บททั้งหมดของ ภูพาจุติราชามังกร: บทที่ 811 - บทที่ 820

แต่แล้วในตอนนั้นเอง เมื่อเผชิญหน้ากับกระบวนท่าอันดุร้ายและน่าสะพรึงกลัวของเหอเหมิ่ง เย่เทียนหยู่ใช้ทักษะทางร่างกายอันประณีตของเขาเพื่อหลีกทางให้คนอื่น ๆ อย่างง่ายดาย และตีหน้าอกของเหอเหมิ่งด้วยฝ่ามือการแสดงออกของเหอเหมิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่มีเวลาที่จะหลีกทาง เขารู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างมาก และเขาก็บินไปข้างหลังโดยไม่สมัครใจสำหรับการโจมตีอันทรงพลังที่เขาเปลี่ยนในเวลาต่อมา พวกมันไม่สามารถโจมตีเย่เทียนหยู่ได้เลยแม้ว่าเขาจะกระแทกคู่ต่อสู้กลับด้วยฝ่ามือเดียว เย่เทียนหยู่ก็ไม่ได้หยุด เขาก็รีบพุ่งเข้าไปถึงข้างของเหอเหมิ่งในเวลาเพียงครู่เดียว กริชก็ถูกวางลงบนคอของเหอเหมิ่งเร็วเกินไป แล้วก็เปลี่ยนแปลงเร็วเกินไปด้วยแม้แต่นากามูระ มาริโอะก็ไม่สามารถโต้ตอบได้ทันเวลา และมันก็สายเกินไปที่จะช่วยเหอเหมิ่งทันใดนั้นใบหน้าของเหอเหมิ่งก็ซีดลง เขาตกใจและโกรธและพูดว่า: “แกแข็งแกร่งมาก ที่แท้เมื่อกี้ก็กำลังแสดงอยู่สินะ”“แสดงเหรอ?”ความเยือกเย็นแวบขึ้นมาในดวงตาของเย่เทียนหยู่ ก่อนที่เขาเยาะเย้ย: “ผมไม่เคยพูดว่าผมอ่อนแอ มีแต่คุณนั่นละที่เอาแต่คิดเองเออเอง”“เหอะ คิดว่าแกจะชนะ

ตึง!การปะทะกันอย่างรุนแรงดังขึ้น และ นากามูระ มาริโอะรู้สึกถึงพลังที่น่าสะพรึงกลัวที่มาจากคาทาน่า และคาทาน่าในมือของเขาก็แตกออกเป็นชิ้น ๆ ทีละนิ้วจากนั้นพลังอันน่าสะพรึงกลัวและมหาศาลก็เข้าปกคลุมเขา และมือขวาของเขาพิการตรงจุดนั้น เขาก็ล้มลงและล้มลงกับพื้นด้วยเสียงครวญครางอย่างน่าเวทนาในขณะนี้ แม้ว่าเขาจะยังคงยืนอยู่ที่นั่นอย่างมั่นคง แต่ภายในเขาก็ตื่นตระหนกและหวาดกลัวอย่างมากคนสองคนที่อยู่รอบตัวพวกเขาก็ดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความกลัวเช่นกันสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือพลังอันทรงพลังดังกล่าวไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำร้ายคู่ต่อสู้ได้เลย แต่แม้แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบเลย“แก นี่แกมีพลังระดับไหนกันแน่?” นากามูระ มาริโอะอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความหวาดกลัว“เหอะ ๆ คิดจะถามตอนนี้มันไม่สายเกินไปหน่อยเหรอ?”เย่เทียนหยู่ยิ้มเยาะและเดินไปทางนากามูระ มาริโอะทีละก้าววันนี้จะไม่มีใครรอดชีวิตออกไปนากามูระ มาริโอะสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัวของเย่เทียนหยู่ และเริ่มกังวลทันที: “ต่อให้แกเป็นปรมาจารย์ แกก็ฆ่าฉันไม่ได้หรอก” เขาพูดด้วยความโกรธ“อ่อ จริงเหรอ?

