บทที่ 15

แต่หลินเฟยเห็นแก้มก้นที่เด้งดึ๋งของจ้าวลู่ ๆ ในรู้ก็รู้สึกวาบหวิวหัวใจมาก

ถ้ามีอะไรกับจ้าวลู่ลู่จนถึงจุดนั้น ก็คงจะรู้สึกดีแน่ ๆ

สาวน้อยคนนี้อายุไม่เยอะ แต่บั้นท้ายของเธอก็เกือบจะเทียบเท่าถังรั่วเสวี่ยแล้ว ใครเห็นก็ต้องหันไปมองซ้ำ ๆ แน่

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอใส่แค่กางเกงชั้นในที่เปียก ขาที่เพรียวทั้งสองข้าง สัมผัสกับอากาศโดยไม่มีสิ่งใดปิดไว้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าหลินเฟยจะสะดุดตาแค่ไหน

“ไอ้บ้าหลินเฟยนายรีบออกไปนะ ฉันจะเปลี่ยนกางเกง”

จ้าวลู่ลู่เห็นสายตาของหลินเฟยก็จ้องเขม็งทันที รีบชี้ไปที่ประตูให้เขาลงไป

“พี่ลู่ลู่ครับ คุณใส่กางเกงเลยครับ ยังไงอะไรที่ควรเห็นผมก็เห็นหมดแล้ว ไม่มีอะไรน่าปิดบังแล้วครับ”

หลินเฟยหัวเราะแหะ ๆ

“ไอ้บ้าหลินเฟย ไอ้หน้าไม่อาย กล้าเอาเปรียบฉันเหรอ อย่าให้ฉันได้เอาจริงกับนายนะ”

จ้าวลู่ลู่โมโหมาก ถีบตรงนั้นหลินเฟยอย่างรุนแรง

“โอ้วแม่เจ้า พี่ลู่ลู่ครับตรงนั้นอย่าถีบมั่ว ๆ แบบนั้นนะครับ”

หลินเฟยตกใจ รีบหลบทันที

กว่าเขาจะฟื้นฟูดีขึ้น ถ้าถูกจ้าวลู่ลู่แตะ ก็คงร้องไห้ไม่ออกแน่ ๆ

แต่จ้าวลู่ลู่ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงไปบนพื้นอย่างจัง แก้มก้นลงพื้น เจ็บจนน้ำตาไหล

“ไอ้บ้าหลินเฟย ไอ้หลินเฟยคนเลว ใครให้นายหลบห้ะ?”

“ฉันเจ็บก้นแทบตาย นายทำเป็นแต่รังแกฉันใช่ไหม”

หลินเฟยเบะปาก ถ้าเป็นผู้ชายเจอลูกเตะแบบนี้ก็ต้องหลบนะครับ นอกจากจะเป็นคนโง่ครับ

แต่ปากก็พูดปลอบใจ “งั้นผมช่วยนวดก้นคุณไหมครับ พอดีผมเห็นวิชาหนึ่ง ในหนังสือ”

“รับประกันว่าถ้านวดแล้ว คุณต้องอยากให้ผมนวดให้ทุกวันแน่ ๆ ครับ”

พูดแล้ว หลินเฟยก็ลงมือทำจริง ๆ ฝ่ามือทั้งคู่กดที่แก้มก้นของจ้าวลู่ลู่และเริ่มบีบนวด

จ้าวลู่ลู่ที่ใส่แค่กางเกงชั้นใน ความรู้สึกที่วิเศษนั้น อย่าพูดถึงเลยว่าสบายแค่ไหน

“อ้าย หลินเฟยปล่อยนะ”

“ถ้านายยังกับก้นฉัน คืนนี้ฉันจะไม่ไปสอนหนังสือนายแล้วนะ”

จ้าวลู่ลู่กรี๊ด โมโหจะผลักหลินเฟยออก

ระหว่างเดียวกัน เธอกลับรู้สึกสบายแปลก ๆ ถูกหลินเฟยนวดจนร้อนไปทั้งตัว

หลินเฟยไม่ฟัง เขาไม่มีทางอดปล่อยมือได้ จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าที่เดินขึ้นมาอย่างเร่งรีบดัง ตึ่ง ๆ ๆ

หลินเฟยหันกลับมา ก็เห็นจ้าวฟู่กุ้ยที่โมโหมาก ชี้ตัวเองและสบดคำด่า

“หลินเฟยไอ้เด็กเวร แกนวดก้นใครอยู่ห้ะ”

“วันนี้กูไม่ตีแขนแกหักกูก็ไม่ชื่อจ้าวฟู่กุ้ยแล้ว”

จ้าวฟู่กุ้ยเพิ่งกลับมาจากการประชุมในเมือง จึงเห็นถังรั่วเสวี่ยที่นั่งอยู่ กำลังสงสัย ยังไม่รอให้เขาถามอะไรหน่อย

ก็ได้ยินเสียงจ้าวลู่ลู่ร้องไห้ และยังพูดว่า

“ฉันเจ็บก้นแทบตาย นายทำเป็นแต่รังแกฉันใช่ไหม”

จึงทำให้จ้าวฟู่กุ้ยร้อนรนขึ้นมา

ไอ้สารเลวคนนั้น กล้ารังแกลูกสาวของเขาจ้าวฟู่กุ้ยเหรอ?

