ภูพาจุติราชามังกร의 모든 챕터: 챕터 1181 - 챕터 1190

พอคุณนายไป๋มาถึง พวกเฉินเฟยเฟยก็สังเกตเห็นได้ในทันที เมื่อได้ยินคำพูดของคุณนายไป๋ สีหน้าของพวกเธอก็เปลี่ยนไปแม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาด้วยเหตุผลอะไร แต่ดูท่าทางแล้ว ค่อนข้างน่ากลัวเลยทีเดียวเหอฉุนรีบพูดขึ้นว่า “เฟยเฟย เร็วเข้า รีบติดต่อคุณเย่เร็ว!”“เอ่อ ฉันว่าเราลองอ้างชื่อพี่เย่กันก่อนดีไหม?” เฉินเฟยเฟยกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้เย่เทียนหยู่มากเกินไป“ไม่ได้ รีบโทรหาเขาด่วนเลย ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไป ดูจากท่าทีโกรธเกรี้ยวของเธอแล้ว เกรงว่าแค่อ้างชื่อออกไปจะไม่ได้ผลกับเธอแน่” “อีกอย่าง เกิดว่าเธอไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของราชามังกร แล้วยังโกรธเกรี้ยวอยู่เหมือนเดิม เราจะทำอย่างไรดี” เหอฉุนรีบพูดขึ้นมาอันที่จริงเฉินเฟยเฟยเองก็คิดถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน เพียงแค่กลัวว่าจะทำให้เย่เทียนหยู่ลำบากก็เท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ไม่มีเวลาให้ไปสนใจเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว เธอจึงรีบกดเบอร์โทรศัพท์โทรหาเย่เทียนหยู่ทันทีเพียงแต่ตอนนี้เย่เทียนหยู่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ จึงทำให้ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เนื่องจากตอนที่หลินหว่านหรูตื่นเช้าขึ้นมา แล้วบอกว่าอยากกินบะหมี่เหมือนเมื่อวานอีกครั้งในเ

ผั๊วะ!คุณนายไป๋สวมรองเท้าส้นสูง ก้าวไปข้างหน้า แล้วเตะไปที่ตัวของเหอฉุนอย่างแรง พร้อมกับด่าทอออกไปว่า “นางสารเลวอย่างแก ยังกล้ามาขวางฉันอีกเหรอ ฉันจะเตะแกให้ตายไปซะ!”เธอพูดพลางเหวี่ยงเท้าออกไป ที่แท้เพราะเฉินเฟยเฟยพยายามขัดขืน เลยถูกพวกนั้นรุมทำร้ายเหอฉุนทนไม่ไหว จึงรีบไปนอนขวางเฉินเฟยเฟย เพื่อช่วยป้องกันการโจมตีให้กับเธอพยัคฆ์ทมิฬที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มอย่างขมขื่นในใจ คุณนายไป๋ในตอนยังเป็นวัยรุ่นดุร้ายและเอาแต่ใจเป็นอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่ออายุมากขึ้นแล้ว เธอกลับยิ่งดื้อรั้นและเอาแต่ใจมากกว่าเดิมเสียอีกโชคดีที่ตนไม่ได้เผลอไปทำตัวเป็นศัตรูกับเธอ!การที่หญิงสาวเหล่านี้เผลอไปยั่วโมโหเธอเข้า เกรงว่าคงต้องเตรียมตัวเจอกับผลลัพธ์ที่น่าสลดใจแล้วล่ะเฮ้อ ยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ดันไปยุ่งกับตระกูลไป๋เสียได้!คุณนายไป๋รู้สึกโกรธมาก สำหรับลูกชายสุดที่รักของเธอแล้ว ตั้งแต่เล็กจนโตก็ตามใจเขามาตลอด เขาอยากได้อะไรอยากซื้ออะไร เธอก็แทบจะประเคนให้ทุกอย่างและไม่ว่านอกบ้านเขาจะทำผิดพลาดมากแค่ไหน คุณนายไป๋ก็ไม่เคยดุด่าเขา แต่จะพูดแค่ว่า “ไม่เป็นไร แม่จะจัดการทุกอย่างเอง”จากนั้นก็จะช่วย

