All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 421 - Chapter 430

715 Chapters

บทที่ 421

ซูหว่านรู้สึกเจ็บที่ไหล่ของเธอ ราวกับกำลังตีตราเธอด้วยเครื่องหมายที่เป็นของเขาเพียงผู้เดียว และกัดเธออย่างแรงอดทนต่อความเจ็บปวด เธอหันศีรษะไปมองชายที่มีดวงตาสีแดงเลือดแล้วพูด: "จี้ซือหาน นี่มีแต่จะทำให้ฉันเกลียดคุณเท่านั้น"การกระทำของเขาหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ แต่เขาตอบอย่างไม่แยแส: "ถ้าอย่างนั้นจงเกลียดฉันซะ อย่างน้อยก็พิสูจน์ว่าฉันอยู่ในใจของเธอแล้ว"ภายใต้ขนตาหนาของเขา ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยความดุร้ายก่อนที่จะก้มศีรษะลงอีกครั้งและกัดลงอย่างไม่สนใจเขากัดอย่างแรง ทำให้ซูหว่านหลั่งเหงื่ออเย็นอกมากด้วยความเจ็บปวด แต่ดูเหมือนเขาจะบ้าไปแล้ว และตีตราสัญลักษณ์ของเขาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเขาปล่อยมือเมื่อพอใจกับรอยกัดแล้วเท่านั้น นิ้วที่เรียวยาวและเย็นเฉียบของเขาลากไปตามผิวหนังที่เปิดออกของเธอ"เอาล่ะ ถึงเวลาที่จะทำลูกกันแล้ว..."หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาปล่อยให้เธอนั่งบนตัวของเขา จากนั้นกดเอวของเธอแล้วปล่อยให้เธอนั่งลงช้าๆขณะที่กดร่างกายนั้น จี้ซือหานจูบซูหว่านอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าและดุร้ายซูหว่านถูกบังคับให้แบกรับคว
Read more

บทที่ 422

เขาจับเธอไว้บนเตียงและทรมานเธออีกครั้ง ทำให้ซูหว่านซึ่ง แต่เดิมมีอาการปวดศีรษะอยู่แล้ว ต้องตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดเธอมองไปที่จี้ซือหานซึ่งมีใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา และความผิดหวังในดวงตาของเธอก็ยิ่งมากขึ้น “ถ้าคุณสนุกพอแล้ว คุณจะปล่อยฉันไปไหม?”นิ้วของจี้ซือหานลูบไล้ผิวของเธอทีละนิ้ว โดยพูดว่า "ฉันจะเล่นกับเธอไม่มีทางพอหรอก ทิ้งความคิดที่จะจากไปเสียเถอะ"สัมผัสอันเย็นยะเยือกทำให้ซูหว่านหวาดกลัวและต้องการหลีกเลี่ยง แต่เขารั้งเธอไว้ไม่ยอมให้เธอต้านทานเธอกำหมัดแน่นแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา: "คุณคิดว่าฉันจะไม่จากไปเพียงเพราะฉันท้องเหรอ?"มุมปากของจี้ซือหานโค้งเป็นรอยยิ้มที่กระหายเลือด: "เมื่อมีลูกกันแล้ว หว่านหว่านของฉันจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป"สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าเขาจินตนาการถึงฉากครอบครัวของพวกเขาทั้งสามที่อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขหลังจากจ้องมองเขามาสักพักแล้ว ซูหว่านก็พูดอย่างเย็นชา: "แม้ว่าฉันจะตั้งท้องลูกของคุณ ฉันก็ยังจะจากไป"นิ้วที่สัมผัสผิวของเขาแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง และดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะถูกความเย็นชาเข้ามาแทนที่"นั่นไม่ไ
Read more

บทที่ 423

รถขับมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว และเขาก็รีบเข้าไปในห้องฉุกเฉินโดยอุ้มคนไว้ในอ้อมแขน——ผู้อำนวยการโรงพยาบาลรับสายตรงจึงรีบเร่งไปโดยไม่หยุดผลักผู้ป่วยหมดสติเข้าห้องฉุกเฉินจี้ซือหานนั่งลงบนพื้นเย็นเฉียบ จ้องมองไปที่ประตูที่ปิดสนิท ร่างของเขาดูไร้วิญญาณและไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิงจนกระทั่งผู้อำนวยการออกมา เขาจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองดูบุคคลในเสื้อคลุมสีขาว"คุณจี้ ไม่ต้องกังวลไป มันเป็นแค่อาการขาดสารอาหารและความเหนื่อยล้าอย่างมากที่ทำให้เธอเป็นลม ไม่มีอะไรร้ายแรง"เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจที่ด้านชาของจี้ซือหานก็ลับมามีความรู้สึกเล็กน้อยเขาเงยหน้าขึ้นมองผู้อำนวยการ “แล้วเรื่องอื่นล่ะ…”ผู้อำนวยการปลอบเขาเบาๆ “ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่มีอะไรผิดปกติ มั่นใจได้เลย”นิ้วที่วางบนเข่า เพราะถึงรู้คำตอบแต่ยังไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ และถามว่า “เธอท้องหรือเปล่า?”ผู้อำนวยการสะดุ้งครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัวอย่างรวดเร็ว: "ไม่ เป็นเรื่องยากสำหรับคุณซูที่จะตั้งครรภ์..."หน้าของจี้ซือหานซีดลงเมื่อเขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ทำไมล่ะ?”ผู้อำนวยการอธิบายอย่างตรงไปตรงมา: “อย่างแรก เนื่องจากการใช้ยาคุมกำ
Read more

