All Chapters of ภูพาจุติราชามังกร: Chapter 791 - Chapter 800

เมื่อเห็นหลิวเมิ่งเจียมเนื้อเจียมตัว จางเหยาก็ยิ่งได้ใจก็: “รู้แล้วใช่มั้ยว่าตัวเองผิด ถ้ารู้ซะแต่แรกก็ดี จะได้ไม่ต้องเลยเถิด!” เธอพูดอย่างเย็นชา“ใช่ ขอโทษนะ ฉันมันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขอให้เธอเห็นแกที่เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะนะ”หลิวเมิ่งรู้สึกเสียใจมาก แต่เล็กจนโต เธอยังไม่เคยถูกทำให้น้อยเนื้อต่ำใจขนาดนี้มาก่อนเลยโดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ เมื่อก่อนเธอไม่เคยแลตามองเลยด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้กลับถูกอีกฝ่ายทำให้อับอายในที่สาธารณะแบบนี้“ถุย คนแบบเธอเหรอเป็นเพื่อนร่วมชั้น จะดูถูกฉันเกินไปแล้ว!”จางเหยาเยาะเย้ย: “ถ้าเธอยอมขอโทษและรับผิดซะแต่แรก แล้วชดใช้เงินแค่สองล้านห้าแสน เรื่องนี้ก็คงจบไปง่าย ๆ แล้ว”“แต่ว่า ตอนนี้มันคงไม่ง่ายแบบนั้นแล้วละ แต่เห็นแก่ที่เราเคยรู้จักกัน ฉันจะให้โอกาสเธอสักครั้ง”“เอาอย่างนี้แล้วกัน ค่าชดเชยห้าล้าน บวกกับพวกเธอสองคนไปคลานรอดใต้หว่างขาพี่เฟิง แล้วฉันจะยอมจบเรื่องนี้”เมื่อได้ยินคำขอของเธอ ใบหน้าของหลิวเมิ่งก็ดูเหยเกทันที เธอจะรับได้ยังไงที่ถูกสั่งให้ไปคลานรอดใต้หว่างขาชายคนหนึ่ง เธอระงับความโกรธภายในใจและพูดว่า: “จางเหยา...”

เฉินเฟิงรู้ดีว่าปกติพ่อจะไม่โทรหาเขาเว้นเสียแต่ว่าเขาจะไปประพฤติเรื่องชั่วมา พ่อถึงจะโทรมาด่าเขาแต่ตอนนี้มันเรื่องอะไรกัน? ระยะนี้เขาประพฤติตัวอยู่ในโอวาทเป็นอย่างดี ไม่ดีทำเรื่องไม่ดีเลยสักอย่างขณะที่เดินไปถึงอีกด้านหนึ่ง เฉินเฟิงก็รีบรับสาย เพราะยังไงเขาก็รับช้ามาสักพักแล้ว “พ่อครับ โทรหาผมมีอะไรรึเปล่าครับ?”ก่อนจะทันได้ถามเสร็จ เสียงของความโมโหก็ดังมาจากอีกฝั่ง: “ไอ้ลูกสารเลว รู้มั้ยว่าตัวเองกำลังทำอะไร”เฉินเฟิงถูกด่าจนงงไปชั่วขณะ นี่มันเรื่องอะไรกัน? “พ่อหมายถึงอะไรครับ” เขาถามด้วยความงุนงง“หมายความว่าอะไรน่ะเหรอ รู้บ้างมั้ยว่าคนที่แกกำลังล่วงเกินอยู่คือใคร เขาเป็นบุคคลผู้น่าสะพรึงกลัวที่พ่อกำชับแกว่าห้ามไปยั่วยุคนนั้น” เฉินฉางเหอตะคอกอย่างโกรธเคือง“พ่อขอบอกแกเลยนะว่าแกจะต้องทำให้อีกฝ่ายหายโกรธและให้อภัยแกให้ได้ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไรก็ตาม ไม่อย่างนั้น ต่อไปแกไม่ต้องเป็นสมาชิกตระกูลเฉินอีก อยากตายก็ตายไปเองเถอะ”“พ่อ นี่พ่อพูดอะไรอยู่ครับ พ่อรู้เหรอว่าผมทำอะไรอยู่” เฉินเฟิงสับสนสุดขีดเรื่องบ้าอะไรกัน ไม่สิ หรือว่าชายคนนี้คือราชามังกรในตำนานที่พ่อของเขาเคยบอกด้วยตัวเองแ

