บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 331 - บทที่ 340

พริบตาเดียวก็ถึงวันแต่งงานแล้ว ทีมช่างแต่งหน้าที่ซ่งซือเยว่เชิญมา เพิ่งจะเดินทางมาถึงคฤหาสน์ตอนเก้าโมงเช้า ราวกับว่าอยากจะให้เจ้าสาวได้นอนพักนานหน่อย พวกเขาถึงได้จงใจมากันช้าแบบนี้ซานซานเชิญพวกเขาให้ขึ้นมาข้างบน ตอนที่เจอตัวเจ้าสาว ทั้งช่างหน้าช่างผม และดีไซน์เนอร์ต่างก็พากันตกตะลึงพวกเขายังคิดกันอยู่เลยว่ามีเวลาแค่ชั่วโมงเดียวไม่น่าจะพอ แต่ดูจากหน้าตาของเจ้าสาว แค่แต่งหน้าเพิ่มนิดหน่อยก็ใช้ได้แล้วทีมช่างแต่งหน้าดึงตัวซูหว่านออกมาแต่งหน้าเอย ทำผมเอย ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็แต่งหน้าทำผมเสร็จเรียบร้อยทีนี้ก็ถึงคราวดีไซน์เนอร์ที่จะต้องมาช่วยเธอแต่งตัวแล้ว ดีไซน์เนอร์มองไปที่ชุดแต่งงานที่วางไว้อยู่บนโซฟาใช้มือที่สั่นน้อยๆ ลูบไปที่ชุดแต่งงานที่ประดับไว้ด้วยเพชร แล้วพูดอย่างตกใจว่า "นี่เป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของนักออกแบบชุดเจ้าสาวชื่อดังชาวฝรั่งเศส หลังจากที่เธอออกแบบชุดนี้ก็ไม่ได้จับดินสออีกเลย ชุดนี้จึงกลายเป็นชุดที่ล้ำค่าที่สุดในโลก"เธอหันไปมองซูหว่านที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างตกใจ "คุณซูคะ ทำไมชุดแต่งงานชุดนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้? สามีของคุณเป็นคนประมูลมาอย่างนั้นเหรอคะ? นี

ซูหว่านยังคงดิ้นขัดขืน แต่จี้ซือหานกลับกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น ไม่ยอมให้เธอดิ้นได้เขายืนยันที่จะอุ้มเธอต่อไป โดยไม่สนว่าเธอจะยินยอมหรือไม่ เขาเดินลงไปข้างล่างทีละก้าวอย่างช้าๆเมื่อซานซานได้เห็นภาพนี้ ขอบตาของเธอก็พลันแดงก่ำขึ้นมา...เขาจะต้องมีความกล้ามากขนาดไหน ถึงมาส่งตัวคนรักไปแต่งงานได้ด้วยตัวเองแบบนี้จี้ซือหาน เขารักหว่านหว่านมากจริงๆ แต่ทั้งหมดนี้มันสายไปแล้ว...เขาอุ้มเธอเดินออกไปนอกคฤหาสน์ วางเธอลงบนเบาะนั่งด้านหลัง จากนั้นก็ค้อมตัวลงไปจัดกระโปรงยาวๆ ของเธอให้เรียบร้อยจากนั้นเขาก็มองไปที่ตำแหน่งข้างคนขับ ก่อนจะมองมายังเบาะที่นั่งข้างๆ เธอ สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะนั่งลงข้างๆ เธอซูชิงเป็นคนขับรถ เมื่อเขาเห็นว่าท่านประธานของตัวเองยังทำใจเรื่องคุณซูไม่ได้ เขาก็กดปุ่มปิดฉากที่กั้นลงอย่างเข้าใจเขาขับรถออกไปยังสถานที่จัดงานแต่ง ด้านหลังมีขบวนรถส่งตัวเจ้าสาวขับตามมาอีกเป็นแถวซูหว่านที่นั่งอยู่บนรถรู้สึกตัวเย็นไปทั้งตัว ใบหน้าของเธอขาวซีดจนไร้สีเลือด ร่างกายบอบบางเอาแต่สั่นระริกไม่หยุดหลังจากที่จี้ซือหานสังเกตเห็น เขาก็พูดปลอบใจเธออย่างอ่อนโยน "อีกไม่นานก็ถึงแล้ว ต่อให้คุ

ท่ามกลางสวนดอกไม้ กำลังมีการจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่อลังการ พิธีกรกำลังดำเนินรายการอยู่บนเวที กำลังเริ่มพูดเปิดงานพิธีมงคลแขกที่มาร่วมงานนั่งอยู่ล่างเวที มีจำนวนไม่มาก แค่ไม่กี่คนเท่านั้น แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรกับงานแต่งงานในครั้งนี้เลยซ่งซือเยว่ ผู้เป็นเจ้าบ่าว สวมชุดสูทสีขาว นั่งอยู่บนรถเข็น กำลังมองไปยังผู้หญิงที่สวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธื์ที่กำลังเดินเข้ามาตามพรมแดนอีกด้านหนึ่งไกลๆนี่เป็นความฝันในวัยเด็กของเขา และก็เป็นคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับเธอในวัยเด็กว่าจะแต่งงานกับเธอเช่นกันหากว่าเขาไม่ได้สูญเสียความทรงจำไปห้าปี ตอนนี้เธอก็คงจะเป็นภรรยาของเขาไปแล้ว...ถึงแม้จะมีอุปสรรคไปบ้าง แต่เขาก็ได้แต่งงานกับเธอแล้ว แต่ก็ยังคงรู้สึกไม่เป็นความจริง เหมือนนี่เป็นความฝันฉากหนึ่งของเขาอยู่ดีเขามองเธอที่อยู่ไกลๆ มองสีหน้าของเธอไม่ชัด และก็รับรู้ถึงอารมณ์ของเธอไม่ได้เช่นกัน ยิ่งทำให้รู้สึกห่างไกลและจอมปลอมขึ้นไปอีกจนเมื่อพิธีกรบอกให้เขาไปรับเจ้าสาวนั่นแหละ เขาถึงดึงสติกลับมาได้...กู้เจ๋อเข็นเขามาอยู่ตรงหน้าของซูหว่าน เขาถึงได้มองสีหน้าของเธอได้อย่างชัดเจนเธอแต่งหน้ามาในลุคเจ้าส

