บทที่ 6

“เปล่า ผมไม่ได้มอง...” หลินเฟยรีบชี้แจงโดยบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

“เหลวไหล! หลินเฟย นายไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อนเลยเหรอ? ทำไมนายถึงคิดเรื่องไร้สาระขนาดนั้น? ช่างไร้ยางอายจริง ๆ!”

“ผ...ผมไม่ได้คิดเรื่องนั้น!”

หลินเฟยอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ผีเท่านั้นแหละที่จะเชื่อนาย!” จ้าวลู่ลู่เริ่มระมัดระวังมากขึ้นขณะที่เธอจ้องมองเขา

หลินเฟยคร่ำครวญในใจ ดูเหมือนเขาจะจำได้ว่าตั้งแต่เขากินงูสีขาวตัวเล็กตัวนั้นเข้าไปเขาก็จะเลือดลมร้อนระอุทุกครั้งที่เข้าใกล้ผู้หญิง

แต่ในสภาพเขาตอนนี้ จ้าวลู่ลู่จะเต็มใจสอนตัวเองอ่านหนังสือได้ยังไง

เมื่อมองเธอแบบนี้ เธอก็พร้อมที่จะวิ่งหนีอย่างชัดเจน!

“ลู่ลู่อยู่ที่นี่เหรอ? ทำไมอาถึงได้ยินเสียงของลู่ลู่ล่ะ?”

ขณะที่หลินเฟยรู้สึกกังวล ถังรั่วเสวี่ยก็คลำหาและเดินออกจากห้อ

“อ่า ใช่ครับ เธอมาสอนผมอ่านหนังสือ ผมกำลังจะขอบใจเธอพอดีเลย”

หลินเฟยหันหน้าและบอกถังรั่วเสวี่ยทันที

มีผู้ใหญ่อยู่ที่นี่ด้วย หลินเฟยแค่อยากจะหลอกล่อจ้าวลู่ลู่เพื่อทำให้เธอไม่กล้ากลับไป

“จริงเหรอ? เยี่ยมมากเลย ลู่ลู่ อาอยากจะขอบใจเรื่องความช่วยเหลือครั้งนั้นแทนเสี่ยวเฟยด้วยนะ”

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเฟย ถังรั่วเสวี่ยก็กล่าวขอบใจจ้าวลู่ลู่ทันที

“ฉัน…” จ้าวลู่ลู่รู้ชัดเจนว่าเป็นแผนการของหลินเฟย แต่เธอก็จำใจต้องสอนเขาอยู่ดี

เธอจ้องมองหลินเฟยด้วยความโกรธ แล้วพูดกับถังรั่วเสวี่ย: “ไม่เป็นไรค่ะอาถัง ฉันก็อยากช่วยพวกคุณสักครั้งเหมือนกัน”

“เป็นเด็กดีจริง ๆ นะจ๊ะ”

ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นสีหน้าของจ้าวลู่ลู่ แต่รู้สึกว่าเธอมีจิตใจดีมากและรู้สึกขอบคุณเธออยู่เสมอ

“เสี่ยวเฟย โปรดจำไว้ว่า หากนายประสบความสำเร็จจริง ๆ ในอนาคต อย่าลืมความเมตตาของลู่ลู่ด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงครับคุณอา ผมจำได้แน่นอน!”

หลินเฟยรู้ว่าจ้าวลู่ลู่คืนนี้ไม่มีทางหนีแล้ว เขาจึงดึงเธอเข้าไปในบ้านทันที

“ปล่อยนะ ฉันจะเดินเอง!”

จ้าวลู่ลู่โกรธมาก!

