รถจอดที่สนามบินอย่างรวดเร็ว และซูหว่านก็เปิดประตูรถเพื่อที่จะลง จี้ซือหานก็รีบคว้ามือของเธอเอาไว้ด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาบีบมือเธอแน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "หว่านหว่าน ฉันจะพาเธอเข้าไปข้างใน"ซูหว่านเปิดริมฝีปากของเธอ และจี้ซือหานก็ขัดจังหวะคำพูดของเธอทันเวลา: "หลังจากเลิกงานแล้ว ฉันจะไป อย่าปฏิเสธ"เขาพาเธอออกจากรถ สั่งให้บอดี้การ์ดของเขาไปยกข้าวของของเธอ และพาเธอไปที่สนามบินเป็นการส่วนตัวเมื่อซูหว่านเห็นเสิ่นหนานอี้นั่งอยู่ในบริเวณรอ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองชายข้างๆ เธอเล็กน้อยแล้วพูด: "แค่นี้ไกลพอแล้ว"จากนั้นเธอก็กล่าวเสริม: “ขอบคุณที่ดูแลฉันในช่วงเวลานี้”เธอพยายามดึงมือออก แต่จี้ซือหานจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยหลังจากดิ้นรนอยู่สองสามครั้ง ซูหว่านก็เงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า "คุณอยากจะกลับคำพูดงั้นเหรอ?"จี้ซือหานส่ายหัวและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และกอดเธอไว้แน่น ราวกับพยายามหลอมรวมเธอเข้ากับกระดูกและเลือดเนื้อของเขาเขาก้มศีรษะลงแล้วแนบไปกับไหล่ของเธอ อ้อนวอนเธอโดยไม่ยอมแพ้ “หว่านหว่าน เธอช่วยกอดฉันอีกครั้งได้ไหม”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของซูหว่านก็สั่นสะท้านทัน
เจียงโม่กำลังจะกลับประเทศ เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ แต่ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในสนามบิน และเธอก็เห็นจี้ซือหานกระอักเลือดเธอประหลาดใจและถอดแว่นกันแดดออกจากจมูก รีบเดินไปหาจี้ซือหานโดยสวมรองเท้าส้นสูงเธอขมวดคิ้วและเหลือบมองจี้ซือหาน แล้วถามบอดี้การ์ด: "เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายพวกคุณ?"บอดี้การ์ดส่ายหัวให้เจียงโม่ สายตาของเขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่ผ่านจุดตรวจรักษาความปลอดภัยในระยะไกลเจียงโม่มองตามสายตาของบอดี้การ์ด และมองไปที่ซูหว่านซึ่งไม่หันกลับมาต่อมาด้วยความเห็นอกเห็นใจ เธอจึงส่ายหัวให้จี้ซือหานพี่ชายพูดถูกคุณเย่เป็นคนโง่ที่หลงใหลในความรักจริงๆแม้ว่าเธอจะเยาะเย้ยเขาภายในใจ แต่เธอก็ยังคงสั่งบอดี้การ์ดอย่างมีน้ำใจ: "มีโรงพยาบาลอยู่ติดกับสนามบิน พาเขาไปฝังเข็มที่นั่นเถอะ"เป็นการดีที่สุดที่จะรักษาสมองของเขา เขาไม่ควรยอมตายเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง หากเขาล้มตายตอนนี้ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับองค์กร S ในอนาคต?พ่อบุญธรรมของเธอแอบจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ตั้งแต่จี้ซือหานเริ่มเรียนชั้นประถมศึกษา นี่คืองานในชีวิตของพ่อบุญธรรมและเธอก็ทำให้เขาผิดหวังไม่ได้!หลังจากให้คำแนะนำแล้ว เธอก็กำลังจะขึ้นเคร
