บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 701 - บทที่ 710

“หรือว่าเป็นอ๋องเจวี๋ย?”“เป็นไปไม่ได้เช่นกัน” พระชายาอ๋องเฟิงส่ายหน้า “อ๋องเฟิงกับอ๋องเจวี๋ยสนิทกันมาตลอด เรื่องที่พวกเขาทำข้าก็รู้เพียงบางส่วนเท่านั้น ถ้าหากอ๋องเจวี๋ยอยากจะช่วยเหลือเซียวจือฮว่า รวมหัวกันทำร้ายเจ้า เขาจะต้องลากอ๋องเฟิงไปด้วย”อ๋องเจวี๋ยเองก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง เขารู้ถึงความแตกต่างระหว่างการทำผิดคนเดียว รับผิดคนเดียว กับการร่วมกันทำความผิด ร่วมกันรับผิดถ้าหากเขาอยากลงมือเพียงลำพัง ก็คงไม่มีทางร่วมมือกับอ๋องเฟิง หลังจากเกิดเรื่องเสาเรือนถล่ม กับเรื่องขององค์หญิงใหญ่หรอกฉู่เชียนหลีขมวดคิ้วถ้าไม่ใช่อ๋องเฟิง แล้วก็ไม่ใช่อ๋องเจวี๋ยด้วยเช่นกัน แล้วจะเป็นใครที่แอบช่วยเหลือเซียวจือฮว่ากันนะ?ยังมีใครที่คิดอยากจะทำร้ายนางอีก?หรือว่านางยังทำให้ใครไม่พอใจอีก?เมื่อพระชายาอ๋องเฟิงเห็นสีหน้าของฉู่เชียนหลี มีคำพูดหลายคำที่กำลังจะพูดออกมา แต่ก็เม้มปากอีกครั้ง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้เอ่ยขึ้น“ที่ข้ามาในวันนี้ อันที่จริงยังมีอีกเรื่องที่อยากบอกเจ้า”“หืม?” ฉู่เชียนหลีหันไปมองนาง เงียบเพื่อรอฟังคำพูดต่อไปจากนี้แต่พระชายาอ๋องเฟิงกลับพูดจามีเงื่อนงำ “เรื่องนี้เกี่ยวข้อ

อวิ๋นอิงเรียกสายตากลับคืนมา ก้มหน้ากล่าว “พระชายา ข้าอยากติดตามท่าน ท่านปลอดภัยข้าถึงจะวางใจ”“มีเจ้าดำน้อยกับคนอื่นอยู่ด้วย ไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก พวกเจ้าเดินทางไปกันก่อน พลางตามท่านอ๋อง พลางทิ้งสัญลักษณ์เอาไว้ พวกเราจะตามอยู่ด้านหลัง”ด้านนอกรถม้า หมาป่าตัวใหญ่กำลังวิ่งตามกองทัพด้วยอุ้งเท้าอย่างบ้าคลั่ง ราวกับกำลังดีใจอย่างลิงโลด วิ่งไปตรงนั้นที วิ่งไปตรงนี้ที บางครั้งยังแหงนคอ ส่งเสียงหอน ‘บรู้ว’ ที่ทรงอานุภาพอวิ๋นอิงยังอยากปฏิเสธ...“จางเฟย เจ้าพาคนสองสามคนเหลือเอาไว้ อารักขาความปลอดภัยของคุณหนู คนอื่นที่เหลือ ตามข้าไปก่อน” จิ่งอี้กำบังเหียนแน่น ม้ายกเท้าสูง เดินวนอยู่ที่เดิมสองรอบบนหลังม้า ชายหนุ่มกวาดตามองไปทางอวิ๋นอิงด้วยสายตาเย็นชา ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็กำบังเหียนม้าแน่น แล้วเดินไปข้างหน้าอวิ๋นอิงเม้มปาก ถึงแม้ว่าไม่อยากไปเอามากๆ แต่ไม่เชื่อฟังคำสั่งพระชายาก็ไม่ได้ แม้ว่าจะไม่เต็มใจเลยสักนิด แต่ก็ยังตามไปเงียบๆ...ทหารแบ่งแยกเป็นสองทางการให้อวิ๋นอิงกับจิ่งอี้ไปก่อน ฉู่เชียนหลีก็วางใจขึ้นมาได้เล็กน้อย ในมือถือแผนที่ที่ไปหามาจากห้องหนังสือ ด้านบนทำสัญลักษณ์ของตำแหน่งกั

