บทที่ 409

หลังจากที่ซูหว่านออกจากสนามม้าแล้ว ก็เห็นรถหรูหลายสิบคันที่จอดอยู่ข้างนอก จู่ๆก็รู้สึกงงงวยเล็กน้อย

ประเทศที่ไม่คุ้นเคย สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย คนที่แปลกหน้า ไม่รู้จักใครเลย ความเหงาอ้างว้างเช่นนี้ จู่ๆก็ทําให้เธออยากวิ่งหนี

เธอยืนอยู่ที่ประตู ขณะที่ความรู้สึกหดหู่หนักขึ้น มือใหญ่เรียวยาว ก็จับมือเล็กๆของเธอ ประสานฝ่ามือเอาไว้แน่น

"หว่านหว่าน"

เสียงเย็นปะปนกับความกังวลของจี้ซือหานดังขึ้นเหนือศีรษะ

ซูหว่านไม่กล้าแหงนหน้าขึ้นมอง ได้แต่ก้มสายตาต่ำ มองมือที่ปล่อยเธอไปแล้ว และจับมือเธอขึ้นมาใหม่

จี้ซือหานมองตามสายตาของเธอไปยังมือที่ประสานเข้าด้วยกันสิบนิ้ว แล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้นี้ตัวเองปล่อยมือของเธอไป

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหวิวในใจ รีบโน้มตัวลง ก้มหัวขอโทษเธอ "หว่านหว่าน ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันน่าจะบอกเธอให้ชัดเจนก่อน ไม่ใช่ปล่อยมือเธอแล้วไปกับผู้หญิงคนอื่น ฉันรักษาระยะห่างไม่ดีเอง ฉันเป็นคนผิด"

เมื่อซูหว่านห็นดวงตาที่ประดับด้วยดวงดาวระยิบระยับคู่นั้น มีแต่ความตึงเครียดเผยให้เห็น ก็เกิดสงสัยในตัวเองว่าเธอทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่า

เธอที่ไม่มีความรู้สึกปลอดภัย ความรู้