บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 401 - บทที่ 410

ระหว่างที่พูด พวกเขาก็แยกตัวเดินจากไปอย่างรีบร้อนทันทีดูเหมือนรีบกลับไปกินอาหารเลิศรสชั้นดีอย่างไรอย่างนั้นพวกเขาเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ข่าวลือที่ว่าคนค่ายใต้ได้กินเนื้อกินอาหารละเอียดทุกวันก็แพร่ไปทั่วค่ายเหนือแล้วถึงแม้บางคนจะแอบสงสัย แต่คนอิจฉานั้นมากกว่าเป็นทหารทั่วไปเช่นเดียวกัน!คนอื่นมีเนื้อมีอาหารละเอียดกินทุกวัน แต่เหตุใดพวกเขากลับต้องกินอาหารหยาบและผักต้มอย่างประหยัดด้วย!ความแตกต่างนี้ไม่ได้แตกต่างกันธรรมดา!…วันถัดมา เรื่องที่คนค่ายใต้ได้กินเนื้อและอาหารละเอียดทุกวันก็ได้แพร่ไปทั่วอย่างสมบูรณ์แรกเริ่มยังมีผู้คนมากมายสงสัยแต่หลังจากกลุ่มคนที่สงสัยไปสำรวจดูที่ค่ายใต้ด้วยเหตุผลไปเยี่ยมสหายและอื่นๆ แล้ว เรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องจริงไปในทันทีดังนั้นทหารยามของเมืองซั่วฟางและทหารทั่วไปของค่ายเหนือต่างก็อิจฉาคนค่ายใต้โดยสมบูรณ์หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะถูกตั้งข้อกล่าวหาว่าเป็นทหารหลบหนีล่ะก็ คนมากมายคงย้ายไปเข้าร่วมค่ายใต้แล้วสำหรับสถานการณ์ภายในค่าย ฮั่วกู้รู้เห็นทั้งหมดเมื่อเห็นว่าทหารเหล่านั้นไม่มีแม้แต่กะจิตกะใจจะฝึกซ้อม และคอยหาเหตุผลไปทานอาหารที่ค่ายใต้ ทำใ

หลูซิ่งมองหยุนเจิงอย่างลำบากใจ “ข้าจะให้ท่านอ๋องส่งเนื้อให้ตลอดไม่ได้หรอกกระมัง?”“ไม่เป็นไร!”หยุนเจิงตอบยิ้มแย้ม “เงินในมือข้ายังมีอีกมาก จะกินอีกสักสองสามปีก็ไม่ใช่ปัญหา!”เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิงแล้ว ใบหน้าของหลูซิ่งพลันกระตุกเล็กน้อยกินเช่นนี้อีกสองสามปีนั้นหรือ?หากกินเช่นนี้ต่อไปอีกครึ่งเดือน เกรงว่าคนของค่ายเหนือคงได้กลายเป็นคนของจิ้งเป่ยอ๋องเขาเพียงผู้เดียวแล้ว!เห็นท่าทีของหลูซิ่งแล้ว หยุนเจิงจึงพูดอย่างหนักแน่นว่า “เหล่าทหารแม่ทัพกินอิ่มถึงจะมีแรงฝึกซ้อม ฝึกซ้อมได้ดีถึงจะฆ่าคนเป่ยหวนได้มาก! บอกแม่ทัพหลูตามตรงเลยแล้วกัน ครั้งนี้ข้าแบกโลงศพมาที่ซั่วเป่ยด้วยเชียวนะ หากไม่สามารถกำจัดเป่ยหวนได้ ข้าก็จะฝังที่ซั่วเป่ยนี้แล้ว!”“เรื่องนี้ ข้าเองก็เคยได้ยินมา”หลูซิ่งกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าประทับใจในความชอบธรรมของท่านอ๋องจริงๆ!”“แม่ทัพหลูชมเกินไปแล้ว”หยุนเจิงโบกมือแล้วกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ดังนั้นแล้ว ข้าเองก็หวังว่าทุกคนจะได้กินของดี ถึงยามรบเขาจะได้เข่นฆ่าศัตรูได้ และเสริมกำลังให้กับกองทหารของต้าเฉียน!”หลูซิ่งชะงักเล็กน้อย ไม่รู้จะพูดอะไรชั่วขณะหยุนเจ

เรื่องกินเงินเดือนนี้สามารถบอกได้ว่าเป็นกฎที่ไม่ได้พูดถึงในกองทหารโบราณแล้วข้อแตกต่างคือ กินมากกินน้อยเท่านั้นถึงแม้เขาจะมีองค์ชายและท่านอ๋องสองสถานะ แต่หากไม่มีหลักฐาน ก็ไม่สามารถทำอะไรคนคนนั้นได้อยู่ดีอีกอย่าง สงครามซั่วเป่ยใกล้จะมาถึงแล้วถึงแม้เสด็จพ่อจะรู้เรื่องนี้ ก็คงจะเลือกหลับหูหลับตา รอให้เสร็จสิ้นสงครามซั่วเป่ยนี้แล้วถึงจะคิดบัญชีกับคนเหล่านั้นโลกนี้ไม่ใช่ทุกเรื่องจะได้รับความยุติธรรม!มันโหดร้ายมาก แต่มันคือความจริง!ถูกหยุนเจิงพูดไปคำหนึ่ง เสิ่นลั่วเยี่ยนก็กระดกสุราอย่าเศร้าใจราวกับเป็นลูกกลมอัดที่ถูกปล่อยลมอย่างไรอย่างนั้น“ท่านอ๋องพูดมีเหตุผล”หลูซิ่งพยักหน้ากล่าว “หลักฐานเหล่านั้นเกรงว่าจะถูกทำลายหมดแล้ว”“เอาล่ะ เรื่องนี้มีแค่เราที่รู้กันก็เป็นพอ”หยุนเจิงโบกมือ “บัญชีนี้ติดเอาไว้ก่อน รอให้มีโอกาส ข้าจะทำให้พวกเขาคืนเงินที่กินไปกลับมาทั้งหมดรวมทั้งต้นทั้งดอกเลยคอยดู!”หืม?หัวใจของเสิ่นลั่วเยี่ยนสั่นไหวแล้วรีบพยักหน้าหงึกๆ “ใช่ จะต้องให้พวกมันคืนทั้งต้นทั้งดอก! เรื่องนี้ท่านเชี่ยวชาญอยู่แล้ว!”แม้แต่หยุนลี่เองก็เกือบจะถูกหยุนเจิงหลอกจนเกือบล้มละลาย นั

