ หลินเฟยอดทนไม่ได้อีกต่อไป พลิกตัว ทับร่างกายของพานเสี่ยวเหลียน “เสี่ยวเฟยนาย นายเบา ๆ หน่อยสิ” แน่นอนว่าพานเสี่ยวเหลียนรู้ว่าต่อมาหลินเฟยจะทำอะไร รู้สึกถึงกลิ่นอายลูกผู้ชายที่ยิ่งใหญ่ของหลินเฟย พานเสี่ยวเหลียนตัวร้อนจนแทบจะละลาย ดิ้นไปมาอย่างอดไม่ได้เหมือนงูหญิงที่สวยงาม รู้สึกคาดหวังและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน “เสี่ยวเฟยรีบมาเถอะ พี่รอไม่ไหวแล้ว” พานเสี่ยวเหลียนกอดหลินเฟยแน่น อดไม่ได้ที่จะร้องออกมาอย่างเย้ายวน “อ๊ะ พี่สะใภ้ต่อจากนี้ผมจะเริ่มเลยนะครับ” หลินเฟยอดทนไม่ได้อีกต่อไป น้องชายของเขาผงาดและเตรียมพร้อมสำหรับศึกที่ยิ่งใหญ่นี้ ในที่สุด เขาก็กำลังจะได้ลิ้มรสผู้หญิงแล้ว “เสี่ยวเฟย นายอยู่ไหน เสี
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 12
“เสี่ยวเฟยถ้านายเหนื่อย ก็ปล่อยอาลงมาเถอะ” ถังรั่วเสวี่ยไม่ได้พูดอะไรมาก พูดด้วยความห่วงใย “ไม่เป็นไรครับคุณอา ผมแบกคุณทั้งชีวิตก็ไม่เหนื่อยครับ” หลินเฟยหัวเราะแหะ ๆ คลินิกอยู่ไม่ไกล หลินเฟยเป็นห่วงแผลของถังรั่วเสวี่ย หลังจากรีบวางถังรั่วเสวี่ยไว้บนเตียงแล้ว “คุณอารอก่อนนะครับ ผมไปเอายามาครับ” หลินเฟยพูดประโยคหนึ่ง หันหลังเข้าไปในห้องยา หลินเฟยไม่ได้สังเกต ขณะที่เขาหันหลัง ใบหน้าของถังรั่วเสวี่ยแดงเพราะเขินอาย เธอเอื้อมมือออกไปลูบก้นที่เจ็บของเธอ เมื่อกี้หลินเฟยแบกเธอ คงไม่ได้ตั้งใจ แต่ยังไงผู้ชายกับผู้หญิงก็ต่างกัน ถังรั่วเสวี่ยอดคิดไม่ได้ หรือว่าหลินเฟยจะเป็นเพราะคิดถึงผู้หญิงแน่ ๆ ยังไงตอนนี้อายุหลินเฟยก็สิบแปดสิบเก้าแล้ว กับเรื่องแบบนั้น ต้องมีความสนใจเป็นพิเศษแน่ ๆ “เสี่ยวเฟยก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ถึงเวลาหาแฟนให้เสี่ยวเฟยแล้ว” ในใจถังรั่วเสวี่ยคิดแบบนี้ จากนั้น ก็ถอนหายใจ ทั้งหมู่บ้านเถาฮวาต่างก็รู้ว่าหลินเฟยตรงนั้นเสียแล้ว แล้วจะมีผู้หญิงคนไหนมาชอบหลินเฟยล่ะ? “เสี่ยวเฟยที่เป็นผู้ชาย กลับไม่มีผู้หญิงคนไหนมาชอบเขา ในใจต้องรู้สึกแย่แน่ ๆ” คิดไปคิดมา ถังรั่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 13
“ก็ได้ครับ” หลินเฟยถอนหายใจอย่างผิดหวังรู้แต่แรกว่าการนวดจะได้ผลขนาดนี้ ไม่นวดยังดีกว่า อย่างน้อยก็ยังได้สัมผัสความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมในการแบกถังรั่วเสวี่ยแต่ว่า หลินเฟยก็ไม่ได้เสียดายมากถังรั่วเสวี่ยไม่เจ็บขาแล้ว เขาก็สบายใจขึ้นยิ่งกว่านั้น ถังรั่วเสวี่ยก็ได้ตอบตกลงเขา อนาคตก็ได้นวดทั้งตัวให้เธอแล้วคิดแบบนี้หลินเฟยก็ดีใจขึ้นมาอีกครั้ง“ไปกันเถอะ นายไปเอาเงิน เราไปตอนนี้เลย”ถังรั่วเสวี่ยให้หลินเฟยเอาเงินใยลิ้นชัก หลังจากล็อคประตูเสร็จแล้ว ก็ให้หลินเฟยประคองเธอเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่หัวหมู่บ้าน“คุณอาเล็กครับ คุณรอที่นี่ ผมไปดูก่อนนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น”ระหว่างทาง หลินเฟยเห็นชาวบ้านหลายคนล้อมวงอยู่ เหมือนกำลังคุยอะไรกันอยู่ อดสงสัยไม่ได้และเข้าไปดู“นายระวังหน่อยนะ”“ครับคุณอาเล็ก” หลินเฟยตอบ“พวกเธอได้ข่าวรึยัง? เมื่อคืนโจวต้าฟาเหมือนเจอผี ตอนเช้าเวลาเจอเขาเห็นร้องไห้โหยหวน”“ได้ข่าวแล้ว เหมือนว่าภรรยาของเขาที่ตายไปโกรธที่เขาหลายใจ จะเอาเขาไปอยู่ด้วย โจวต้าฟากลัวจนล้มขาหักไปหนึ่งข้าง”“เฮ้อ นี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเราหรอก เป็นเวรกรรมของเขาเอง”หลินเฟยเบะปากทั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 14
“แม่ รอเดี๋ยวก่อน หนู หนูเพิ่งตื่นนอน ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย”จ้าวลู่ลู่ร้อนรนหมือนกวางตัวน้อยที่ตกตะลึง หัวใจเต้นผิดจังหวะถ้าจางอวี้หลานเห็น เธอก็คงมองหน้าจางอวี้หลานไม่ติดแล้วและไม่มีเวลาสนใจกางเกงชั้นในที่เปลี่ยนใหม่ รีบหากางเกงมาสวมเมื่อทำเสร็จแล้ว จ้าวลู่ลู่จึงโล่งใจ เปิดประตูกระแอ่มและพูด“เสร็จแล้วค่ะแม่ เข้ามาเลยค่ะ”เสียงดังเอี๊ยด จางอวี้หลานเปิดประตูเดินเข้าไปเห็นหน้าจ้าวลู่ลู่ที่แดงเหมือนตูดลิง ยืนตัวตรงที่ประตู จึงขมวดคิ้วถาม“เจ้าเด็กนี่เป็นอะไรกันแน่ ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น? ตะโกนร้องโวยวายอะไร?”“แม่คะ เมื่อกี้หนูฝันร้ายแล้วตกใจค่ะ”จ้าวลู่ลู่ก้มหัว โกหกด้วยเหตุผลที่แย่“ฝันร้ายงั้นเหรอ? ฝันร้ายอะไร ถึงทำให้เธอได้ร้องแบบนี้ห้ะ?”สายตาจางอวี้หลานยังคงแปลก ๆ ดีที่เธอไม่ได้ถามอะไรต่อจ้าวลู่ลู่รู้สึกอาย มือทั้งคู่จับแน่นเข้าด้วยกัน กระทั่งเธอรู้สึกว่าตัวเองตื่นเต้นจนเหงื่อออกแล้ว รีบเปลี่ยนเรื่อง“แม่มาเรียกหนูมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”“หลินเฟยเจ้าเด็กกำพร้านั่นมาพร้อมกับอาเล็กของเขา และมีของติดมือมาด้วย บอกว่าจะมาขอบคุณเธอ”“นี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”จางอวี้หลาน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 15
