เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 414
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 415
ฤดูหนาวครั้งหนึ่ง ทำให้หยุนเจิงต้องนอนหมกอยู่ในห้องสองวันเต็มเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ สถานการณ์ต่างๆ ข้างนอกก็เปลี่ยนไปมากแล้วบริเวณที่สายตามองเห็นล้วนแต่เป็นหิมะขาวโพลนผืนหนึ่งในจวนของพวกเขามีคนคอยทำความสะอาดจึงดูไม่ค่อยออกนักแต่หากออกไปหน้าประตูใหญ่ของจวนอ๋อง หิมะบนพื้นมากจนแทบจะท่วมขาแล้ว“อากาศผีบ้านี่เปลี่ยนไปไวเหลือเกิน”หยุนเจิงปล่อยม่านรถม้าลง แล้วมองไปที่เสิ่นลั่วเยี่ยนด้วยสีหน้าตกตะลึงเขาเองก็ไม่อยากนั่งรถม้าช้าๆ เช่นกันแต่เขาเพิ่งดีขึ้นไม่นาน ทุกคนจึงไม่อยากให้เขาขี่ม้าตากลมหิมะอีก กลัวว่าเขาจะล้มป่วยอีก“มิเช่นนั้นจะเรียกว่าซั่วเป่ยได้อย่างไรล่ะ?”เสิ่นลั่วเยี่ยนมองบนใส่เขา แล้วบ่นว่า “บอกให้ท่านพักผ่อนอีกสักสองวันไม่ฟัง หากท่านล้มป่วยอีก คนที่ลำบากก็เป็นคนของตนเองทั้งนั้น.“ข้าต้องคุ้นเคยกับอากาศเช่นนี้แน่ ไม่ช้าก็เร็ว”หยุนเจิงส่ายศีรษะยิ้มแย้ม แล้วถามว่า “พวกเจ้าส่งคนไปดูที่ริมแม่น้ำไป๋สุ่ยหรือยัง?”“ไปมาแล้ว”เสิ่นลั่วเยี่ยนกล่าว “แม่น้ำไป๋สุ่ยไม่เป็นน้ำแข็ง ข้าถามมาแล้ว พวกเขาต่างก็บอกว่า กว่าแม่น้ำไป๋สุ่ยจะกลายเป็นน้ำแข็งจนสามารถข้ามฝั่งไปได้ อย่างน้อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 416
หิมะตรงหน้านับว่าไม่มากแล้ว ความสูงของกองหิมะที่กองพะเนินเป็นกำแพงไม่ถึงหนึ่งฉื่อแล้วรอให้หิมะตกหนักอีกครั้ง กำแพงหิมะก็ยิ่งกองสูงขึ้นเรื่อย ๆ“นี่เป็นความคิดของผู้ใด?”หยุนเจิงหันไปมองเสิ่งลั่วเยี่ยน“แน่นอนว่าเป็นความคิดของข้า!”เสิ่นลั่วเยี่ยนยิ้มอย่างได้ใจ “เป็นเช่นไร วิธีของข้าดีใช่หรือไม่?”“อืม! ไม่เลวจริงแท้!”หยุนเจิงพยักหน้า “แต่ว่า เจ้าต้องให้คนอัดหิมะพวกนั้นให้แน่นอีกหน่อย! อีกอย่าง ในค่ายก็ยังสามารถใช้กำแพงหิมะนี้ได้ แบ่งค่ายทั้งหมดเป็นสัดส่วน สามารถต่อต้านศัตรูและลมหนาวได้ด้วย”ความคิดนี้ไม่เลวเลยนอกจากจัดการหิมะที่สะสมภายในค่ายได้แล้ว ยังสามารถเตรียมตัวรับมือกับฤดูหนาวที่จะมาถึงได้ด้วยซั่วเป่ยในตอนนี้ยังไม่ใช่ช่วงเวลาที่หนาวที่สุดเมื่อถึงเวลาที่ลมหนาวพัดมา มีกำแพงบังลมนั้นดีมาก!เมื่อลมหนาวพัดมา ทุกคนจะเอาแต่หลบผิงไฟอยู่แต่ในค่าย ล้วนไม่ฝึกซ้อมไม่ได้กระมัง?เสิ่นลั่วเยี่ยนครุ่นคิด จากนั้นก็พยักหน้าทันที “ข้าจะไปสั่งการทันที”กล่าวจบ เสิ่นลั่วเยี่ยนวิ่งลงรถม้าอย่างเร่งรีบหยุนเจิงหัวเราะ ในใจแอบคิดว่าเสิ่นลั่วเยี่ยนบางครั้งก็ฉลาดมากมาถึงค่ายกระโจม หยุ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 417