ในสายตาของคุณนายไป๋ เฉินเฟยเฟยมีโอกาสถึงแปดในสิบที่จะเป็นผู้หญิงของเย่เทียนหยู่ เพราะไม่อย่างนั้น อีกฝ่ายคงไม่ทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อเธอมากมายขนาดนี้แน่อีกอย่าง ต่อให้จะไม่ใช่ แต่ความสัมพันธ์ก็ต้องมีความใกล้ชิดอย่างแน่นอน เธอจะต้องทำให้พวกเขาได้รับความทุกข์ทรมานและความเจ็บปวดให้ถึงที่สุดแต่พยัคฆ์ทมิฬกลับรู้สึกสับสน ในใจรู้สึกหงุดหงิดอย่างช่วยไม่ได้ คุณนาย นี่เธอไม่เข้าใจสถานการณ์เลยใช่ไหมเนี่ย เมื่อกี้ฉันก็บอกไปแล้ว โอกาสที่ฉันจะสู้เข้าได้มีไม่ถึงสองส่วนด้วยซ้ำ!ตอนนี้เธอไม่แค่ให้ฉันจัดการเขา แถมยังบอกให้ไว้ชีวิตเขาอีกต่างหาก เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไรเมื่อเห็นว่าพยัคฆ์ทมิฬยังคงนิ่งเฉย คุณนายไป๋ก็พูดด้วยความโกรธออกไปว่า “พยัคฆ์ทมิฬ ยังไม่ลงมืออีกเหรอ อย่าบอกนะ ว่าแกที่มีอายุมากกว่า กลับกลัวเด็กที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่จริง ๆ?”พยัคฆ์ทมิฬโกรธจัด นี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องกลัวหรือไม่กลัว แต่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยต่างหาก“ดี ดีนี่ ดูท่าแกคงปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ ฉันทำอะไรแกไม่ได้แล้วใช่ไหม”คุณนายไป๋โกรธจัด เมื่อเธอต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่เธอเกลียดมากที่สุด ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้

เมื่อเห็นว่าภายใต้คำขู่ของเย่เทียนหยู่ ทำให้ทุกคนก็ไม่กล้าขยับตัว คุณนายไป๋ก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิม โดยเฉพาะในตอนที่เย่เทียนหยู่เดินเข้ามาใกล้เธอจึงพูดอย่างรีบร้อนออกไปว่า “แกหยุดนะ ในที่สาธารณะแบบนี้ หรือแกคิดจะฆ่าฉันงั้นเหรอ?”“แล้วทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ คุณคิดว่ามีแค่ตระกูลของคุณเท่านั้นเหรอ ที่สามารถทำแบบนั้นได้?” เย่เทียนหยู่พูดพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะเหยียบลงบนฝ่ามือข้างขวาของคุณนายไป๋อ้าก!คุณนายไป๋ร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงยืนอยู่บนส้นเท้า เขากดน้ำหนักลงบนนิ้วมือทั้งห้าของเธอ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก เธอจึงพูดออกไปว่า “ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”“ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันเถอะ!”สิบนิ้วเชื่อมถึงใจ มันช่างเจ็บมากเหลือเกินในเวลานี้ เธอไม่เหลือความสูงส่งที่เคยมี และไม่เหลือความดุดันหรือเกรี้ยวกราดอีกต่อไป มีเพียงความเจ็บปวดและความกลัวที่ปรากฏขึ้นจนเต็มใบหน้าเพียงเท่านั้น“นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเอง คุณก็มาขอร้องผมแล้วเหรอ?” เย่เทียนหยู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แสดงให้เห็นว่าเขายังมีวิธีทรมานอีกมากมายที่ยังไม่ได้เอาออกมาใช้ทันใดนั้น คุณนาย

คำพูดนี้ ทำให้จางผิงรู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันทีหลายคนเองก็อดยิ้มอย่างขมขื่นออกมาไม่ได้ เมื่อเห็นฉากนี้ก็รู้สึกว่าแปลก ๆในเวลานี้ เหมือนว่าคุณนายไป๋จะลืมความเจ็บปวดไปจนหมดสิ้นแล้ว ร่างกายชาไปทั้งตัววันนี้เธอไม่เพียงแค่ประสบกับความเจ็บปวดทางร่างกายเท่านั้น แต่ยังต้องเสียหน้าในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอีกด้วยยิ่งไปกว่านั้น เธอแทบจะเหมือนถูกกดให้จมดิน แล้วบดขยี้อย่างบ้าคลั่งอีกด้วยเย่เทียนหยู่ไม่ได้สนใจคุณนายไป๋อีกต่อไป เขาพูดอย่างเฉยเมยออกมาว่า “เมื่อกี้ใครบ้างที่ลงมือ ตอนนี้ก็ก้าวออกมาเองซะ!”ทันทีที่คำนี้ถูกพูดออกมา บอดี้การ์ดที่เคยลงมือต่างก็หน้าซีดกันหมดพวกเขานอนดูสถานการณ์อยู่ด้านข้างมาโดยตลอด กระทั่งมีคนแกล้งทำเป็นหมดสติไปเลยด้วยซ้ำ ในใจรู้สึกหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา กลัวว่าเย่เทียนหยู่จะเริ่มคิดบัญชีกับพวกเขาแต่เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น เลยรู้สึกว่าคงไม่มีเรื่องอะไรแล้ว กลับคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วก็ยังหนีไม่พ้นอยู่ดี“อย่าคิดว่าการแกล้งตายจะทำให้หนีรอดไปได้นะ ให้เวลาพวกแกอีกสิบวินาที”เย่เทียนหยู่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ พร้อมกับเสียงพูดที่ดูเย็นชาเมื่อเย่เ