Semua Bab ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Bab 31 - Bab 40

วิ่งออกจากเรือนหานเฟิงในคราวเดียว เหวี่ยงประตูห้องแล้ววิ่งไปที่โต๊ะ สองมือจับขอบโต๊ะแน่น ภายในห้องที่มืดสลัวและเงียบ เมื่อครู่รู้สึกว่าลมหายใจของตนเองหนักและไม่บริสุทธิ์ในหัว ก้อนแป้งสีขาวที่นุ่มนิ่มสองก้อนปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน…ลมหายใจของเขาแน่นอีกครั้ง ปฏิกิริยาที่ผิดปกติทำให้เขาหงุดหงิดมากพลันโคจรกำลังภายใน กดลงสู่หน้าท้องแต่ไม่เพียงไม่สามารถระงับ กลับกันยิ่งขยายออกราวกับระเบิด แพร่กระจายไปทั่วร่างอยู่เหนือการควบคุมครั้งแรกในประวัติศาสตร์แม้แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนี้ พลันเขาถีบโต๊ะพลิกคว่ำอย่างฉุนเฉียว และตามมาด้วยเก้าอี้ จานฝนหมึก สมุดพับ พู่กันและสิ่งของอื่นๆ ทุกอย่างตกระเนระนาดลงพื้นเรือนข้างเยว่เอ๋อร์ตักน้ำมาหนึ่งกะละมัง กลับพบว่าท่านอ๋องไม่อยู่แล้ว เงยหน้าขึ้นก็ประสานเข้ากับดวงตาที่ลึกล้ำคู่นั้นของพระชายานางร้อนตัวเล็กน้อย “พระชายา…”นางไม่ได้ตั้งใจนะ…ฉู่เชียนหลึจ้องนางอย่างลึกซึ้ง ถอนหายใจแล้วกล่าว “เฮ้อ ผู้หญิงเมื่อถึงคราวออกเรือน ห้ามอย่างไรก็ห้ามไม่อยู่”“เจ้าพูดความจริงกับข้า เจ้าชอบอ๋องเฉินใช่หรือไม่? หากเจ้าชอบเขา ข้าก็จะยกเขาให้เจ้า”“!”

เซียวจือฮว่าได้ยินแล้วแอบปลื้มปีติในใจที่แท้เป็นห่วงนางนี่เองเมื่อก่อน ทุกครั้งที่อยู่กับฉู่เชียนหลี ฉู่เชียนหลีมักจะรังแกนาง ทุกครั้งที่ฉู่เชียนหลีรังแกนาง ท่านอ๋องก็จะออกตัวเพื่อนาง ลงโทษฉู่เชียนหลีอย่างหนักมุมปากนางโค้งงอ ในใจหวานปานน้ำผึ้ง กล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน“เช้านี้ ฮว่าเอ๋อร์ได้ยินข่าวคราวมา สงสัยว่าเหมือนพระชายาจะได้รับบาดเจ็บ ฮว่าเอ๋อร์เป็นห่วง ก็เลยตั้งใจมาเยี่ยมพี่หญิงน่ะ”เป่าอวี้เดินออกมาหนึ่งก้าวพร้อมกับกล่องผ้าแพรในมือ นางถอนสายบัวกล่าว“ท่านอ๋อง นี่คือยาน้ำค้างหยกที่พระชายารองมอบให้พระชายาเจ้าค่ะ”“ฮืม?” เฟิงเย่เสวียนเลิกคิ้วเขารู้จักยาน้ำค้างหยก เป็นของดีที่หายากมาก เมื่อทามันบนร่างกาย สามารถทำให้ผิวพรรณเรียบเนียนราวไข่ไก่ที่ปอกเปลือก และยังมีสรรพคุณรักษาแผลเป็นได้ยินมาว่านี่เป็นของเก็บสะสมที่ล้ำค่าของเซียวจือฮว่า เจ็ดแปดปีมานี้ เก็บไว้มาโดยตลอด แม้กระทั่งตนเองก็ไม่ยอมใช้“ฮว่าเอ๋อร์มอบของมีค่าเช่นนี้ให้พระชายา ช่างมีใจยิ่งหนัก”ให้นางผู้หญิงบ้านั่นใช้มันทาก้นได้พอดีแม้บาดแผลอยู่ตรงบั้นท้าย ปกติจะมองไม่เห็น แต่สตรีทั่วหล้ามีคนใดบ้างไม่รักสวยรักงาม

