บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 381 - บทที่ 390

กํ่าการกระทำนี้ของเขา ทำให้ซูหว่านตกใจจนรีบชักเท้าเก็บแล้วพูดด้วยสีหน้าตกใจกลัว "คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ"ขอแค่ในระหว่งานี้ไม่ทำร้ายเธอก็พอแล้ว ไม่ต้องลดฐานะตนเองแบบนี้มันทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจจี้ซือหานเงยแววตาแสนลึกซึ้งขึ้นแล้วพยักหน้าให้ซูหว่าน แต่ยังคงถอดรองเท้าอีกข้างโดยไม่ฟังคำทักท้วงเขาวางรองเท้าที่ถอดออกบนพื้นแล้วอุ้มซูหว่านขึ้น เปิดผ้าห่มออกแล้ววางเธอลงบนเตียงนุ่มเขาห่มผ้าให้เธอแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าเธอเบา ๆ "เธอนอนก่อนนะ ไว้รอเธอตื่นแล้วฉันค่อยทำกับข้าวให้เธอ"คิ้วเรียวของซูหว่านขมวดเล็กน้อย "ฉันไม่ต้องอะไรพวกนี้จากนาย นายเป็นเหมือนเมื่อก่อนก็พอแล้ว..."จี้ซือหานได้ยินก็เหมือนจะเข้าใจเธอผิด อยู่ ๆ ก็อุ้มเธอขึ้นจากเตียงทันทีเขาอุ้มซูหว่านที่มีท่าทางตกใจไปนั่งลงบนโซฟา กดเอวเธอไว้ให้เธอนั่งควบลงบนขาของเขาจากนั้นก็ยกนิ้วเรียวเป็นข้อชัดเจนกดหลังคอเธอไว้ให้เธอก้มหน้าเล็กน้อย ส่วนเขาก็เงยหน้าขึ้นขณะที่จมูกของทั้งสองชนกัน จี้ซือหานเชิดคางขึ้น ริมฝีปากบางนั่นงับลงบนนริมฝีปากของเธอแล้วจูบลงไปเต็มแรงถ้าเขาไม่ได้แตะตัวเธอยังดีแต่ถ้าเมื่อแตะก็เหมือนเป็นบ้า ทันทีที่ผิวสัมผ

ซูหว่านสูดหายใจลึก ใบหน้าเล็กโกรธจนแดง เมือ่กี้เธอไม่น่ายอมด้วยความใจอ่อนเลย!เมื่อเห็นท่าทางฉุนเฉียวของเธอ จี้ซือหานก็ยกยิ้มเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเขาอดใจไม่ไหวจูบเธออีกครั้งถึงคค่อยปล่อยเธอ "พอแล้ว ไม่แกล้งแล้ว ลุกขึ้นมากินอะไรก่อนสิ"ซูหว่านไม่มีอารมณ์กินอะไรทั้งนั้น ยังนอนไม่พอเลยก็ถูกเขาจูบปลุกซะแล้ว โกรธจนอิ่มแทนแล้วเมื่อจี้ซือหานเห็นเธอไม่ยอมลุกก็ไม่ได้เร่งรัดเธอแต่อย่างใด เขายกถ้วยโจ๊กแปะฮะไปนั่งลงบนโซฟาข้างเตียงเขาคนโจ๊กในถ้วยไปมาจนเย็นแล้วตักขึ้นมาคำเล้ก ๆ ยื่นไปที่ปากของเธอ "อ้าปาก"ซูหว่านตาขวางใส่เขาแล้วพลิกตัวสองมือหนุนแนบหน้า จ้องสวนดอกไม้นอกหน้าต่างอย่างงอน ๆจี้ซือหานมองแผ่นหลังของเธอในแววตาเต็มไปด้วยความคลั่งรัก"หว่านหว่าน ถ้าเธอยังไม่หิวงั้นเราทำเรื่องอย่างอื่นดีไหม?"เมื่อซูหว่านได้ยินก็พลิกตัวกลับมา ดวงตากลมใสจ้องเขาตษโตด้วยความฉุนจี้ซือหานเอามือยันเข่าสองข้างไว้แล้วโน้มตัวเข้าไปจ้องตาเธอ"หว่านหว่าน ฉันอดทนมาหลายปีแล้ว ทรมานมากเลย..."ซูหว่านไม่อยากได้ยินคำพูดน่าอายของเขาต่อแล้ว จึงห่อผ้าห่มลุกขึ้นมาแล้วยื่นมือไปหาเขา"เอาโจ๊กมาให้ฉัน"จ

