บทที่ 396

ซูหว่านมองดูเขาที่อยู่ดีๆ ก็หงุดหงิด ราวกับได้เห็นจี้ซือหานในสมัยก่อนอีกครั้ง ตอนนั้นเขาก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแบบนี้

เธอค่อนข้างกลัวเขาที่เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้เลือกที่จะเงียบเหมือนเมื่อก่อนอีก แต่พยายามหาสาเหตุจากตัวเอง

เธอคิดทบทวนถึงบทสนทนาของทั้งสองคนเมื่อครู่ ถึงค่อยๆ เข้าใจ...

เธอพูดกับชายหนุ่มที่จูบตัวเองว่า "จี้ซือหาน ฉันไม่ได้ไม่อยากคลอดลูกของเรานะ ฉันแค่ยังไม่พร้อม คุณอย่าได้เข้าใจผิด"

เมื่อชายหนุ่มได้ยินที่เธออธิบายแบบนี้สายตาของเขาก็ปรากฎร่องรอยของความรู้สึกผิดขึ้นมา

เขายื่นมือออกไปกอดซูหว่าน แล้วซุกหน้าลงไปที่ลำคอของเธออย่างหมดเรี่ยวแรง

"หว่านหว่าน ขอโทษนะ เป็นความผิดของผมเอง..."

เป็นเขาที่รู้สึกไม่ปลอดภัย เป็นเขาที่กลัว กลัวว่าสักวันเธอจะจากเขาไปโดยไม่หันกลับมา

ความรู้สึกไม่สบายใจนี้ทรมานเขา ทำให้ถึงแม้เขาจะมีเธออยู่ แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่เป็นความจริงเลย

ราวกับเป็นความฝันที่งดงามฉากหนึ่ง ที่มีสักวันจะต้องพังทลายลง เพียงแค่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้น...

เมื่อซูหว่านได้เห็นเขาที่ไม่สบายใจแบบนี้ก็ยื่นมือออกไปโอบคอของเขาเอง แล้วจูบไปที่ริมฝีปากของเขา

"ซือหาน ฉันก็อยู่กั