บทที่ 149

ฮูหยินผู้เฒ่ามองเสิ่นหรูโจวอย่างเบิกบาน ในดวงตาเปี่ยมด้วยความรักใคร่ นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ นางจึงเรียกเจิ้งหมัวมัวมาถามว่า

“เรือนของยายหนูจูจู เก็บกวาดเรียบร้อยแล้วหรือไม่?”

เจิ้งหมัวมัวรับคำอย่างแย้มยิ้มว่า

“จัดไว้เรียบร้อยนานแล้วเจ้าค่ะ ห้องของคุณหนูทุกวันล้วนมีคนทำความสะอาด สิ่งของทั้งหมดล้วนไม่มีการแตะต้อง ยังคงเป็นเช่นเดิม คุณหนูเข้าไปอยู่จะต้องสะดวกสบายใจอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสิ่นหรูโจวก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย คืนนี้ ท่านย่าจะให้นางพักที่บ้านหรือ?

ความปีติสายหนึ่งวาบขึ้นมาในจิตใจ แต่ก็ดับสลายไปอย่างรวดเร็ว นางมองท่านย่าด้วยความลำบากใจ กล่าวอย่างลังเลว่า

“ท่านย่า ข้าไม่อยู่ดีกว่าเจ้าค่ะ จะได้ไม่ทำให้เกิดคำนินทาขึ้นมา”

ตัวนางนั้นมิได้ใส่ใจ ทว่าไม่อยากให้ตระกูลเสิ่นต้องเสียชื่อว่าไม่รู้ธรรมเนียมไปด้วย

ฮูหยินผู้เฒ่าสนใจเพียงการแสดงความรักต่อหลานสาว ไหนเลยจะไปสนใจรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้ได้ ส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจว่า

“กลับมาค้างบ้านเดิมสักคืนเหตุใดจึงจะไม่ได้? ก็ถือว่าชดเชยเรื่องกลับบ้านเดิมหลังแต่งงานแล้ว”

“นั่นสิ จะไปมีคำนินทาอะไรกัน? ใครกล้าพูดจาเหลวไหล ข้าจะไ