บทที่ 424

ซูหว่านมองเขาอย่างคลุมเครือและพูดเบาๆ “จี้ซือหาน ถ้าฉันมีลูก คุณจะปล่อยฉันไปไหม?”ชายผู้เจ็บปวดรวดร้าวตัวแข็งทื่อ ก้มศีรษะลง ไม่กล้าสบตาเธอเลย...ซูหว่านโดยไม่ได้สังเกตอารมณ์ของเขา จึงพูดต่อ: "ฉันสามารถมีลูกได้ แต่หลังจากที่เขาเกิดมา ฉันหวังว่าคุณจะปล่อยฉันไป"ใบหน้าของจี้ซือหานซีดเผือด และเขารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว...เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอไร้สีสัน หัวใจของเขาก็ปวดร้าวจนหายใจไม่ออกหลังจากจ้องมองเธอสักพัก เขาก็เอื้อมมือที่เย็นยะเยือกและสั่นเทาและแตะแก้มซึ่งทุกการขมวดคิ้วและรอยยิ้มอาจทำให้เขาล้มลงได้“หว่านหว่าน เธอไม่จำเป็นต้องมีลูก ฉันจะ...ปล่อยเธอไป”สามคำสุดท้ายราวกับใช้กำลังทั้งหมด พูดช้าๆ และเบาอย่างไม่น่าเชื่อภายใต้การจ้องมองที่รักใคร่ของเขามีน้ำตาที่กลั้นไว้ ความไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ แต่ยังเป็นสิ่งจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะปล่อยเธอไปเขาได้ทำร้ายเธอ ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานตั้งแต่แรกเริ่ม และตอนนี้เธออาจจะสูญเสียความสามารถในการเป็นแม่คนความผิดพลาดร้ายแรงเช่นนี้ไม่อาจชดเชยได้...ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่เคยพบความสุข
Read more

บทที่ 425

จี้ซือหานอยู่กับเธออย่างเงียบๆ สักพัก แล้วค่อยๆ ปล่อยมือของเธอ แล้วเอาผ้าห่มคลุมเธอไว้ จากนั้นจึงออกจากห้องพักผู้ป่วยเขากลับมาที่บ้านพักและเข้าครัวไปทำโจ๊กลิลลี่ในหม้อ ปรุงอย่างพิถีพิถันราวกับเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำโจ๊กให้เธอหลังจากปรุงโจ๊กแล้ว เขาก็เทมันลงในภาชนะและเตรียมเครื่องเคียงที่เธอชอบอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงนำทุกอย่างกลับไปที่โรงพยาบาลเมื่อเขากลับมา ซูหว่านก็งีบหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อเห็นเขาเข้ามาพร้อมสิ่งของมากมาย สีหน้าของเธอก็ชะงักไปครู่หนึ่งจี้ซือหานวางภาชนะบรรจุอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียงทีละใบ จากนั้นหยิบชามเล็กๆ ออกมาแล้วเติมโจ๊กดอกลิลลี่ลงไปเขานั่งลงข้างเตียง มองดูซูหว่านที่กำลังจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ “หว่านหว่าน เธอไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว เธอคงจะหิวใช่ไหม?”ดวงตาของซูหว่านสั่นเล็กน้อย แต่เธอไม่ตอบสนอง อย่างไรก็ตาม จี้ซือหานยกหัวเตียงของเธอขึ้นแล้วตักช้อนเล็กๆ ขึ้นมาที่ริมฝีปากของเธอเธอไม่อ้าปากเพียงแค่มองเขา เมื่อเห็นเธอมองด้วยความงุนงง ริมฝีปากของจี้ซือหานก็โค้งขึ้นเล็กน้อย“เธอต้องกินอะไรสักอย่างเพื่อให้อาการดีขึ้น”เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับว
Read more