เซิ่งจิ่นตื่นตระหนกและตระหนักว่าตัวเองได้เปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเขาแล้ว เธอรีบส่ายหัวใส่เขาจี้ซือหานระงับอาการคลื่นไส้ได้ และข้อมือของเธอก็หักในพริบตา: "พูดมา!"เซิ่งจิ่นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบหน้าเธอไม่เคยเห็นวิธีการของจี้ซือหานมาก่อน และคิดเสมอว่าเขาไม่สามารถเข้าถึงได้เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะโหดร้ายถึงขนาดหักมือผู้หญิงที่ป้องกันตัวไม่ได้เขายังไม่รู้ความจริงด้วยซ้ำ และเขาก็เป็นแบบนี้แล้ว ถ้าเขารู้ความจริงเขาจะไม่ฆ่าเธอเหรอ?เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เซิ่งจิ่นก็อดทนต่อความเจ็บปวดและโกหกออกไป: "ฉันเห็นที่สนามบิน หลังจากที่คุณส่งเธอไป คุณก็กระอักเลือด นั่นหมายความว่าคุณเลิกกับเธอหรือเปล่าล่ะ?"ความเย็นชาในดวงตาของจี้ซือหานทวีความรุนแรงมากขึ้น “ฉันส่งเธอกลับประเทศเพราะเธอมีงาน ฉันกระอักเลือดเพราะท้องไส้ไม่ดี เกี่ยวอะไรกับการเลิกกันเล่า?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเซิ่งจิ่นก็สั่นสะท้าน และใบหน้าของเธอก็ซีดลง ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดที่ข้อมือ แต่เป็นเพราะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอเธอคิดว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าพวกเขายังไม่ได้เลิกกัน การมาพบจี้ซือห
หลังจากที่บอดี้การ์ดพูดจบ เขาก็ค่อยๆ ยืนตัวตรงและร่วมกับคนอื่น ๆ จ้องมองอย่างเย็นชาที่เซิ่งจิ่นที่นอนอยู่บนพื้น และกดข้อมือของเธอไว้ไม่ว่าเธอจะคำนวณมากแค่ไหน แต่เธอไม่คิดเลยว่าจี้ซือหานจะฉลาดขนาดนี้และวิธีการของเขาโหดร้ายขนาดนี้!เธอเคลื่อนไหวเร่งรีบเกินไป โดยคิดว่าเธอสามารถใช้ประโยชน์จากอาการบาดเจ็บของเขาเพื่อดูแลเขาและพัฒนาความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ แต่ไม่เคยคิดเลยว่า...ขณะที่เธอแอบเสียใจ เซิ่งจิ่นก็มองข้อมือของเธออย่างกังวลใจเช่นกัน ไม่สามารถหยุดเลือดได้การเลือกตายตอนนี้หรือตายทีหลังไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดแต่ตอนนี้เธอไม่มีทางอื่นแล้ว การชะลอความตายอาจทำให้เธอมีโอกาสหลบหนีดังนั้น...“ก็ได้ ฉันจะพูด!”เซิ่งจิ่นเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่บอดี้การ์ด "เรียกหมอให้ฉันก่อน!"บอดี้การ์ดมองเธอเหมือนเธอเป็นคนโง่เง่า "คุณไม่อยู่ในฐานะที่จะเรียกร้อง!"เซิ่งจิ่นหายใจไม่ออก และเธอก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่ต้องบังคับตัวเองให้อดทนเอาไว้เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโยนมันลงบนพื้น "ให้เขาอ่านข้อความเอง!"บอดี้การ์ดคนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ รับรหัสผ่าน แล้วรีบออกจากห้องน้ำ เข้าไปหาจี้ซือหา
