บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 411 - บทที่ 420

จี้ซือหานออกมาจากห้องน้ำและเห็นซูหว่านนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง กำลังดูแลผิวตามปกติโดยที่ผมของเธอยังเปียกอยู่เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หยิบไดร์เป่าผม เดินไปหาเธอ และเป่าผมของเธออย่างระมัดระวังเมื่อมองในกระจก ผู้ชายที่ดูแลตัวเองอย่างพิถีพิถัน หัวใจที่กระสับกระส่ายของซูหว่านก็ค่อยๆสงบลงหลังจากเป่าผมของเธอแล้ว เขาก็นำยากดภูมิคุ้มกันเม็ดเลือดขาวออกมาและรักษาดวงตามาให้เธอกินแล้วจึงยกเธอขึ้นจากเก้าอี้“หว่านหว่าน พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปฟินแลนด์เพื่อดูแสงออโรร่า”เขาเคยเห็นเธอค้นหาภาพแสงออโรร่าเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันมาก่อน โดยเดาว่าเธออยากเห็นมันแต่ในเวลานั้น พวกเขาทั้งสองกำลังทดสอบกันและกัน และความอบอุ่นที่เหลืออยู่ระหว่างพวกเขาก็หมดสิ้นไป ดังนั้นสิ่งเหล่านี้ที่เขาควรทำเพื่อเธอจึงไม่เคยเกิดขึ้นเขาอยากใช้เวลาที่เหลือในชีวิตเพื่อชดเชยความเสียใจในอดีต รักษาหัวใจของเธอ และมอบความทรงจำที่ดีที่สุดให้กับเธอ...ซู่หว่านซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา มองขึ้นไปที่แนวกรามที่แหลมคมของเขา และพยักหน้าเบา ๆจีซีฮานวางเธอบนเตียงด้วยกลัวว่าเธอจะเหนื่อยเกินไป และไม่กล้าแตะต้องเธออีก แค่อุ้มเธอไปนอนซู่หว่านมองไ

หลังจากออกจากบริเวณคฤหาสน์ เธอก็หยุดแท็กซี่และรีบมาถึงร้านอาหารอย่างรวดเร็วเมื่อเธอลงจากรถมันก็มืดแล้วและมีฝนตกปรอยๆ แต่ไม่ส่งผลกระทบต่อบรรยากาศโรแมนติกของร้านอาหารเลยซูหว่านยืนอยู่ริมถนนและจ้องมองจากระยะไกลไปที่ร้านอาหารที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งมีคนสองคนที่มีรูปลักษณ์และรูปร่างที่น่ามองมากชายสวมชุดสูทสีดำเอนหลังบนโซฟา เอียงศีรษะเล็กน้อย จ้องมองผู้หญิงที่ริมฝีปากแดงตรงข้ามเขา...ผู้หญิงที่สวมชุดสีแดงเซ็กซี่ก็เอนหลังบนโซฟาและจ้องมองชายที่อยู่ตรงข้ามและพูดเบา ๆซูหว่านมองเห็นสีหน้าของพวกเขาไม่ชัดเจน แต่บรรยากาศนั้นทำให้เธอนึกถึงตอนที่เขาพาเธอไปร้านอาหารฝรั่งเศสเธอไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขากำลังออกเดท แต่หัวใจของเธอกลับเต้นรัวความกลัวนั้นท่วมท้นจนครอบงำความกล้าหาญของเธอจนหมด ทำให้เธอกลัวเกินกว่าจะเข้าไปใกล้เธอยืนอยู่ที่นั่น ลังเลอยู่นาน แต่ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าและเดินไปที่ร้านอาหารขณะที่เธอข้ามทางม้าลายและไปถึงริมถนน เธอก็เห็นจี้ซือหานหันศีรษะของเขาและมองออกไปนอกหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานซูหว่านสังเกตเห็นว่าเขาจ้องมองไปที่เธอ และเธอก็รีบยกมือขึ้นเพื่อโบกมือให้เขา แต่...

เสียงของเธอเบามาก เหมือนต้องใช้พละกำลังและความกล้าหาญทั้งหมดเพื่อเรียกชื่อของเขาฝนที่ตกหนักเทลงมาใส่ร่างเล็ก ๆ ของเธอที่ปกคลุมไปด้วยดินและโคลน...เธอนอนอยู่ในแอ่งน้ำสกปรก มองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน..เมื่อเห็นฝนตกลงมาตามไฟถนน เม็ดใหญ่กว่าเมล็ดถั่ว เธอก็ยิ้มออกมาทันทีดูสิ แม้แต่สวรรค์ยังเยาะเย้ยความโง่เขลาของเธอ...สิ่งที่ทำให้เธอกล้าเลือกที่จะให้โอกาสกันอีกครั้งแม้จะได้รับบาดเจ็บเพียงครั้งเดียวไม่ว่าคำสามคำที่เธอไม่อาจปล่อยมือได้เคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ปลุกแล้วก็ยังไม่ตื่นเหรอ?เธอรักจี้ซือหานมากแค่ไหนเธอรักเขามากจนทนไม่ไหวอีกต่อไป มากจนเธอไม่ลังเลที่จะเดินตามเส้นทางเก่าเมื่อคิดถึงบาดแผลในอดีตที่มีโชกเลือด ซูหว่านก็หัวเราะออกมาอย่างดัง...รอยยิ้มสีซีดที่กระจายบนใบหน้าที่ไร้เลือดของเธอ ดูเลวร้ายยิ่งกว่าตอนที่เธอกำลังจะตายเสียอีกเธอพยุงตัวเองขึ้นด้วยมือที่ถลอก ยกตัวขึ้นมาจากพื้น บางทีเธออาจไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ หรือบางทีเธออาจต้องการทำให้ตัวเองยอมแพ้เธอเดินโซเซทีละก้าวไปยังโรงแรม แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายสิบคนหยุดไว้ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าไปข้างในด้วยซ้ำ“คุณครับ น