สุดท้าย เขาเพิ่งขึ้นมาก็เห็นจ้าวลู่ลู่นั่งอยู่บนพื้นพร้อมกางเกงชั้นในเพียงตัวเดียว และหลินเฟยไอ้เด็กกำพร้านี้ กลับนวดก้นลูกสาวเขา

นี่ทำให้จ้าวฟู่กุ้ยโมโหถึงสุดขีด

“ผู้ใหญ่บ้านครับ คุณเข้าใจผิดแล้วนะครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างงั้นครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่ลู่ลู่นะครับ”

หลินเฟยตกใจจนตัวสั่น รีบเอามือออกและอธิบาย

เขาก็ไม่คิดว่าจะทำให้จ้าวฟู่กุ้ยเห็นในที่แบบนี้ นี่คงอธิบายให้เข้าใจไม่ได้แล้ว ไม่ผิดก็ต้องผิด

และจ้าวลู่ลู่รีบหลบเข้าไปใต้ผ้าห่มด้วยความอาย ไม่กล้าเผยหน้าออกมาเลยสักนิด กระทั่งมีความคิดที่อยากตาย

“กางเกงลูกสาวฉันก็ถูกแกถอดไปแล้ว แกแม่งจะทำอะไรอีกห้ะ?”

จ้าวฟู่กุ้ยหายใจหอบเสียงดัง สีหน้าแดงก่ำ

“วันนี้กูจะถลอกหนังแกออกมาเลยคอยดู”

พูดแล้ว จ้าวฟู่กุ้ยก็เดินหน้าด้วยความโกรธ ท่าทางแบบนั้น ต้องต่อยหลินเฟยอย่างรุนแรงแน่ ๆ

“ผู้ใหญ่บ้านครับ ๆ คุณใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ คุณเชื่อผมเถอะครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่ลู่ลู่เลยนะครับ”

หลินเฟยรีบถอยหลัง เขาไม่อยากลงมือกับจ้าวฟู่กุ้ย

ถ้าตีจ้าวฟู่กุ้ยลงไป เขาจะให้จ้าวลู่ลู่เป็นแฟนเขาอีก ก็คงไม่มีหวังแล้ว

“งั้นแกก็อธิบายมา กางเกงลูกสาวฉันไปไหนแล้ว? ตีนหมาของแกไปวางตรงนั้นได้ยังไง?”

จ้าวฟู่กุ้ยไม่ฟังเลยสักนิด ยกเก้าอี้ตัวหนึ่งในมือ กำลังฟาดไปที่หลินเฟย

“ผู้ใหญ่บ้านครับ ผม ผม นั่นเป็นการเข้าใจผิด เข้าใจผิดครับ”

หลินเฟยสติหลุด พูดติด ๆ ขัด ๆ ไม่เป็นประโยค

“ไอ้เด็กเวร ช่างกล้าดีนะแก กล้ามารังแกลูกสาวของฉันจ้าวฟู่กุ้ย”

“วันนี้ฉันต้องสั่งสอนแก ให้แกได้จำซะบ้าง”

จ้าวฟู่กุ้ยเห็นเขาแบบนั้น โมโหจนจะลงมือทันที

“พ่อ พ่ออย่าตีหลินเฟยนะ เพราะหนูเพิ่งตื่นไม่ได้ใส่กางเกง ไม่ระวังล้มลง เห็นหลินเฟยขึ้นมา หนูก็ให้เขาช่วยดึงหนูขึ้นมาแล้วนวดให้หนูค่ะ”

“เขาไม่ได้ทำอะไรหนูจริง ๆ นะคะ”

จ้าวฟู่กุ้ยรีบโผล่หัวออกมาแล้วพูดกับจ้าวฟู่กุ้ย

เธอก็กลัวจ้าวฟู่กุ้ยโมโหตีหลินเฟยจนจบไม่สวย

“ใช่ครับ ๆ เป็นแบบนี้ครับ” หลินเฟยรีบพยักหน้า มองดูจ้าวลู่ลู่ด้วยความขอบคุณ

“เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้พวกเธอพูดอะไรกับพ่อได้ยินหมดแล้ว ไอ้หมอนี่ขู่เธอใช่ไหม เธอก็เลยช่วยเขาแก้ตัว?”

