บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 391 - บทที่ 400

จี้ซือหานต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเป็นเวลาสองอาทิตย์ ซูหว่านคอยอยู่ดูแลข้างกายเขาตลอด กินกับเขา นอนกับเขา ราวกับได้กลับไปอยู่ในช่วงเวลาสมัยก่อนเพียงแต่เขาเป็นคนที่รักความสะอาดมาก ต่อให้หมอจะกำชับเอาไว้แล้วว่าห้ามขยับตัวมาก แต่เขาก็ยังคงไม่ยอมเชื่อฟัง ยังคงอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายอยู่ดีทุกครั้งหลังจากที่เขาเดินออกจากห้องน้ำ ก็จะผูกผ้าขนหนูไว้ผืนเดียว เผยให้เห็นหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแปดแพค เดินไปเดินมาอยู่ตรงหน้าของเธออย่างไม่ปกปิดเมื่อซูหว่านเห็นเขาแบบนี้ ก็มักจะรู้สึกว่าที่เขาอาบน้ำบ่อยๆ ไม่ใช่เพราะว่ารักความสะอาด แต่เขาแค่ใช้วิธีนี้ในการยั่วยวนเธอมากกว่า...โดยเฉพาะตอนกลางคืน เขาก็มักจะกอดและจูบเธออย่างบ้าคลั่งอย่างควบคุมไม่ได้ความรู้สึกที่พยายามจะควบคุมอารมณ์เพราะต้องการเคารบความต้องการของเธออย่างที่สุด ได้โจมตีจิตใจลึกๆ ในใจของซูหว่านทุกๆ ครั้งหนึ่งวันก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล เขาอดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เขากอดตัวซูหว่าน ให้ตัวของเธอพิงไปกับกำแพง แล้วกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ ถามว่า"หว่านหว่าน ให้ผมเถอะนะ หืม?"ซูหว่านเงยหน้าขึ้นมองไปยังสายตาที่ถูกความปรารถนาครอบงำจนแทบ

เมื่อเห็นจี้ซือหานแบบนี้ ซูหว่านก็รับรู้ถึงความไม่สบายใจของเขาได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่สบายใจเธอทำได้เพียงยื่นมือไปโอบกอดเขาไว้ ซุกหัวลงไปบนไหล่ของเขา แล้วตอบกลับอย่างเชื่อฟังว่า "ได้"เธอเป็นของเขา ตั้งแต่ที่เธอยอมรับในตัวเขา ก็เป็นของเขาแล้ว...หลังจากที่จี้ซือหานได้รับการตอบกลับอันอ่อนโยนของเธอ หัวใจที่เจ็บปวดของเขาก็ค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นมาเขาจูบไปที่ข้างแก้มของเธอ ปรับเบาะที่นั่งในรถลงดวงตาดำขลับสดใสของซูหว่านเบิกกว้างขึ้นในทันที"จี้ซือหาน ร่างกายของคุณเพิ่งจะดีขึ้นเอง อย่าทำแบบนี้..."ชายหนุ่มก้มตัวลงมา ขบไปที่ติ่งหูของเธอเบาๆ แล้วถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า "หืม? ผมทำแบบไหนเหรอ?"ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล จนมาถึงนอกเมืองนี้ ก็ผ่านไปอีกคืนหนึ่งแล้วชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวที่ยังนอนหลับอย่างสบายในอ้อมแขนเขาเอาไว้ หลังจากที่มองดูเธออย่างรักใคร่ลึกซึ้งไปสักพัก ก็หยิบกระดาษทิชชู่เปียกขึ้นมาหลายแผ่นช่วยเธอเช็ดเม็ดเหงื่อเปียกชื้นตามร่างกายอย่างอ่อนโยนจี้ซือหานยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย สายตามีประกายแห่งความสุขเล็กๆ ทำให้คนที่ดูเย็นชาดุจหิมะอย่างเขาดูมีเสน่ห์ขึ้นมาไม่น้อยห

