All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: Chapter 131 - Chapter 140

พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา เจียหนิงที่ขมึงทึงดุร้ายยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าเต็มไปด้วยไอสังหารเมี่ยวตงตกใจจนตัวสั่นขึ้นมา พลันยอบกายลงคารวะ “บ่าวคารวะท่านหญิงเจ้าค่ะ” เสิ่นหรูโจวกลับสงบกว่ามาก ไม่ลนลานแม้แต่น้อยมุมปากของเจียหนิงโค้งเป็นรอยยิ้มเย็นขึ้นมา นับว่าจับเสิ่นหรูโจวได้สักที!“ความแค้นที่ถูกตบในวันนั้น แม้ตายนางก็ไม่มีทางลืม นับตั้งแต่เสิ่นหรูโจวไปที่จวนอุปราช นางก็คอยจับตามองจวนอุปราช เมื่อได้ยินว่าเสิ่นหรูโจวกลับมาแล้ว นางก็รีบมาทวงหนี้ถึงจวนทันที”นางค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ แววตาดุร้ายกราดเกรี้ยว ราวกำลังจับจ้องเหยื่อ“เสิ่นหรูโจว คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะยังรอดชีวิตกลับมา เช่นนี้ก็ดี วันนี้จะให้เจ้าตายในเงื้อมมือของข้าผู้นี้!”ในเวลานี้ มู่หว่านหรงก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเป็นห่วง ปากยังเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านหญิง ท่านอย่าได้วู่วาม” นางกลับมาที่จวนก่อน พึ่งทำแผลเสร็จก็ได้ยินว่าท่านหญิงเจียหนิงมาแล้ว นางจึงรีบมาชมเรื่องสนุกทันทีเสิ่นหรูโจวออกมาจากจวนอุปราชแล้ว ยังคิดว่าจะมีคนคุ้มครองอีกหรือ?นางได้เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้เสิ่นหรูโจวนานแล้ว นางได้รับจนหนำใจแ

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” เจียหนิงพลันหยุดความเคลื่อนไหวที่จะพุ่งเข้าใส่ลง ตวัดสายตามา “เจ้ายังคิดจะแก้ตัวอีกหรือ!”เสิ่นหรูโจวส่งเสียงดูถูก สายตาเย็นชาลากผ่านร่างของมู่หว่านหรง“ท่านหญิง ข้าทำใจเห็นท่านถูกคนหลอกใช้ไม่ได้จริงๆ ดังนั้นจึงได้คิดเอ่ยปากกล่าวเตือน ข้าก็ไม่กลัวว่าท่านจะหัวเราะเยาะ วันนี้ ข้าจะให้ท่านได้เห็นเรื่องโสมมในจวนอ๋องแห่งนี้” เสิ่นหรูโจวเบี่ยงศีรษะส่งสายตาให้เมี่ยวตง เมี่ยวตงผงกศีรษะอย่างเข้าใจความหมาย จากนั้นก็ออกไปมู่หว่านหรงเห็นพวกนางสองนายบ่าวคล้ายกำลังวางแผนบางสิ่ง ในใจรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาเล็กน้อย เสิ่นหรูโจวคิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก!“เจ้ากำลังพูดเหลวไหลไร้สาระอะไรกันแน่?” เจียหนิงขมวดคิ้วมองเสิ่นหรูโจว ในสายตามีทั้งความสงสัยและความรังเกียจเสิ่นหรูโจวยิ้มอ่อน กล่าวด้วยสีหน้าสงบราบเรียบว่า“ท่านหญิงอาจยังไม่ทราบ วันนั้นที่ฉินอวี่มาหาข้า มิใช่มาลักลอบพบปะกับข้า แต่เป็นเพราะมีคนไปลือว่าข้ามีทักษะการแพทย์สูงส่ง หลังจากนายน้อยลู่ได้ยิน จึงให้คนมาสืบข่าว ว่าที่แท้ข้ามีความสามารถที่จะรักษาอาการป่วยให้ท่านผู้สำเร็จราชการได้หรือไม่” นางมองมู่หว่านหรงอย่างเย็น

“ท่านหญิงลองคิดดูว่า เหตุใดมู่หว่านหรงจึงต้องแสร้งป่วย? นั่นก็เพื่อให้ร่างกายของข้าได้รับความเสียหาย อ่อนแออย่างรุนแรง ในเวลานี้ ค่อยให้คนมาสังหารข้า มิใช่ง่ายดั่งปอกกล้วยเข้าปากหรือ เช่นนี้ก็สามารถเอาชีวิตข้าได้แล้ว”“แต่นางยังรู้สึกว่าไม่พออีก เพื่อรับประกันว่าเรื่องราวไร้ความผิดพลาด ก็ปล่อยข่าวลือว่าข้ามีทักษะทางการแพทย์สูงส่งเพื่อหลอกล่อฉินอวี่มาอีก” “ในวันที่ฉินอวี่มานั้น ก็ส่งมือส่งมือสังหารมา ต่อให้มือสังหารไม่อาจฆ่าข้า นางก็สามารถลงมือกับฉินอวี่ได้ ไม่ว่าจะเป็นนางผลักฉินอวี่ไปบังดาบ หรือสาวใช้ของนางเป็นผู้ผลัก ขอเพียงฉินอวี่ตายไป ข้าก็จะกลายเป็นคนผิด จำต้องชดใช้ชีวิตเช่นเดียวกัน” “เชื่อว่าเมื่อวานท่านหญิงก็ได้เห็นแล้วเช่นเดียวกัน หากมิใช่ข้าพยายามช่วยชีวิตฉินอวี่อย่างสุดกำลังของตน ยามนี้ เกรงว่าคงจะติดกับดักของนางไปแล้ว” “ท่านใส่ร้ายคน!” มู่หว่านหรงตะคอกเสียงดัง จากนั้นก็รีบกล่าวกับเจียหนิงว่า “ท่านหญิงอย่าได้ฟังนางพูดเหลวไหล นักฆ่าพวกนั้นไม่มีความเกี่ยวข้องกับข้าจริงๆ!”เจียหนิงตะลึงไปเล็กน้อย ขมวดคิ้วกล่าวกับมู่หว่านหรงว่า “เช่นนั้น เรื่องที่เจ้าแสร้งป่วยจะอธิบายอย่าง

