บทที่ 375

"ฉันเดินเองได้ คุณปล่อยฉันลงมาค่ะ"

เธอไม่ได้ได้รับบาดเจ็บสาหัส จะต้องให้เขาอุ้มไปทำไม

ซูหว่านดิ้นรนจะลงมา แต่จี้ซือหานกลับไม่ยอมให้เธอขยับตัว

หลังจากเขาอุ้มเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็พาเธอเข้าไปในรถทันที

"วอชิงตันไม่ปลอดภัย ฉันจะส่งเธอกลับไป"

จี้ซือหานดึงเข็มขัดนิรภัยมาผูกให้เธอแล้วส่งสัญญาณให้คนขับรถลงจากรถ

คนขับรถถูกส่งมาจากสาขาบริษัทของวอชิงตัน ไม่ค่อยรู้สไตล์การสั่งงานของประธานจี้นัก จึงค่อนข้างงงงวย

เขาจ้องมองซูหว่านหลายครั้งก่อนจะรู้ตัวว่าท่านประธานกําลังจะจีบสาวจึงรีบเปิดประตูลงจากรถ

จี้ซือหานมองคนขับรถอย่างเย็นชา "วันหลังไม่ต้องมาแล้ว"

คนขับรถยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ต้องมาขับรถ หรือไม่ต้องมาบริษัท?

เขามองรถที่จากไปอย่างไร้ฝุ่นคันนั้น เกาหัวคิดอยู่นานถึงค่อยคิดออก

"ให้ตายสิ ฉันถูกไล่ออกแล้ว!!!"

จี้ซือหานสตาร์ทรถ ถอยรถด้วยมือเดียว หลังจากขับรถออกจากถนนในวอชิงตันแล้ว ก็หันไปถามซูหว่านว่า "เธอพักที่ไหน?"

ซูหว่านไม่อยากให้เขาไปส่ง แต่จี้ซือหานทําตามใจชอบจนเคยชินแล้ว

แต่ไหนแต่ไรมาเขาอยากทําอะไรก็ทํา เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

เธอจับเข็มขัดนิรภัยและบอกที่อยู่โรงแรมให้เขาอย่างไม่พ