บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 691 - บทที่ 700

ฉู่เชียนหลีจ้องมองดวงตาที่ขุ่นมัวคู่นั้นของชายหนุ่ม ภายใต้แสงสะท้อนของแสงเทียน จึงทำให้เห็นกล้ามเนื้อทุกตารางนิ้วของเขา แผ่นอกที่ลายกล้ามเนื้อชัดเจน เอวที่ไร้ไขมัน กล้ามท้องเป็นลอนนั่น รวมทั้งเส้นเลือดสีเขียวม่วงที่แทบจะระเบิดออก...หลอดเลือดที่ราวกับมังกรผงาด ซ่อนเร้นไปด้วยแรงระเบิดอันทรงพลังในเวลาเดียวกัน ตนเองที่เห็นร่างกายอันเปลือยเปล่าอย่างชัดเจน...อยากจะซ่อน แต่ก็ไม่มีที่ให้ซ่อนอยากจะหลบ แต่ก็ไม่มีที่ให้หลบจนกระทั่งถูกชายหนุ่มกดมือทั้งสองข้างเอาไว้ บีบคาง จ้องมองการสื่อสารที่ลึกซึ้งอย่างชัดเจน ใบหน้าแดงก่ำร้อนผ่าวดั่งไฟ ราวกับกำลังจะเลือดออก ลมหายใจถี่หอบเป็นอย่างยิ่ง“เฟิงเย่เสวียน...หยุด...ข้าไม่ชอบแบบนี้...”เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้น สายตาก็เคร่งขรึม บีบเนื้อนุ่มนิ่มที่บริเวณเอวของนาง น้ำหนักมือไม่เบา“เฟิงเย่เสวียน...”ความรุนแรง ทำให้สติสัมปชัญญะหลุดลอย อารมณ์ยุ่งเหยิง คิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว...เมื่อสูญเสียแรงต่อต้าน ถูกควบคุมอยู่ในกำมือของชายหนุ่ม ยินยอมให้ชักนำ บางครั้งก็อุ้มขึ้น บางครั้งก็นอนราบ บางครั้งก็ตะแคงข้างเหนื่อยเหนื่อยจนพูดไม่ออก แม้ว่าจะเขินอ

ชายหนุ่มบีบคางของนางเอาไว้ ออกแรงเชยคางขึ้นมาเบา ๆ ลำคอของนางก็ถูกบังคับให้กลืนลงไป น้ำแกงทั้งหมดถูกกลืนลงไปโดยไม่เหลือแม้แต่หยดเดียวฉู่เชียนหลีรีบผลักเขาออก จากนั้นก็ดีดตัวขึ้น เอามือปิดปาก ค้อนเขาด้วยดวงตาที่ปะทุไปด้วยเพลิงโทสะแต่เขากลับแสยะยิ้มเล็กน้อย เลียริมฝีปาก กล่าวหยอกเย้าเสียงเบา“รสชาติไม่เลว?”“!”ฉู่เชียนหลีรู้สึกถึงความโมโหที่คุกรุ่นอยู่ภายในทรวงอก กำลังเพิ่มสูงขึ้น ราวกับว่ากำลังจะระเบิดออก โมโหจนเบ้าตาแดงก่ำมือทั้งสองข้างกำแน่น สาวเท้าพุ่งตัวออกไปด้านนอก“เชียนหลี?” เฟิงเย่เสวียนลุกขึ้นตามไปฉู่เชียนหลีไม่อยากได้ยิน ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เดิมทีก็ไม่อยากเห็นเฟิงเย่เสวียน อยากจะออกไปจากจวนอ๋องเฉินเท่านั้น หาสถานที่เงียบสงบไม่มีผู้คนอยู่“เชียนหลี อย่าเดินเร็วขนาดนั้น ระวังท้องด้วย” ชายหนุ่มตามมาหุบปาก!แม้แต่เสียงของเขาก็ไม่อยากได้ยิน!ฉู่เชียนหลีประคองท้อง ยกชายกระโปรงขึ้นกำลังจะเดินหนี จู่ ๆ ข้อมือก็มีแรงกลุ่มหนึ่งมาคว้าเอาไว้ ร่างกายถูกบังคับให้หันกลับไป กระแทกเข้าไปในอ้อมอกที่มีกลิ่นหอมสดชื่นผลักออกกำลังจะหนี ชายหนุ่มก็กอดอีกครั้ง“ยังโกรธอยู่หรือ?

