Lahat ng Kabanata ng แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Kabanata 291 - Kabanata 300

"คุณหนูคะ นี่เป็นเพียงแค่ตำนานมั้งคะ น่าจะไม่ใช่เรื่องจริงนะคะ"ผู้หญิงชาวหมี่สองคนรู้สึกยากที่จะรับได้"สัตว์ประหลาดตัวก่อนหน้านี้ พวกเธอได้เห็นแล้วใช่ไหม? นั่นคือเงือกในตำนานของชาวตะวันออก มันมีชีวิตอยู่ได้ และเรื่องของธิดามังกรนั้น ก็ต้องไม่ใช่ตำนานอย่างแน่นอน!""เพียงแต่ว่า ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า สุสานที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ ยังมีเงือกและงูยักษ์คอยเฝ้าอยู่ หากคิดที่จะตามหาธิดามังกร คาดว่าคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว""ตอนนี้ เราจำเป็นต้องคิดหาวิธีออกไปได้เสียก่อน ต่อไปค่อยคิดหาวิธีตามหาธิดามังกรก็แล้วกัน"อลิซพูดอย่างไม่เต็มใจออกมาหลังจากที่ผู้หญิงชาวหมี่สองคนรับรู้ความจริงในเรื่องนี้แล้วนั้น อารมณ์ของพวกเธอก็ไม่ได้สั่นไหวมากนักเพราะในตอนนี้ พวกเธอคิดแค่เพียงว่า ทำอย่างไรถึงจะค้นหาเครื่องตรวจจับให้พบ และหนีรอดออกไปจากที่นี่ได้น่าเสียดายที่ว่า การไล่ล่าของสัตว์ประหลาดในถ้ำนั้นยาวนานเกินไป ทุกเธอต่างก็เหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้าจนถึงขีดสุดมาตั้งนานแล้วทันทีที่ได้นั่งลงพักผ่อน เปลือกตาก็อดไม่ได้ที่จะต่อสู้กันขึ้นมาแต่ก็กังวลเหลือเกินว่า สัตว์ประหลาดที่อยู่ในหลุมนั้นจะกระโจนออกมาได้ตลอดเวลา

ปังปังปัง!ในการยิงออกไปสามนัดนี้ กระสุนลูกหนึ่งได้เจาะทะลุไปยังไหล่ที่บอบบางของอลิซ!อีกลูกหนึ่งยิงไปโดยขาของอลิซ ส่วนนัดสุดท้าย ก็ไม่ได้ยิงโดนแต่อย่างใดต่อให้จะเป็นแบบนี้ มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้การเคลื่อนไหวของอลิซสูญเสียไปแล้ว!แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือ หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้ถูกยิง เธอกลับไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมาแต่อย่างใด!"คุณคอยดูผู้หญิงสองคนนี้นะ ผมจะไปตามหาผู้หญิงประเทศหมี่คนนั้น!"หลินเฟยพูดกับลู่หลี และวิ่งตามอลิซไปอย่างรวดเร็ว"ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้ค้นพบตำแหน่งของฉันได้อย่างไรกัน..." อลิซอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก พร้อมกับมีความขุ่นเคืองใจปะปนไปด้วย!เธอถูกยิงที่ขา และการเคลื่อนไหวของเขาก็เท่ากับศูนย์หลินเฟยไล่ตามอลิซไปโดยไม่ได้เปลืองแรงแต่อย่างใด พร้อมกับพูดอย่างเกรี้ยวกราดออกมาว่า "นังพวกบ้า โยนปืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!"เมื่ออลิซมองเห็นใบหน้าของหลินเฟยได้อย่างชัดเจน ซึ่งเขาเป็นชายหนุ่มอายุสิบเจ็ดสิบแปดเท่านั้น และความรู้สึกหลงใหลก็ได้เพิ่มมากยิ่งขึ้น!"นี่ฉันต้องแพ้ให้กับเด็กเมื่อวานซืนแล้วอย่างนั้นเหรอ?!""อย่างแรก ฉันไม่ใช่เด็ก อย่างที่สอง ฉันบอกให้แกเอาปืนมาให้ฉ

“บางทีพวกแกอาจจะตายต่อหน้าฉันตอนเจอสัตว์ประหลาดก็ได้นะ!”“หรือต่อให้โชคดีหาเครื่องตรวจจับวัตถุเจอ ถ้าไม่มีรหัสก็ใช้ไม่ได้หรอก!”สาวชาวต่างชาติจากประเทศหมี่ทั้งสองหัวเราะเยาะพวกเธอคิดเอาไว้แล้วหลายปีมานี้ องค์กรแบล็คโกลฟส์ได้ไล่ล่าปล้นสุสานโบราณเจ้าชายทั่วประเทศ พวกเขาขายต่อและลักลอบนำสมบัติหายากมากมายไป!ข้อหาพวกนี้รวมกันแล้วก็พอกันกับโทษประหารชีวิต จะออกไปก็ต้องตาย อยู่ที่นี่ก็ต้องตายเหมือนกัน!สำหรับพวกเธอ การตายอยู่ที่นี่อาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่ายิ่งไปกว่านั้น พวกเธอยังสามารถลากหลินเฟยกับลู่หลีให้ตายตกไปพร้อมกันได้!“ตอนนี้จะทำยังไงดี...”ทันทีที่ลูหลี่คิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเธอก็ดูย่ำแย่ลง“ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่กลัวตายละก็ งั้นก็คงกลัวการมีชีวิตอยู่ต่อแบบตกระกำลำบากสินะ…”หลินเฟยแตะคางของเขาพร้อมกับคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานนักไอเดียของเขาก็ผุดขึ้นมา“คิดวิธีแก้ปัญหาอะไรได้บ้าง” ลู่หลี่ถามด้วยความสงสัย“ฉีกเสื้อผ้าของพวกเธอแล้วโยนให้งูยักษ์ ให้งูยักษ์จัดการพวกเธอซะ!”หลินเฟยจงใจแสดงสีหน้าเย็นชาและขู่“หลินเฟย ทำไมนายถึงได้มีความคิดโรคจิตแบบนี้ฮะ? ไม่ได้ ทำแบบนั้นไม่ได

