บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 351 - บทที่ 360

ซานซานรู้ว่าซ่งซือเยว่ไปแล้ว จี้ซือหานก็ไปแล้วด้วย จึงรีบมาโรงพยาบาลซูหว่านกําลังนอนคว่ำอยู่บนเตียงคนไข้ แผลที่หลังถึงแม้ทายาแล้วแต่ก็ยังเปื่อยอยู่เธอเอียงศีรษะ ดวงตาที่ว่างเปล่าและไร้ชีวิตชีวา มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ไหวติงซานซานเดินเข้าไปใกล้ จึงพบว่าเธอเจ็บจนเหงื่อเย็นไหลโชก แต่กลับไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะมือเล็ก ๆ ของเธอจับผ้าปูที่นอนไว้แน่น เหมือนอยากจะใช้สิ่งนี้เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีประโยชน์เมื่อเห็นซูหว่านแบบนี้ ซานซานก็รู้สึกปวดใจจนน้ําตาไหลพราก "หว่านหว่าน..."เมื่อได้ยินเสียงของซานซาน ซูหว่านจึงค่อย ๆ ยกขนตาขึ้น เธอเพ่งมองคนตรงหน้าอยู่นานเพราะสายตาไม่สามารถโฟกัสได้เมื่อมองเห็นเงาร่างของซานซานอย่างเลือนราง เธออ้าปากที่แห้งผาก เอ่ยเรียกเสียงเบาว่า "พี่ซานซาน..."หวันหว่านไม่ค่อยเรียกเธอแบบนี้นัก ปกติเรียกถ้าเรียกเธอแบบนี้ มักจะเป็นเวลาที่หว่านหว่านต้องการความช่วยเหลือมากที่สุดซานซานรู้สึกปวดใจยิ่งนัก เธอหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา ก้มตัวลงเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เธอ"หว่านหว่าน เป็นอลันที่บอกฉันว่าไม่มีใครดูแลเธอ ฉันถึงได้รีบมา ขอโทษนะ ฉันมาส

ซานซานเห็นเขาไปแล้ว ก็พูดอย่างโมโหว่า "คนอะไรกันเนี่ย ใบหน้ามีรอยยิ้มแปลก ๆ ขนาดนั้น พูดจาเยาะเย้ยทั้งต่อหน้าและลับหลัง"ซูหว่านพูดตั้งเยอะตั้งแยะ ไม่มีแรงอะไรมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังฝืนตัวเองเพื่อปลอบซานซาน "ดีไซเนอร์บางคนอาจจะแปลกไปหน่อยจริง ๆ เธออย่าไปสนใจมากเลยนะ..."ซานซานยังคงโกรธมาก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และค้นหาเสิ่นหนานอี้ เพื่อดูว่าเขามีความสามารถอะไร ถึงได้ทําตัวสูงส่งขนาดนี้เป็นผลให้หลังจากอ่านประวัติย่อของเสิ่นหนานอี้แล้ว ซานซานก็เลือกที่จะสงบใจ ช่างมันเถอะ ขี้เกียจคิดเล็กคิดน้อยกับปัญญาชนแบบนี้ซานซานแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น วางโทรศัพท์ลง แล้วถามซูหว่านด้วยน้ําเสียงอ่อนโยนว่า "หว่านหว่าน เธอหิวไหม เดี๋ยวฉันซื้ออะไรให้เธอกินนะ"ซูหว่านส่ายหัวเบา ๆ สายตาที่โฟกัสไม่ได้เริ่มเห็นซานซานเลือนรางลงเรื่อย ๆ "ซานซาน ตอนที่ฉันย้ายไปที่วิลล่าของเธอ ฉันเอากล่องยาไปด้วยกล่องหนึ่ง ครั้งหน้าที่เธอมา เธอช่วยเอายามาให้ฉันได้ไหม..."ซานซานมองไปที่หัวใจของซูหว่านโดยไม่รู้ตัวและพูดอย่างประหม่าว่า "เธอไม่ได้กินยาต้านอาการผิดปกติ หัวใจของเธอเลยไม่สบายใช่ไหม?"ซูหว่านกะพริบตาที่เ

นิ้วมือของซูหว่าน บีบแน่นขึ้นทีละเล็กทีละน้อย แต่ไม่มีสีหน้าท่าทางอะไร "คุณหมอเซิ่ง อย่างนั้นเรื่องของพวกคุณ ไม่เกี่ยวกับฉันค่ะ"เซิ่งจิ่นกระตุกมุมปากเล็กน้อย เผยรอยยิ้มที่สง่าออกมา "คุณพูดแบบนี้ ฉันก็เข้าใจแล้วค่ะ"เซิ่งจิ่นพูดจบ หันหลังไปอย่างสง่า มองไปที่อลัน "คณบดีโจว เจอกันที่ห้องผ่าตัดค่ะ"เธอทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ แล้วก้าวเดินออกไป ใส่ร้องเท้าส้นสูง เดินออกไปจากห้องผู้ป่วยด้วยความเร่งรีบหลังจากที่เธอเดินไป ซานซานโมโหจนต้องกัดฟัน "ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะกลัวว่าหล่อนจะตุกติกในระหว่างที่ทำการผ่าตัด ฉันด่าไปตั้งนานแล้ว"อลันก็โมโหเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรมากมาย เพียงแค่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โทรหาประธานจี้ต่อไปเก็บตัวอยู่ในฐานการบินมาหนึ่งเดือนแล้ว ยังไงก็ควรออกมาดูโทรศัพท์บ้างสินะ?แต่ว่าโทรไป เหมือนอีกฝ่ายยังปิดเครื่องอยู่ อลันวางโทรศัพท์ด้วยความท้อใจเล็กน้อย มองไปที่ซูหว่าน"หว่านหว่าน เธออย่าสนใจมากเกินไปนะ..."สองเดือนนี้ เธอกับซานซาน อยู่เคียงข้างซูหว่าน ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น จึงไม่เกรงใจกันเหมือนเมื่อก่อนซูหว่านปล่อยนิ้วมือที่กำแน่นออก มองไปที่อลันและซานซา

