บทที่ 410

หมิงเย่ว์และเยี่ยจื่อเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยพลางแอบด่าอยู่ในใจ

เป็นถึงท่านอ๋อง แต่กลับไม่รู้จักอายเลยสักนิด

เรื่องเช่นนี้ยังมีหน้ามาพูดต่อหน้าพวกนางอีก!

“เจ้าถามเอง จะมาโทษข้าหรือ?”

หยุนเจิงมองเมี่ยวอินด้วยความขุ่นเคือง “หนังสือโบราณที่ข้าเคยอ่านเล่มนั้นมีบันทึกวิชาการฝึกฝนนี้ไว ข้าคิดว่าอาจารย์ของเจ้าที่เป็นยอดฝีมือนอกโลกจะสอนวิชานี้ให้กับเจ้าเสียอีก!”

มารดามันเถอะ!

บทละครไม่ควรเขียนเช่นนี้สิ!

อยากจะฉวยโอกาสสักหน่อยนี่มันยากจริงๆ!

“ตนไม่ฝึกวิชาเองดีๆ แต่คิดอยากเดินทางลัด!”

เมี่ยวอินแค่นเสียงฮึ แล้วก้มหน้าฝังเข็มให้หยุนเจิงต่อไป

รอให้เมี่ยวอินฝังเข็มเสร็จ คนในจวนก็ไปซื้อยากลับมาถึงพอดี

ซินเซิงรีบวิ่งเข้าไปต้มยาให้กับหยุนเจิงทันที

เมี่ยวอินจ้องเขาด้วยความอับอายแล้วก็พาหมิงเย่ว์ออกจากห้องทันที

ทั้งสองเดินออกไป หมิงเย่ว์ก็เอ่ยเสียงเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่หญิง วิชาฝึกฝนสองสิ่งอย่างเท่าเทียมที่เขาหมายถึง ก็คือวิชาเหอหวนกงที่อาจารย์สอนไม่ใช่หรือ?”

“เงียบ!”

เมี่ยวอินจ้องหมิงเย่ว์ไปทีหนึ่ง “เจ้าเพียงแค่ทำเหมือนไม่รู้อะไรก็เป็นพอ!”

“ก็ได้!”

หมิงเย่ว์ยิ้มเบาๆ แล้วหยอกล้อว่า “ข้าคิด