หวังเจี้ยนรู้สึกหวาดกลัวมาก เพราะเย่เทียนหยู่ที่ทุกคนดูถูก ไม่เพียงแต่เป็นสามีของประธานหลินหว่านหรูเท่านั้น แต่ยังเป็นราชามังกรแห่งพรรคมังกรด้วยนั่นคือพรรคมังกรในตำนาน พรรคที่ทรงพลังที่สุดและแข็งแกร่งอย่างน่าสะพรึงกลัวเมื่อรู้ว่าเขามีตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ เขาคงไม่ร่วมมือกับหลี่ว์ซิงเหอในครั้งที่แล้ว เขาแค่แสวงหาความตายของตัวเองเมื่อดูว่าเขาดุร้ายและโหดเหี้ยมแค่ไหนในวันนี้ ฉันโชคดีมากที่รอดชีวิตจากครั้งที่แล้วคุณปู่ตระกูลหลินไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่คิดว่าเย่เทียนหยู่เตือนหวัง เจี้ยนว่าอย่าพูดเรื่องไร้สาระ ท้ายที่สุดแล้ว มีผู้คนจำนวนมากเสียชีวิตที่นี่ และเย่เทียนหยู่ควรจะฆ่าพวกเขาเขาพาหลินหว่านหรูและหวังเจี้ยนไปด้วยและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีเวลากังวลว่าเย่เทียนหยู่จะทำอะไรหรือจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อนั่งอยู่ในรถ คุณปู่ตระกูลหลินไม่มีเวลาสนใจหวังเจี้ยน และหวังเจี้ยนไม่กล้าถามคำถามกับคุณปู่ตระกูลหลินอีกต่อไปหลังจากออกเดินทางได้ไม่นานหวังเจี้ยนก็พบโอกาสที่จะลงจากรถคุณปู่หลินพาหลินว่านหรูกลับบ้านทันทีในเวลานี้ คนในครอบครัวกลุ่มหนึ่งกำลังเฝ้าบ้านอยู่ เ

หลังจากที่หลงเจี๋ยเดินเข้ามา เขาก็ขอให้ทุกคนหยิบปืนพกออกมาทันที จากนั้นจึงเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังทันทีที่พวกเขาเข้าไป พวกเขาเห็นคนหลายคนนอนอยู่บนพื้น เห็นได้ชัดว่าพวกเขาผ่านการต่อสู้ไปแล้ว สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทันที และพวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขากังวลอะไรจากนั้นหลงเจี๋ยก็เห็นเย่เทียนหยู่นั่งอยู่ข้างๆ เขาอย่างรวดเร็ว และเห็นเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขาและมีเลือดบนร่างกายของเขาเธอรีบมองไปรอบ ๆ แล้วพูดทันที: “ไปตรวจดูรอบ ๆ”จากนั้นเขาก็เดินอย่างรวดเร็วไปหาเย่เทียนหยู่ รู้สึกกังวลอย่างอธิบายไม่ถูก แต่ถามว่า: “เย่เทียนหยู่ ตายแล้วเหรอ?”คำถามนี่มันออกจะ…รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าของเย่เทียนหยู่ และเขาพูดอย่างช่วยไม่ได้: “ตายแล้ว! ทำไมเหรอ คุณจะเป็นม่ายให้ผมเหรอครับ?”“ถุ้ย!”“ขอให้มีความฝันอันแสนหวานในฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงของคุณ!”“คนอย่างเธอสมควรถูกฟันเป็นชิ้น ๆ นับพันครั้ง”หลงเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความโกรธ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความตื่นตระหนกที่อธิบายไม่ได้ในใจของเขาหายไปจนหมด อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้กังวลมากนัก“ไม่ คุณใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ยังไงก็ตาม ฉันเป็นแฟนของคุณ

“แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก นอกจากนี้ ในเมื่อพวกเขาเป็นองค์กรนักฆ่า ถ้ามีคนอื่นอยู่เบื้องหลังพวกเขา คนธรรมดาอย่างผมไปฆ่าพวกเขาผมจะโดนล้างแค้น” เย่เทียนหยู่พูดอย่างช่วยไม่ได้“งั้นตามฉันไปที่สถานีตำรวจ พาเขาไป”หลงเจี๋ยยืนขึ้นและหยุดพูดไร้สาระกับเย่เทียนหยู่ในขณะนี้ ในที่สุด หยางผั่วจวินก็มาถึง โดยนำนักฆ่าหมายเลขเจ็ดไปด้วย รวมถึง ถังวั่นหลี่ปรมาจารย์พรรคถังที่กำลังฝึกฝนพวกเขาอยู่เพราะจากน้ำเสียงของเย่เทียนหยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะประสบปัญหาร้ายแรง ดังนั้นเขาจึงนำนักฆ่าหมายเลขเจ็ดและ ถังวั่นหลี่ ประกอบกับคำขอของนายน้อย เขาจะต้องถูกซ่อนไว้อย่างระมัดระวังดังนั้นนอกจากพวกเขาทั้งสามแล้ว ก็ไม่มีใครอื่นอีกแล้ว ท้ายที่สุด ด้วยความแข็งแกร่งของคนสามคน พวกเขาจึงไม่กลัวแม้ว่าจะต้องเผชิญกับปรมาจารย์หลายคนก็ตามส่วนคนอื่นๆไม่สำคัญว่าพวกเขาจะรับหรือไม่ก็ตามหลังจากที่ ถังวั่นหลี่พบกับ หยางผั่วจวินเท่านั้น เขาก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เย่เทียนหยู่พูดนั้นเป็นความจริงอย่างแน่นอน หลังจากผ่านไปสองสามเดือน พวกเขาอาจจะเอาชนะตัวเองไม่ได้แต่อาจจะไม่สามารถทำร้ายพวกเขาได้ไม่ต้องพูดอะไรมาก ความแข็งแกร่งของ หยาง