จี้ซือหานพาซูหว่านไปที่ชั้นบนสุดของโรงแรมที่นี่เป็นร้านอาหารฝรั่งเศสแห่งหนึ่ง นั่งตรงนี้สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนด้านล่างทั้งหมดได้ดูเหมือนเขาจะจองเหมาทั้งร้าน ข้างในมีกลุ่มบริกรในชุดทักซิโด้ผูกโบว์ที่คอยดูแลเฉพาะพวกเขาเท่านั้นผู้จัดการชาวฝรั่งเศสผู้กระตือรือร้นใส่ชุดสูทผูกเน็คไทหลังจากทักทายต้อนรับพวกเขาพาไปนั่งลงที่ดาาดฟ้าเสร็จแล้วก็ก้มลงยื่นเมนูสุดหรูให้พวกเขาจี้ซือหานยื่นมือออกมารับแล้วส่งให้ซูหว่าน "หว่านหว่าน เธออยากกินอะไร?"ซูหว่านเปิดเมนูดูแล้วเห็นว่าเมนูเป็นภาษาฝรั่งเศษทั้งหมดสีหน้าเธอก็ดูลำบากเธออ่านไม่ออก ใบหน้าที่สวยงามของเธอปรากฏร่องรอยของความเขินอายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอยกมือที่ประหม่าจนทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาแตะผมสั้นที่ข้างหูตัวเองด้วยความเขินอายจี้ซือหานซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามรีบเหยียดนิ้วเรียวยาวของเขามาหยิบเมนูจากมือเธอไปเขาไม่รู้ว่าเธอชอบกินอะไร ดังนั้นเขาจึงอยากให้เธอสั่งเอง แต่เขาก็ไม่ได้คิดให้รอบคอบจี้ซือหานรู้สึกผิด เขามองซูหว่านแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเขาหันหน้าไปสั่งอาหารเรียกน้ำย่อยและอาหารจานหลักโดยจงใจภาษาอังกฤษกับผู้จัดการชาวฝรั่งเศสที่โน้มตัว

จี้ซือหานอุ้มเธอกลับไปที่รถแล้วเดินไปที่ สถาบันจอห์น เอฟ. เคนเนดีเพื่อศิลปะการแสดงก่อนที่เขาจะพาเธอเข้าไป เขาก็หยุดและมองลงไปที่ซูหว่าน"หว่านหว่าน คุณชอบละครเพลงหรือชอบการแสดงดนตรี?"เขามัวแต่สนใจวางแผนกิจกรรมจนลืมถามเธอเกี่ยวกับความชอบของเธอจริง ๆ แล้ว ซูหว่านไม่ได้สนใจละครเพลงมากนัก ดังนั้นเธอจึงดูลังเลเล็กน้อยเธอลังเลเพียงสองวินาที จี้ซือหานก็อ่านความคิดเธอออกอย่างรวดเร็ว เขาเผยอหน้าให้บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาอีกครั้งบอดี้การ์ดไปที่ห้องแสดงดนตรีทันที และหลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไป ก็มีคนพาพวกเขาไปที่ห้องชุดประธานาธิบดีบนชั้นสามเวทีคอนเสิร์ตฮอลล์ตกแต่งด้วยไปป์ออร์แกนนับไม่ถ้วนซึ่งดูสวยงามและอลังการซูหว่านกำลังนั่งอยู่ในห้องรับรองก้มหน้าชมการแสดงที่น่าตื่นตาบนเวที รอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ...จี้ซือหานที่มองเธอตลอดเวลา พอเห็นรอยยิ้มนั้น สายตาของเขาก็มีความสุข"หว่านหว่าน ในที่สุดเธอก็ยิ้มได้"หลังจากที่เธอกลับประเทศ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็กลายเป็นความขมขื่นที่แสร้งทำเป็นนิ่งเฉย เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขเช่นนี้มานานแล้วเมื่อได้ยินแบบนี้ ซูหว่า

"โชคดีที่ปริมาณเลือดออกไม่มากและไม่รุนแรง เราจะให้ยารักษาก่อน หากเป็นหนักในภายหลังจะต้องเข้ารับการผ่าตัด"ผู้อํานวยการวางฟิล์มในมือลงแล้วมองไปที่จี้ซือหานซึ่งเอนตัวอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าไม่มีเลือดไหลออกริมฝีปากของเขาแล้วโชคดีที่ห้ามเลือดได้ทันเวลาและไม่มีการติดเชื้อ มิฉะนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่ในโรงพยาบาลของเขา ตระกูลจี้คงจะต้องคิดบัญชีกับเขาแน่ซูหว่านซึ่งคอยดูแลอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย หลังจากได้ยินคำพูดของผู้อํานวยการก็ผ่อนคลายขึ้น"ต้องระวังเรื่องอะไรบ้างคะ ตอนนอนโรงพยาบาล""ต้องระวังเรื่องอาหาร ใส่ใจกับการพักผ่อน และหลีกเลี่ยงการออกกำลังกายที่ต้องใช้กำลังมาก"หลังจากที่ซูหว่านจดทุกอย่างไว้ในใจแล้ว เธอก็ถามหมอที่กำลังพันผ้าพันแผลที่แขนของจี้ซือหาน"แขนเขาเป็นยังไงบ้างคะ?""แค่แผลถลอกและมีเลือดออก กระดูกไม่หัก ไม่มีอะไรร้ายแรง"ซูหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอกอีกครั้ง และมองไปที่จี้ซือหานที่กำลังจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำขลับหลังจากที่ทั้งสองมองหน้ากันเงียบๆ สักพัก จี้ซือหานก็บีบฝ่ามือของเธอ"หว่านหว่าน ไม่ต้องกังวล หลังจากผล