บททั้งหมดของ เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: บทที่ 111 - บทที่ 120

เมื่อเห็นว่าเขาคิดเพื่อนางอย่างรอบคอบ หัวใจของเสิ่นหรูโจวก็อุ่นขึ้นและมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนางในความเป็นจริงนางรู้ดีว่ าแม้ว่าเป่ยซิวเหยี่ยนได้รับสมญานามว่าฆ่าอย่างไร้ความปราณี แต่เขาไม่ใช่ผู้ทรยศที่ใช้อำนาจและกระทำความชั่วโดยไม่สนใจชีวิตมนุษย์เป่ยซิวเหยี่ยนมีชื่อเสียงตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เป็นผู้นำนำทัพกองทหารไปพิชิตดินแดนที่เสียไปตั้งแต่อายุสิบกว่า ยึดเมืองทั้งหกเมืองที่อยู่ภายใต้การปกครองของชาวเซี่ยอย่างต่อเนื่อง และทำการขับไล่ชาวเซี่ยออกจากแผ่นดินนั้นไปโดยสิ้นเชิงเขาเป็นวีรบุรุษนักฆ่าในสนามรบ สามารถเอาชนะสามกองทัพได้ด้วยความโกรธเคือง แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นปีศาจฆ่าคนที่โหดเหี้ยมเขาแย่งดินแดนที่สูญเสียไปมากมายกลับคืนมา แต่นางไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเขาทำร้ายพลเมืองหรือผู้บริสุทธิ์ในต่างแดนทั้งในชาติที่แล้วและชาตินี้ท่านพ่อพูดคุยเกี่ยวกับสงครามเป็นครั้งคราวและเคยยกย่องเป่ยซิวเยี่ยน ทั้งชื่นชมและยกย่องคนหนุ่มที่โดดเด่นคนนี้และวันนี้ เมื่อนางได้ยินลู่หวายหนิงพูดว่าเป่ยซิวเยี่ยนมีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่และเป็นห่วงบ้านเมือง นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมเขา

นางหยิบเข็มเงินออกมาแล้วฝังที่จุดหลิงซวี[footnoteRef:1] ของฉินอวี่และทำให้เขาสงบลงทันที [1: จุดหลิงซวี คือชื่อจุดฝังเข็มที่ภายในสัมพันธ์กับหัวใจ ภายนอกอยู่บนเนินกล้ามเนื้อ ที่รักษาโรคระบบหายใจ ระบบย่อยอาหารและอาการปวดหน้าอกเป็นต้น] หลังจากที่ฉินอวี่หลับไปแล้ว เสิ่นหรูโจวก็หยิบยาออกจากกล่องยา เมื่อต้มยาเสร็จนางก็ป้อนให้ฉินอวี่ดื่มนางเพิ่งเก็บของเสร็จ ฉินหมิงก็เข้ามาและทักทาย แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างยิ่ง “พระชายาขอรับ นายท่านของข้าต้องการพบท่านขอรับ”ดวงตาของเสิ่นหรูโจวเปล่งประกาย "ข้าทราบแล้ว"เพียงครู่เดียว ฉินหมิงก็พาเสิ่นหรูโจวมาถึงห้องหนังสือแล้วออกไปเสิ่นหรูโจวก้าวเข้ามาถึงห้องก็ได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของพลัมทันที ดวงตาของนางสั่นไหวเล็กน้อยจากนั้นนางได้ยินความเคลื่อนไหวซึ่งดูเหมือนเป็นเสียงการพลิกหนังสือ นางจึงเดินตามเสียงนั้นไปถึงห้องทางทิศตะวันออกและยกมือขึ้นเปิดม่านลูกปัดช้า ๆ นางเห็นชายผู้ไม่เป็นสองรองใคร นั่งตัวตรงอยู่หน้าโต๊ะและกำลังพลิกหนังสือหน้าต่างที่อยู่ถัดจากโต๊ะเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง มีแสงแดดอ่อน ๆ ส่องเข้ามาสะท้อนบนร่างกายของเขา ผมสีเงินสยายออกและพาดไว้

