บททั้งหมดของ เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: บทที่ 121 - บทที่ 130

ดูเหมือนว่าฉินอวี่ไม่รู้ว่าใครผลักเขา ดีมาก!ดวงตาลึกซึ้งยากหยั่งรู้ได้ของเซียวเฉินเหยี่ยนเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยไม่ใช่เสิ่นหรูโจว?เขารู้สึกโล่งใจ โชคดีที่ไม่ใช่นาง ถ้าเป็นเช่นนี้แสดงว่าเขาเข้าใจนางผิด……เขามองเสิ่นหรูโจวโดยไม่พูดอะไร ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้างดงาม ลำคอที่ขาวดุจหิมะเอียงเล็กน้อย ชุดสีแดงที่สวมแล้วเน้นให้เห็นรูปร่างที่ผอมบาง ทั้งคนเปรียบเสมือนดอกไม้ที่มีเสน่ห์ งดงาม พร่างพราวเช่นเดียวกับในฝันใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นพิเศษของเป่ยซิวเยี่ยนก็ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ไม่มีใครหยั่งรู้อารมณ์ของเขาได้เมื่อลู่หวายหนิงได้ยินฉินอวี่พูดว่าไม่ใช่เสิ่นหรูโจวแน่นอน เขาก็กล่าวอย่างตื่นเต้น“ข้าบอกแล้วว่าไม่ใช่พี่คนสวย พี่คนสวยใจดีมีเมตตา นางไม่ทำสิ่งร้ายกาจและเลวร้ายเช่นนี้แน่!”ทันใดนั้นสีหน้าของเสิ่นหรูโจวก็เปลี่ยนไปและคิ้วที่สวยงามของนางก็ชนติดกัน“เจ้าเห็นไม่ชัดเจนว่าใครผลักเจ้าออกไปรึ ตอนนั้นมีคนอยู่ข้างหลังเจ้าไม่กี่คน เจ้าลองคิดดูให้ดีว่าใครมีโอกาสผลักเจ้าออกไป”นางคิดว่าฉินอวี่จะระบุตัวฆาตกรได้ทันทีหลังจากฟื้นขึ้นมา แต่นางไม่คิดเลยว่าเขามองเห็นไม่ชัดเจนเมื่อเป็นเช่นนี้ แม้ว่านา

“ข้าจำได้ว่าถงอวิ๋นซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ในเวลานั้น นางเดินเข้ามาหลังจากที่ฉินอวี่ล้มลงกับพื้น นางกลายเป็นคนผลักฉินอวี่ได้อย่างไร ในทางกลับกันคนที่ใกล้ชิดกับฉินอวี่มากที่สุดคือพระชายารองไม่ใช่รึ”ฉินอวี่กล่าวทันที: “ใช่ ข้าจำได้ว่าตอนนั้นพระชายารองหลบอยู่ข้างหลังข้าตลอดเวลา”มู่หว่านหรงเบิกตากว้างและกล่าวอย่างน้อยใจ: “พระชายาเอกจะบอกว่าหว่านหรงคือคนที่ผลักฉินอวี่หรือเจ้าคะ"เป่ยซิวเยี่ยนเฝ้าดูทุกสิ่งอย่างเงียบ ๆ นัยน์ตาราวกับมีน้ำแข็งปกคลุมอยู่เซียวเฉินเหยี่ยนขมวดคิ้วมองมู่หว่านหรง จากนั้นมองเสิ่นหรูโจวและไม่พูดอะไรเสิ่นหรูโจวกอดอกพร้อมแสงสีหน้าเย็นชา "มู่หว่านหรง ในสถานการณ์นั้น เจ้าคือคนเดียวที่มีเวลาและโอกาสผลักข้า/เขา"“เจ้าใส่ร้ายว่าข้าทำร้ายคนอื่นไม่สำเร็จ ตอนนี้เจ้าคิดจะปัดความรับผิดชอบให้กับสาวใช้ เจ้าไม่อายบ้างรึ! ข้าจะบอกให้นะการโกหกและทำร้ายผู้อื่นจะนำไปสู่การไม่มีลูกหลานไว้สืบทอด!”มู่หว่านหรงถูกเสิ่นหรูโจวดุด่า หมัดของนางก็กำแน่นทันที โหดเหี้ยมมากนังเสิ่นหรูโจวสาปแช่งนางไม่มีลูกหลานไว้สืบทอดในเวลานี้ ลู่หวายหนิงอดไม่ได้จึงกล่าวด้วยอีกคน: "ใช่ ฉินอวี่บอกว่าเจ้าอยู

