บทที่ 186

ในความทรงจำเมื่อชาติก่อน เป่ยซิวเยี่ยนไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเลยสักนิด เขาเป็นคนที่เย็นชาและห่างเหินถึงเพียงนั้น จะยื่นมือช่วยเหลือนาง ได้อย่างไรกัน?

ในขณะที่นางกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้นลู่หวายหนิงก็สะกิดที่แขนของนาง ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองเข็มในมือของนางด้วยความเปล่งประกาย

“พี่สาว เจ้าสิ่งนี้คืออะไรหรือ?”

เสิ่นหรูโจวยิ้ม “นี่คือยาแก้ปวด”

“คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าสิ่งนี้จะเป็นยา?” ลู่หวายหนิงกล่าวด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ถูกกระตุ้นให้เกิดความอยากรู้อยากเห็น เขาจ้องมองเข็มในมือของนางอย่างจริงจัง

“หน้าตาช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน”

ฉินอวี่ผ่านการทดลองเมื่อครู่ รู้ดีว่าเจ้าของสิ่งนี้ใช้ดีมากขนาดไหน

“นายน้อย ยาของพระชายาน่าอัศจรรย์จริง ๆ ข้าน้อยฉีดไปหนึ่งเข็ม ไม่นานบาดแผลก็หายปวด!”

ลู่หวายหนิงเคยกินยาที่เสิ่นหรูโจวให้ รู้ดีว่าถึงแม้ว่ายาของนางจะแปลกประหลาด แต่ว่าได้ผลดีมากจริง ๆ ได้ยินฉินอวี่พูดเช่นนี้ จึงไม่รู้สึกประหลาดใจ ยอมรับว่าของสิ่งนั้นคือยาอย่างรวดเร็ว

จ้องมองเข็มที่เรียวยาวนั้น ในหัวสมองของเขาเกิดความคิดขึ้นมา ถ้าหากเจ้าสิ่งนี้สามารถแก้ปวดได้ ไม่ใช่ว่าสามารถนำไปใช้ ที่ในสนามรบ