ในตอนที่คุณเย่กำลังจะถอดเสื้อผ้าของเธอออกเสียงดังกึกก้องของรถสปอร์ตก็ดังขึ้นมาจากภายในโรงรถรถสปอร์ตคันนั้นไม่ได้มาเพื่อจอดรถที่โรงรถแต่กลับพุ่งชนมายังทิศทางรถคันนี้ของพวกเขาคนใส่หน้ากากที่ด้านนอกเห็นว่ามีรถสปอร์ตพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหันเลยค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าเพื่อจะหยุดรถสปอร์ตคันนั้นแต่เหมือนกับว่ารถสปอร์ตคันนั้นจะไม่มีความคิดที่จะหยุดลงเลย พอเห็นคนก็ชน มาหนึ่งก็ชนหนึ่ง ชนตายไปหนึ่งก็นับไปหนึ่ง!คุณเย่เห็นว่าเหตุการณ์มันไม่ถูกต้องจึงรีบปล่อยซูหว่านแล้วลงไปจากรถก่อนจะรีบหันไปโบกมือให้กับคนใส่หน้ากากอื่น ๆ แล้วก็คิดที่จะหนีไปแต่คนที่อยู่บนรถสปอร์ตกลับไม่ให้คุณเย่ได้มีโอกาสหนีแล้วขับตรงมาที่เขาราวกลับว่ามีความคิดจะชนให้เขาตายคุณเย่ตื่นตกใจขึ้นมาอย่างชัดเจน ตกใจจนวิ่งไปทางลิฟท์รถสปอร์ตเห็นว่าเขาเข้าไปในลิฟท์แล้วจึงไม่ได้คิดที่จะตามต่อแต่กลับกลับรถอย่างรวดเร็วแล้วมาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าของซูหว่านที่เพิ่งจะปีนลงมาจากรถเมื่อกระจกรถเลื่อนลงมาก็ปรากฏใบหน้าที่ยิ้มก็เหมือนไม่ได้ยิ้มของเสิ่นหนานอี้ "ขึ้นรถ!"ซูหว่านเห็นว่าเป็นเขาจึงรีบเปิดประตูด้านข้างของคนขับแล้วเข้าไปนั่งด้านใ

คุณเย่คนนี้อยู่ในที่มืด หว่านหว่านจะมีอันตรายได้ตลอดเวลา จําเป็นต้องดึงออกมาโดยเร็วที่สุดมีแต่ส่งเขาเข้าไปในคุก ขังเขาไว้สักสิบเจ็ดสิบแปดปีถึงจะสบายใจได้คนขับรถเสิ่นหนานอี้เห็นทั้งสองคนเดินอ้อมไปห้องฉุกเฉินอีก ถอนหายใจอย่างจนใจแล้วเดินตามไปบาดแผลไม่ใหญ่ หลังจากจัดการอย่างง่าย ๆ ทั้งสามคนก็ออกจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเสิ่นหนานอี้ทําเรื่องดีจนถึงที่สุด ส่งสาวโสดสองคนกลับบ้าน และถือโอกาสเข้าไปทานอาหารเย็นด้วยกันเมื่อซานซานและซูหว่านปรึกษากันว่าจะลากคุณเย่ออกมาอย่างไร เสิ่นหนานอี้ที่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเมามันก็พูดอย่างคลุมเครือว่า "ล่องูออกจากถํ้า"ซานซานกําลังจะตอบว่าไม่ได้ เธอเคยใช้วิธีนี้เมื่อสามปีก่อนแล้ว แต่ซูหว่านกลับพูดก่อน "ตอนนี้เขารู้แล้วว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ จะต้องมาหาฉันอีกแน่นอน ไม่สามารถป้องกันได้ ต้องล่อเขาออกมาเอง"เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูหว่านก็วางตะเกียบลง หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดสมุดรายชื่อเขาดึงคุณเย่ออกจากบัญชีดําและเข้าสู่ไลน์เพื่อค้นหาคําขอเป็นเพื่อน คลิกผ่านเธอจ้องมองรูปโปรไฟล์ของคุณเย่ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เริ่มเขียนข้อความให้คุณเย่[คุณเย่ ในเมื่อคุณร