All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 371 - Chapter 380

ถ้าคืนนี้เขาไม่มา ซูหว่านคงตกอยู่ในมือของไรเดอร์แล้ว พอคิดว่าเธอเกือบถูกชายแก่แบบนี้รังแก เขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!ชีวิตนี้เขาสามารถทนความเจ็บปวดยกเธอให้กับซ่งซือเยว่ได้ แต่เขาไม่สามารถทนให้ผู้ชายคนอื่นมาจ้องเธออย่างใจจดใจจ่อได้ แม้แต่มองแวบเดียวก็ไม่ได้!เมื่อไรเดอร์ได้ยินว่าจี้ซือหานจะยิงเขา เขาก็กลัวจนตัวสั่นและตะโกนด้วยความโกรธในเวลาเดียวกันก็ว่า "คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะยิงผม?!"จี้ซือหานทําเหมือนไม่ได้ยิน อุ้มซูหว่านออกจากระเบียงอย่างรวดเร็ว แล้วเดินผ่านห้องจัดเลี้ยง เข้าไปนั่งในรถลีมูซีนหลังจากเขาวางซูหว่านไว้ที่เบาะหลังที่กว้างขวางแล้ว ก็เหลือบตามองคนขับอย่างเย็นชา "วางแผ่นกั้นลง!"คนขับตกใจกับสายตาของเขาและรีบวางแผ่นกั้นลงด้วยความตกใจหลังจากปิดกั้นสายตาแล้ว คนขับรถก็ได้ยินเขาออกคําสั่งอย่างเย็นชาว่า "ภายในสิบนาทีไปถึงโรงพยาบาลซะ!"คนขับรถตอบกลับด้วยความเคารพว่าครับ และสตาร์ทรถอย่างรวดเร็วเพื่อไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเมื่อเสิ่นหนานอี้ไล่ตามออกมา ก็เห็นเพียงแค่ควันไอเสียที่รถหรูทิ้งไว้ เขาโกรธจนรีบโบกรถแล้วตามไปทันทีที่เบาะหลัง จี้ซือหานวางซูหว่านไว้ด้านข้าง เขาไม่กล้

เขามองดูดวงตาดอกท้อคู่นั้นของเธอ เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ที่ไม่มีที่สิ้นสุด "ให้ฉันอยู่กับเธอในขณะที่เธออยู่ในวอชิงตัน"ซูหว่านได้ยินดังนั้น ดวงตาพลันฉายแววไม่อยากเชื่อ ก่อนจะรีบกลับสู่ธรรมชาติอย่างรวดเร็ว "คุณจี้ มันไม่เหมาะสมค่ะ"ครั้งนี้เธอดื่มของที่ไม่ควรดื่มเข้าไป เธอถึงได้พัวพันกับจี้ซือหาน แต่ไม่จําเป็นต้องพัวพันต่อไปเพราะเหตุนี้จี้ซือหานหยักริมฝีปากบาง ยิ้มอย่างขมขื่น "คุณซู กลัวว่าสามีที่บ้านจะถือสาหรือ?"ซูหว่านส่ายหน้าเบา ๆ พูดกับเขาว่า "คุณจี้คะ ตอนที่ฉันรักคุณ ฉันเหนื่อยมาก ฉันไม่อยากทําผิดซ้ำอีกค่ะ"ครั้งแรกที่เขาได้ยินเธอพูดว่ารักเขาด้วยตัวเอง หัวใจของจี้ซือหานหยุดเต้นทันที ดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย "ซูหว่าน ฉันรอประโยคนี้ของคุณ รอมาหลายปีแล้ว..."ซูหว่านเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ฉันก็รอคุณบอกรักฉันมาหลายปีแล้วเหมือนกันค่ะ..."จี้ซือหานเห็นรอยยิ้มที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของเธอ ก็ปวดใจจนหายใจแทบไม่ออกเขาใช้มือข้างหนึ่งลูบแก้มขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ แล้วโน้มตัวเข้าไปถามเธอว่า "ในเมื่อเรารักกัน ยังอยู่ด้วยกันได้ไหม?"ซูหว่านยังคงยิ้มและแก้ไขให้เขา "คุณจี้ เคยรั