คืนนั้นที่ผมเกิดอุบัติเหตุ ผมคิดจะขอเธอแต่งงาน แต่คืนนั้นเราดันมีปัญหากันขึ้นมาก่อน..."จะว่าไปแล้วก็ต้องโทษผมเอง พอเห็นเธอคุยหัวเราะกับเพื่อนผู้ชายที่ทำงานร้านอาหารกับเธอ ผมก็เกิดรู้สึกหึงขึ้นมาอย่างประหลาด""ผมพูดคำพูดที่ไม่น่าฟังกับเธอออกไปอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธอโกรธมากก็เลยหมุนตัววิ่งออกไปท่ามกลางสายฝน...""ตอนนั้นฝนตกหนักมาก ผมวิ่งไปแบกเธอขึ้นมา แต่เธอไม่ยอม ผมก็ไม่กล้าที่จะแบกเธออีก เลยได้แต่เดินตามเธออยู่เงียบๆ ข้างหลัง""คุณอาจจะไม่รู้ ตั้งแต่เล็กจนโต ที่เธอเกลียดที่สุดก็คือเมื่อเกิดปัญหา ผมเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไร""เพราะเธอเห็นว่าผมไม่พูดอะไรเลย ก็เลยโมโหจนวิ่งออกไป แต่บังเอิญ มีรถคันหนึ่งที่เสียการควบคุมวิ่งมา..."เมื่อซ่งซือเยว่พูดถึงตรงนี้ก็หยุดพูด บนใบหน้าปรากฎรอยยิ้มเจื่อน จากนั้นก็กลับมาเรียบเฉย"ที่ผมพูดกับคุณมากมายเพราะอยากบอกกับคุณว่า อย่าได้ทำร้ายเธอเพียงเพราะความหึงหวง และเวลาเกิดปัญหาก็อย่าเลือกที่จะเงียบ""ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าระหว่างพวกคุณเกิดปัญหาอะไรกันขึ้นถึงได้เลิกรากัน แต่ก็น่าจะไม่ต่างจากผมในตอนนั้นสักเท่าไร..."เมื่อก่อนเขาก็เป็นคนประเภทเดียว

ในตอนที่มีดเล่มนั้นกำลังจะแทงเข้ามาที่คอของเขา จี้ซือหานก็เงยดวงตาที่แดงก่ำของเขาขึ้นมาแล้วคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ได้แค่ออกแรงครั้งเดียวก็หักมือของพนักงานทำความสะอาดคนนั้นได้ จากนั้นก็แย่งมีดในมือของเขามา แทงเข้าไปตรงหน้าอกของเขาเขาแทงเข้าไปอย่างเต็มแรง จนเลือดสดๆ ไหลทะลักออกมา เปื้อนเสื้อผ้าของเขาจนแดงฉานไปหมดแต่เขากลับดึงมีดออกมาแล้วแทงกลับเข้าไปแรงๆ อีกครั้งโดยไม่กระพริบตาเลยด้วยซ้ำ..."ประธานจี้!"ซูชิงวิ่งเข้ามาถึงก่อนอลัน เมื่อเห็นว่าเขาคิดจะฆ่าคนขึ้นมาจริงๆ ก็รีบเข้ามาห้าม "คุณจะฆ่าคนไม่ได้นะครับ เอาให้ผมจัดการเถอะ"พนักงานทำความสะอาดที่ถูกคุมตัวอยู่บนพื้นกลับหัวเราะออกมาอย่างเสียสติ "จี้ซือหาน เก่งจริงมึงก็ฆ่ากูเลยสิ กูจะดูสิว่าถ้าฆ่าคนแล้วมึงจะยังเป็นผู้ครอบครองอำนาจของตระกูลจี้ได้อยู่อีกหรือเปล่า!"ดวงตาแดงก่ำของจี้ซือหานค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมเย็นชา เขายกมีดในมือขึ้นหวังจะแทงเข้าไปที่คอของเขาโดยไม่สนใจการห้ามของซูชิงเลยสักนิดแต่ซูชิงกลับยื่นมือออกมาขวางไว้ ที่ด้านหลังมือถูกแทงเป็นแผลลึกเขารีบฝืนเจ็บแล้วเข้าไปห้ามจี้ซือหานสุดฤทธิ์ โดยไม่ได้หันไปดูบาดแผลตัวเองเ