เว่ยเหวินจิงนำทหารคนสนิททิ้งไว้นอกกระโจม พาฮั่วกู้เข้าไปในกระโจมคนเดียวตอนที่สองคนเข้ามาก็เห็นเสิ่นลั่วเยี่นป้อนน้ำหยุนเจิงพอดีหลังทำความเคารพ เว่ยเหวินจงถามอาการของหยุนเจิงทันที“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”หยุนเจิงโบกมืออย่างอ่อนแรง “ข้าได้รับการปรนนิบัติมานานเกินไป สองวันก่อนอุณหภูมิอากาศต่ำลง ไม่ระวังได้รับลมหนาว ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว แม่ทัพใหญ่ไม่ต้องกังวล แค่กๆ...”กล่าวจบ หยุนเจิงก็แกล้งไอสองเสียง สีหน้าขี้โรค“ท่านอ๋องป่วยหนัก ก็ควรพักผ่อนในจวน เหตุใดยังมาที่ค่าย?” เว่ยเหวินจงถาม “ท่านอ๋องกลับไปพักผ่อนที่จวนก่อนเถอะ! หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับท่านอ๋อง ข้ารับผิดชอบไม่ไหว”“ไม่ต้อง แค่หวัดเล็กน้อย ไม่ร้ายแรง”หยุนเจิงส่ายหน้าปฏิเสธ จากนั้นก็เอ่ยถาม “ที่แม่ทัพใหญ่มาเยี่ยมวันนี้ มีเรื่องใด?”เห็นว่าหยุนเจิงยืนยันจะไม่กลับไปพักผ่อนที่จวน เว่ยเหวินจงก็ไม่อ้อมค้อมกับหยุนเจิงแล้ว ตอบกลับ “ข้าได้ฟังฮั่วกู้บอกว่าองค์ชายประดิฐษ์ดาบล้ำค่าสามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียว ข้าสงสัย อยากมาดู ถือโอกาส แวะมาตรวจตราสถานการณ์การฝึกทหารของท่านอ๋องด้วย”“ไม่มีปัญหา!”หยุนเจิงตอบท่าทีสบายๆ “ข้าร่างกายไ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 418
ยิ่งเว่ยเหวินคงคิดจะเพิ่มปัญหาให้เขา เขายิ่งสบายใจ!ทั้งสองคนอยู่คุยกันในกระโจม ไม่ได้สนใจการตรวจตราของเว่ยเหวินจงต่อไปก็รอดูว่าเว่ยเหวินจงจะมาไม้ไหน!เว่ยเหวินจงตรวจตราตลอดช่วงสายของวันตอนเที่ยว เว่ยเหวินจงและฮั่วกู้อยู่ในค่ายต่อ กินข้าวกับพวกเขาหยุนเจิงแม้จะเป็นท่านอ๋อง แต่เมื่ออยู่ในค่ายก็ไม่ได้มีสิทธิ์พิเศษกว่าคนอื่น เขากินอาหารเหมือนกับทุกคนตอนกินข้าว ทุกคนหัวเราะพูดคุย ดูท่าทางกลมเกลียวแต่ว่า หยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนเข้าใจ เวลาหลังอาหาร ถึงจะเป็นช่วงเวลาที่เว่ยเหวินจงจะออกอุบายหลังอาหาร หยุนเจิงลุกขึ้นจากเตียง น้ำชาภายในกระโจมต้มเรียบร้อยก็พูดคุยกับเว่ยเหวินจงหยุนเจิงรินน้ำชาให้เว่ยเหวินจงด้วยตัวเอง สีหน้าเคร่งขรึม “ยากกว่าที่แม่ทัพใหญ่จะมาสักครั้ง หากเห็นว่าการฝึกของข้าที่ใดมีปัญหา ต้องบอกข้ามา ข้าจะแก้ไขโดยเร็ว”“ท่านอ๋องล้อเล่นแล้ว”เว่ยเหวินจงส่ายหน้าแล้วหัวเราะกล่าว “ท่านอ๋องมีพรสวรรค์! การฝึกซ้อมทหารภาคสนามของค่ายใหญ่ทางใต้ของพวกท่าน ข้าพอใจมาก ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย!”“ไม่กระมัง?”หยุนเจิงยิ้มที่ไม่ได้ยินมองเว่ยเหวินจง “แม่ทัพใหญ่ มีที่ใดที่พวกเราทำได้ไ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 419