"ฉันเดินเองได้ คุณปล่อยฉันลงมาค่ะ"เธอไม่ได้ได้รับบาดเจ็บสาหัส จะต้องให้เขาอุ้มไปทำไมซูหว่านดิ้นรนจะลงมา แต่จี้ซือหานกลับไม่ยอมให้เธอขยับตัวหลังจากเขาอุ้มเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็พาเธอเข้าไปในรถทันที"วอชิงตันไม่ปลอดภัย ฉันจะส่งเธอกลับไป"จี้ซือหานดึงเข็มขัดนิรภัยมาผูกให้เธอแล้วส่งสัญญาณให้คนขับรถลงจากรถคนขับรถถูกส่งมาจากสาขาบริษัทของวอชิงตัน ไม่ค่อยรู้สไตล์การสั่งงานของประธานจี้นัก จึงค่อนข้างงงงวยเขาจ้องมองซูหว่านหลายครั้งก่อนจะรู้ตัวว่าท่านประธานกําลังจะจีบสาวจึงรีบเปิดประตูลงจากรถจี้ซือหานมองคนขับรถอย่างเย็นชา "วันหลังไม่ต้องมาแล้ว"คนขับรถยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ต้องมาขับรถ หรือไม่ต้องมาบริษัท?เขามองรถที่จากไปอย่างไร้ฝุ่นคันนั้น เกาหัวคิดอยู่นานถึงค่อยคิดออก"ให้ตายสิ ฉันถูกไล่ออกแล้ว!!!"จี้ซือหานสตาร์ทรถ ถอยรถด้วยมือเดียว หลังจากขับรถออกจากถนนในวอชิงตันแล้ว ก็หันไปถามซูหว่านว่า "เธอพักที่ไหน?"ซูหว่านไม่อยากให้เขาไปส่ง แต่จี้ซือหานทําตามใจชอบจนเคยชินแล้วแต่ไหนแต่ไรมาเขาอยากทําอะไรก็ทํา เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเธอจับเข็มขัดนิรภัยและบอกที่อยู่โรงแรมให้เขาอย่างไม่พ

หลังจากที่ซูหว่านดิ้นออกมาจากอ้อมกอดของจี้ซือหานได้ ก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แนบตัวติดกับขอบลิฟต์ มองไปที่เขา "คุณจะพาฉันไปไหนคะ?"จี้ซือหานเห็นเธอคอยระมัดระวังขนาดนี้ ดวงตาที่เปล่งประกาย ค่อย ๆ หมองหม่นลง "ไปคฤหาสน์ของฉัน"ซูหว่านได้ยินคำพูดประโยคนี้ รู้สึกหน่ายใจเล็กน้อย "คำพูดที่ฉันพูดกับคุณในโรงพยาบาล คุณไม่เข้าใจเหรอคะ?"ความหมายของเธอคือไม่ไปมาหาสู่กันอีก และไม่ต้องพบเจอกันอีก เขากลับให้เธอไปคฤหาสน์ของเขางั้นเหรอ?จี้ซือหานมองเธออย่างใจจดใจจ่อ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า "ฉันเข้าใจแล้ว แต่สถานการณ์ของเธอในตอนนี้ จะไปที่ไหนได้?"ซูหว่านชะงักไปกับคำพูดของเขา ในขณะที่พูดไม่ออกนั้น ก็รู้สึกเขินอายอย่างมากไปด้วย "ฉันกับเพื่อนของฉันจะคิดหาวิธีกันเองค่ะ"จี้ซือหานยกมุมปากขึ้นมา พูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชา "เขายังเอาตัวเองไม่รอดเลย จะคิดหาวิธีอะไรออกมาได้"ขณะที่อยู่ต่อหน้าเขา ซูหว่านอยากจะกู้หน้าของตัวเองกลับมาบ้าง กลับพบว่าเขาพูดถูก แต่ว่า..."ฉัน..."ซูหว่านยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็โดนจี้ซือหานขัดจังหวะเสียแล้ว "ซูหว่าน โรงแรมไม่ปลอดภัย เธอเชื่อฉัน ไปอยู่ที่คฤหาสน์ของฉัน"ต่างประเทศวุ

การกระทำแบบนี้ทำให้จี้ซือหานที่เพิ่งจะระงับความโกรธลงไปไม่สามารถความคุมตัวเองได้เขาจับไปที่แขนของซูหว่านแล้วลากเธอกลับเข้ามาด้านในรถ ดวงตาสีแดงเข้มจ้องมาที่เธอมั่น"ซูหว่าน ฉันจะบอกเธอให้ วอชิงตันมันไม่ปลอดภัย เธอเอาคำพูดของฉันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเหรอ? ""ฉัน..."ริมฝีปากของซูหว่านเพิ่งจะอ้าออก จี้ซือหานที่เร็วกว่าก็พูดขึ้นมาก่อน "ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากไปที่คฤหาสน์ของฉัน แต่เธอเคยคิดหรือเปล่าว่าที่วอชิงตันนี้ คุณรู้จักใคร และไปที่ไหนได้ ? "ภายในน้ำเสียงโกรธเคืองของเขานั้นแฝงไปด้วยความสิ้นหวังอยู่หลายส่วน "ทำไมในสถานการณ์แบบนี้ถึงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากฉัน เธอเกลียดฉันถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ? "เขาพยายามในการเดินเข้าไปใกล้เธอเป็นหมื่น ๆ ก้าว เปิดเผยความใจในกับเธอจนนับไม่ท้วน เธอไม่สนใจก็ไม่เป็นไรแต่ทำไมในตอนที่เธอต้องการความช่วยเหลือมากที่สุดเธอยังคงเลือกที่จะปฏิเสธเขา ?หรือว่าไม่รักเขาแล้วก็สามารถทำเป็นมองไม่เห็นความรักของเขาทั้งยังจงใจเหยียบย่ำได้ ?ซูหว่านมองไปที่จี้ซือหานที่โกรธอย่างไม่มีเหตุผลด้วยความมึนงงอยู่พักใหญ่ถึงได้สติกลับมา"คุณกำลังคิดว่าฉันจะหนีไป ?"เธอเห็นจี้ซือห