พวกเขาขับรถออกจากสลัมและกลับไปที่ทางเข้าโรงแรม โดยจอดรถไว้ในพื้นที่ที่ไม่มีคนเฝ้าจี้ซือหานและเจียงโม่ถอดหน้ากากออกพร้อมกัน มอบให้อาเจ๋อเพื่อนำไปกำจัด จากนั้นจึงรีบลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างรวดเร็วพวกเขาเข้าไปในลิฟต์เฝ้าระวังที่ได้รับการดัดแปลง จากนั้นจึงใช้ทางเดินพิเศษ และรีบกลับไปที่ห้องของตนเมื่อประตูปิดลง เจียงโม่ก็เดินไปหาจีจี้ซือหานอย่างมั่นใจ“ขอบคุณที่เข้ามาดูแลพี่ชายของฉันและช่วยสำนักงานใหญ่จัดการกับคนเหล่านั้น ฉันคนเดียวคงทำไม่ได้”“และตัวตนของฉันก็พิเศษทำให้ฉันตกเป็นเป้าได้ง่าย ขอบคุณที่แกล้งเป็นแฟนของฉันเมื่อคืนนี้เพื่อสร้างหลักฐาน”จี้ซือหานไม่มีเวลาสำหรับความสนุกสนาน เขาหันหลังแล้วรีบเคลื่อนตัวออกไปทางทางเข้าหลัก"คุณเย่ รอเดี๋ยวก่อน"เจียงโม่สวมรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาแล้วพูด: "เมื่อเร็ว ๆ นี้ ทั้งในและต่างประเทศ พวกเขากำลังสืบสวนพวกเรา พี่ชายของฉันขอให้ฉันเตือนคุณว่าอย่าเปิดเผยตัวตนของคุณ แม้แต่กับคนที่ใกล้ตัวคุณที่สุด"ใบหน้าไร้ที่ติของจี้ซือหานเย็นลงทันที "ถ้าเขาไม่ยั่วยุลู่เฉินซี จะมีใครสอบสวนเธอล่ะ?"เจียงโม่พูดไม่ออกเพียงเพราะคำพูดเดียวของเขา เหต

ซูหว่านพยักหน้าเบา ๆ “คุณพูดก่อนหน้านี้ว่าเมื่อพบสิ่งของที่สูญหาย เราก็จะจบกัน ตอนนี้เมื่อพบสิ่งของแล้ว ก็มาหยุดกันแค่ตรงนี้เถอะ”ร่างกายของจี้ซือหานแข็งทื่อ ความเจ็บปวดหนักหนาสาหัสเกาะกุมนิ้วของเขา ลามจากปลายนิ้วไปยังหัวใจ ทำให้ดวงตาของเขาแดงและหายใจไม่ออกเขากัดฟัน เส้นเลือดปูดออกมาจากขมับ แต่ก็ยังเลือกที่จะอดทน จับมือเธอแรงๆ ทาไอโอดีนและพันแผลของเธอซูหว่านมองลงไปที่จี้ซือหานที่ทำสิ่งนี้ และทันใดนั้น กำแพงป้องกันก็ผุดขึ้นมาในใจของเธอ โดยไม่รู้สึกหวั่นไหวกับความอ่อนโยนที่เห็นได้ชัดของเขาอีกต่อไปหลังจากที่เขาพันมือของเธอเสร็จแล้ว เธอก็พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงสงบ “คุณจี้ ฉันซื้อตั๋วกลับจีนแล้ว ฉันจะย้ายออกจากคฤหาสน์วันนี้ ขอบคุณที่ดูแลฉันตลอดมา"เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างเฉยเมย จี้ซือหานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ และมีเลือดออกมาเขาเผยดวงตาสีแดงขึ้นและจ้องมองที่ซูหว่าน "เกือบหนึ่งเดือนแล้ว คุณและฉัน ในวอชิงตัน ในคฤหาสน์แห่งนี้ ทิ้งร่องรอยไว้มากมาย และสิ่งที่เธอทิ้งไว้คือคำขอบคุณงั้นเหรอ?"ซูหว่านเม้มริมฝีปากของเธอและตอบโต้ "คุณจี้ นอกจากคำขอบคุณแล้ว ฉันยังบริจาคร่