“ไม่ได้ ไม่ได้!”หยุนเจิงส่ายหน้า “แม้ข้าไม่มีความสามารถ แต่ก็ดูข้อเสียของการทำเช่นนี้ออก!”“ทหารภาคสนามแสนกว่านายรวมตัวกันที่นี่ แค่การจัดสรรก็เป็นปัญหาใหญ่แล้ว!”“เดิมพวกเขาสามารถจัดสรรจากเมืองใกล้เคียงได้ หากย้ายทั้งหมดมาดำเนินการฝึกที่ซั่วเป่ย การจัดสรรข้าจะยื้อไว้ได้นานเพียงใด?”“ฤดูหนาวซั่วเป่ยมาถึงแล้ว ห่วงโซ่อุปทานทางทหารขนาดใหญ่เช่นนี้ ต้องเปลืองคนและแรงงานจำนวนเท่าใด?”อย่าว่าแต่ในอดีตเลย ต่อให้เป็นสมัยปัจจุบัน การจัดสรรให้คนหนึ่งแสนคนล้วนเป็นปัญหาใหญ่เขากล้ารับช่วงต่อเรื่องนี้ อีกทั้งรับช่วงต่อด้วยความเต็มใจแต่ก่อนหน้านั้นคือ จำเป็นต้องรับประกันห่วงโซ่อุปทานก่อน!การจัดสรรยังไม่กำหนดแน่ชัด เรื่องทุกอย่างหยุดกล่าวถึงได้เลย“ท่านอ๋องมีความคิดละเอียดรอบครอบ ข้านับถือ!”เว่ยเหวินจงเอ่ยชื่นชมก่อน จากนั้นก็ยิ้ม “สิ่งที่ท่านอ๋องกังวล ข้าคิดไว้นานแล้ว! ข้าย่อมต้องมีวิธีแก้ไข”“วิธีใด?”หยุนเจิงขมวดคิ้วถามเว่ยเหวินจงยิ้มเล็กน้อย ข้าคิดไว้แล้ว ตอนที่ทหารภาคสนามจากทุกกองก่อนที่จะมาซั่วเป่ย ทุกกองล้วนต้องส่งเสบียงให้เพียงพอกับสองเดือนมาด้วย!”“จากนั้น ทุกสองเดือนต้องส่ง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 420
ซวยแล้ว!ไอเวรนี่เตรียมตัวมาดีจริง!แม้แต่เหตุผลสักข้อล้วนปิดกั้นเขาไว้หมดสิ้นแล้วหยุนเจิงขมวดคิ้วอีกครั้ง มองเว่ยเหวินจงด้วยสีหน้าสงสัย “แม่ทัพใหญ่ เจ้ามีปัญหาใดกับข้าหรือไม่?”“เหตุใดท่านอ๋องกล่าวเช่นนี้?”เว่ยเหวินจงถามแกล้งไม่เข้าใจ“พวกเราคนฉลาดไม่พูดลับลมคมใน”หยุนเจิงมองเว่ยเหวินจิงเงียบๆ แล้วกล่าว “เจ้าไม่พอใจที่ข้าปรับปรุงอาหารของทหารภาคสนามในค่ายใช่หรือไม่ ที่ยัดทหารภาคสนามให้ข้ามากมายเช่นนี้ คิดจะใช้ทหารภาคสนามเหล่านี้มาล้างผลาญข้า?”“ท่านอ๋องกล่าวเช่นนี้ได้ที่ไหน?”เว่ยเหวินจงใบหน้ายิ้มแย้มแต่ในใจยิ้ม “ท่านอ๋องยินดีจ่ายเงินปรับปรุงอาหารเหล่าทหาร ข้าเลื่อมใส! หากท่านอ๋องต้องการลดค่าใช้จ่าย ข้าย่อมไม่มีสิ่งใดให้กล่าว! ต้องการปรับปรุงอาหารของทหารภาคสนามเหล่านี้หรือไม่ ล้วนเป็นสิทธิ์การตัดสินใจของท่านอ๋อง!”เวลานี้ เว่ยเหวินจงหัวเราะเสียงดังในใจกลยุทธโจ่งแจ้ง!หยุนเจิงเป็นกลยุทธโจ่งแจ้ง เขาทำไม่เป็นหรือ?ราชสำนักไม่ใช่ว่าไม่จัดเสบียงให้ทหารภาคสนามเหล่านั้นหากเขายินดีจะปรับปรุงอาหารต่อ เช่นนั้นก็ทำต่อไปสิ!หากเขากลัวล้มละลาย เช่นนั้นก็อย่าปรับปรุงอาหารของทหารภา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 421
