All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า: Chapter 141 - Chapter 150

กล่าวจบ เขาก็จากไปด้วยความโมโหรอจนเขาจากไป เมี่ยวตรงก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วเมี่ยวตงได้ยินการโต้ตอบเมื่อครู่ของคนทั้งสองหมดแล้ว เมื่อได้ยินเซียวเฉินเหยี่ยนพูดว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับคุณหนูดีๆ ในใจก็ดีใจอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่าคุณหนูเป็นอะไรขึ้นมา จึงได้ทำให้คนโมโหจนจากไปแล้วนางเดินไปที่ข้างกายของเสิ่นหรูโจว กล่าวเสียงเบาว่า “คุณหนู ในที่สุดท่าทีที่ท่านอ๋องมีต่อท่านก็ดีขึ้นแล้ว และยังจะอยู่กับท่านอย่างปรองดองอีก เหตุใดท่านยังพูดว่าจะหย่าอีกล่ะเจ้าคะ?”เสิ่นหรูโจวพลิกสมุนไพรบนโต๊ะไปมา กล่าวด้วยใบหน้าเฉยเมยว่า “ตอนนี้ถึงรู้ว่าเมื่อก่อนข้าดียังไง? สายไปเสียแล้ว!”เมี่ยวตงถอนใจครั้งหนึ่ง เมื่อก่อนคุณหนูได้รับความไม่เป็นธรรมมากเพียงใด ตัวนางรู้ดีเป็นที่สุด ในใจคุณหนูยังโกรธอยู่ก็เป็นเรื่องธรรมดา คิดจะมากล่อมคุณหนูให้หายโกรธ จะง่ายดายเพียงนั้นได้อย่างไร?“แต่ท่านอ๋องบอกว่าให้ท่านทบทวนตัวเองอยู่ในเรือนนี้ นี่ไม่เท่ากับเป็นการกักบริเวณท่านหรือเจ้าคะ? นี่จะทำเช่นไรดี?”เสิ่นหรูโจวหัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง “เหอะ เขาขังข้าไม่อยู่หรอก! ข้าจะย้ายออกไป”เมี่ยวตงประหลาดใจจนเบิกตากว้าง “คุณหนู ท่านจะ

“เสิ่นหรูโจว เจ้าได้รับความไม่เป็นธรรม หากต้องการการชดเชย ข้าสามารถมอบให้เจ้าได้ แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะเอาแต่ใจตัวเองและก่อเรื่องได้! ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด ทางที่ดีเจ้าควรรู้จักหยุดในจุดที่ควร!”เสิ่นหรูโจวมองสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชาของเซียวเฉินเหยี่ยน รู้สึกเพียงว่าน่าขำทั้งชาติก่อนและชาตินี้ ความอยุติธรรมที่นางได้รับมานั้น มิใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ชดเชย? ชดเชยได้หมดหรือ!แม้เขาจะลองสัมผัสกับความทุกข์ทนทั้งหมดที่นางได้รับดูสักรอบ เจ็บปวดเหมือนที่นางเคยเป็น เคยตาย ก็ถือได้เพียงว่าเป็นการเสมอกัน ไม่อาจเรียกว่าการชดเชยด้วยซ้ำนางคร้านที่จะพัวพันกับเซียวเฉินเหยี่ยนอีก “พวกเราตอนนี้เป็นเพียงสามีภรรยาแต่เพียงในนามเท่านั้น เมื่อถึงเวลาก็แยกย้ายกันไป สิ่งที่ท่านต้องการข้าจะพยายามมอบให้ท่าน ไม่เช่นนั้น ก็อดทนรอจนถึงเวลานั้น แล้วท่านจะมาขวางข้าทำไม” ทองคำห้าแสนตำลึงที่เขาต้องการ นางจะคิดหาวิธีรวบรวมจนได้เองเซียวเฉินเหยี่ยนโมโหจนกลายเป็นหัวเราะ“สามีภรรยาแต่ในนาม? การแต่งงานครั้งนี้เป็นเจ้าที่ร้องขอ! ตอนนี้กลับมาร้องว่าจะไป เจ้าทิ้งทุกอย่างไปไม่สนใจ ถึงเวลาผู้คนรับรู้แล้วลื

