บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 401 - บทที่ 410

"หว่านหว่าน"จี้ซือหานกดภาพวาดเอาไว้ ก้มหน้ามองซูหว่านที่กำลังวาดภาพอย่างตั้งใจ"ฉันจะช่วยกู้ตัวตนให้เธอ สร้างบริษัทให้เธอ ต่อไปเธอจะได้ออกแบบด้วยตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง"ซูหว่านได้ยินดังนั้น มือที่ถือไม้บรรทัดอยู่ก็ชะงัก เงยหน้าขึ้นมองจี้ซือหาน แล้วส่ายหน้าอย่างไม่ลังเล"ถ้าจะกลับคืนสู่ตัวตนเดิม รอให้ฉันทำความฝันของพี่สาวให้สำเร็จก่อน"พี่สาวของเธอรับโปรเจคที่ชอบห้าสิบกว่าโปรเจค แต่ยังไม่ทันได้ออกแบบก็จากโลกนี้ไปแล้วไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องทําโปรเจคเหล่านี้ให้เสร็จในฐานะพี่สาว เพื่อให้พี่สาวได้นอนตายตาหลับ"ส่วนก่อตั้งบริษัท อันนั้นขอผ่านค่ะ"เธออยากรอให้ความฝันของพี่สาวเป็นจริงก่อน แล้วจะยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขาด้วยความสามารถของเธอเองแม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ขึ้นไปยังจุดสูงสุดอย่างเขา แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้ไร้การศึกษาและไม่มีภูมิหลังเหมือนอย่างตอนนี้จี้ซือหานราวกับอ่านความคิดของเธอออก ก็พูดกับเธอว่า "หว่านหว่าน ฉันยินดีจะสร้างทุกอย่างขึ้นมาให้เธอ เธอไม่ต้องคิดมาก"ซูหว่านลุกขึ้นยืนตรง แหงนหน้ามองจี้ซือหานที่อยู่ใต้แสงอาทิตย์ "ฉันรู้ค่ะ แต่เรื่องบางเรื่อง ฉันอยากจะทำมันให้สำเร็จ

เสิ่นหนานอี้ที่มาถึงเมืองเกรทฟอลส์ เมื่อเห็นวิลล่าสไตล์ปราสาทที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่สมมาตรอยู่ตลอดเวลาพังทลายลงทันทีเขาก้มหน้ามองรองเท้าแตะแห่งการประท้วงเพื่อแสดงออกต่อจี้ซือหานว่า "ฉันไม่แคร์นาย"...แล้วมองดูปราสาทตรงหน้าอีกครั้ง จู่ๆก็รู้สึกว่า การตัดสินใจของเขาเมื่อกี้ ออกจะเลอะเทอะไปหน่อย...ประตูวิลล่าเปิดอยู่ เสิ่นหนานอี้กลืนน้ําลายและเดินเข้าไปข้างในเมื่อเห็นว่าภายในวิลล่าหรูหราโอ่อ่ากว่าด้านนอก ความคับข้องใจของเสิ่นหนานอี้ก็หลั่งไหลเข้ามาในใจ"คุณซู รู้หรือเปล่า วันนั้นที่คุณถูกท่านประธานจี้พาตัวไป ผมนอนอยู่ที่ไหน?"ซูหว่านกำลังม้วนภาพวาด พร้อมกับถาม "นอนอยู่ที่ไหน?"เสิ่นหนานอี้ฉีกยิ้มบางๆ แล้วหัวเราะแห้ง "นอนอยู่ใต้สะพานลอย เป็นเพื่อนกับพวกคนจรจัดแอฟริกัน!"มือของซูหว่านที่กำลังม้วนภาพวาดอยู่ ก็ชะงักเล็กน้อย เธอพูดอย่างรู้สึกผิด "ขอโทษนะ คุณเสิ่น ฉันไม่รู้เลย..."เสิ่นหนานอี้โบกมืออย่างใจกว้าง บ่งบอกว่าไม่เป็นไร "ถึงแม้ว่าคุณนอนในที่ที่ดีกว่าผม แต่คุณก็ต้องเสียเงินไปห้าล้าน"ขอแค่เธอต้องเจอกับเรื่องน่าสังเวชมากกว่าเขา เขาก็จะพอหาความรู้สึกยุติธรรมในใจได้ เพียงแต่