“ลู่ลู่ ขอบใจที่สอนเสี่ยเฟยอ่านหนังสือนะ เขาเป็นคนดื้อนิดหน่อยและสมองของเขาก็ไม่ได้ดีมากนัก หากมีปัญหาในการเรียนก็ต้องอดทนหน่อยนะจ๊ะ”

ถังรั่วเสวี่ยเตือนจ้าวลู่ลู่อีกครั้ง

“ฮ่า ๆ ๆ...”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของหลินเฟยก็มืดมิด แต่จ้าวลู่ลู่ก็ปิดปากหัวเราะต่อไป

“คุณอา มีใครพูดถึงหลานชายของตัวเองแบบนั้นกันเล่า”

หลินเฟยเกาหัวอย่างไม่มั่นใจ

“อย่าพูดอะไรไร้สาระมากมาย ตอนนี้ลู่ลู่ทำงานหนักเพื่อสอนนายยามดึกดื่นแบบนี้ ดังนั้นนายต้องตั้งใจเรียน”

ถังรั่วเสวี่ยเตือนอีกครั้ง แล้วพูดกับจ้าวลู่ลู่

“ลู่ลู่ ถ้าเสี่ยวเฟยฝ่าฝืนวินัย ก็จัดการกับเขาได้เลยนะจ๊ะ”

“ได้ค่ะ อาถัง!” ยัยบ๊องจ้าวลู่ลู่รับปากอย่างมีความสุข

ก้าวแห่งชัยชนะ เธอเชิดหน้าขึ้น ยกหน้าอกให้สูง แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

อารมณ์หดหู่ก่อนหน้านี้ทั้งหมดหายไป!

ในทางตรงกันข้าม หลินเฟยเดินเข้าไปในบ้านอย่างหดหู่ราวกับไก่ตัวผู้พ่ายแพ้

“ดูความไม่เต็มใจของนายสิ อย่างกับว่าเดี้ยนอยากสอนคนงี่เง่าให้อ่านหนังสืออย่างนั้นล่ะ!”

จ้าวลู่ลู่มีความสุขมากเมื่อเห็นเขาแบบนี้ และยังใช้คำเรียกตัวเองว่า “เดี้ยน” อีกด้วย

“เธอต่างหากยัยบ๊อง แค่อ่านหนังสือไม่ออกเองไม่ใช่เหรอ? ผมสัญญาว่าภายในสามวัน ผมจะเรียนรู้ทุกสิ่งที่คุณสอน!”

หลินเฟยกล่าวด้วยความโกรธ

“นายไม่จำเป็นต้องอวดหรอกย่ะ มีตัวอักษรจีนมากกว่า 3000 ตัว หากนายเรียนรู้ได้หมดภายในสามวัน ฉันจะทำทุกอย่างที่นายขอให้ทำเลย!”

จ้าวลู่ลู่เงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“โอเค คุณพูดเองนะ!”

เมื่อมองไปที่จ้าวลู่ลู่ที่อยู่ใกล้มาก หัวใจของหลินเฟยก็แทบจะตะโกนออกมา

“ถ้าผมเรียนรู้ทุกอย่างในสามวัน ผมอยากให้คุณมาเป็นแฟนของผม!”

“หา? แฟนของนาย…” สีหน้าจ้าวลู่ลู่เปลี่ยนไปทันที

“อะไรป คุณไม่กล้าพนันเหรอ?” หลินเฟยจงใจยั่วยุ

“มีอะไรไม่กล้ากัน ฉันตกลง”

จ้าวลู่ลู่คิดเรื่องนี้ เป็นไปไม่ได้ที่หลินเฟยจะเรียนรู้ตัวอักษรจีนมากมายขนาดนี้และตอบตกลงทันที

“แต่ถ้านายไม่สามารถเรียนรู้ได้ เมื่อนายเห็นฉันนายต้องเรียกฉันว่าพี่ลู่ลู่ด้วยความเคารพ!”

“ตกลง!” หลินเฟยรับปาก

อันที่จริง หลินเฟยไม่ได้คาดหวังให้จ้าวลู่ลู่มาเป็นแฟนของเขาจริงๆ เขาแค่อยากใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างเพื่อให้จ้าวลู่ลู่สอนเขาอ่านหนังสือในช่วงนี้

ในห้องมีเพียงโต๊ะไม้และเสาไม้ที่ไม่เรียบสองสามต้น จ้าวลู่ลู่ขมวดคิ้วขณะที่เธอนั่งลง

หลินเฟยถอดเสื้อคลุมของเขาออกแล้ว วางมันไว้บนเสาไม้ และโบกมือให้จ้าวลู่ลู่นั่งลง

จากนั้นเขาก็เทน้ำแก้วหนึ่งมาให้กับจ้าวลู่ลู่

“ถือว่าฉลาดมากเจ้าเด็กน้อย!”