ชายหนุ่มในชุดผ้าแพรอันหรูหราหลายคนสองมือของพวกเขาเกาะอยู่บนกำแพงและเขย่งเท้า ชะโงกศีรษะครึ่งหนึ่งมองเข้าไปในเรือน พลางกระซิบกระซาบวิจารณ์กัน“ได้ยินมาว่าอ๋องเฉินพานางไปร่วมงานเลี้ยงฉลองชัยด้วย…”“ไม่น่าใช่นะ ข้าได้ยินมาว่านางแต่งเข้าจวนอ๋องเฉินสามเดือนกว่าแล้ว ยังไม่เคยได้รับความโปรดปราน…”“ไหนให้ข้าดูหน่อย…”เด็กหนุ่มในชุดผาวสีน้ำเงินคนหนึ่งเกาะกำแพง ทำท่าออกกำลังกายดึงร่างกายขึ้นข้างบน ปีนขึ้นกำแพงได้สำเร็จ แต่ยังไม่ทันยืนอย่างมั่นคง ก็เจ็บที่หัวเข่าฉับพลัน“อ๊า!”ทันใดนั้น เขาล้มหน้าคว่ำลงไปจนเกิดเสียงดังทุ้ม ‘ตุบ’ ตกเข้าไปในกำแพงเรือนอย่างแรงเด็กหนุ่มสองคนที่อยู่บนกำแพงสะดุ้งตกใจ เมื่อกำลังจะเข้าไปดึงคน กลับเห็นร่างเงาที่เพรียวบางสายหนึ่งเดินออกมาอย่างเชื่องช้า พวกเขารีบหดคอวิ่งหนีราวกับเด็กซนเห็นผู้ปกครองทันทีสหาย ช่วยตัวเองก็แล้วกันนะ!ฉู่เชียนหลีเก็บหนังสติ๊กเข้าไปในกำไลเฉียนคุน นางคว้าเมล็ดแตงโมบนโต๊ะมาหนึ่งกำมือ แล้วเอ็นหลังพิงขอบประตูอย่างเกียจคร้าน แทะเมล็ดแตงโมพลางกวาดสายตามองเด็กหนุ่มที่ล้มหน้าคว่ำอยู่บนพื้นอย่างสบายๆเขาอายุประมาณสิบห้าสิบหก แต่งกายด้วยเสื้อ

ฉู่เชียนหลีเห็นว่าเวลาพอประมาณแล้ว นางโยนเปลือกเมล็ดแตงโมที่อยู่ในมือทิ้ง ตบชายเสื้อผ้าที่ยับย่น หลังจากปรับอารมณ์ของตนเอง ก็ก้าวเท้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเฟิงเย่เสวียนพลันทักษะการแสดงสิงร่าง เบ้าตาแดงโดยตรง“สวรรค์! ท่านอ๋อง เขาเป็นหลานชายของท่านหรือ? ข้าไม่เคยพบท่านโหวน้อย จึงไม่รู้จักสถานะของเขา ชั่วขณะจึงล่วงเกิน…”“ล้วนเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่รู้จักคนในราชวงศ์ ล่วงเกินบุคคลที่มีสถานะสูงกว่า ไม่คู่ควรเป็นพระชายาอ๋องเฉินโดยแท้”นางจับชายเสื้อของเขาไว้ ยกใบหน้าที่น่าสงสารขึ้น เสียงสะอึกสะอื้น ท่าทางเหมือนคนยอมรับผิดทุกอย่างสายตาของเฟิงเย่เสวียนครึ้มลงทันที แทบรอไม่ไหวที่จะไปจากจวนอ๋องเฉินมากเช่นนี้เลยหรือ?ในแคว้นตงหลิง ไปจากเขา นางจะไปหาผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างเขาได้ที่ใดอีก?อย่าไม่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี“ไม่เป็นไร” เขากล่าวอย่างเฉยเมยคำหนึ่งฉู่เชียนหลีตะลึงงันครู่หนึ่ง นางกดขี่ท่านโหวน้อย ให้เขาเช็ดพื้นกวาดฝุ่น รังแกเขาอย่างน่าสังเวชเช่นนั้น เขากลับไม่โกรธ?ไม่ควรจะเป็นแบบนี้นี่นาตามหลักแล้ว ภายใต้ความโกรธเขาควรจะพูดว่า‘ฉู่เชียนหลี เจ้ารังแกท่านโหวน้อย ก็เท่ากับ

จนกระทั่งพลบค่ำ จุดชีพจรคลายออกเองฉู่เชียนหลีที่คงท่าเดิมไว้สามชั่วยามเต็มเหนื่อยจนอ่อนล้า พริบตาที่สามารถขยับตัว ร่างกายเหมือนถูกสูบแรงทั้งหมดออกไป นางนอนคว่ำลงบนเตียงอย่างอ่อนปวกเปียก น้ำตาหลั่งไหลออกมาทันทีหลั่งน้ำตาดั่งสายน้ำพลันก็เริ่มร้องเพลงด้วยความเสียใจ“หักหลังความรักของฉัน เธอเป็นหนี้ทางจิตสำนึก ท้ายที่สุดฉันที่ถูกรังแกอย่างน่าสังเวช น้ำตาก็ไหลรินลงมา…”เยว่เอ๋อร์กุมปากอย่างปวดใจ เบ้าตาแดงก่ำพระชายาที่น่าสงสาร…ท่านอ๋องปฏิบัติต่อพระชายาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?ฉู่เชียนหลีที่เรี่ยวแรงกลับมาบ้างแล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้น กินข้าวหมดไปห้าชามในอึดใจเดียว จึงจะรู้สึกว่าพลังชีวิตกลับมาเล็กน้อย นางนั่งหน้ากระจกสัมฤทธิ์ พลางลูบปานบนใบหน้า ครุ่นคิดว่ายังเหลือกระสายยาชนิดสุดท้าย :หญ้าเหมันต์ขอแค่หาหญ้าชนิดนี้เจอ ก็สามารถแก้พิษแต่หญ้าชนิดนี้เติบโตในสถานที่หนาวมาก ท่ามกลางหิมะน้ำแข็ง สามารถค้นพบแต่เก็บไม่ได้ เพราะมันไม่สามารถออกห่างจากหิมะ เมื่อไรที่ถูกถอนออกมา ไม่เกินสองชั่วยามก็จะเหี่ยวเฉา เมื่อเหี่ยวเฉาก็จะสูญเสียสรรพคุณ เป็นของที่หายากมากนี่เป็นปัญหาที่ยากมากเยว่เอ๋อร