Share

บทที่ 797

“ใช่แล้วครับ ใช่แล้ว ลงมือได้เต็มที่เลย ต่อให้ตีเธอจนตายตอนนี้ ผมก็จะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดเองครับ” เฉินเฟิงกล่าวเสริมทันที

“หลิวเมิ่ง ไม่สิ พี่หลิว โปรดให้โอกาสเพื่อนร่วมชั้นเก่าอย่างฉันด้วยนะ ฉันจะสำนึกบุญคุณไปตลอดชีวิตเลย”

“เพื่อนร่วมชั้นเก่า ก่อนหน้านี้เธอบอกไม่ใช่เหรอ ว่าการมีฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นอย่างฉันเป็นเรื่องน่าละอายสำหรับเธอ มาตอนนี้กลับขอให้คนไร้ยางอายอย่างฉันช่วยเธอซะแล้ว” หลิวเมิ่งโกรธทันทีเมื่อเธอคิดถึงความอัปยศอดสูก่อนหน้า

“ก่อนหน้านี้ฉันผิดเอง ฉันมันโง่ ฉันขอโทษนะ เธอจะทุบตีฉันดุด่าฉันก็ได้ แค่ขอให้เธอยอมปล่อยฉันไป” จางเหยาเอาแต่ขอร้อง

หลิวเมิ่งรู้สึกเสียใจ โดยเฉพาะเมื่อคิดว่าเธอเกือบต้องคุกเข่าขอความเมตตา เดิมทีเธออยากให้จางเหยาอับอาย

แต่เมื่อจางเหยาคุกเข่า แก้มแดงจากการถูกตบ และยังกำลังร้องไห้ร้องขอความเมตตา เธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วส่ายหัว:

“เอาล่ะ ฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่คุณทำกับฉัน และฉันจะไม่ทำอะไรคุณ แต่ฉันไม่สามารถควบคุมส่วนที่เหลือได้!”

ความหมายคือฉันสามารถปล่อยคุณไป แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะอ้อนวอนให้คุณ

จางเหยาเข้าใจจึงหันกลับมาทันทีแล้วพูด
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status