“พวกคุณไปยืนอยู่ห่าง ๆ หน่อย อย่าเกะกะผมถอนกระสุน”หลินเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“จูดี้ ถอยกลับไป ถ้าคุณหนูไม่ได้รักษาคุณหนูอาจจะเลือดออกจนเสียชีวิต”หญิงประเทศหมี่ที่ตัวไม่สูงมากพูดแล้วถอยไปสองก้าว“นี่คือกริช ไม่ใช่มีดผ่าตัด นายจะใช้มันเอากระสุนออกได้ยังไง”“แน่ใจใช่ไหมว่านี่แกไม่ได้กำลังจะทำคุณหนูเราตาย?”ผู้หญิงที่ชื่อว่า จูดี้ กลับไม่ยอมถอยเพราะเธอไม่ไว้ใจหลินเฟยเลย“ฮึ มีดทำครัวผมก็เอากระสุนออกได้ หยุดพูดเรื่องไร้สาระซะ ไม่งั้นผมจะทำให้คุณเป็นเหมือนคุณหนูของคุณซะ”หลังจากที่หลินเฟยพูดจบ เขาก็เมินความคิดเห็นของจูดี้ไปเขาเอื้อมมือออกไปแตะบริเวณใกล้กับหัวไหล่ของอลิซสองสามครั้งจากนั้นก็จับกริชไว้แน่น และเริ่มกรีดผ่าบาดแผลกระสุนบนไหล่ของอลิซอย่างแม่นยำแต่น่าแปลกมากที่กลับไม่มีเลือดไหลออกมาจากปากบาดแผล“ติ๊ง!”หลินเฟยใช้มือของเขาหยิบกระสุนออกมาจากเนื้อก่อนจะทิ้งมันลงบนพื้น“อี๊ มือสกปรกหมดเลย ต้องไปเช็ดเลือดซะแล้วสิ”หลินเฟยท่าทางรังเกียจ เขาเช็ดมือของเขาบนผ้าผืนเดียวที่วางปิดอยู่บนหน้าอกของอลิซเนินเนื้อหยดของเธอก็เปลี่ยนรูปร่างไปมาไม่อยู่ตามการเคลื่อนไหวของหลิน

“เลิกพูดเหลวไหล ผมไม่ต้องการให้ใครมาพร่ำบอกผมหรอก”กรึด หลังจากที่หลินเฟยรับเสื้อไปแล้ว เขาก็ฉีกมันออกครึ่งหนึ่งโดยใช้แรงเล็กน้อย จากนั้นจึงเริ่มพันผ้าพันแผลให้อลิซแต่ในใจเขาก็คิดกับตัวเองว่า ผู้หญิงสองคนนี้โง่ชะมัดเมื่อกี้พวกเธอเพิ่งจะถูกอลิซขายทิ้ง แล้วตอนนี้พวกเธอยังเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของอลิซอีก“ถึงยังไงก็ไม่ได้สนิทกัน จะโง่หรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับเราล่ะนะ”หลินเฟยถือผ้าด้วยมือข้างหนึ่งแล้วสอดไประหว่างขาของอลิซระหว่างนั้นเองเขาก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงการสัมผัสถูกตรงส่วนนั้นของอลิซ...กางเกงชั้นในถูกบีบเข้าไป หรืออาจกล่าวได้ว่ามือของหลินเฟยสัมผัสกับตรงนั้นของอลิซ...“อือ……”อลิซกลับมีความรู้สึกอันแปลกประหลาด ร่างกายของเธอชาราวกับถูกไฟช็อต และเธอก็ส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่อาจควบคุมหลังจากส่งเสียงออกมา อลิซก็รู้สึกละอายใจมากกว่าเดิม เธอกัดริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธและความอับอาย“เอาล่ะ แค่นี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว”หลินเฟยใช้เวลาสักพักในการพันแผลของอลิซจากนั้นเขาก็ฉีกผ้าที่เหลือออกสองชิ้นและพันผ้าพันแผลที่ฝ่ามือของอลิซด้วยจากนั้นเขาก็สกัดไปตรงจุดที่อยู่ใกล้หัวใจของอลิซอีกครั้ง ทำให้เ