ณ โรงพยาบาล"ไปลากเธอออกมาให้ฉัน!"น้ำเสียงของจี้ซือหานเย็นชาถึงกระดูก ทำเอาอาเจ๋อเหงื่อตกอย่างห้ามไม่ไหว ดูท่าทางว่าวันนี้นายท่านจะลงมือเองซะแล้วเมื่ออาเจ๋อรับคำสั่งมา ก็ไปห้องอาบน้ำด้วยตัวเอง จับแขนหักๆของเซิ่งจิ่น แล้วลากมาตลอดทางจนถึงตรงหน้าจี้ซือหานเซิ่งจิ่นกุมข้อมือที่ถูกห้ามเลือด ตัวสั่น มองไปที่จี้ซือหานที่แผ่รังศีรังหารไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัวชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา ปรายตามองเซิ่งจิ่นราวกับมึงคนที่ตายไปแล้ว จากนั้นกางฝ่ามือออกอาเจ๋อที่อยู่ด้านหลัง รีบนำมีดสีทองเล่มเล็กวางลงบนฝ่ามือของเขาจี้ซือหานจับมีดเล่มเล็กในมือขึ้นมา ใช้ปลายมีดแตะเงินดอลลาร์ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก"สองร้อยห้าสิบล้านบาท ถือเป็นค่าใช้จ่ายที่เธอช่วยรักษาผิวแผ่นหลังของซูหว่านให้ บุญคุณที่ฉันติดค้างเธอ ได้หมดสิ้นตั้งแต่วินาทีนี้"เซิ่งจิ่นมองเงินดอลลาร์ก้อนโต ทันใดนั้นดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็เบิกกว้าง จี้ซือหานใช้เงินตอบแทนบุญคุณ คงไม่ใช่ว่า...เธอยังไม่ทันคิดคำว่า "ฆ่า" ขึ้นมา ก็เห็นจี้ซือหานลุกขึ้นยืน เดินมาตรงหน้าเธอ จากนั้นค่อยๆย่อตัวสูงใหญ่ลง"หมดบุญคุณกันแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาชำระแค้น
นัยตาของจี้ซือหานค่อยๆดำมืดลงเรื่อยๆ เพราะหว่านหว่านของเขา เคยได้เจ็บปวดนี่นะเขาเคยทำร้ายเธออย่างโหดเหี้ยม หัวใจที่ยับเยินดวงนั้น ยังไม่ทันจะได้ฟื้นตัวดี แล้วเธอจะเชื่อใจเขาได้ยังไง?จี้ซือหานไม่ตอบคำพูดของเซิ่งจิ่น ใบหน้ายังคงเย็นชา มีดเล็กที่กำแน่น กรีดไปยังมืออีกข้างนึง...เซิ่งจิ่นเห็นว่าเขาไม่มีวี่แววจะปล่อยตัวเอง ก็โมโหจนแทบจะฉีกทึ้งหัวใจเป็นชิ้นๆ "เพราะคุณนั่นแหละ ตอนที่คุณเห็นเธอ ก็ไปเย็นชาใส่เธอแบบนั้น เธอถึงได้หมดใจกับคุณ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!!!"จี้ซือหานหน้าซีด เขาเย็นชาใส่ตอนที่เห็นหน้าซูหว่านตั้งแต่เมื่อไหร่?เขาปรายตาคมกริบมองเซิ่งจิ่น ยกมีดในมือขึ้นแล้วแทงลงไปในปลายนิ้วมือของเธออย่างรุนแรง"พูดให้รู้เรื่อง!"เซิ่งจิ่นรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ช่วยคุ้มครองชีวิตเธอได้ จึงไม่ยอมพูดออกมาง่ายๆ"รับปากว่าจะปล่อยฉัน แล้วฉันจะบอก!"จี้ซือหานเป็นคนรักษาสัจจะ ขอแค่ให้เขาเอ่ยปาก เธอก็จะรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ได้แล้ว!ขณะที่เธอกำลังรอคำตอบจากจี้ซือหาน เสียงสดใสมั่นใจก็ดังลอยมาจากด้านนอกประตู"ไม่ต้องให้เธอบอก ฉันก็สืบมาได้หมดแล้ว!"เจียงโม่ในชุดกระโปรงสีแดง สวมรองเท้าส้นสูง