“ทหารเหล่านี้มักง่ายเกินไปจริงๆ ง่ายต่อการถูกคนบุกประตูเมืองมาก!”“หากข้าได้รับอำนาจการคุ้มกันของเมืองซั่วฟางล่ะก็ ข้าจะออกกฎเหล็ก ห้ามเปิดประตูเมืองหลังฟ้ามึดเด็ดขาด ไม่ว่าใครก็ตาม!”ความปลอดภัยของประตูเมืองเป็นสิ่งที่สำคัญมากที่สุด!ทันทีที่ประตูเมืองถูกศัตรูบุกรุก ผลลัพธ์ไม่อาจคาดคิดได้จริงๆ“ไม่เลว รู้จักคิดพิจารณาเรื่องพวกนี้แล้ว”หยุนเจิงเยาะเย้ยนางอีกประโยคหนึ่ง ถึงจะพูดต่อไปว่า “ถึงแม้เจ้าจะพูดมีเหตุมีผล แต่ก็ไม่สามารถออกกฏเหล็กตายตัวได้! เจ้าลองคิดดูซิ หากคนของเราถูกศัตรูไล่ล่า แล้วจำเป็นต้องเข้าเมือง หากเจ้าไม่เปิดประตูเมือง เจ้าจะยืนมองคนของเราถูกศัตรูฆ่าตายน่ะหรือ?”“เอ่อ…”เสิ่นลั่วเยี่ยนชะงักเบาๆ ไม่รู้จักตอบอย่างไรดีสิ่งที่หยุนเจิงพูดมามีความเป็นไปได้มากหากถูกศัตรูไล่ล่า แล้ววิ่งหนีมาถึงประตูเมืองฝ่ายตน ทว่าคนเฝ้าประตูเมืองกลับไม่ยอมเปิดประตูให้เนื่องด้วยคำสั่ง แล้วเช่นนั้นทหารที่ถูกศัตรูฆ่าตายจะรู้สึกสิ้นหวังขนาดไหน?“ดังนั้นเรื่องนี้ไม่สามารถทำให้เป็นกฎเหล็กตายตัวได้”หยุนเจิงยิ้มเบาๆ “เพียงแต่ว่า การตรวจสอบควรจะเข้มงวดมากกว่านี้! แล้วก็สามารถเข้าเมืองได้

หมิงเย่ว์และเยี่ยจื่อเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยพลางแอบด่าอยู่ในใจเป็นถึงท่านอ๋อง แต่กลับไม่รู้จักอายเลยสักนิดเรื่องเช่นนี้ยังมีหน้ามาพูดต่อหน้าพวกนางอีก!“เจ้าถามเอง จะมาโทษข้าหรือ?”หยุนเจิงมองเมี่ยวอินด้วยความขุ่นเคือง “หนังสือโบราณที่ข้าเคยอ่านเล่มนั้นมีบันทึกวิชาการฝึกฝนนี้ไว ข้าคิดว่าอาจารย์ของเจ้าที่เป็นยอดฝีมือนอกโลกจะสอนวิชานี้ให้กับเจ้าเสียอีก!”มารดามันเถอะ!บทละครไม่ควรเขียนเช่นนี้สิ!อยากจะฉวยโอกาสสักหน่อยนี่มันยากจริงๆ!“ตนไม่ฝึกวิชาเองดีๆ แต่คิดอยากเดินทางลัด!”เมี่ยวอินแค่นเสียงฮึ แล้วก้มหน้าฝังเข็มให้หยุนเจิงต่อไปรอให้เมี่ยวอินฝังเข็มเสร็จ คนในจวนก็ไปซื้อยากลับมาถึงพอดีซินเซิงรีบวิ่งเข้าไปต้มยาให้กับหยุนเจิงทันทีเมี่ยวอินจ้องเขาด้วยความอับอายแล้วก็พาหมิงเย่ว์ออกจากห้องทันทีทั้งสองเดินออกไป หมิงเย่ว์ก็เอ่ยเสียงเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่หญิง วิชาฝึกฝนสองสิ่งอย่างเท่าเทียมที่เขาหมายถึง ก็คือวิชาเหอหวนกงที่อาจารย์สอนไม่ใช่หรือ?”“เงียบ!”เมี่ยวอินจ้องหมิงเย่ว์ไปทีหนึ่ง “เจ้าเพียงแค่ทำเหมือนไม่รู้อะไรก็เป็นพอ!”“ก็ได้!”หมิงเย่ว์ยิ้มเบาๆ แล้วหยอกล้อว่า “ข้าคิด