บทที่ 415

ฤดูหนาวครั้งหนึ่ง ทำให้หยุนเจิงต้องนอนหมกอยู่ในห้องสองวันเต็ม

เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ สถานการณ์ต่างๆ ข้างนอกก็เปลี่ยนไปมากแล้ว

บริเวณที่สายตามองเห็นล้วนแต่เป็นหิมะขาวโพลนผืนหนึ่ง

ในจวนของพวกเขามีคนคอยทำความสะอาดจึงดูไม่ค่อยออกนัก

แต่หากออกไปหน้าประตูใหญ่ของจวนอ๋อง หิมะบนพื้นมากจนแทบจะท่วมขาแล้ว

“อากาศผีบ้านี่เปลี่ยนไปไวเหลือเกิน”

หยุนเจิงปล่อยม่านรถม้าลง แล้วมองไปที่เสิ่นลั่วเยี่ยนด้วยสีหน้าตกตะลึง

เขาเองก็ไม่อยากนั่งรถม้าช้าๆ เช่นกัน

แต่เขาเพิ่งดีขึ้นไม่นาน ทุกคนจึงไม่อยากให้เขาขี่ม้าตากลมหิมะอีก กลัวว่าเขาจะล้มป่วยอีก

“มิเช่นนั้นจะเรียกว่าซั่วเป่ยได้อย่างไรล่ะ?”

เสิ่นลั่วเยี่ยนมองบนใส่เขา แล้วบ่นว่า “บอกให้ท่านพักผ่อนอีกสักสองวันไม่ฟัง หากท่านล้มป่วยอีก คนที่ลำบากก็เป็นคนของตนเองทั้งนั้น.

“ข้าต้องคุ้นเคยกับอากาศเช่นนี้แน่ ไม่ช้าก็เร็ว”

หยุนเจิงส่ายศีรษะยิ้มแย้ม แล้วถามว่า “พวกเจ้าส่งคนไปดูที่ริมแม่น้ำไป๋สุ่ยหรือยัง?”

“ไปมาแล้ว”

เสิ่นลั่วเยี่ยนกล่าว “แม่น้ำไป๋สุ่ยไม่เป็นน้ำแข็ง ข้าถามมาแล้ว พวกเขาต่างก็บอกว่า กว่าแม่น้ำไป๋สุ่ยจะกลายเป็นน้ำแข็งจนสามารถข้ามฝั่งไปได้ อย่างน้อ