Share

บทที่ 791

เมื่อเห็นหลิวเมิ่งเจียมเนื้อเจียมตัว จางเหยาก็ยิ่งได้ใจก็: “รู้แล้วใช่มั้ยว่าตัวเองผิด ถ้ารู้ซะแต่แรกก็ดี จะได้ไม่ต้องเลยเถิด!” เธอพูดอย่างเย็นชา

“ใช่ ขอโทษนะ ฉันมันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขอให้เธอเห็นแกที่เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะนะ”

หลิวเมิ่งรู้สึกเสียใจมาก แต่เล็กจนโต เธอยังไม่เคยถูกทำให้น้อยเนื้อต่ำใจขนาดนี้มาก่อนเลย

โดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ เมื่อก่อนเธอไม่เคยแลตามองเลยด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้กลับถูกอีกฝ่ายทำให้อับอายในที่สาธารณะแบบนี้

“ถุย คนแบบเธอเหรอเป็นเพื่อนร่วมชั้น จะดูถูกฉันเกินไปแล้ว!”

จางเหยาเยาะเย้ย: “ถ้าเธอยอมขอโทษและรับผิดซะแต่แรก แล้วชดใช้เงินแค่สองล้านห้าแสน เรื่องนี้ก็คงจบไปง่าย ๆ แล้ว”

“แต่ว่า ตอนนี้มันคงไม่ง่ายแบบนั้นแล้วละ แต่เห็นแก่ที่เราเคยรู้จักกัน ฉันจะให้โอกาสเธอสักครั้ง”

“เอาอย่างนี้แล้วกัน ค่าชดเชยห้าล้าน บวกกับพวกเธอสองคนไปคลานรอดใต้หว่างขาพี่เฟิง แล้วฉันจะยอมจบเรื่องนี้”

เมื่อได้ยินคำขอของเธอ ใบหน้าของหลิวเมิ่งก็ดูเหยเกทันที เธอจะรับได้ยังไงที่ถูกสั่งให้ไปคลานรอดใต้หว่างขาชายคนหนึ่ง เธอระงับความโกรธภายในใจและพูดว่า: “จางเหยา...”

บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status