สีหน้าของเสิ่นฉู่มู่ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่เงยหน้าขึ้นมองนางแม้แต่น้อย ยิ่งมิได้รับคำฮูหยินผู้เฒ่ากับเสิ่นหรูหลันเห็นนางมาแล้ว ล้วนแย้มยิ้มอย่างเบิกบาน เห็นเสิ่นหรูโจวจ้องมองเสิ่นฉู่มู่ รอยยิ้มก็ยิ่งลึกมากขึ้น“ยายหนูจูจู เจ้ามาแล้ว รีบมานั่งเร็วเข้า รีบมานั่งเร็วเข้า” เสิ่นหรูโจวจิตใจปั่นป่วนจนเดินไม่ถูกแล้ว ถูกท่านย่าเรียกครั้งหนึ่งจึงได้สติกลับมา นางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่หางตาของตน หันไปมองท่านย่าก่อน“ท่านย่า ขาของท่านยังเจ็บอยู่หรือไม่เจ้าคะ?”“ใช้ตำรับของเจ้าแล้วดีขึ้นไม่น้อยจริงๆ” ฮูหยินผู้เฒ่ากุมมือของนางไว้ ยิ้มจนรอยย่นที่หางตาขมวดรวมกัน “พี่หรูหลันของเจ้านวดให้ข้าทั้งวัน คิดจะไม่ให้ดีขึ้นก็ไม่ได้” เสิ่นหรูโจวหันศีรษะพูดกับเสิ่นหรูหลันด้วยรอยยิ้มว่า “ลำบากพี่หรูหลันแล้ว” “นี่เป็นหน้าที่ มีสิ่งใดให้ลำบากกัน” เสิ่นหรูหลันตบบ่านางเบาๆ ทีหนึ่ง เป็นสัญญาณให้นางไปชวนเสิ่นฉู่มู่คุย“ครั้งก่อนไม่ได้พบพี่ชายของเจ้า ครั้งนี้ได้เจอแล้ว ไม่รีบพูดอะไรสักหน่อยหรือ?”เสิ่นหรูโจวกัดริมฝีปากแดงแน่น จ้องมองใบหน้าที่เย็นชาดุจน้ำค้างแข็งของพี่ชายตอนที่นางเพิ่งแต่งกับเซียวเฉินเหยี่ยน คำพู

ก้นบึ้งดวงตาของเสิ่นหรูโจวสาดประกายเย็นชา ทว่าใบหน้ากลับยิ้มแย้ม ไม่อยากให้คนในครอบครัวต้องเป็นกังวล“ท่านหญิงเข้าใจว่าเป็นข้าที่ทำให้องครักษ์ผู้นั้นได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึงได้เกิดความขัดแย้งขึ้นเล็กน้อย ยามนี้ความเข้าใจผิดได้ถูกแก้ไขแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรแล้วเจ้าค่ะ” ฮูหยินผู้เฒ่าถามต่ออีกว่า “เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงได้ย้ายออกมากะทันหันเล่า?”เสิ่นหรูโจวยิ้มและกล่าวว่า “เพราะรู้สึกว่าเรือนของจวนอ๋องไม่ดี ย้ายออกมาอยู่ด้านนอกเรือนกว้างขวาง ดูแล้วสบายตากว่าเจ้าค่ะ” นางไม่อาจให้คนที่บ้านรู้เรื่องการหย่า เพราะพึ่งแต่งงานก็จะหย่า หากให้อดีตฮ่องเต้รู้เข้า เกรงว่าจะพาลโมโหจวนแม่ทัพได้เสิ่นฉู่มู่เมื่อได้เห็นสีหน้าของนาง ก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อง กล่าวด้วยสีหน้าสงสัยว่า“มิใช่เพราะอ๋องอู่เฉิงรังแกเจ้า เจ้าจึงได้ย้ายออกมาหรือ?”เสิ่นหรูโจวปฏิเสธอย่างเต็มกำลัง “ไม่ใช่” เสิ่นฉู่มู่ยังคงไม่เชื่อ จึงมองไปที่เมี่ยวตงอีกครั้งแล้วถามว่า “เมี่ยวตง คุณหนูเพราะได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจจึงได้ย้ายออกมาใช่หรือไม่?”เมี่ยวตงที่ถูกขานชื่อตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมา เห็นเสิ่นหรูโจวกระพริบตาให้

แม้ท่านพ่อจะเป็นทหารฝ่ายบู๊ ทว่าชื่นชมความสง่างามของเหล่าขุนนางบัณฑิต จึงมีเจตนาปล่อยให้นางได้สัมผัสกับกลิ่นอายของตำราอยู่บ้าง ให้นางตั้งใจฝึกคัดอักษรน่าเสียดายที่นางเกียจคร้านเกินไป ปล่อยที่ทับกระดาษอันล้ำค่านี้ไว้ไม่ให้ความสำคัญ ผิดต่อความตั้งใจของท่านมองดูของขวัญแต่ละชิ้นที่เต็มไปด้วยความรักที่อยู่ภายใน เสิ่นหรูโจวคิดถึงความดีที่คนในครอบครัวมีต่อนาง ในใจก็บังเกิดความเสียใจและเคียดแค้นขึ้นมาอีกครั้งชาติก่อน นางทำผิดอย่างมหันต์ไปจริงๆ คนในครอบครัวดีต่อนางถึงเพียงนี้ ถนอมนางไว้ในอุ้งมือ นางกลับต้องการจะตัดความสัมพันธ์กับคนในครอบครัว ไปแต่งงานกับเซียวเฉินเหยี่ยนตนเองได้รับความทุกข์ถูกคนทรมานก็ช่างแล้ว แต่กลับยังทำให้คนทั้งบ้านต้องเดือดร้อนไม่อาจสงบสุขได้เกิดใหม่อีกครั้ง นางมองเห็นความจริงใจเสแสร้งได้อย่างชัดเจนแล้ว ได้มีคนในครอบครัวอีกครั้ง นางไม่มีทางปล่อยให้โศกนาฏกรรมในอดีตเกิดซ้ำอีกเป็นอันขาด!ถูกภาพเบื้องหน้าทำให้สะเทือนใจ ขอบตาของนางร้อนขึ้นมา หยาดน้ำตาสองหยดร่วงหล่นลงมาอย่างไม่อาจกลั้นเมี่ยวตงที่อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นก็ตกตะลึงไป รีบเข้าไปดู“คุณหนู เหตุใดท่านจึงได้ร้อ