หลังจากกินข้าวเย็นง่ายๆ เรียบร้อยแล้ว ผู้ใหญ่บ้านชายชราที่ต้อนรับอย่างอบอุ่น พาทุกคนไปพักผ่อน จูงม้าออกไปกินหญ้าด้านนอก พวกผู้ชายไปนอนที่บ้านของเพื่อนบ้าน ฉู่เชียนหลีนอนกับลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านสิ่งอำนวยความสะดวกในหมู่บ้านมีจำกัด ย่อมเทียบไม่ได้จวนอ๋องเฉิน แต่ห้องของลูกสาวผู้ใหญ่บ้านสะอาดเป็นระเบียบฉู่เชียนหลีนอนลง แต่กลับนอนไม่ค่อยหลับอาหวานอนอยู่ข้างฉู่เชียนหลี กะพริบดวงตาทั้งสองข้างอย่างสงสัย จ้องมองฉู่เชียนหลีตาปริบ ๆ“ท่านเป็นฮูหยินของคุณชายคนนั้นจริงหรือ?”ยังเป็นเรื่องหลอกลวงได้หรือไงฉู่เชียนหลีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตอนกินข้าวเมื่อครู่นี้ สาวน้อยคนนี้ก็จ้องตนอยู่เป็นบางครั้ง“เจ้าสงสัยอะไรอย่างนั้นหรือ?”อาหวากัดริมฝีปากล่างเบาๆ ย่อมมีความสงสัย หญิงสาวที่อัปลักษณ์ขนาดนี้ จะเป็นภรรยาของคุณชายคนนั้นได้อย่างไร?หรือว่าคุณชายคนนั้นตาบอดไปแล้ว?นางคิดว่าตนเองหน้าตาดีกว่าฮูหยินคนนี้หลายสิบเท่า ร้อยเท่า...ดึงผ้าห่มพลิกกาย หันหลังให้ฉู่เชียนหลี “ไม่มีอะไร วันพรุ่งนี้การเดินทางเข้าสู่ภูเขายากลำบากมาก ท่านกำลังตั้งครรภ์ น่าจะเดินทางไม่ได้ ถ้าหากท่านอยากตามหาคุณชายท่านนั้นละก็

ทันทีที่พูดจบ ก็เห็นงูพิษสีเขียวตัวหนึ่งห้อยอยู่บนกิ่งไม้ หางขดม้วน ลำตัวท่อนหนึ่งยื่นลงมาด้านล่าง ใกล้กับหลังคอของเยว่เอ๋อร์เยว่เอ๋อร์หันหน้าไปมอง กรีดร้องเสียงแหลมด้วยความตกใจเสียงกรีดร้องทำให้งูพิษตกใจ อ้าปากกว้าง ฉกเข้าใส่เยว่เอ๋อร์อย่างรวดเร็ว!ภายในช่วงเวลาคับขันฉู่เชียนหลีพุ่งตัวไปด้านหน้า ยกมือขึ้นคว้าลำตัวของงูตัวนั้น ปลายนิ้วสะบัดมีดผ่าตัดสีเงินเล่มหนึ่งออกมา ออกแรงสะบัด งูตัวนั้นตอกติดกับบนต้นไม้ทันทีงูพิษบิดตัวอย่างเจ็บปวด บริเวณบาดแผลมีเลือดหยด แต่ไม่สามารถขยับร่างกายได้...“แม่นางเยว่เอ๋อร์ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?” จางเฟยรีบก้าวไปข้างหน้า ประคองเยว่เอ๋อร์ที่มีสีหน้าซีดขาว มือทั้งสองข้างตกใจจนเย็นเฉียบ“ได้รับบาดเจ็บหรือไม่?” ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว หันหน้าไปถามเยว่เอ๋อร์ตกใจจนขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว อ้าปากค้างอยู่นาน ถึงได้สติกลับคืนมา ส่ายหน้าอย่างตกตะลึง“มะ ไม่บาดเจ็บ...”“เดินทางต่อไป ต้องระวังหน่อย”“รับทราบ!”“ซี้ด...”ในขณะที่กำลังจะเดินทางต่อ ด้านหลัง ก็มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเบา ๆ เมื่อหันหน้ากลับไปมอง ลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านก็นั่งลงกับพื้น กุมข้อเท้า

ในเวลาเดียวกัน บริเวณป่าลึก อีกที่หนึ่งของเทือกเขาที่ทอดตัวยาว ขบวนหนึ่งกำลังเดินทางอย่างทุลักทุเลเป็นขบวนของอวิ๋นอิงและจิ่งอี้เขานำหน้าฉู่เชียนหลีมาก่อนหนึ่งก้าว เข้าสู่เขาชางฉยง ตามหาร่องรอยของอ๋องเฉิน ตลอดการเดินทาง พลางเดิน พลางทำสัญลักษณ์ ยังพบเบาะแสใหม่เป็นบางครั้ง“คุณชาย ท่านดูสิ” ลูกน้องของสำนักอู๋จี๋พบร่องรอยมีดบาก บนต้นไม้ต้นหนึ่งรอยมีดบากค่อนข้างต้น น่าจะเป็นเพราะตอนที่หยิบกระบี่ขึ้นมาฟันหญ้าเพื่อเบิกทาง แล้วบากโดนจิ่งอี้สาวเท้าไปข้างหน้า เอานิ้วลูบที่ร่องรอยนั้นเบา ๆ เงยหน้าขึ้นกวาดสายตามองไปบริเวณรอบๆ ป่าทึบที่ยากแม้กระทั่งจะแยกแยะทิศทาง ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง“ไปด้านนี้”“ช้าก่อน...”ในเวลานี้ ด้านหลัง มีเสียงที่เบาและเล็กมากเสียงหนึ่งดังขึ้นจิ่งอี้หันหน้าไป มองไปทางอวิ๋นอิงสาวน้อยยกมือข้างขวาขึ้น ทำท่าทาง ‘ขอพูด’ นิ้วชี้ชี้ไปยังร่องรอยบนต้นไม้ กล่าว“ลองดูทิศทางกับกำลังของร่องรอยนั่น น่าจะเป็นเพราะหยิบกระบี่ แล้วพลิกมือบาก ถ้าหากเป็นการพลิกมือบากละก็ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ควรจะเดินไปยังทิศทางตรงกันข้าม”นางปฏิเสธคำสั่งของจิ่งอี้ ชี้ไปยังทิศทางตรงกันข้ามของจ