เจียงโม่ก่นด่าเสร็จ ก็พูดขึ้นต่อ "แต่คุณซูก็กล้าหาญอยู่ เธอยืนอยู่ที่เดิมอยู่แปบนึง ก็อยากจะเข้าร้านอาหารไปหาคุณ คงอยากจะถามคุณต่อหน้าให้รู้เรื่อง แต่ถูกรปภ.รั้งตัวเอาไว้""อันนี้ต้องโทษฉัน ฉันกลัวว่าจะมีคนสอดแนม ก็เลยเหมาร้าน แล้วก็กลัวคนในกลุ่มจะมาหาฉันได้ทุกเมื่อ ก็เลยสั่งรปภ.ไว้ว่าจะต้องแสดงการ์ดเชิญ นายก็คงเข้าใจดี การ์ดเชิญเป็นรหัสลับของกลุ่ม"ภาพจากกล้องวงจรปิด เปลี่ยนไปฉายภาพที่เซิ่งจิ่นห้ามไม่ให้ซูหว่านเคาะกระจก เมื่อเห็นภาพนี้ เจียงโม่ก็หันกลับมาตบที่เซิ่งจิ่นอีกครั้ง"ทั้งที่เธอก็รู้ว่าร้านนั้นติดตั้งกระจกLOW-E ไม่บอกคุณซูก็ว่าแย่แล้ว ยังจะไปห้ามเธอ สมควรตาย!"เซิ่งจิ่นโดนตบจนไม่มีแรงจะขัดขืน ความเจ็บปวดขนนิ้วมือ ข้อมือ ใบหน้า ทำให้เธอนอนราบอยู่บนพื้น พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียวเจียงโม่ตบเสร็จ ก็ดึงสายตากลับมา มองจี้ซือหานที่กำลังสั่นไปทั้งตัว"ขอโทษ ตอนที่ออกจากร้านอาหาร ฉันขอให้ทุกคนใส่หูฟังไร้สายไว้ เพื่อจะได้สะดวกในการติดต่อกับคนอื่นๆ เพราะงั้นคุณซูที่ตามมาด้านหลัง พยายามตะโกนเรียกชื่อคุณ แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น อีกทั้งคืนนั้นฝนตกหนัก พวกเราที่กำลังติดต่ออยู่กับสำน
ทันใดนั้นเขาก็จําได้ว่าเธอเคยไปหาเครื่องมือวาดภาพที่ห้องหนังสือมาก่อน หว่านหว่านในตอนนั้น ได้พบสิ่งที่หายไปแล้วหรือเปล่า เพียงแต่ว่าเธอแสร้งทำว่าไม่เห็น เพราะหว่านหว่านของเขาอยากอยู่กับเขาจริงๆ...ครั้งที่สองที่เขาทำร้ายหัวใจของเธอ เธอถึงได้หยิบของเหล่านั้นมาใหม่ แล้วอยากยุติความสัมพันธ์กับเขาตั้งแต่ต้นอีกครั้งแต่เขากลับไม่ได้สังเกตเห็น แล้วยังถูกคำพูดของเธอที่ว่า "ก็แค่เล่นสนุก ทำไมต้องจริงจัง" มายั่วให้โมโหจนขาดสติ แล้วไม่เพียงแค่ขืนใจเธอ กักขังเธอ แต่ยังบังคับให้เธอมีลูกโดยไม่สนอะไรทั้งนั้นหว่านหว่านที่เดิมทีก็มีบาดแผลในใจอยู่แล้ว ยังมาเห็นเขาที่เป็นแบบนี้อีก เกรงว่าจะยิ่งผิดหวังจนถึงขีดสุด ถึงได้ไม่อยากคุยกับเขาแม้แต่คำเดียว...เขาโง่มาก เมื่อไหร่ที่เจอเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเธอ ไอคิวของเขาก็จะลดลงเป็นศูนย์ ทั้งอีคิว ทั้งสติล้วนควบคุมไม่ได้มือสั่นเทาของจี้ซือหานโยนแท็บเล็ตทิ้ง มือข้างนึงกุมดวงตา ก้มหน้า ความเสียใจที่เหนือคณานับทำให้เขารู้สึกหนาวสั่น...ปัญหาระหว่างเขากับเธอ ไม่ใช่แค่เข้าใจผิดแต่เพียงผิวเผิน แต่หัวใจของหว่านหว่านเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า จนยากจะกลับ