เสิ่นหรูโจวอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว มือที่ไขว้อยู่ข้างหลังยกนิ้วโป้งขึ้นให้กับเป่ยซิวเยี่ยนเกิดอะไรขึ้น แม้ว่านางกลัวเป่ยซิวเยี่ยนแต่นางชอบฝีปากนี้ของเขามาก!มู่หว่านหรงแสดงละครนั่นแหละ เลือดก็ไหลออกมาไม่กี่หยด มีเพียงเซียวเฉินเหยี่ยนเท่านั้นที่เชื่อทันใดนั้นใบหน้าของมู่หว่านหรงก็ซีดลง นางหลบอยู่ในอ้อมแขนของเซียวเฉินเหยี่ยนไม่กล้าพูดอะไรและรอเซียวเฉินเหยี่ยนปกป้องนางเซียวเฉินเหยี่ยนหรี่ตาลงอย่างหนักและมองคนมีฐิฑิสูงอย่างเป่ยซิวเยี่ยนในความฝัน เขาพยายามที่จะดึงเป่ยซิวเยี่ยนมาอยู่ฝ่ายเดียวกัน แต่เป่ยซิวเยี่ยนไม่เคยยืนฝ่ายเดียวกับเขาเลย เขาหยิ่งผยองและไม่เคยเห็นตนอยู่ในสายตาตอนนี้ เขาปฏิบัติกับเป่ยซิวเยี่ยนเสมือนแขกพิเศษเพื่อดึงเป่ยซิวเยี่ยนมาอยู่เรือลำเดียวกัน ให้ความเคารพอยู่เสมอ แต่เป่ยซิวเยี่ยนมองเขาเหมือนอากาศ มีฐิฑิสูงและเวลาทำอะไรก็ไม่เคยไว้หน้าเขาสิ่งที่เขาพูดแทนมู่หว่านหรงก็เหมือนว่าไม่มีน้ำหนักเลยใบหน้าของเขาแข็งทื่อ เขาพยายามระงับความโกรธในใจและขอร้องอีกครั้ง: “ผู้สำเร็จราชการแทน ช่วยกรุณาหน่อยได้หรือไม่”เป่ยซิวเยี่ยนมองเขาอย่างเฉยเมย ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นราวกับบึ

ตอนนี้ทำตัวหยิ่งจองหอง ภายหลังเป่ยซิวเยี่ยนก็จะรู้ซึ้งถึงความลำบากเอง!จวินอู่ประหลาดใจ “ท่านอ๋อง ท่านจะไม่ตีสนิทกับผู้สำเร็จราชการแทนแล้วหรือขอรับ หากเขาสนับสนุนท่านจะเป็นเหมือนเสือติดปีกนะขอรับ”ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวเฉินเหยี่ยนแสดงความเย็นชา “เป่ยซิวเยี่ยนดูงดงามเพียงภายนอกเท่านั้น เสด็จพ่อที่ดูเหมือนให้ความเคารพและให้ความสำคัญกับเขา แท้จริงแล้วท่านไม่พอใจนานแล้วที่เป่ยซิวเยี่ยนกุมกำลังทหารและคุมทุกอย่างแต่เพียงผู้เดียว”“แม้ว่าเป่ยซิวเยี่ยนทำความดีความชอบนับไม่ถ้วน แต่ความสำเร็จใหญ่เกินจักรพรรดิ ไม่มีฮ่องเต้คนใดที่ไม่เกิดความระแวง ตอนนี้เขาอาศัยอำนาจในมือทำตัวจองหอง สักวันหนึ่งอำนาจเหล่าจะทำร้ายเขาเอง! ไม่มีเขา ข้าก็ยึดอำนาจนี้ได้เหมือนกัน!”ดวงตาของเซียวเฉินเหยี่ยนมีความเยือกเย็น เขากล่าวเสียงต่ำ: “จากนี้ไป เจ้าก็อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก”จวินอู่ตื่นตกใจมาก เขาขมวดคิ้วและไม่พูดถึงมันอีก “ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว”หลังจากที่มู่หว่านหรงกับเซียวเฉินเหยี่ยนกลับไปแล้ว เสิ่นหรูโจวอธิบายบอกฉินอวี่อย่างละเอียดสองสามคำเสร็จก็เตรียมตัวกลับอีกคนอย่างไรก็ตาม นางยังเป็นพระชายาเอกของอ๋องอู่เฉิ

นางกล่าวน้ำเสียงดูถูกอย่างไม่ปิดบังและใช้สายตาการมองคนบ้ามองเซียวเฉินเหยี่ยน “ในสายตาของท่าน ถ้าข้าพูดกับผู้ชายก็แสดงว่าข้ากับเขาคนนั้นเป็นชู้กัน?”เซียวเฉินเหยี่ยนตกใจมากที่นางพูดตรงเช่นนี้ จึงกล่าวด้วยสีหน้าขุ่นเคือง: “เจ้ามีความละอายใจบ้างหรือไม่”“ท่านมากกว่าที่ไม่มีความละอายใจ! ลู่หวายหนิงอายุเพียงสิบเอ็ดปีและเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ท่านก็คิดออกมาได้!” เสิ่นหรูโจวพูดไม่ออก “ใจของท่านมันสกปรก ทุกสิ่งที่ท่านมองก็สกปรก! ปิดปากเงียบไปเถอะ!”เมื่อพูดเสร็จ นางก็หลับตาและไม่คุยกับเซียวเฉินเหยี่ยนอีกเซียวเฉินเหยี่ยนไม่ได้ตำหนินาง แต่กลับถูกนางด่ากลับ เขาโกรธจนเจ็บหน้าอกแต่เมื่อเขามองใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเสิ่นหรูโจว เช่นเดียวกับในความฝันไม่มีผิด เขาแอบกำหมัดอีกครั้ง นางมีผลกระทบต่ออารมณ์ของเขาโดยสิ้นเชิงเขาคงป่วยจริง ๆ ทำไมเขาถึงสนใจเสิ่นหรูโจวเช่นนี้ ใส่ใจเมื่อนางใกล้ชิดกับผู้อื่นถึงกระทั่งใส่ใจกับการเล่นตลกของเด็กเหลือขอเมื่อก่อนเขาไม่สนใจเลยว่าเสิ่นหรูโจวจะอยู่ข้างกายเขาหรือไม่ นางออกไปได้ทุกเมื่อที่นางต้องการ เขาไม่สนใจ แต่ตอนนี้......เพราะความฝันอันนั้น เป็นความผิดของความ