บทที่ 350

ราวกับสังเกตได้ว่าที่ด้านหลังมีคนกำลังจ้องตัวเองอยู่ ทันใดนั้นหนิงหว่านก็หันหลังไป เมื่อเห็นว่าเป็นจี้ซือหาน ใบหน้าก็ผุดความยินดีปรีดา

"ซือหาน ในที่สุดก็ยอมเจอฉันแล้ว..."

เธอเร่งฝีเท้ามาตรงหน้าเขาด้วยความเร็วสูง

"ซือหาน สามปีมานี้ ฉันเอาแต่ถูกปฏิเสธให้อยู่แต่ข้างนอก คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณมาก"

จี้ซือหานยกยิ้มมุมปาก แค่นหัวเราะเสียงเย็น "เธอคิดถึงฉัน?"

หนิงหว่านน้ำตาคลอพยักหน้ารัวๆ "ซือหาน ฉันเคยบอกไปแล้วว่าฉันชอบคุณตั้งแต่เด็กๆ จะไม่คิดถึงคุณได้ยังไง"

จี้ซือหานช้อนสายตาเฉยชาขึ้นสำรวจเธออย่างเย็นยะเยือก "แล้วพี่ชายใหญ่ฉันล่ะ?"

หนิงหว่านหน้าซีดทันที แววตาเผยความรู้สึกผิด แต่ยังคงยืนยันแน่วแน่ว่า "ฉันไม่ได้รักพี่ชายใหญ่ของคุณเลย คนที่ฉันรักมาตลอดคือคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเข้าใกล้ยากตั้งแต่เด็ก ฉันจะยอมตกลงคบกับพี่ชายใหญ่ของคุณได้ยังไง..."

พูดจบ เธอก็ยื่นมือออกไปหวังจะจับมือของจี้ซือหาน ยังไม่ทันจะสัมผัสโดนมือของเขา ชายหนุ่มก็เก็บมืออย่างรวดเร็ว

ท่าทางหลบเลี่ยงประหนึ่งเห็นเธอเป็นเชื้อโรคแบบนี้ ทําให้หนิงหว่านเสียหน้า ความรู้สึกต่อจากนั้นก็คือการนึกเสียใจทีหลังที่มีอย่างท่วมท้น

"ฉั