แต่หลินเฟยเห็นแก้มก้นที่เด้งดึ๋งของจ้าวลู่ ๆ ในรู้ก็รู้สึกวาบหวิวหัวใจมากถ้ามีอะไรกับจ้าวลู่ลู่จนถึงจุดนั้น ก็คงจะรู้สึกดีแน่ ๆสาวน้อยคนนี้อายุไม่เยอะ แต่บั้นท้ายของเธอก็เกือบจะเทียบเท่าถังรั่วเสวี่ยแล้ว ใครเห็นก็ต้องหันไปมองซ้ำ ๆ แน่ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอใส่แค่กางเกงชั้นในที่เปียก ขาที่เพรียวทั้งสองข้าง สัมผัสกับอากาศโดยไม่มีสิ่งใดปิดไว้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าหลินเฟยจะสะดุดตาแค่ไหน“ไอ้บ้าหลินเฟยนายรีบออกไปนะ ฉันจะเปลี่ยนกางเกง”จ้าวลู่ลู่เห็นสายตาของหลินเฟยก็จ้องเขม็งทันที รีบชี้ไปที่ประตูให้เขาลงไป“พี่ลู่ลู่ครับ คุณใส่กางเกงเลยครับ ยังไงอะไรที่ควรเห็นผมก็เห็นหมดแล้ว ไม่มีอะไรน่าปิดบังแล้วครับ”หลินเฟยหัวเราะแหะ ๆ“ไอ้บ้าหลินเฟย ไอ้หน้าไม่อาย กล้าเอาเปรียบฉันเหรอ อย่าให้ฉันได้เอาจริงกับนายนะ”จ้าวลู่ลู่โมโหมาก ถีบตรงนั้นหลินเฟยอย่างรุนแรง“โอ้วแม่เจ้า พี่ลู่ลู่ครับตรงนั้นอย่าถีบมั่ว ๆ แบบนั้นนะครับ”หลินเฟยตกใจ รีบหลบทันทีกว่าเขาจะฟื้นฟูดีขึ้น ถ้าถูกจ้าวลู่ลู่แตะ ก็คงร้องไห้ไม่ออกแน่ ๆ แต่จ้าวลู่ลู่ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงไปบนพื้นอย่างจัง แก้มก้นลงพื้น เจ็บจนน้ำตาไหล“ไอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 16
หลังจากที่คิดแล้วคิดอีก หลินเฟยก็ลงไปที่ชั้นล่าง ซึ่งมีถังรั่วเสวี่ยที่กำลังรออยู่ด้านบนสุดของบันไดด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล“คุณอาเล็ก พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ”เมื่อพูดจบ เขาก็จับมือถังรั่วเสวี่ยแล้วเดินไปทางประตู“นี่ ไอ้คนบ้า นี่คิดถึงผู้หญิงขนาดนั้นเลยรึไง? ”ถังรั่วเสวี่ยบีบแขนของหลินเฟยด้วยความโกรธไม่ว่าชั้นบนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถังรั่วเสวี่ยนั้นได้ยินทั้งหมด แต่เธอก็ไม่สะดวกที่จะขึ้นไป เธอทำได้แค่รีบลงบันไดไปรอที่ด้านล่างในเวลาเดียวกัน เธอเองก็แน่ใจแล้วว่าหลินเฟยคงจะต้องการผู้หญิงจริงๆ ดูเหมือนว่าตัวเองจะต้องรีบแก้ไขเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นไอ้บ้านี้คงจะสร้างปัญหาอีกแน่ๆ!“เปล่าหนิ คุณอาเล็ก คุณฟังผิดแล้ว ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”หลินเฟยกล่าวอย่างจริงจังเขาไม่ได้ต้องการทำลายภาพลักษณ์ของเขาที่อยู่ในใจของถังรั่วเสวี่ย“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไว้ถึงบ้านแล้วฉันค่อยจัดการกับคุณ!”ถังรั่วเสวี่ยดุด้วยความโกรธ“คุณอาเล็กรักผมที่สุดแล้ว เลยไม่กล้าที่จะตีผมหรอก” หลังจากเดินออกประตูไป หลินเฟยก็ยิ้มอย่างมีความสุข“ไม่กล้าน่ะสิแปลก!”“ถ้ายังไม่ตีแกอีกล่ะก็ ป่านนี้แกคงจะรื้อ
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