บทที่ 426

ซูหว่านได้รับการรักษาในโรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว และจี้ซือหานก็อยู่ข้างๆ เธอและคอยดูแลเธอในวันที่ออกจากโรงพยาบาล จี้ซือหานรู้สึกหนักใจเล็กน้อยเมื่อเธอไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้า เกือบจะล้มลงกับพื้นบอดี้การ์ดด้านนอกเห็นเข้า จึงรีบเข้าไปช่วยเขาด้วยความตกใจ “นายท่าน โอเคไหมครับ?”จี้ซือหานผลักบอดี้การ์ดออกไป ใช้มือข้างเดียวยืนพิงกำแพง และสั่งอย่างเย็นชาว่า "ไปเอารถมา"แม้ว่าบอดี้การ์ดจะกังวล แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเขาและรีบออกจากห้องพักผู้ป่วยไปจี้ซือหานนั่งบนโซฟา ใช้มือข้างหนึ่งจับหน้าผากของเขา และนวดขมับที่เหนื่อยล้าอย่างมากเมื่อซูหว่านออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นเขานั่งอยู่ที่นั่นโดยหลับตาอยู่ ดูราวกับว่าเขาไม่สบายเธอถือเสื้อผ้าไว้ในมือแล้วเดินไปหาเขา ก่อนที่เธอจะถาม เขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น“หว่านหว่านน ฉันปวดหัวนิดหน่อย ขอนั่งสักพักก่อนจะพากลับคฤหาสน์เพื่อเก็บข้าวของ โอเคไหม?”ซูหว่านพยักหน้า เหลือบมองเขาอีกครั้ง แล้วถาม: "ฉันควรเรียกหมอให้ไหม?"จี้ซือหานโบกนิ้วเรียวยาวของเขาแล้วโบกมือเล็กน้อย "ไม่จำเป็น..."จากนั้นเขาก็ปิดตาดอกพีชที่หมองคล้ำของเขาหลังจาก
Read more

บทที่ 427

รถจอดที่สนามบินอย่างรวดเร็ว และซูหว่านก็เปิดประตูรถเพื่อที่จะลง จี้ซือหานก็รีบคว้ามือของเธอเอาไว้ด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาบีบมือเธอแน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "หว่านหว่าน ฉันจะพาเธอเข้าไปข้างใน"ซูหว่านเปิดริมฝีปากของเธอ และจี้ซือหานก็ขัดจังหวะคำพูดของเธอทันเวลา: "หลังจากเลิกงานแล้ว ฉันจะไป อย่าปฏิเสธ"เขาพาเธอออกจากรถ สั่งให้บอดี้การ์ดของเขาไปยกข้าวของของเธอ และพาเธอไปที่สนามบินเป็นการส่วนตัวเมื่อซูหว่านเห็นเสิ่นหนานอี้นั่งอยู่ในบริเวณรอ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองชายข้างๆ เธอเล็กน้อยแล้วพูด: "แค่นี้ไกลพอแล้ว"จากนั้นเธอก็กล่าวเสริม: “ขอบคุณที่ดูแลฉันในช่วงเวลานี้”เธอพยายามดึงมือออก แต่จี้ซือหานจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยหลังจากดิ้นรนอยู่สองสามครั้ง ซูหว่านก็เงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า "คุณอยากจะกลับคำพูดงั้นเหรอ?"จี้ซือหานส่ายหัวและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และกอดเธอไว้แน่น ราวกับพยายามหลอมรวมเธอเข้ากับกระดูกและเลือดเนื้อของเขาเขาก้มศีรษะลงแล้วแนบไปกับไหล่ของเธอ อ้อนวอนเธอโดยไม่ยอมแพ้ “หว่านหว่าน เธอช่วยกอดฉันอีกครั้งได้ไหม”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของซูหว่านก็สั่นสะท้านทัน
Read more

บทที่ 428

เจียงโม่กำลังจะกลับประเทศ เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ แต่ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในสนามบิน และเธอก็เห็นจี้ซือหานกระอักเลือดเธอประหลาดใจและถอดแว่นกันแดดออกจากจมูก รีบเดินไปหาจี้ซือหานโดยสวมรองเท้าส้นสูงเธอขมวดคิ้วและเหลือบมองจี้ซือหาน แล้วถามบอดี้การ์ด: "เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายพวกคุณ?"บอดี้การ์ดส่ายหัวให้เจียงโม่ สายตาของเขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่ผ่านจุดตรวจรักษาความปลอดภัยในระยะไกลเจียงโม่มองตามสายตาของบอดี้การ์ด และมองไปที่ซูหว่านซึ่งไม่หันกลับมาต่อมาด้วยความเห็นอกเห็นใจ เธอจึงส่ายหัวให้จี้ซือหานพี่ชายพูดถูกคุณเย่เป็นคนโง่ที่หลงใหลในความรักจริงๆแม้ว่าเธอจะเยาะเย้ยเขาภายในใจ แต่เธอก็ยังคงสั่งบอดี้การ์ดอย่างมีน้ำใจ: "มีโรงพยาบาลอยู่ติดกับสนามบิน พาเขาไปฝังเข็มที่นั่นเถอะ"เป็นการดีที่สุดที่จะรักษาสมองของเขา เขาไม่ควรยอมตายเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง หากเขาล้มตายตอนนี้ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับองค์กร S ในอนาคต?พ่อบุญธรรมของเธอแอบจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ตั้งแต่จี้ซือหานเริ่มเรียนชั้นประถมศึกษา นี่คืองานในชีวิตของพ่อบุญธรรมและเธอก็ทำให้เขาผิดหวังไม่ได้!หลังจากให้คำแนะนำแล้ว เธอก็กำลังจะขึ้นเคร
Read more