จี้ซือหานป้อนอาหารบำรุงร่างกายให้ซูหว่านต่อไป หลังจากที่อ้อนให้เธอกินเยอะๆ ก็อุ้มเธอมาที่ห้องดูหนังซูหว่านเข้าใจว่าชั้นใต้ดินของคฤหาสน์หลังนี้เป็นโรงจอดรถ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นโรงหนังทั้งชั้นแบบนี้เมื่อได้เห็นห้องดูหนังที่ใหญ่ยิ่งกว่าโรงหนังแม็กซ์หลายเท่า เธอก็อึ้งไป แล้วค่อยๆ หันไปมองที่จี้ซือหาน"ปกติคุณชอบดูหนังเหรอ?"จี้ซือหานก้มหน้าลงมามองเธอ แล้วตอบว่า "ไม่ชอบ"ตอนที่อยู่ในโรงพยาบาล เขาจงใจสั่งให้คนมารีโนเวทใหม่ เพราะกลัวว่าต่อไปตอนที่เธออยู่ที่บ้านจะรู้สึกเบื่อหลังจากที่เขาอุ้มซูหว่านไปวางบนโซฟาหนังสำหรับสองคนแล้ว ก็เปิดโปรแกรมหนังแล้วถามเธอว่า "หว่านหว่าน ปกติคุณชอบดูอะไรเหรอ?"ซูหว่านมองไปยังจอขนาดใหญ่ จากนั้นก็ชี้ไปที่หนังฝรั่งเรื่องหนึ่งแบบไม่ใส่ใจหลังจากที่จี้ซือหานกดเล่นหนัง ก็ปิดไฟ แล้วมานั่งอยู่ข้างตัวเธอ กอดเอวของเธอเอาไว้ ดูหนังกับเธอตอนเริ่มไม่กี่นาทีแรก หนังก็ดำเนินเรื่องไปปกติ แต่พอยิ่งฉายไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งแปลกๆ...เมื่อจี้ซือหานเห็นฉากที่ออกจะติดเรทค่อนข้างมากก็อดที่จะเลิกคิ้วเข้มขึ้นไม่ได้เขาก้มหน้าไปมองซูหว่านที่หน้าแดงอย่างผิดปกติ แล้วยิ้มมุมปากออ

การฝีมือของจี้ซือหานเธอก็พอจะรู้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่อยากจะคิดมาก จึงตอบไปว่า "บางทีอาจจะแค่ออกไปจากวอชิงตันแล้วก็ได้"เสิ่นหนานอี้ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ บอกบ๊ายบายจากนั้นก็วางสายไปเลยซูหว่านเพิ่งจะกดออกจากหน้าบันทึกการโทรเข้าออก ซานซานก็วีดีโอคอลเข้ามาพอดีเธอกดปุ่มรับสาย จากนั้นซานซานที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้าบาร์ก็ปรากฎขึ้นมาในมือถือเธอถือมือถือไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งคีบบุหรี่ตัวหนึ่งเอาไว้ เมื่อเห็นว่าซูหว่านรับโทรศัพท์แล้ว จึงรีบยิ้มกับหน้าจอมือถือทันที"หว่านหว่าน เธอไปอยู่วอชิงตันตั้งครึ่งเดือนกว่าแล้ว คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า?""แน่นอนสิ"ซูหว่านยิ้มตอบ เมื่อเห็นบุหรี่ในมือของเธอ จึงได้พูดเตือนขึ้น "ซานซาน เธอสูบบุหรี่ให้น้อยลงหน่อยเถอะ"เธอติดบุหรี่ค่อนข้างหนัก เพิ่งจะเลิกได้ไม่กี่วันก็สูบใหม่อีกแล้วร่างกายของผู้หญิง ไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับพวกเหล้าบุหรี่มากนัก แต่ซานซานกลับไม่สนเรื่องพวกนี้เลยเธอแทบจะไม่ห่างเหล้าบุหรี่เลย อาจจะเป็นเพราะสภาพแวดล้อมของไนท์คลับ ทำให้เธออยากเลิกก็เลิกไม่ได้ซานซานเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่สนใจ "บุหรี่ชั้นดี ไม่ทำลายสุขภาพหรอก วางใจเถอะ"ซูหว่านถอนหายใจห

ดวงตาสวยกลมใสจ้องมองไปยังของพวกนี้ หลังจากที่อึ้งไปสักพัก ซูหว่านก็ยื่นมือออกไป ปิดถุงใหม่อีกครั้งใบหน้าแดงชุ่มชื้นขาวสะอาดของเธอ ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าตัดสินใจดีแล้ว ก็จะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ เพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าที่จี้ซือหานเจอของที่หายไปแต่ไม่ได้เอาให้เธอในทันทีเพราะไม่อยากให้เธอจากไปเร็วแบบนี้ส่วนเธอก็ได้ตัดสินใจในตอนที่เขาปกป้องเธอ เป็นห่วงเธออย่างไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเองแล้วในเมื่อเลือกที่จะให้โอกาสกันและกันอีกครั้ง เช่นนั้นก็อย่าได้คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแค่นี้...เธอวางถุงกลับไปเหมือนเดิม แล้วก็วางอุปกรณ์ร่างแบบกลับไปในตู้หนังสือตามเดิมด้วยหากว่าเธอเอาอุปกรณ์พวกนี้ไป จี้ซือหานจะต้องรู้แน่นอน เช่นนั้นก็ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรเถอะจี้ซือหานเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เมื่อไม่เห็นซูหว่านเขาก็ตกใจ รีบลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็วเมื่อคนรับใช้กลุ่มหนึ่งเห็นสายตาที่เย็นชาของเขา ก็ตกใจจนรีบหลบออกไป ไม่กล้าที่จะพูดอะไรจี้ซือหานมองไปรอบๆ ไม่ยังไม่เห็นเงาร่างของซูหว่าน ใบหน้าหล่อเหลาก็เปลี่ยนเป็นงอง้ำในทันที"ผมกำชับพวกคุณเอาไว้แล้วไม่ใช่เหร