บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 681 - บทที่ 690

ฉู่เชียนหลีเงยหน้า มองเห็นเฟิงเย่เสวียนผลักประตูเข้ามาจากเงาสะท้อนของกระจกสัมฤทธิ์ บนใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนสายหนึ่ง“เสร็จงานแล้วหรือ?”“อืม”เฟิงเย่เสวียนเดินไปที่ข้างหลังนาง รับผ้าเช็ดหน้ามาจากมือนางอย่างเป็นธรรมชาติ ม้วนผมที่ยาวไปถึงเอวของนาง แล้วกดเบาๆ เพื่อซับน้ำให้แห้งหลังจากนั้นโคจรกำลังภายในมาที่ฝ่ามือ ปัดผ่านระหว่างเส้นผมของนางตั้งแต่บนลงล่าง ทุกที่ที่ฝ่ามือไปถึง ผมค่อยๆ แห้งทีละนิด เงางามเหมือนหมึกฉู่เชียนหลียิ้มแล้ว “กำลังภายในของเจ้าใช้ดียิ่งกว่าไดร์เป่าผมเสียอีก และไม่ทำร้ายเส้นผมด้วย ยังสามารถใช้ต้มน้ำแกง ทอดไข่ด้วยใช่หรือไม่?”เฟิงเย่เสวียนมองนางในกระจกสัมฤทธิ์ ดวงตาสีหมึกลึกล้ำไม่เห็นก้นบึ้ง ริมฝีปากบางโค้งเล็กน้อย“ถ้าเชียนหลีต้องการ ใช่ว่าจะไม่ได้”เสียงสงบเป็นพิเศษ ภายใต้การหนุนเสริมของยามราตรีฉู่เชียนหลีกลับอยากลองด้วยตนเอง แม้นางมีกำลังภายในที่แข็งแกร่ง และยังเป็นเคล็ดวิชาเหมันต์ แต่โอกาสที่ได้ใช้นั้นมีน้อยมาก ประกอบกับตั้งครรภ์ จึงไม่เหมาะที่จะลงมือหรือไม่พรุ่งนี้ลองทอดไข่ดู?อืม เช่นนั้นก็ลองดู!พลันใบหน้าเล็กเคร่งขรึม ครุ่นคิดอย่างจริงจ

พลันฉู่เชียนหลีแน่นหน้าอกโดยไม่รู้ตัว เงยหน้ามองไป ประสานกับสายตาของเฟิงเย่เสวียนที่อ่อนโยนและมีเจตนายิ้ม เหตุใดจึงรู้สึกร้อนตัว…นางสงสัยเขาได้อย่างไร…รีบปัดความคิดฟุ้งซ่านในใจออกไป กล่าวอธิบาย“ดูเหมือนช่วงนี้เจ้ายุ่งมาก ข้าก็เลยลองถามหานเฟิง มีตรงไหนที่ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ ข้าอยากแบ่งเบาภาระของเจ้า”เฟิงเย่เสวียนเดินเข้ามา “มันก็มีเรื่องให้เจ้าช่วยจริงๆ นั่นแหละ”“หืม?” ฉู่เชียนหลีเอียงศีรษะยินดีมากนางบำรุงครรภ์ในจวนทุกวัน สิ่งที่ทำเยอะที่สุดในแต่ละวันก็คือกินๆ ดื่มๆ กินจนอ้วนขึ้นยี่สิบชั่งแล้ว หากยังไม่หาอะไรทำหน่อย เกรงว่าจะกลายเป็นคนอ้วนที่หนักสองร้อยชั่งแล้ว เฟิงเย่เสวียนเดินเข้ามาใกล้เก้าอี้นอน นั่งยองลงอย่างช้าๆ ฝ่ามือใหญ่ลูบท้องของนางเบาๆ สายตาลึกซึ้งและอ่อนโยน“คลอดเจ้าอ้วนน้อยให้ข้า หรือมันไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรทำมากที่สุด? เมื่อมีลูกแล้ว เจ้าน่าจะยุ่งจนไม่มีเวลาออกจากบ้านแล้วกระมัง?”ฟังเหมือนเป็นคำพูดที่ห่วงใย แต่ก็เหมือนมีความหมายที่ลึกซึ้งแฝงอยู่ฉู่เชียนหลีไม่ทันได้คิดอย่างละเอียด เขากล่าวต่อ“ทางห้องครัวมารายงาน เจ้าไม่กินข้าว เกิดอะไรขึ้น?”“ข