ได้ฟังคำพูดของเว่ยเหวินจง หยุนเจิงอดไม่ได้ที่จะแอบยิ้มก็ได้!ไอเวรนี้คิดได้รอบครอบนัก!กลัวว่าเขาจะแก้แค้นฮั่วกู้ นึกไม่ถึงว่าจะย้ายคนและม้าของฮั่วกู้ไปด้วย! คราวนี้ แผนที่จะฮุบกองของฮั่วกู้ก็คว้าน้ำเหลวแล้วแต่ว่า ข้อดีคือ เขากลายเป็นราชาแห่งขุนเขาของซั่วฟางแล้ว!เสิ่นลั่วเยี่ยนโกรธจนปอดแทบระเบิด สองตาจับจ้องฮั่วกู้เกร็งเขม็งไอสารเลวนี่ หนีเร็วนัก!เมื่อเผชิญกับสายตาของเสิ่นลั่วเยี่ยน ในใจฮั่วกู้เกิดหวาดกลัวประหลาดเขารู้ว่าการกระทำนี้ของเขาต้องล่วงเกินหยุนเจิงดังนั้น เขาจึงขอให้เว่ยเหวินจงย้ายเขาออกไปหากโง่เขลายู่ที่ซั่วฟางต่อไป เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ไม่สุขแน่นอนหยุนเจิงขบคิดหนึ่งรอบ จากนั้นก็กัดฟันกล่าว “ข้าตกลงก็ได้ แต่ข้ามีสองเงื่อนไข!”เว่ยเหวินจงพลันขึ้นเสียง “ท่านอ๋อง นี่คือคำสั่งทหาร ไม่ใช่การเจรจาต่อรอง!”“แม่ทัพใหญ่เว่ย ข้าแนะนำให้เจ้าฟังข้อเสนอของข้าดีกว่า”หยุนเจิงขมวดคิ้ว “บอกตามตรง ข้าหวังดีกับเจ้า!”หวังดีกับเขา?เว่ยเหวินจงขบคิดชั่วครู่ ยิ้มเล็กน้อยกล่าว “ท่านอ๋องเชิญพูดตามสบาย!”หยุนเจิงชายตามอง กล่าวเรียบเฉย “ข้อแรก ข้อคิดว่า กองทหารของแม่ทัพฮั่ว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 422
เว่ยเหวินจงฉีดยาป้องกันให้หยุนเจิงเรียบร้อยแล้วเรื่องนี้ ความจริงแล้วเกินขอบเขตแผนของเขาไปบ้างเดิมเขาคิดว่าหยุนเจิงจะกลัวล้มละลายเพราะทหารภาคสนามเหล่านั้น จึงคิดไกล่เกลี่ยกับเขาเช่นนี้ เขาก็มีโอกาสทุบตีหยุนเจิงสักรอบ ทำให้หยุนเจิงสงบเสงี่ยมลงไปบ้างขอแค่หยุนเจิงเป็นฝ่ายออกปากว่าต่อไปเขาจะไม่ปรับปรุงอาหารของทหารภาคสนามเหล่านี้อีก เขาก็ไม่ยัดเยียดทหารภาคสนามทั้งหมดนี้ให้หยุนเจิงแล้วแต่ตอนนี้ หยุนเจิงเหมือนจะไม่มีทางทีอ่อนข้อให้เลยแม้แต่น้อย!ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาทำได้เพียงรักษามาดต่อไปเรื่อยๆให้เวลาหยุนเจิงสองเดือนเท่านั้น!สองเดือนให้หลัง ผลการฝึกซ้อมพึงพอใจหรือไม่ เป็นเขาที่ตัดสินใช่หรือไม่?หากหยุนเจิงสามารถทนได้สองเดือน ช่วยเขาดูแลทหารภาคสนามให้สมบูรณ์แข็งแรง เขายังต้องขอบคุณหยุนเจิงหยุนเจิงครุ่นคิด พยักหน้า “ได้!”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็มอบทหารเหล่านี้ให้ท่านอ๋องแล้ว!”เว่ยเหวินจงแสดงท่าทีน่าเกรงขาม “ข้าทำทุกอย่าง ล้วนเพื่อรักษาซั่วเป่ยให้ดี! ขอให้ท่านอ๋องทำสุดความสามารถ ไม่ผิดต่อความหวังของฝ่าบาท!”“แน่นอนอยู่แล้ว!”หยุนเจิงพยักหน้าน้อยๆ ดูแคลนในใจเ
