บททั้งหมดของ เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: บทที่ 101 - บทที่ 110

เซียวเฉินเหยี่ยนให้คนอุ้มเจียงหนิงกลับเข้าห้องทันที แววตาเย็นเหยียบกวาดมองเสิ่นหรูโจวพร้อมด้วยใบหน้าที่หมองหม่นเจียงหนิงพูดจาไม่รู้กาลเทศะย่อมมีความผิด แต่เสิ่นหรูโจวก็ใช้กำลังอย่างไม่รู้จักหนักเบา คนที่นางตีคือหลานสาวแท้ ๆ ของเขา ถือเป็นการไม่ให้เกียรติเขาโดยสิ้นเชิง!“ท่านอุปราช คนหมดสติไปแล้ว ไม่ควรลงโทษต่อ! หากเป็นอะไรไปจริง ๆ องค์หญิงใหญ่ถามเอาความผิดขึ้นมาคงยากที่จะตอบ”เป่ยซิวเยี่ยนลูบลู่หวายหนิง เขาไม่ตอบเซียวเฉินเหยี่ยนแต่เบือนหน้าไปด้านข้างเล็กน้อยและดวงตาของเขาที่เหมือนสระน้ำลึกในคืนที่หนาวเหน็บไร้ก้นบึ้งตกลงที่ใบหน้าของเสิ่นหรูโจวเงียบ ๆชุดยาวสีแดงทำให้คนดูมีเสน่ห์จับใจคน ใบหน้าละเอียดอ่อนและสวยงามราวกับเป็นภาพวาด แววตาเคลื่อนลงไปเห็นลำคอที่เนียนขาวและเรียวยาว ไหล่ที่ราวกับแกะสลักออกมากับเอวที่บางเฉียบหญิงสาวมีเสน่ห์และน่าหลงใหล แต่นางไม่ใช่คนอ่อนแอไม่มีกระดูก นางมีความเยือกเย็น เย่อหยิ่ง ดุร้ายและเฉียบคมเสิ่นหรูโจวเหมือนรู้สึกได้จึงหันหน้ามองไป นางตกไปอยู่ในสายตาของเป่ยซิวเยี่ยนเข้าโดยไม่ทันตั้งตัวรูปตาดุจหงส์คู่นั้นช่างงดงาม เป็นดวงตาที่เปี่ยมด้วยความรู้สึกโดย

เสียงทุ้มต่ำของเซียวเฉินเหยี่ยนยังดังอยู่ข้างหู เสียงเรียกซูซูคำแล้วคำเล่า บังคับให้นางเรียกเขาว่าอาเหยี่ยน เมื่อนางเรียกออกไปเขาถึงยอมปล่อยนางนางไม่รู้สึกว่าชื่อเล่นนี้มีความรู้สึกแฝงอยู่ด้วย เซียวเฉินเหยี่ยนเห็นนางเป็นของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้น กำไว้ในอุ้งมือเพื่อไม่ให้นางมีโอกาสหนีหากใช้คำพูดของเขามากล่าว เพราะนางเป็นคนทำลายบุพเพสันนิวาสของเขา ทำให้เขาต้องห่างกับมู่หว่านหรงหลายปี เขาต้องการลงโทษนาง ให้นางอยู่ในสายตา ไม่อนุญาตให้ไปไหน เขาสองคนจะพัวพันและทรมานซึ่งกันและกันตลอดไปเสิ่นหรูโจวถึงกระทั่งหน้าซีด ความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนถูกขังในพระราชวังส่วนลึกหลายปีทะลักออกมาในวินาทีนั้นและนิ้วมือก็เย็นคิดไปเอง คิดไปเองแน่ ๆคงเป็นเพราะนางอยากหย่ามากจนเริ่มเสียสติเซียวเฉินเหยี่ยนในชาตินี้ยังไม่ได้ครองบัลลังก์และนางก็ไม่ใช่เสิ่นหรูโจวเหมือนชาติก่อนที่อยู่เคียงข้างเขา ช่วยเขาชิงตำแหน่งผู้สืบทอดและขึ้นครองราชย์และผ่านเรื่องเลวร้ายด้วยกันหลายปี เขายิ่งไม่ใช่เซียวเฉินเหยี่ยนเหมือนชาติที่แล้ว แต่ทำไมเขาถึงเรียกชื่อนั้นออกมาได้?นางฟังผิดแน่ ๆ ต้องใช่แน่เสิ่นหรูโจวตบหน้าตัวเอง น

