All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: Chapter 181 - Chapter 190

“พระชายา ท่านกลับมาแล้ว!” สาวใช้กล่าวเสียงดังก้องกังวาน พร้อมกับทำความเคารพเสิ่นหรูโจวอึ้งไปทันที มีความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าแวบหนึ่งสาวใช้คนนี้มาจากไหนกัน หรือว่าเป็นคนที่เซียวเฉินเหยี่ยนส่งมาเพื่อคอยจับตาดูนาง?“เจ้าคือ?”ในขณะที่กำลังสงสัย เมี่ยวตงเดินเข้ามาหานาง ด้านหลังยังมีสาวใช้ติดตามมาด้วยอีกสองคน“คุณหนู พวกนางทั้งหมดเป็นสาวใช้ใหม่ที่ฮูหยินเฒ่าส่งมาเจ้าค่ะ”เมี่ยวตงยิ้มพร้อมกับแนะนำชื่อของพวกนางทั้งสามทีละคนที่แท้เป็นคนที่ท่านย่าส่งมานี่เองเสิ่นหรูโจวยิ้มทีหนึ่ง “มิน่าพวกเจ้าทั้งหลายถึงได้ดูคุ้นตายิ่งนัก”สาวใช้ที่มีนามว่าชุนซิ่ว ซึ่งอายุมากที่สุดในบรรดาทั้งสามคน ยิ้มพร้อมกล่าวตอบ“ฮูหยินเฒ่าเป็นห่วงที่พระชายาย้ายออกมา ข้างกายมีเมี่ยวตงที่คอยปรนนิบัติเพียงคนเดียวคงจะไม่สะดวก จึงส่งบ่าวทั้งสามคนมาเจ้าค่ะ พระชายาโปรดวางใจ บ่าวจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเจ้าค่ะ”ในใจของเสิ่นหรูโจวอบอุ่นขึ้นมาทันที อย่างไรเสียคนในครอบครัวของตนเองก็รักใครเอ็นดูนาง“ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าไปทำงานเถอะ”ทั้งสามคนกล่าวพร้อมโค้งตัวคำนับ “เจ้าค่ะ พระชายา”เสิ่นหรูโจวพูดจบกำลังจะเข้าห้อง ทันทีที

นางจ้องมองแผ่นหลังของเซียวเฉินเหยี่ยนด้วยสายที่ไม่แยแส กล่าวอย่างเย็นชา “เมี่ยวตง ปิดประตู!”ทันทีที่เซียวเฉินเหยี่ยนออกจากเรือน ด้านหลังก็มีเสียงปิดประตูอย่างไม่เกรงใจดังขึ้นทันทีประตูใหญ่ถูกปิดลงเสียงดัง“โครม” เขาที่อยู่ด้านนอกราวกับสุนัขที่ถูกไล่ออกมา!เพลิงโกรธปะทุขึ้นมาทันที เซียวเฉินเหยี่ยนกำหมัดแน่น จ้องมองประตูเรือนเขม็ง ดวงตามืดมนจนน่ากลัวเมื่อฉางหลินเห็นดังนั้นจึงรีบกล่าวเตือน “ท่านอ๋อง ท่านอย่าโมโหจะทำลายสุขภาพ”เขาพลางเตือน พลางบ่นพึมพำในใจเหตุใดเสิ่นหรูโจวถึงได้เปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้?นิสัยแข็งกร้าวขึ้น คิดไม่ถึงว่ายังกล้าท้าทายท่านอ๋อง! นี่ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ทิ้งนางไว้สักสองวัน นางก็จะกลับมาเอง ตอนนี้ท่านอ๋องมาตามด้วยตนเอง นางยังไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ช่างน่าประหลาดจริง ๆ !อีกอย่าง ช่วงนี้ท่านอ๋องเหมือนกับว่าจะต่างจากเมื่อก่อนเมื่อก่อน ท่านอ๋องเห็นเสิ่นหรูโจวเป็นขยะ คร้านจะสนใจ แต่ตอนนี้ ท่านอ๋องกลับถูกนางยั่วโมโหได้ง่ายดาย นี่หมายความว่า ท่านอ๋องเริ่มสนใจเสิ่นหรูโจวขึ้นมาแล้วใช่หรือไม่?เซียวเฉินเหยี่ยนหันหลังกลับทันควัน กล่าวด้วยสีหน้าน่ากลัว “กลับจวน!”“ข

