บทที่ 187

เขานำของเหลวที่อยู่ในหลอดฉีดยาดันเข้าไปช้า ๆ ขั้นตอนนี้ยังมีความเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย ฉินหมิงก็ไม่กล้าขัดขืน ทำได้แค่เพียงกัดฟันทน ทรมานอยู่ในใจ

“เสร็จแล้ว” ลู่หวายหนิงดึงเข็มที่เรียวยาวออกมา จ้องมองฉินหมิงด้วยความคาดหวังยิ่ง “เป็นอย่างไร รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

ฉินหมิงสีหน้ายากจะอธิบายเล็กน้อย นวดคลึงแขนของตนเอง ขมวดคิ้วกล่าว “เหมือนชาเล็กน้อย”

ลู่หวายหนิงโยนหลอดฉีดยาทิ้ง หยิกฉินหมิงทีหนึ่ง

ฉินหมิงกำลังจะร้องว่าเจ็บ แต่กลับประหลาดใจที่แขนของตนเองกลับไม่มีความรู้สึกเจ็บ!

ลู่หวายหนิงเงยหน้าถาม “เจ็บหรือไม่?”

ฉินหมิงส่ายหน้าด้วยสีหน้าตกตะลึง “นายน้อย ท่านลองดูอีกครั้ง”

ลู่หวายหนิงจึงออกแรงมากกว่าเดิม หยิกเขาแรง ๆ ทีหนึ่ง

“ยังคงไม่มีความรู้สึก” ฉินหมิงกล่าวอย่างตกตะลึง

ลู่หวายหนิงเองก็คิดไม่ถึงว่าประสิทธิภาพของยาจะดีถึงเพียงนี้ เขาออกแรงถึงเพียงนั้นแล้ว ฉินหมิงยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บ!

“เป็นเพราะแรงของข้าน้อยเกินไปใช่หรือไม่?” ทันใดนั้นเขามองไปที่กระบี่ติดตัวที่อยู่บริเวณเอวของฉินหมิง

ฉินหมิงเข้าใจทันทีว่าเข้าคิดจะทำอะไร กล่าวอย่างลังเล “นายน้อย ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้หรอกกระมัง?”

“เป