คำพูดเหล่านี้ปกปิดความจริงที่เจียหนิงไร้เหตุผลก่อนอย่างสิ้นเชิง ทุก ๆ คำพูดล้วนเต็มไปด้วยความไม่ยุติธรรมของนาง ยิ่งคำพูดเหล่านั้นตกมาถึงหูของเซียวจิ่นซีผู้เป็นแม่ ความคับแค้นก็ผุดขึ้นอีกครั้งแต่เซียวจิ่นซีไม่ใช่คนโง่ หลังจากฟังคำบอกเล่าของเจียหนิงแล้วก็พบประเด็นสำคัญทันที นางขมวดคิ้วคู่งามแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวด: “เจ้าล่วงเกินผู้สำเร็จราชการแทนรึ”เจียหนิงหยุดและสะอื้น นางมองเซียวจิ่นซีหนึ่งทีนางเป็นอันธพาลตัวน้อยที่เย่อหยิ่งจองหองเวลาอยู่ข้างนอก แต่เป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขี้อ้อนชอบเข้าหาแม่เวลาอยู่ที่เรือนเมื่อถูกแม่ตำหนิถามกลับ นางพลางเบะริมฝีปากและกระโจนเข้าหาอ้อมกอดของเซียวจิ่นซี“ข้าไม่ได้ตั้งใจ เพราะเสิ่นหรูโจวนั่นต่างหากที่เหิมเกริมมากไป ทำข้าโมโหลุกเป็นไฟ ตอนนั้นข้ากำลังโกรธมากก็เลยไม่ทันระวัง……”“เจ้านี่นะ!” เซียวจิ่นซีจับคอเสื้อของนางแล้วดึงนางขึ้นมา นิ้วมือชี้ไปที่หน้าผากโดยไม่ได้ใช้แรงที่เบาไปหรือหนักไป“ทำไมมีแต่ตัวแต่ไม่มีสมองเลยล่ะ! เจ้าคิดจะรังแกคนอื่น แต่ถูกคนอื่นจับได้ก่อนเลยถูกเอาคืน เจ้าถึงเสียเปรียบมากขนาดนี้ ใช่หรือไม่!”เจียหนิงรู้สึกน้อยใจมากขึ้

ชาติที่แล้ว ตอนที่พี่ชายเข้าพิธีจี๋ก้วน[footnoteRef:1] เขาแอบพานางออกไปเที่ยวเล่น ตอนนั้นเป็นช่วงที่ดอกสาลี่กำลังบาน [1: จี๋ก้วน คือ ชื่อเรียกพิธีหนึ่งในสมัยโบราณ เด็กชายจีนในสมัยโบราณ เมื่อมีอายุ20ปีจะมีพิธีสวมก้วน ซึ่งก้วน คือสิ่งที่ชนชั้นสูงใข้สวมครอบบนศีรษะ] นางนั่งอยู่ใต้ต้นสาลี่ พี่ชายถือดาบยาว กลีบดอกสาลี่ปลิวว่อนจากสายลมที่พัดโดยดาบ รูปร่างที่สูงใหญ่ของพี่ชายเคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางดอกสาลี่ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความอ่อนเยาว์เมื่อการรำดาบจบลง พี่ชายหันกลับมายิ้ม “เป็นอย่างไรบ้าง พี่ชายเจ้าเก่งหรือไม่”นางยกนิ้วโป้งขึ้นและแสดงสีหน้ายกย่อง“พี่ชายของเสิ่นหรูโจว เก่งอยู่แล้ว”พี่ชายลูบศีรษะและกล่าวชัดถ้อยชัดคำ: “จากนี้ไปมีพี่อยู่ด้วย ไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าอีก”ตอนนั้นนางรู้สึกดีใจ รบเร้าให้พี่ชายคอยปกป้อง แต่พอโตขึ้นนางกลับตัดขาดความสัมพันธ์อย่างไม่เห็นใจกับพี่ชายที่ตามใจนางที่สุดเพื่อผู้ชายคนหนึ่งหลังจากนั้น นางได้รับแค่ข่าวคราวการเสียชีวิตพร้อมกันในสงครามของท่านพ่อกับพี่ชายเท่านั้น แม้กระทั่งการพบหน้าครั้งสุดท้ายกับพวกเขา ก็ไม่มีโอกาส……ตั้งแต่นั้นเป็น

เสิ่นหรูโจวขมวดคิ้ว ความเย็นเยือกแวบผ่านดวงตารูปหงส์ของนาง“ตอนนั้นข้า ฉินอวี่และมู่หว่านหรงกับสาวรับใช้อยู่ในเหตุการณ์ทุกคน พอมีคนร้ายบุกเข้ามา ข้ากับฉินอวี่ก็แยกจากกัน มู่หว่านหรงหลบอยู่ข้างหลังของฉินอวี่ส่วนสาวรับใช้ของนางไม่รู้ว่าหายไปไหน”“หลังจากที่ข้าจัดการคนร้ายพวกนั้นเสร็จ ข้าก็เห็นฉินอวี่นอนราบกับพื้น มู่หว่านหรงกับสาวรับใช้ของนางตื่นตกใจมากไม่รู้จะทำอย่างไร ข้าเลยบอกให้พวกนางไปเรียกคนมาช่วย”“แต่พอเซียวเฉินเหยี่ยนมาถึง มู่หว่านหรงกับสาวรับใช้ของนางก็บอกว่าข้าเป็นคนผลักฉินอวี่ ท่านหญิงเจียหนิงได้ฟังดังนั้นก็มาซักถามความผิดกับข้า ขัดขวางไม่ให้ข้าช่วยคน หลังจากนั้นเจ้ากับอาจารย์ของเจ้าก็มาถึง”“เจ้ารู้เรื่องราวหลังจากนั้นแล้ว ตอนนี้ข้าอยู่บนยอดเขาที่มีความเสี่ยง มีเพียงฉินอวี่ฟื้นขึ้นมาถึงจะยืนยันความบริสุทธิ์ของข้าได้ สาเหตุที่ให้พาฉินอวี่มารักษาในจวนผู้สำเร็จราชการแทน ก็เพราะกลัวว่ามู่หว่านหรงจะลอบลงมืออย่างโหดเหี้ยม ถึงตอนนั้นหากฉินอวี่เป็นอะไรขึ้นมา ข้าคงไม่สามารถชำละการเป็นผู้ต้องสงสัยได้แล้วจริง ๆ”ลู่หวายหนิงมองเสิ่นหรูโจว “เพราะเหตุนี้ พี่สาวถึงมาดูแลฉินอวี่ที่จวนด