บทที่ 415

เสียงของเธอเบามาก เหมือนต้องใช้พละกำลังและความกล้าหาญทั้งหมดเพื่อเรียกชื่อของเขา

ฝนที่ตกหนักเทลงมาใส่ร่างเล็ก ๆ ของเธอที่ปกคลุมไปด้วยดินและโคลน...

เธอนอนอยู่ในแอ่งน้ำสกปรก มองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน..

เมื่อเห็นฝนตกลงมาตามไฟถนน เม็ดใหญ่กว่าเมล็ดถั่ว เธอก็ยิ้มออกมาทันที

ดูสิ แม้แต่สวรรค์ยังเยาะเย้ยความโง่เขลาของเธอ...

สิ่งที่ทำให้เธอกล้าเลือกที่จะให้โอกาสกันอีกครั้งแม้จะได้รับบาดเจ็บเพียงครั้งเดียวไม่ว่าคำสามคำที่เธอไม่อาจปล่อยมือได้

เคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ปลุกแล้วก็ยังไม่ตื่นเหรอ?

เธอรักจี้ซือหานมากแค่ไหนเธอรักเขามากจนทนไม่ไหวอีกต่อไป มากจนเธอไม่ลังเลที่จะเดินตามเส้นทางเก่า

เมื่อคิดถึงบาดแผลในอดีตที่มีโชกเลือด ซูหว่านก็หัวเราะออกมาอย่างดัง...

รอยยิ้มสีซีดที่กระจายบนใบหน้าที่ไร้เลือดของเธอ ดูเลวร้ายยิ่งกว่าตอนที่เธอกำลังจะตายเสียอีก

เธอพยุงตัวเองขึ้นด้วยมือที่ถลอก ยกตัวขึ้นมาจากพื้น บางทีเธออาจไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ หรือบางทีเธออาจต้องการทำให้ตัวเองยอมแพ้

เธอเดินโซเซทีละก้าวไปยังโรงแรม แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายสิบคนหยุดไว้ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าไปข้างในด้วยซ้ำ

“คุณครับ น