เสิ่นหรูโจวหันมองไป เห็นพิราบสื่อสารตัวหนึ่งร่อนลงบนกรอบหน้าต่าง กำลังเอียงคอมองนางดวงตาของนางสว่างขึ้นมา รีบเดินเข้าไป ปลดจดหมายบนขานกพิราบลงมาบนจดหมายไม่มีการลงนาม แต่นางรู้ว่านี่มาจากจวนอุปราชเนื้อหาโดยรวมในจดหมาย บอกให้นางเข้าวังในอีกสองวันข้างหน้าเพื่อตรวจอาการป่วยให้กุ้ยเฟย นางยิ้มน้อยๆ รู้ว่าเป่ยซิวเยี่ยนกำลังมอบโอกาสให้นาง คิดจะทดสอบความสามารถของนางแล้วแต่เมื่อพูดถึงอาการป่วยของกุ้ยเฟยขึ้นมา ก็ทำให้รู้สึกปวดหัวจริงๆได้ยินว่ากุ้ยเฟยเป็นโรคประหลาด ท้องป่องขึ้นมาอย่างมาก หมอหลวงบอกว่าตั้งครรภ์แล้ว ทว่าเวลาผ่านไปก็ยังไม่คลอดสักที หมอจำนวนมากล้วนจนปัญญาชาติก่อนตัวนางในเวลานั้นทักษะทางการแพทย์ไม่ดีนัก และไม่มีโอกาสรู้ถึงรายละเอียดเรื่องโรคของกุ้ยเฟย เพียงได้ยินเกี่ยวกับอาการป่วยบางส่วนเท่านั้นอย่างไรก็ตาม แม้กุ้ยเฟยจะเป็นคนอารมณ์ร้อน ชาติก่อนกลับมิได้ปฏิบัติไม่ดีต่อนาง ยิ่งภายหลังยังได้ช่วยดูแลนางอยู่บ้างด้วยถือได้ว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในวังหลังที่ดีต่อนาง นางยังคงจดจำอยู่เสมอ หากจะให้นางรักษาอาการป่วยให้กุ้ยเฟย นางก็เต็มใจอย่างยิ่งหากสามารถช่วยกุ้ยเฟยได้ ทั้งสามา

บนใบหน้าอันงดงามของเสิ่นหรูโจวมีแววเยาะหยันวาบผ่าน กล่าวอย่างเย็นชาว่า“ได้ ท่านมีเหตุผล ข้าไปเอง” กล่าวจบ นางก็หันกายจากไปด้วยสีหน้าไม่แยแสเซียวเฉินเหยี่ยนกัดฟัน พลันจับมือของนางไว้อย่างกะทันหันเสิ่นหรูโจวพลันหยุดชะงักอยู่กับที่ มองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรและกล่าวว่า “อย่างไรกัน ท่านยังคิดจะลงมือด้วย?”เซียวเฉินเหยี่ยนมองดวงหน้าอันพิลาสล้ำของเสิ่นหรูโจว ในดวงตางดงามอย่างยิ่งนั้นไม่มีความอ่อนโยนอยู่แม้แต่น้อย ที่มีล้วนแต่เป็นความเย็นชาและแม้กระทั่งความรังเกียจความรู้สึกเจ็บจี๊ดชนิดหนึ่งแผ่ซ่านขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ไปจุกอยู่ที่ลำคอของเขา เกิดเป็นอาการเจ็บแปลบปลาบเขาอยากหาร่องรอยในอดีตบนใบหน้านางแม้เพียงเล็กน้อย ทว่าทั้งหมดที่เขามองเห็นมีเพียงความเย็นชาเท่านั้นเมื่อก่อนนั้น ทั้งนัยน์ตาและหัวใจของนางล้วนมีแต่เขา ไม่ลังเลที่จะใช้เล่ห์อุบายทุกวิถีทางเพื่อใกล้ชิดเขา บัดนี้ เขามาแล้ว แต่นางกลับปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชา กีดกันเขาออกไปความแตกต่างนี้ ถึงกับทำให้เขารู้สึกแย่อย่างยิ่ง อึดอัดนัก! เขาถึงกับเกิดความรู้สึกคาดหวังที่บรรยายไม่ถูกชนิดหนึ่ง หวังที่จะถูกเสิ่นหรูโจวดึงดูดคว