ฉู่เชียนหลีตักปลาไหลในจาน มีความคิดอีกอย่างปรากฏขึ้นในใจหากอ๋องหลีอยากประท้วง สามารถส่งคนไปก่อเรื่องในเมืองหลวงสักสองสามคน ดึงดูดความสนใจของฝ่าบาท เหตุใดต้องเอาร่างกายของตนเองมาล้อเล่น?คนคนหนึ่งต้องเหี้ยมเพียงใด จึงจะสามารถลงมือกับตนเอง?ความจริงเป็นอย่างที่เฟิงเย่เสวียนพูด?ไม่รู้ว่าสถานการณ์ของอ๋องหลีเป็นอย่างไรบ้างแล้ว อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้างแล้ว หมอหลวงหยางสามารถจัดการได้หรือไม่ นางควรจะไปดูสักหน่อยใช่หรือไม่?เมื่อนึกถึงตรงนี้ เอ่ยปากถามกะทันหัน“เจ้าไม่ลองไปเยี่ยมเขาที่จวนอ๋องหลีหน่อยหรือ?”“เยี่ยมอะไร?” เฟิงเย่เสวียนมองนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “หากเขาแสดงและกำกับเอง อ่อนแอเช่นนี้ ไม่คู่ควรให้ข้าไปเยี่ยม หากถูกคนทำร้าย ไร้ประโยชน์เช่นนี้ ไปเยี่ยมอย่างเอิกเกริก มีแต่จะทำให้ราชวงศ์เสียหน้า”ฉู่เชียนหลีชะงักโดยตรงเขาพูดมีเหตุผลมาก…กล่าวอีกนัยก็คือเรื่องที่อ๋องหลีบาดเจ็บถูกปิดเป็นความลับ คนที่รู้เรื่องนี้มีน้อยมากนางก้มหน้าลง ตักปลาไหลที่อยู่ในจาน ไม่รู้ว่าควรพูดต่ออย่างไร จึงเลือกที่จะนิ่งเงียบเฟิงเย่เสวียนมองนางครู่หนึ่ง “ในเมื่อไม่อยากกิน เช่นนั้นก็ไม่ต้

ทุกคนออกไป เฟิงเจิ้งหลีได้อยู่คนเดียวและพักผ่อน องครักษ์ลับปรากฏตัว คุกเข่าลงบนพื้น“ข้าน้อยไร้ความสามารถ นายท่านโปรดลงโทษด้วย!” เขากุมแขนที่ได้รับบาดเจ็บของตนเอง โขกศีรษะลงพื้นอย่างแรงด้วยความรู้สึกผิดและโทษตนเองเฟิงเจิ้งหลียกเปลือกตาขึ้น เพียงแค่กวาดมองเขาอย่างเรียบเฉยแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรสักคำสายตามองมือที่ได้รับบาดเจ็บ อาจเพราะเจ็บเกินไป เจ็บจนชา หรืออาจเพราะมือข้างนี้พิการแล้ว ตอนนี้สูญเสียความรู้สึกแล้วไม่รู้สึกเจ็บ และขยับไม่ได้แล้วกลายเป็นคนพิการ สำหรับคนทั่วไป เป็นความสะเทือนใจที่รุนแรงมาก แต่เวลานี้จิตใจของเขาสงบจนน่าประหลาดเดิมทีเขาก็ไม่มีอะไร และทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว กลายเป็นคนพิการแล้วอย่างไร เขาโดดเดี่ยวมาโดยตลอด สามารถมองข้ามแม้แต่ชีวิต ยังมีอะไรที่เขาสูญเสียไม่ได้อีก?พิการแล้วก็ให้มันพิการไร้อำนาจในมือ ตกอยู่ในการควบคุมของผู้อื่น เป็นเรื่องที่คาดการณ์ไว้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ?เฟิงเย่เสวียน เจ้าโหดเหี้ยมมาก… วังหลวง ห้องทรงพระอักษรเนื่องจากเรื่องของอ๋องหลี ฝ่าบาทปวดศีรษะ แม้ได้ส่งคนไปตรวจสอบแล้ว แต่ใช้นิ้วหัวแม่เท้าคิดก็คิดได้ เรื่องนี้หนีไม่พ้น ‘เรื่องค

เฟิงเย่เสวียนนั่งตัวตรง ระหว่างนิ้วที่เรียวยาวหนีบพู่กันเล่มหนึ่ง กำลังขีดๆ เขียนๆ อะไรบางอย่างบนแบบภาพเป็นระยะ ท่าทางที่เขาหลุบตาทำงานอย่างตั้งใจสง่างามมาก คิ้วนั่น โครงหน้านั่น แผ่กลิ่นอายของความเป็นผู้ใหญ่และความหนักแน่นทุกที่ฉู่เชียนหลีมองเขาทั้งเช่นนี้…มองเขา…ทันใดนั้น เฟิงเย่เสวียนเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง พลันเงยหน้า ก็ประสานสายตาของฉู่เชียนหลีพริบตานั้นอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน“คิดถึงข้าแล้ว?”เขาวางพู่กันลง ผึ่งรอยหมึกของแบบภาพให้แห้ง จากนั้นพับครึ่งสองครั้ง ก่อนจะส่งให้หานเฟิง “ภายในสามวัน หาตำแหน่งที่แน่นอนให้เจอ”“ขอรับ” หานเฟิงใช้สองมือรับมา โค้งคำนับเสร็จ ก็ถอยออกไปแล้วเฟิงเย่เสวียนทำงานเสร็จแล้ว ลุกขึ้นเดินไปทางฉู่เชียนหลีใบหน้าที่คุ้นเคย กลิ่นปอเหอที่คุ้นเคย และท่าทางอ่อนโยนที่คุ้นเคย ราวกับแบกความรักและความรู้สึกที่อบอุ่นที่ดีที่สุดในหล้าไว้ และแสดงด้านที่ดีที่สุดออกมาต่อหน้านางทั้งหมดฉู่เชียนหลีเงยหน้าเล็กน้อยมองเขา แล้วจู่ๆ ก็กล่าวถาม“รู้จักกันนานเช่นนี้แล้ว ข้าเหมือนไม่เคยเห็นท่าทางที่เจ้าโกรธเลย?”ตอนที่เขาโกรธ จะเป็นท่าทางอย่างไ