บทที่ 429

เซิ่งจิ่นตื่นตระหนกและตระหนักว่าตัวเองได้เปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเขาแล้ว เธอรีบส่ายหัวใส่เขาจี้ซือหานระงับอาการคลื่นไส้ได้ และข้อมือของเธอก็หักในพริบตา: "พูดมา!"เซิ่งจิ่นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบหน้าเธอไม่เคยเห็นวิธีการของจี้ซือหานมาก่อน และคิดเสมอว่าเขาไม่สามารถเข้าถึงได้เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะโหดร้ายถึงขนาดหักมือผู้หญิงที่ป้องกันตัวไม่ได้เขายังไม่รู้ความจริงด้วยซ้ำ และเขาก็เป็นแบบนี้แล้ว ถ้าเขารู้ความจริงเขาจะไม่ฆ่าเธอเหรอ?เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เซิ่งจิ่นก็อดทนต่อความเจ็บปวดและโกหกออกไป: "ฉันเห็นที่สนามบิน หลังจากที่คุณส่งเธอไป คุณก็กระอักเลือด นั่นหมายความว่าคุณเลิกกับเธอหรือเปล่าล่ะ?"ความเย็นชาในดวงตาของจี้ซือหานทวีความรุนแรงมากขึ้น “ฉันส่งเธอกลับประเทศเพราะเธอมีงาน ฉันกระอักเลือดเพราะท้องไส้ไม่ดี เกี่ยวอะไรกับการเลิกกันเล่า?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเซิ่งจิ่นก็สั่นสะท้าน และใบหน้าของเธอก็ซีดลง ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดที่ข้อมือ แต่เป็นเพราะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอเธอคิดว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าพวกเขายังไม่ได้เลิกกัน การมาพบจี้ซือห
Read more

บทที่ 430

หลังจากที่บอดี้การ์ดพูดจบ เขาก็ค่อยๆ ยืนตัวตรงและร่วมกับคนอื่น ๆ จ้องมองอย่างเย็นชาที่เซิ่งจิ่นที่นอนอยู่บนพื้น และกดข้อมือของเธอไว้ไม่ว่าเธอจะคำนวณมากแค่ไหน แต่เธอไม่คิดเลยว่าจี้ซือหานจะฉลาดขนาดนี้และวิธีการของเขาโหดร้ายขนาดนี้!เธอเคลื่อนไหวเร่งรีบเกินไป โดยคิดว่าเธอสามารถใช้ประโยชน์จากอาการบาดเจ็บของเขาเพื่อดูแลเขาและพัฒนาความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ แต่ไม่เคยคิดเลยว่า...ขณะที่เธอแอบเสียใจ เซิ่งจิ่นก็มองข้อมือของเธออย่างกังวลใจเช่นกัน ไม่สามารถหยุดเลือดได้การเลือกตายตอนนี้หรือตายทีหลังไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดแต่ตอนนี้เธอไม่มีทางอื่นแล้ว การชะลอความตายอาจทำให้เธอมีโอกาสหลบหนีดังนั้น...“ก็ได้ ฉันจะพูด!”เซิ่งจิ่นเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่บอดี้การ์ด "เรียกหมอให้ฉันก่อน!"บอดี้การ์ดมองเธอเหมือนเธอเป็นคนโง่เง่า "คุณไม่อยู่ในฐานะที่จะเรียกร้อง!"เซิ่งจิ่นหายใจไม่ออก และเธอก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่ต้องบังคับตัวเองให้อดทนเอาไว้เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโยนมันลงบนพื้น "ให้เขาอ่านข้อความเอง!"บอดี้การ์ดคนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ รับรหัสผ่าน แล้วรีบออกจากห้องน้ำ เข้าไปหาจี้ซือหา
Read more
PREV
1
...
4142434445
...
72
DMCA.com Protection Status