บทที่ 387

การรับประทานอาหารค่ำใต้แสงเทียนมื้อนี้จบลงท่ามกลางเสียงบรรเลงเชลโลเพลงแล้วเพลงเล่า

ตอนที่ซูหว่านลุกขึ้น ลมเย็นพัดผมสั้นของเธอ ผมที่ยุ่งเหยิงบังตา

จี้ซือหานยื่นมือมาปัดผมออกให้เธอ แล้วหยิบเสื้อสูทขึ้นมาคลุมให้

จากนั้นก็จูงมือเธออีกครั้ง แล้วพาเธอลงไปชั้นล่าง "หว่านหว่าน มีละเวที เธอ..."

เขาก้มศีรษะลงและมองไปที่ซูหว่านที่อยู่ข้างๆ เมื่อเขาเห็นว่าเธอกำลังมองไปที่อาคารรัฐสภาที่อยู่ไกล ๆ เขาก็หยุดพูด

เขาเผยิดหน้าให้บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลัง และก็มีคนเข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไรจึงรีบเดินไปที่ทำเนียบขาว

"หว่านหว่าน งั้นเราไปที่รัฐสภากัน"

ซูหว่านเพิ่งตั้งสติได้เธอส่ายหัวให้เขา "ไม่ต้องหรอก คุณได้เตรียมละครเวทีไว้แล้ว งั้นเราก้ไปดูละครเวทีกันเถอะ"

เธอแค่ได้ยินเสิ่นหนานอี้บอกว่าอาคารรัฐสภาได้แรงบันดางใจมาจากการออกแบบของกรีกและโรมโบราณ ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะมองดูนานหน่อย

แต่เธอไม่คาดคิดว่าแค่เธอมองนานไปหน่อยแล้วจี้ซือหานจะพาเธอไปที่รัฐสภา นี่มันจะคำนึงถึงความรู้สึกของเธอมากเกินไป

จี้ซือหานไม่ได้พูดอะไรมาก เขาแค่จับมือเธอแล้วเดินไปทางรัฐสภา...

ซูหว่านคิดว่าแค่ชมรอบนอกเท่านั้น แต่เข