อันที่จริงเมื่อชาติก่อนนางก็เป็นสตรีดังเช่นที่ฉินอวี่พูด ถูกตามใจ ถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็ก เมื่อเติบโตขึ้นก็เอาแต่วนเวียนอยู่รอบตัวผู้ชายคนหนึ่งทั้งวันเมื่อนึกถึงเรื่องทุกอย่างที่ตนเองทอดทิ้งเมื่อชาติก่อน ท่าทางที่ลุ่มหลงเซียวเฉินเหยี่ยน นางก็อยากจะด่าตัวเองว่านังโง่จริง ๆ !นางคิดอย่างใจลอย ไม่ได้ระวังน้ำหนักบนมือ ตอนพันผ้าพันแผลจึงดึงแน่น จนฉินอวี่ร้อง“ซี้ด”ด้วยความเจ็บปวดนางสติกลับคืนมา รีบกล่าว “ขออภัยด้วย”ฉินอวี่ส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร”เสิ่นหรูโจวยิ้มด้วยความเก้อเขิน พันแผลอย่างระมัดระวังจนเสร็จ “พักผ่อนมาหลายวัน ตอนนี้บาดแผลยังเจ็บมากอยู่หรือไม่?”“ยาที่พระชายาให้ข้าน้อยได้ผลยิ่งนัก บาดแผลค่อย ๆ สนิทกันอย่างช้า ๆ ” ฉินอวี่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย กล่าวอย่างสบาย ๆ “บาดแผลเจ็บเล็กน้อย ก็คือตอนทำแผล”เสิ่นหรูโจวพยักหน้า ทำท่าครุ่นคิด “เช่นนี้เองหรือ”“แต่ว่าไม่เป็นไร เจ็บแค่นี้ข้าน้อยทนได้”เสิ่นหรูโจวไม่ได้พูด เปิดกล่องยาที่แบกมาออก หยิบอุปกรณ์ฉีดอันหนึ่งออกมาฉินอวี่มองสิ่งของในมือของนาง ขมวดคิ้วอย่างสงสัย “พระชายา สิ่งนี้คืออะไร?”เสิ่นหรูโจวยิ้มออกมาทันที “นี่คือย

เขานำของเหลวที่อยู่ในหลอดฉีดยาดันเข้าไปช้า ๆ ขั้นตอนนี้ยังมีความเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย ฉินหมิงก็ไม่กล้าขัดขืน ทำได้แค่เพียงกัดฟันทน ทรมานอยู่ในใจ“เสร็จแล้ว” ลู่หวายหนิงดึงเข็มที่เรียวยาวออกมา จ้องมองฉินหมิงด้วยความคาดหวังยิ่ง “เป็นอย่างไร รู้สึกอย่างไรบ้าง?”ฉินหมิงสีหน้ายากจะอธิบายเล็กน้อย นวดคลึงแขนของตนเอง ขมวดคิ้วกล่าว “เหมือนชาเล็กน้อย”ลู่หวายหนิงโยนหลอดฉีดยาทิ้ง หยิกฉินหมิงทีหนึ่งฉินหมิงกำลังจะร้องว่าเจ็บ แต่กลับประหลาดใจที่แขนของตนเองกลับไม่มีความรู้สึกเจ็บ!ลู่หวายหนิงเงยหน้าถาม “เจ็บหรือไม่?”ฉินหมิงส่ายหน้าด้วยสีหน้าตกตะลึง “นายน้อย ท่านลองดูอีกครั้ง”ลู่หวายหนิงจึงออกแรงมากกว่าเดิม หยิกเขาแรง ๆ ทีหนึ่ง“ยังคงไม่มีความรู้สึก” ฉินหมิงกล่าวอย่างตกตะลึงลู่หวายหนิงเองก็คิดไม่ถึงว่าประสิทธิภาพของยาจะดีถึงเพียงนี้ เขาออกแรงถึงเพียงนั้นแล้ว ฉินหมิงยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บ!“เป็นเพราะแรงของข้าน้อยเกินไปใช่หรือไม่?” ทันใดนั้นเขามองไปที่กระบี่ติดตัวที่อยู่บริเวณเอวของฉินหมิงฉินหมิงเข้าใจทันทีว่าเข้าคิดจะทำอะไร กล่าวอย่างลังเล “นายน้อย ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้หรอกกระมัง?”“เป

เป่ยซิวเยี่ยนเหลือบตาเล็กน้อย จ้องมองเสิ่นหรูโจวใบหน้าอันงดงามราวกับภาพวาดของเสิ่นหรูโจวเงียบสงบ น้ำเสียงเย็นยะเยือกแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยว“ในสนามรบถูกฟันได้ง่าย การบาดเจ็บเป็นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยง ท่านพ่อกับท่านพี่ของข้าก็อยู่ในสนามรบเช่นกัน ในฐานะที่ข้าเป็นคนในครอบครัว ย่อมหวังว่าพวกเขาจะปลอดภัย และในสนามรบไม่ได้มีเพียงท่านพ่อกับท่านพี่ของข้า ยังมีท่านพ่อ พี่น้อง ลูกหลานของคนอีกนับแสน ชีวิตของพวกเขาก็จะถูกจดจำเช่นกัน”“ในเมื่อการศึกไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เหล่าทหารได้ถูกกำหนดว่าต้องเผชิญกับการบาดเจ็บ เช่นนั้นข้าหวังว่าจะพยายามช่วยชีวิตของพวกเขาเอาไว้ได้มากที่สุด อย่างน้อยก็อย่าได้เป็นโรคเรื้อรัง หรือแม้แต่การเสียชีวิตเนื่องจากขาดยารักษา”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเสิ่นหรูโจวก็หดหู่ลงเล็กน้อง เมื่อนึกถึงเรื่องการตายในสนามรบของท่านพ่อกับท่านพี่เมื่อชาติก่อนขึ้นมามีชาติถึงมีบ้าน ตระกูลเสิ่นของพวกเขาจงรักภักดีทั้งครอบครัว ป้องปกชาติ แต่การเสียสละชีวิต กลับทำให้ครอบครัวเล็ก ๆ ของพวกเขาต้องแตกสาแหรกขาดชาตินี้นางไม่ต้องการความจงรักภักดีอะไรทั้งสิ้น นางเพียงแค่อยากให้คนในครอบครัว