All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 341 - Chapter 350

ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จี้ซือหานกำลังอุ้มซูหว่าน อลันช่วยเขาวางเธอลงบนพรมอลันไปถามหาคนในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า หยิบเอาสายยางมา เปิดน้ำออกแรงๆเพื่อชำระล้างกรดซัลฟิวริกที่แผ่นหลังหลายครั้งขณะที่กำลังล้างน้ำอยู่ ซูหว่านซึ่งนอนราบอยู่บนพื้น แม้จะอยู่ในสภาวะที่ไม่มีสติ แต่ร่างกายยังคงเจ็บปวดจนต้องสั่นสะท้านออกมาจี้ซือหานเห็นเธอเจ็บปวดมากขนาดนั้น หัวใจของเขาก็เจ็บแปล๊บตามไปด้วยเหมือนจะขาดใจความโหดเหี้ยมในใจพลันก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอเขาหงายนิ้วมือขาวซีด ลูบใบหน้าที่ไร้สีเลือดนั่นสิ่งที่ปลายนิ้วสัมผัสโดน กลับเป็นผิวหนังที่เย็นเฉียบไร้ซึ่งอุณหภูมิหัวใจของเขาหยุดไปชั่วขณะ ความตื่นตระหนก ความหวาดกลัวที่เคยสูญเสียเธอไปแล้วครั้งนึงเมื่อสามปีก่อน ก็จู่โจมเข้ามาทุกสารทิศมือของเขาที่สั่นเทา วางลงบนเบื้องล่างจมูกของเธอ เมื่อไม่อาจสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเธอ ร่างกายก็อ่อนระทวยลงทันที"อลัน...เธอไม่หายใจแล้ว..."เมื่อได้ยินเสียงสั่นของจี้ซือหาน มือของอลันที่กำลังชำระล้างกรดซัลฟิวริกก็ชะงัก เธอยื่นมือออกไปจับลมหายใจกับชีพจรของซูหว่านด้วยความรวดเร็ว"ยังมีลมหายใ

ซูหว่านที่อยู่ในห้องICU เนื้อเยื่อผิวหนังด้านหลังถูกไฟไหม้เป็นบริเวณกว้าง ติดเชื้อซ้ำหลายครั้ง หมอช่วยต้องคอยช่วยชีวิตอยู่หลายหนนับว่าหลังจากผ่านมาได้สองสัปดาห์ ในที่สุดก็ล้มลุกคลุกคลานมาได้ แต่เมื่อเธอฟื้นขึ้นมา ความเจ็บปวดที่ราวกับถูกฉีกทึ้งเนื้อออกเป็นชิ้นๆ กลับทำให้เธอสลบไปอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดอลันจึงยุ่งหัวหมุนอีกครั้ง เพื่อช่วยดึงวิญญาณของเธอให้กลับมาจากโลกหลังความตายจี้ซือหานในสภาพให้น้ำเกลือกำลังเฝ้าอยู่หน้าห้อง เห็นภาพนั้นจู่ๆหัวใจก็หยุดเต้นเขายอมให้น้ำกรดพวกนั้นสาดมาที่ร่างกายของเขาซะยังดีกว่ายอมให้ซูหว่านมารับแทนแต่เธอกลับเลือกวิธีน่าเวทนาเช่นนี้ เพื่อตอบแทนน้ำใจของเขา...ดวงตาแดงก่ำของเขามองไปยังซูหว่านที่สลบไปด้วยความเจ็บปวดผ่านกระจก ปวดใจจนอยากเป็นฝ่ายแบกรับความเจ็บปวดนั้นไว้เองเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อลันจ้องภาพหน้าจอคลื่นไฟฟ้าหัวใจ เมื่อเห็นจังหวะการเต้นเป็นไปตามปกติ ก็ถอนใจโล่งอกเธอเดินออกมาจากอีกทางนึง แล้วพูดกับจี้ซือหานและซานซานที่นั่งยองๆอยู่บนพื้น "คุณซูรอดพ้นขีดอันตรายแล้ว!"ซานซานได้ยินประโยคนั้น ร่างกายก็อ่อนยวบ นั่งนิ่งอยู่บนพื้น ความรู้สึกที่