ทุกคนสังเกตเห็นเฉินเฟิงที่กำลังรีบกลับเข้ามาในทันที บรรดาลูกเศรษฐีต่างก็กำลังทำสีหน้าเยาะเย้ย เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเย้ยหยันเย่เทียนหยู่เคยเห็นคนคุยโวมานักต่อนัก แต่ไม่เคยเห็นใครคุยโวขนาดนี้มาก่อนจางเหยาได้ใจมากยิ่งขึ้น “เอาล่ะ พี่เฟิงกลับมาแล้ว มาดูกันว่าใครกันแน่ที่กำลังจะเสียช่วงชีวิตแสนสุขสบายไป”ใบหน้าของหลิวเมิ่งตึงเครียด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว ก่อนจะหันมองไปที่เย่เทียนหยู่และกระซิบ: “พี่เขย เราควรทำยังไงดี?”“อย่ากังวล ดูจากท่าทางของเขาแล้ว ดูไม่เหมือนจะมาสร้างปัญหา แต่ดูเหมือนว่าจะมาขอโทษผมมากกว่า” เย่เทียนหยู่พูดอย่างใจเย็นหลิวเมิ่งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้ง ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าพี่เขยมีความมั่นใจขนาดนั้นได้ยังไงกันแน่นอนว่าทุกคนต่างหัวเราะเยาะ โดยเฉพาะจางเหยา ตอนที่เธอเห็นเฉินเฟิงเดินเข้ามา ไม่รอให้เขาได้พูดเธอก็รีบลุกไปฟ้องทันที: “พี่เฟิงกลับมาแล้ว”“ถ้าพี่ยังไม่กลับมาอีก ไอ้หมอนั่นมันคงหยิ่งผยองไม่เลิก พี่รู้มั้ยคะว่าเขาพูดอะไร เขาบอกว่าพี่จะกลับมาขอโทษเขา เขาเนี่ยไม่เห็นพี่อยู่ในสายตาเลยนะคะ”“คนแบบนี้ แค่ให้รอดใต้หว่างขาพี่ยังน้อยเกิน

“ใช่แล้วครับ ใช่แล้ว ลงมือได้เต็มที่เลย ต่อให้ตีเธอจนตายตอนนี้ ผมก็จะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดเองครับ” เฉินเฟิงกล่าวเสริมทันที“หลิวเมิ่ง ไม่สิ พี่หลิว โปรดให้โอกาสเพื่อนร่วมชั้นเก่าอย่างฉันด้วยนะ ฉันจะสำนึกบุญคุณไปตลอดชีวิตเลย”“เพื่อนร่วมชั้นเก่า ก่อนหน้านี้เธอบอกไม่ใช่เหรอ ว่าการมีฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นอย่างฉันเป็นเรื่องน่าละอายสำหรับเธอ มาตอนนี้กลับขอให้คนไร้ยางอายอย่างฉันช่วยเธอซะแล้ว” หลิวเมิ่งโกรธทันทีเมื่อเธอคิดถึงความอัปยศอดสูก่อนหน้า“ก่อนหน้านี้ฉันผิดเอง ฉันมันโง่ ฉันขอโทษนะ เธอจะทุบตีฉันดุด่าฉันก็ได้ แค่ขอให้เธอยอมปล่อยฉันไป” จางเหยาเอาแต่ขอร้องหลิวเมิ่งรู้สึกเสียใจ โดยเฉพาะเมื่อคิดว่าเธอเกือบต้องคุกเข่าขอความเมตตา เดิมทีเธออยากให้จางเหยาอับอายแต่เมื่อจางเหยาคุกเข่า แก้มแดงจากการถูกตบ และยังกำลังร้องไห้ร้องขอความเมตตา เธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วส่ายหัว:“เอาล่ะ ฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่คุณทำกับฉัน และฉันจะไม่ทำอะไรคุณ แต่ฉันไม่สามารถควบคุมส่วนที่เหลือได้!”ความหมายคือฉันสามารถปล่อยคุณไป แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะอ้อนวอนให้คุณจางเหยาเข้าใจจึงหันกลับมาทันทีแล้วพูด

หลังจากทักทายและขอโทษกันไปเบื้องต้นอย่างพอเป็นพิธี สารวัตรเฉินกล่าวว่า: “คุณชาย เงินชดเชยได้ถูกแบ่งเรียบร้อยแล้วครับ จางเหยาเป็นผู้รับผิดชอบ และยอมจ่ายเงินชดเชย ถ้าคุณมีอะไรก็บอกผมได้เลยนะครับ”เห็นได้ชัดว่าเขามาพร้อมกับภารกิจ ส่วนใหญ่จะผ่อนคลายบรรยากาศ และเป็นการดีที่สุดถ้าให้เฉินเฟิงจ่ายน้อยลงสำหรับการชดเชยนั้น เย่เทียนหยู่ไม่สนใจเลย และพูดอย่างใจเย็น: “ค่าชดเชยเท่าไรก็ทำตามที่ควร แต่พวกเขาสองทำให้ผมอับอาย และผมต้องได้รับการชดเชย”เมื่อได้ยินแบบนั้น การแสดงออกของเฉินเฟิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธ และพูดอย่างระมัดระวัง: “หากคุณชายเย่มีคำขอก็ว่ามาได้เลยครับ”“ไม่มีอะไรมากหรอก แต่ตอนแรกคุณอยากให้พวกผมรอดใต้หว่างขาใช่ไหม?”“แล้วก็ ผมบอกแล้วว่าพวกคุณสองคนต้องคลานรอดใต้หว่างขาพวกเขา ที่ผ่านมาผมเป็นคนรักษาคำพูดมาตลอด พวกคุณคงจะไม่ทำให้ผมต้องผิดคำพูดตัวเองหรอกใช่มั้ย”เย่เทียนหยู่พูดเสียงเรียบทันทีที่สิ้นคำพูด ใบหน้าของเฉินเฟิงก็ดูย่ำแย่พอตัว เขาจะยังรักษาศักดิ์ศรีเอาไว้ได้ยังไงถ้าเขาต้องรอดใต้หว่างขาของคนอื่นในที่สาธารณะแบบนี้เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่จางเหยาที่อย