จ้าวลู่ลู่รู้สึกภูมิใจเล็กน้อยแล้วจึงนั่งลง

บั้นท้ายอันอ่อนนั้นนุ่มและยืดหยุ่นราวกับลูกโป่งที่เต็มไปด้วยน้ำ ขนาดไม้ทั้งแผ่นก็ยังถูกคลุมไว้เมื่อเธอนั่งลง

“ทำไมนายยังยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ? มานี่เร็ว ๆ แล้วฉันจะสอนวิธีอ่านหนังสือให้!”

จ้าวลู่ลู่ถือหนังสือทางการแพทย์และสั่งให้หลินเฟยนั่งข้างเธอ

“ได้!” หลินเฟยรีบรับปาก

กลิ่นของจ้าวลู่ลู่ยังคงเล็ดลอดออกมาเป็นระยะยามที่เขาอยู่ใกล้เธอ ทำให้หลินเฟยรู้สึกเหมือนเขาถูกครอบงำ และอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าออก

เมื่อมองลงไป ใต้กระดูกไหปลาร้าอันละเอียดอ่อนของเธอ ภูเขาเนื้อหยกสูงสองลูกบีบเบียดกันช่องว่างอันมีเสน่ห์

หลินเฟยหายใจถี่เร็ว เมื่อสังเกตเห็นปฏิกิริยาของหลินเฟย ใบหน้าของจ้าวลู่ลู่ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอก็ตีหัวของหลินเฟยทันทีด้วยหนังสือทางการแพทย์และจ้องมองเขา

“ฉันขอเตือนนายให้ทำตัวดี ๆ หน่อยนะ”

จ้าวลู่ลู่จ้องมองไปที่หลินเฟย จากนั้นชี้ไปที่คำศัพท์เกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์และเริ่มสอนเขา

“พูดตามฉันนะ คำนี้ออกเสียงว่า เข้า มาจากคำว่าต้นเข้าหา…”

“เอ่อ? นี่ไม่ใช่คำว่าเข้า จากคำว่าเข้าร่วมเหรอ?”

หลินเฟยสับสน แม้ว่า จ้าวลู่ลู่จะอ่านให้เขาฟังทีละคำ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร

“ทำไมนายถึงโง่ขนาดนี้? แค่เรียนรู้ที่ฉันสอนนาย อย่าต่อต้านฉัน!”

จ้าวลู่ลู่ขมวดคิ้วและสั่งสอน

“รู้แล้วครับ...” หลินเฟยดูเศร้าโศก

จ้าวลู่ลู่มีความสุขมาก ดูเหมือนว่าการแกล้งหลินเฟยเป็นสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขมาก!

ขณะที่หลินเฟยวิตกกังวล ทันใดนั้น ลูกปัดเงินในท้องของเขาก็หมุน มีอากาศเย็นระเบิดออกมาและไหลเข้าสู่สมองของเขา

หลินเฟยตัวสั่นและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตื่นรู้

เมื่อจ้าวลู่ลู่พูดกับเขาอีกครั้ง หลินเฟยก็จำมันได้ในทันที

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเฟยสามารถจดจำคำศัพท์ได้มากกว่า 500 คำ

และมันก็ไม่ได้แย่เลย

“เอ๋ ทำไมจู่ ๆ ถึงเรียนรู้ได้เร็วขนาดนี้”

จ้าวลู่ลู่ถามด้วยท่าทางไม่เชื่อและชี้ไปที่คำหนึ่ง

“อ่านว่า?”

“ผมรู้คำนี้ นี่คือคำว่าวัน จากคำว่าอยู่ด้วยกันหลายวันก็มักเกิดความรู้สึกดีต่อกัน!”

หลินเฟยมองดูและตอบกลับ

“ว้าว นายยังพูดสำนวนได้ด้วย แล้วนี่ล่ะ?”

จ้าวลู่ลู่ประหลาดใจและชี้ไปที่คำอื่นแล้วถาม

หลินเฟยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ: “ผมก็จำเรื่องนี้ได้เหมือนกัน มันคือคำว่าจัด จากคำว่าจัดไปทั้งคืน!”