จ้าวฟู่กุ้ยไม่เชื่อคำพูดจ้าวลู่ลู่เลยสักนิด แต่กลับสงสัยว่าหลินเฟยจะทำอะไรลูกสาวตัวเอง

“พ่อ พ่อคิดอะไรอยู่ค่ะ?”

จ้าวลู่ลู่มองดูสายตาเขา ก็รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แก้ตัวให้หลินเฟยต่อ

“ทุกคนในหมู่บ้านพวกเราต่างก็รู้ว่าหลินเฟยไม่ไหว แม้จะมีผู้หญิงที่ถอดหมด เขาก็ไม่มีอะไรด้วยไม่ได้ เขาจะมีความคิดไม่ดีกับหนูได้ยังไง?”

“พ่อคะ พ่อเชื่อหนูเถอะ หนูไม่โกหกพ่อหรอกค่ะ พ่อรีบวางเก้าอี้ลงเถอะนะคะ”

จ้าวฟู่กุ้ยยังไงก็ไม่เชื่อ ยิ่งไม่ยอมปล่อยเก้าอี้ในมือ

“ลู่ลู่วันนี้หนูเป็นอะไร? ไอ้หมอนี่รังแกหนูขนาดนี้ ทำไมหนูยังแก้ตัวให้สารเลวคนนั้นอีก?”

พูดแล้ว ก็จ้องที่หลินเฟย โมโหอย่างมาก

“ไอ้สารเลวที่ผู้ชายยังไม่มีปัญญาเป็นเลย ยังกล้ามารังแกลูกสาวฉันจ้าวฟู่กุ้ย รนหาที่ตายใช่ไหม”

หลินเฟยตะลึง เห็นท่าทางของจ้าวฟู่กุ้ย วันนี้ไม่จัดการตัวเอง ก็คงไม่ปล่อยตัวเองแน่ ๆ

“คุณพ่อคะ พ่ออย่าถือสาหลินเฟยได้ไหมคะ พ่อเสียงดังขนาดนั้น คนอื่นได้ยินไม่ดีนะคะ ต่อไปหนูจะมีหน้าไปเจอคนได้ยังไง?”

“ถ้าแพร่ออกไป หนูจะได้แต่งงานไหม”

จ้าวลู่ลู่พูดแล้ว ก็เอาหัวสุกเข้าไปในผ้าห่ม เริ่มเช็ดน้ำตา

“หื้ม” จ้าวฟู่กุ้ยคิดก็มีเหตุผล

เขายังอยากให้ลูกสาวตัวเองแต่งงานกับเศรษฐี แม้จะโมโห ก็ไม่อยากโวยวายอีกต่อไป

จ้องหลินเฟยอย่างแรง ขู่ด้วยเสียงที่ต่ำ

“รีบไสหัวออกไปซะ ต่อไปถ้ามีความคิดกับลุกสาวฉันอีก ฉันเอาแกตายแน่”

“และก็ เรื่องวันนี้ถ้าแกกล้าพูดออกไป ฉันจะให้ผู้นำในเมืองมาสั่งปิดคลินิกของแก”

“ผู้ใหญ่บ้านวางใจเถอะครับ ผมไม่พูดออกไปแน่ ๆ ครับ”

หลินเฟยตอบตกลงเต็มปาก ลงไปชั้นล่างเสียงดัง ตึ่ง ๆ ๆ

ช่วยไม่ได้ จ้าวลู่ลู่ปกป้องเขาขนาดนี้ แม้จะเห็นแก่หน้าจ้าวลู่ลู่ หลินเฟยก็ไม่มีทางโมโหกับจ้าวฟู่กุ้ย

ยิ่งกว่านั้นหลินเฟยก็รู้ เขาเห็นว่านวดก้นลุกสาวกับตา ใครก็ตามที่เป็นพ่อก็ต้องโมโหอย่างแน่นอน

แต่แค่หลินเฟยกระวนกระวายใจ หลังจากทะเลาะกันแบบนี้ กลางคืนจ้าวลู่ลู่ยังจะไปสอนหนังสือตัวเองอยู่ไหม?

ยังไง เรื่องที่ตัวเองรังแกเธอ เป็นเรื่องจริง และเธอก็บอกว่าไม่มีทางสอนหนังสือตัวเองอีก

ถ้าเธอไม่มาสอนหนังสือ งั้นเรื่องคุณวุฒิการแพทย์ ก็คงต้องหมดหวังแน่ ๆ