จี้ซือหานเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอ ความรู้สึกหดหู่ที่มืดมนในห้องหัวใจตั้งแต่เมื่อคืน ก็หายไปไม่น้อยทันทีเขาจับมือเธอและพาเธอไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากเปลี่ยนชุดขี่ม้าให้เธอด้วยตัวเองแล้ว เขาก็หันไปสั่งให้คนเอาเสื้อผ้าพิเศษของเขามาซูหว่านรออยู่นอกประตู เท้ากับบนราวบันได เขณะที่กำลังเตะก้อนหินบนพื้นอย่างเบื่อหน่ายนั้นเอง ประตูด้านหลังก็เปิดออกอย่างช้า ๆชายหนุ่มเดินออกมารับแสงแดด บนใบหน้าที่เย็นชาราวหิมะ สวมแว่นกันแดดสีดํา ขับใบหน้าให้ประณีตและมีมิติมากขึ้นสัดส่วนของเขาสมบูรณ์แบบ ท่อนบนสวมเสื้อสีขาวรัดรูป เข้ากับเข็มขัดสีดําที่พันรอบเอวแน่นท่อนล่างสวมกางเกงขี่ม้าสีขาว ขาเรียวยาวเมื่อถูกกางเกงยกสูงยิ่งเผยให้ดูขายาวมากขึ้น ใต้หัวเข่าลงไปเป็นรองเท้าบูทขี่ม้าทรงสูงสีดำชายหนุ่มถือหมวกกันน็อคด้วยมือข้างเดียว เอียงศีรษะน้อยๆปะทะกับแสงอาทิตย์แสงที่มีสีสันหลากหลายปรากฏขึ้น สะท้อนบนแว่นกันแดดตามทิศทางเอนเอียงของเขาทำให้เขาที่แผ่รังสีเย็นชาไปทั้งกาย ดูเหมือนกับคุณชายผู้สูงศักดิ์ที่เดินออกมาจากภาพวาดสีน้ำมันโบราณเขาเดินมาตรงหน้าซูหว่าน ยกนิ้วมือเรียวยาวที่เห็นกระดูกข้อต่อ สวมหม

มองดูแผ่นหลังของเซิ่งจิ่นที่เดินเข้าสนามม้าไปอย่างสง่างามและมีชั้นเชิงแล้ว มือที่กำหมัดของซูหว่านก็กำแน่นยิ่งขึ้นเธอจ้องเซิ่งจิ่นพลิกตัวขึ้นม้า แล้ววิ่งตามจี้ซือหานไปติดๆ คล้ายๆว่าจะพูดอะไรบางอย่างกับเขาจี้ซือหานค่อยๆลดความเร็วในการขี่ม้าลง จากนั้นมองตามทิศทางที่เซิ่งจิ่นชี้มายังเธอซึ่งกำลังนั่งอยู่ในโซนพักผ่อนชายหนุ่มที่อยู่บนม้า เวลาที่เคียงข้างกับเซิ่งจิ่น ดูเหมาะสมกันมาก ในขณะที่ซูหว่านที่ขี่ม้าไม่เป็น ได้แต่ดูอยู่ไกลๆความสิ้นหวังของคนที่มาจากชนชั้นล่าง ก็คือเกิดมาก็แพ้ตั้งแต่เริ่มต้น พอโตขึ้นแล้วมาเรียนรู้เรื่องพวกนี้ ก็เหมือนจะยากที่จะเรียนให้เป็นถึงแม้ว่าเมื่อกี้ซูหว่านจะสวนเซิ่งจิ่นไป แต่ลึกๆในใจก็ยังรู้สึกต่ำต้อย จึงค่อยๆดึงสายตากลับมา ลุกขึ้นเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ่งที่เซิ่งจิ่นพูดกับจี้ซือหานก็คือ "จี้ซือหาน คุณซูใช้ประโยชน์จากการที่มีคุณหนุนหลัง มาทำหยิ่งผยองใส่ฉัน คุณจะสั่งไม่สั่งสอนเธอหน่อยหรอ?"จี้ซือหานมองซูหว่านนิดนึง ดึงสายตากลับมา ดึงแส้เรียวยาวจากอานม้า แล้วยกมือขึ้นฟาดใส่ก้นม้าตัวที่เซิ่งจิ่นนั่งอยู่อย่างแรง!ม้าตัวนั้นยกขาหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวด

หลังจากที่ซูหว่านออกจากสนามม้าแล้ว ก็เห็นรถหรูหลายสิบคันที่จอดอยู่ข้างนอก จู่ๆก็รู้สึกงงงวยเล็กน้อยประเทศที่ไม่คุ้นเคย สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย คนที่แปลกหน้า ไม่รู้จักใครเลย ความเหงาอ้างว้างเช่นนี้ จู่ๆก็ทําให้เธออยากวิ่งหนีเธอยืนอยู่ที่ประตู ขณะที่ความรู้สึกหดหู่หนักขึ้น มือใหญ่เรียวยาว ก็จับมือเล็กๆของเธอ ประสานฝ่ามือเอาไว้แน่น"หว่านหว่าน"เสียงเย็นปะปนกับความกังวลของจี้ซือหานดังขึ้นเหนือศีรษะซูหว่านไม่กล้าแหงนหน้าขึ้นมอง ได้แต่ก้มสายตาต่ำ มองมือที่ปล่อยเธอไปแล้ว และจับมือเธอขึ้นมาใหม่จี้ซือหานมองตามสายตาของเธอไปยังมือที่ประสานเข้าด้วยกันสิบนิ้ว แล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้นี้ตัวเองปล่อยมือของเธอไปทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหวิวในใจ รีบโน้มตัวลง ก้มหัวขอโทษเธอ "หว่านหว่าน ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันน่าจะบอกเธอให้ชัดเจนก่อน ไม่ใช่ปล่อยมือเธอแล้วไปกับผู้หญิงคนอื่น ฉันรักษาระยะห่างไม่ดีเอง ฉันเป็นคนผิด"เมื่อซูหว่านห็นดวงตาที่ประดับด้วยดวงดาวระยิบระยับคู่นั้น มีแต่ความตึงเครียดเผยให้เห็น ก็เกิดสงสัยในตัวเองว่าเธอทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่าเธอที่ไม่มีความรู้สึกปลอดภัย ความรู้