จี้ซือหานดึงประตูห้องผู้ป่วยที่ปิดสนิทออก มองซ่งซือเยว่ที่นั่งอยู่บนวิลแชร์ทีนึง ก่อนจะยืดตัวเร่งฝีเท้าจากไปพวกเขาคุยอะไรกันข้างใน ซ่งซือเยว่ได้ยินไม่ชัด เมื่อเห็นจี้ซือหานออกไป ก็ยังเข้าใจว่าเขามีธุระด่วน จึงไม่ได้คิดอะไรมากเขาทอดสายตามองซูหว่านที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยนิดนึง จากนั้นเข็นวิลแชร์เข้าไปในห้องผู้ป่วยซูหว่านเอียงศีรษะเหม่อมองหน้าต่าง กระทั่งเงาของใครบางคนมาบังสายตา เธอจึงค่อยๆดึงสติกลับมา"ซือเยว่..."พอเห็นว่าเป็นเขา ซูหว่านก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นบางๆ "คุณมาแล้ว..."ซ่งซือเยว่หยักหน้าเบาๆ เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของเธอพันผ้าก็อซหนาหลายชั้น จากเดิมสีหน้าที่ซีดอยู่แล้ว ก็ซีดมากขึ้นอีก"หว่านหว่าน เจ็บมากใช่ไหม..."ซูหว่านอยากจะยิ้มแล้วตอบกลับไปว่าไม่เจ็บ แต่แค่ขยับนิดเดียว ความเจ็บซ่านที่ราวกับถูกฉีกทึ้งก็ถาโถมขึ้นอีกครั้ง เธอเจ็บแสบจนเหงื่อไหลซ่งซือเยว่ยื่นมือออกมาอยากจะจับไหล่ของเธอ แต่ราวกับนึกอะไรได้ ก็มือค้างไปกลางอากาศ ไม่กล้าแตะโดนตัวเธอเขามองซูหว่าน เกลี้ยกล่อมเธอด้วยความอ่อนโยน "อย่าซี้ซั้วขยับ มันจะกระทบโดนบาดแผลได้ง่าย..."ซูหว่านกระพริบตาน้อยๆ เป็นการตอบรั

ซ่งซือเยว่วางสัญญาในมือลง ใบหน้าที่แสนอบอุ่นราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิ เผยรอยยิ้มบางๆซูหว่านนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หันศีรษะมามองเขาเงียบๆ ราวกับกำลังมองเห็นเด็กหนุ่มในอดีตเขานั่งแถวหลังสุดในห้องเรียน มือข้าวนึงเท้าคางบนโต๊ะหนังสือ มองเธอที่อยู่ด้านนอกผ่านหน้าต่างเขาในตอนนั้น ก็เหมือนกับที่เป็นอยู่ในเวลานี้ อ่อนโยน สง่างาม และเรียบง่ายพวกเขาต่างมองหน้าอีกฝ่าย เป็นการบอกลา เช่นเดียวกับความเสียใจที่ต่างคนต่างก็ได้พลาดไปเมื่อครั้งเยาว์วัยผ่านไปชั่วครู่ ซ่งซือเยว่ดึงสายตากลับมา ก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองซูหว่านีกครั้ง เหมือนว่าเขาจะปล่อยวางทั้งหมดแล้ว"หว่านหว่าน สี่โมงห้านาที ฉันก็ต้องกลับเมืองหลวงแล้ว"ซูหว่านยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แต่เมื่อเห็นสายตาที่ปล่อยวางของเขา คำที่อยากจะพูดก็ได้แต่กลืนลงคอไปเธอมองเขา เช่นเดียวกับที่เคยส่งเขาไปแข่งขัน ตอบกลับประโยคนึงอย่างอ่อนโยน "งั้นซือเยว่ เดินทางปลอดภัยนะ..."นิ้วมือของซ่งซือเยว่ที่กำสัญญาอยู่ จู่ๆก็กำแน่นขึ้นเล็กน้อย "หว่านหว่าน เธอยังจำได้หรือเปล่าว่าสี่โมงสิบห้านาทีมีความหมายว่าอะไร?"ซูหว่านคิดอยู่สักพัก แต่กล

จี้เหลียงชวนถูกจ้าวหยูยียวนกวนประสาท ก็โยนโทรศัพท์ลง พับแขนเสื้อขึ้น แล้วชกเขาอย่างสนิทสนม"อาทิตย์เดียวกูทำได้แน่!"รองประธานจ้าวโดนหมัดไปทีนึง แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หลุดขำใส่เขา เก็บคอมพิวเตอร์ขึ้น แล้วเดินออกข้างนอกไปจี้เหลียงชวนขัดหูขัดตากัยท่าทางอวดดีของจ้าวหยู อยากจะตามไปชกเขาอีกสักสองสามที แต่กลับถูกจี้ซือหานห้ามเอาไว้จี้ซือหานมองแสงสายัณห์ของพระอาทิตย์ตกดินนอกหน้าต่าง ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยดวงดาว ตอนนี้เหลือเพียงความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดจี้เหลียงชวนเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็เก็บท่าทีไม่เอางานเอาการ นั่งลงข้างเขา แล้วถามเขาเสียงเบา "พี่รอง ยังมีอะไรอยากจะใช้ผมอีกใช่ไหม?"ขนตาดำเป็นแพของจี้ซือหานโน้มลงต่ำ เขาพูดเสียงอ่อนว่า "ช่วยฉันดูแลเธอ อย่าให้ใครมารังแกเธอได้""เธอ" ที่เขาพูดมา แน่นอนว่าจี้เหลียงชวนรู้ดีว่าเป็นใคร เพียงแต่ "พี่รอง ในเมื่อง้อกลับมาไม่ได้แล้ว ก็อย่าทำเรื่องพวกนี้อีกเลย"สายตาของจี้ซือหานเลื่อนต่ำลง จ้องมองหลังนิ้วมือที่ถูกน้ำกรดเผา หลังจากเงียบไปชั่วอึดใจ ก็ตอบว่า "ฉันติดค้างเธอ"ตบนั้นของเขา เคยทำร้ายเธอเกือบตาย ต่อให้เธอให้อภัยเขาแล้ว แต่เขาไม่มีทางให