น้ำเสียงของหมอประจำจวนแฝงการชื่นชมไว้ในคำพูด: "ท่านอุปราช พระชายาอ๋องอู่เฉิงมีความสามารถมากจริง ๆ ขอรับ ข้าทำการรักษามานานหลายสิบปี ไม่เคยเห็นใครใช้เข็มและยาเก่งเช่นนี้ วิธีการรักษาก็ฉลาดล้ำ"“อาการบาดเจ็บขององครักษ์ฉินอวี่นั้นสาหัสมาก พระชายาคงทำการปฐมพยาบาลได้ทันท่วงทีและหยุดเลือดไว้ทัน ไม่เช่นนั้นองครักษ์ฉินอวี่อาจไม่รอดมาถึงการรักษาในภายหลัง องครักษ์ฉินอวี่ได้รับการรักษาที่ล่าช้าเป็นเวลานานและอาการของเขาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น แต่พระชายากลับพลิกสถานการณ์ได้ถือว่ามีความสามารถอย่างแท้จริงขอรับ”ฉินหมิงกล่าวอย่างประหลาดใจ: "ถ้าเป็นดั่งที่กล่าวมา พระชายาอ๋องอู่เฉิงก็เป็นหมอมหัศจรรย์ที่พบได้ยากในรอบร้อยปีตามข่าวลือจริง ๆ รึ!"หมอประจำจวนยิ้มและกล่าว: "เกินจริงไปเล็กน้อยขอรับ อย่างไรก็ตาม พระชายาอ๋องอู่เฉิงอายุยังน้อยแต่มีทักษะวิชาหมออย่างล้ำลึกนับว่าเป็นคนมีความสามารถพิเศษที่หาได้ยากจริง ๆ ขอรับ"หมอประจำจวนอยู่ที่จวนมานานหลายปี สิ่งที่เขาพูดจึงไม่ใช่คำโกหก แม้ว่าฉินหมิงมีอคติต่อเสิ่นหรูโจวเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่สามารถตั้งคำถามได้อีกแล้วในตอนนี้“พระชายาอ๋องอู่เฉิงผู้นี้ ตั้งแต่ช่วยชีวิตฉินอว

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เขาอดไม่ได้ที่จะตีตัวออกห่างจากมู่หว่านหรงและไม่อยากเข้าใกล้นางมากเกินไปเมื่อวานเขาฝันเป็นเรื่องราวใหญ่โต ซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาพการอยู่ร่วมกันของเขากับเสิ่นหรูโจว มีภาพของมู่หว่านหรงปรากฏในบางครั้ง แต่เสิ่นหรูโจวมีผลกระทบต่อเขามากจนรู้สึกสับสนและไม่มีอารมณ์คุยกับมู่หว่านหรงที่อ่อนแอในเวลานี้มู่หว่านหรงสัมผัสถึงความเย็นชาของเขาและอดไม่ได้ที่จะกังวลนางกัดริมฝีปากและกล่าว "ถึงตอนนี้แล้วพระชายาเอกก็ยังไม่กลับมา หว่านหรงเป็นห่วงเหมือนกันเจ้าค่ะ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ในฐานะคนของจวนอ๋องอู่เฉิงหว่านหรงจะไม่สนใจเรื่องนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ!"“ท่านอ๋องให้หว่านหรงไปกับท่านเถอะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น หว่านหรงก็ยังช่วยคิดหาทางได้”จวินอู่จ้องนางอย่างเย็นชาและใบหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจมู่หว่านหรงจะคิดอะไรได้ พอเจอปัญหาเข้าก็มีแต่จะร้องไห้เท่านั้น!ในเรื่องนี้ เขาชอบเสิ่นหรูโจวมากกว่าจริง ๆ เสิ่นหรูโจวเพียงแค่หลงในตัวท่านอ๋อง แต่นางมีความสามารถอยู่บ้างถงอวิ๋นที่อยู่ด้านข้างช่วยมู่หว่านหรงพูด“ท่านอ๋อง เมื่อวานนี้พระชายารองโกรธมากจนหมดสติ พอตื่นข

“ไม่ว่าในกรณีใด องครักษ์ฉินอวี่ได้รับบาดเจ็บในลานของพระชายาเอกและจวนอ๋องอู่เฉิงไม่อาจเลี่ยงความผิดนี้ได้ หากต้องเกิดการรับผิดชอบ หว่านหรงเต็มใจที่จะแบกรับมันเอง เพียงขอให้องครักษ์ฉินอวี่ให้อภัยและอย่าให้กระทบถึงความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องกับผู้สำเร็จราชการแทน”คิ้วของฉินอวี่ขมวดแน่นยิ่งขึ้น ถงอวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงที่ทนไม่ได้ทันที“พระชายาทำตนเองลำบากเช่นนี้ทำไมกันเจ้าคะ องครักษ์ฉินอวี่ได้รับบาดเจ็บที่ลานของพระชายาเอก ต่อให้ต้องรับผิดชอบ ก็ควรเป็นพระชายาเอก ทำไมท่านต้องรับผิดแทนด้วยเจ้าคะ”ไม่ว่าพระชายารองต้องการเล่นอย่างไร นางเพียงพูดคล้อยตามก็พอ!บางทีอาจยังผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้!มู่หว่านหรงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาและมองถงอวิ๋นอย่างไม่พอใจและกล่าว: “ทำไมเจ้าถึงพูดมากเช่นนี้! พระชายาเอกมีสถานะสูงส่ง จะให้ท่านมารับผิดชอบได้อย่างไร"นางสะอื้นพร้อมก้มศีรษะและกล่าว: "ในฐานะคนของจวนอ๋อง ข้าย่อมไม่สามารถเพิกเฉยได้หากจวนอ๋องมีปัญหา ยิ่งไปกว่านั้นข้าเป็นเพียงภรรยารองต่ำต้อยไม่สำคัญอะไร แต่พระชายาเอกเป็นหน้าตาของจวนอ๋อง จะปล่อยให้พระชายาเอกรับผิดชอบทั้งหมดไม่ได้”นางเงยหน้าขึ้นมองฉินอวี่ เ