เขายังคงหลุบตาลงเช่นเดิม “ข้าไม่ได้ทำอะไรที่ไม่สมควรทำ”เขาเพียงแค่เห็นฉู่เชียนหลีเป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น ระบายอารมณ์ เขาไม่ได้มีเจตนาที่จะล่วงเกินนางเลยสักนิด เขาไม่ละลายใจต่อคุณธรรมของตนเอง“หลีเอ๋อร์ เจ้าอย่าปิดบังแม่ เจ้าดูสิเจ้าได้รับบาดเจ็บมาสามวันแล้ว ก็มีเพียงอ๋องเฉินกับพระชายาอ๋องเฉินมาเยี่ยมเจ้า...” ในระหว่างที่พูด ฮูหยินเว่ยก็ดวงตาแดงก่ำ สะอึกสะอื้นเป็นเพราะอ๋องหลีไม่ได้รับความโปรดปราน ประกอบกับครั้งนี้เขาได้รับบาดเจ็บ ล่วงเกินคนอื่น ขุนนางที่ยืนอยู่ห่าง ๆ พวกนั้น ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ องค์ชายองค์อื่นก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจวนอ๋องหลีที่ถูกทอดทิ้ง แม้แต่ฝ่าบาทก็ยังไม่เคยมา มีเพียงภรรยาอ๋องเฉินที่มาเท่านั้น“เจ้าต้องเชื่อฟังแม่ ทำจิตใจให้สงบ พระชายาอ๋องเฉินจะต้องช่วยรักษาเจ้าจนหายดีแน่ แล้วก็อ๋องเฉินด้วย เขาดีต่อเจ้าถึงเพียงนี้ ยังส่งยาชั้นยอดมาให้อีกด้วย หลังจากที่เจ้าหายดีแล้ว จะต้องไม่ลืมบุญคุณของอ๋องเฉินอย่างเด็ดขาด”เมื่อเฟิงเจิ้งหลีได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที สีหน้าดูแย่ราวกับกินแมลงวันเข้าไป มือซ้ายที่ถือหนังสือกำแน่นขึ้นไม่น้อยแต

ยืนแข็งทื่ออยู่ครู่ใหญ่ สีหน้าที่แตกระแหงถึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ยังคงเดินเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึงเคร่งเครียดมาก หันหน้าไปมองชายหนุ่มที่อยู่บนเตียง“ท่านแม่เสียใจมาก เหตุใดเมื่อครู่นี้ท่านถึงได้ดุนาง ต่อหน้าคนนอกแบบนั้น?” สีหน้าของนางบึ้งตึงเป็นอย่างมากต่อหน้าของฉู่เชียนหลี ทำให้ฉู่เชียนหลีต้องเห็นเรื่องน่าอายของจวนอ๋องหลี นางคิดว่าเป็นเรื่องที่ไม่ไว้หน้าแต่เฟิงเจิ้งหลีจะระงับอารมณ์เอาไว้ได้อย่างไร?การมาเยี่ยมที่เสแสร้งของอ๋องเฉิน คำพูดที่แฝงไปด้วยคำเสียดสีเหล่านั้น จงใจทำให้ฮูหยินเว่ยเข้าใจผิด เท่ากับว่าอ๋องเฉินตีมือของเขาจนหัก ยังอยากจะให้เขาคุกเข่า ซาบซึ้งในบุญคุณอย่างนั้นหรือ?เขาเป็นหมาใช่ไหม?ต่อให้เขาจะอารมณ์ดีกว่า ก็รับไม่ได้กับการดูถูกแบบนี้เฟิงเจิ้งหลีหลุบตาลง เม้มริมฝีปากบาง ยกมือที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แล้ววางลงบนหน้าท้อง ตะแคงตัวเข้าด้านในเล็กน้อย ไม่อยากจะพูดอะไรแม้แต่คำเดียวฉู่เจียวเจียวเห็นมือของเขา เมื่อนึกถึงเรื่องที่พระชายาอ๋องเฉินให้ยาทา แต่อ๋องเฉินกลับนำยาทากลับไป ที่นอกจวนก่อนหน้านี้...ก็โมโหมากขึ้นมาทันทีสองผัวนี่กำลังเล่นละครลิงอยู่หรืออ

ฉู่เชียนหลีที่เดิมทีไม่อยากสนใจได้ยิน ก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่...ชายหนุ่มคนนี้สมควรตาย!เป็นหวัดแล้วยังไม่ไปนอนห้องข้าง ๆ อีกหรือ? จะต้องนอนกับนาง? ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ ถ้าหากเป็นหวัดขึ้นมา จะกินยามั่วซั่วไม่ได้ เขาไม่กลัวจะส่งผลกระทบถึงลูกเลยหรือไง?ในที่สุด ฉู่เชียนหลีก็อดไม่ได้ เอ่ยปากพูดเสียงเบาเป็นการหยั่งเชิงถาม“เจ้า...ไม่สบายหรือ?”ในขณะที่เสียงพูดจบลง เสียงไอของชายหนุ่มก็ไอมากขึ้น ในเวลาเดียวกัน ระหว่างทั้งสองคนก็เงียบขรึมไปหลายวินาทีบนเตียงที่มืดสลัว ไม่เห็นดวงตาดำขลับที่ล้ำลึกของชายหนุ่มตลอดบ่ายกับอีกหนึ่งคืน ในที่สุดนางก็เอ่ยปากพูดกับเขาแล้ว…เขาไม่พูดฉู่เชียนหลีรออยู่ครู่หนึ่ง กัดริมฝีปากล่างเบา ๆ “อยากให้ข้าช่วยจับชีพจรให้เจ้าหรือไม่?”คำตอบที่นางได้รับยังคงเป็นความเงียบสงบ แต่นางรู้ว่า เขายังไม่ได้นอน แล้วก็ไม่สนใจนาง รู้สึกว่ากำลังจงใจปั่นประสาทนางอยู่?โมโหขึ้นมาทันที “เจ้าเป็นใบ้ใช่หรือไม่?”“เจ้าอยากให้ข้าเงียบ ๆ ไม่ใช่หรือ?”ครั้งนี้ ในที่สุดชายหนุ่มก็เอ่ยปากพูดแล้วฉู่เชียนหลี “...”เป็นอย่างที่คิดไว้ เขากำลังผูกพยาบาทวันนี้ตอนที่อยู่จวนอ๋องหลี