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1638
“ลูก…ลูกสาวเพคะ”หมอตำแยที่ตกใจกับท่าทางของหยุนเจิงก่อนหน้านี้ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกสาวดี! ลูกสาวดี!”หยุนเจิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนก้มลงมองเด็กน้อยที่ยังคงร้องไห้เสียงดังไม่เหมือนหยุนชางเลย เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เกิดมาโดยแทบไม่มีริ้วรอยบนผิวเลย เพียงแค่ตัวแดงระเรื่อเท่านั้น“เจ้าตัวน้อย เจ้านี่เกือบทำให้แม่ของเจ้าสิ้นชีวิตเลยนะ…”เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หัวใจของหยุนเจิงยังคงสั่นไหวเขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า หากเขาสูญเสียเยี่ยจื่อไป เขาจะต้องเจ็บปวดเพียงใดโชคดีที่มันเป็นเพียงความหวาดกลัวลวงตา!“อุแว๊ๆ…”เด็กน้อยยังคงร้องไห้ และดูเหมือนเสียงของนางจะแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆหยุนเจิงลูบแผ่วเบาบนผ้าห่อตัวของนาง ก่อนหันไปมองหมอตำแยทั้งสามที่ยังยืนไม่มั่นใจ “ให้รางวัล! ให้รางวัลทุกคน! คนละห้าร้อยตำลึง!”ห้าร้อยตำลึง!?หมอตำแยทั้งสามแทบไม่เชื่อหูตัวเองท่านอ๋องผู้นี้ ช่างใจกว้างนัก!แค่เอ่ยปาก ก็แจกเงินรางวัลมากมายถึงเพียงนี้!“เอาล่ะ พวกเจ้าทำความสะอาดให้เรียบร้อยเถิด”หยุนเจิงเรียกสติหมอตำแย “เสร็จแล้วก็ไปรับรางวัลได้เลย”หยุนเจิงกล่าวจบ ก็กอดลูกสาวไปนั่งลงที่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1637
“อ๊าก…”เสียงกรีดร้องของเยี่ยจื่อสะท้อนก้องอยู่ในหูของหยุนเจิง ราวกับสามารถฉีกหัวใจของเขาออกเป็นเสี่ยงๆ“พอแล้ว! อย่าคลอดแล้ว! ข้าไม่ต้องการลูกแล้ว! ข้าต้องการแค่เจ้า!”หยุนเจิงน้ำตาคลอเบ้า ส่ายศีรษะไปมาอย่างร้อนรน ก่อนจะหันไปตะโกนลั่นใส่หมอตำแยข้างๆ “ช่วยนางไว้! อย่าไปสนใจเด็ก!”เขากลัว!เขากลัวจริงๆ!แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หมอ แต่เขาก็รู้ดีว่า หากพลาดแม้แต่นิดเดียว นางอาจตกเลือดหนักได้แม้แต่ในยุคปัจจุบัน การตกเลือดมากก็ยังยากที่จะรักษา แล้วนี่เป็นยุคโบราณ“ออกมาแล้ว! ออกมาแล้ว!”ขณะนั้นเอง หมอตำแยก็ร้องขึ้นด้วยเสียงตื่นเต้น“อุแว๊…”เสียงร้องแหลมใสของทารกดังขึ้นภายในห้องคลอด แต่ในขณะเดียวกัน เสียงของเยี่ยจื่อกลับเงียบลงอย่างกะทันหัน!หมอตำแยคนหนึ่งรีบเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนตัวทารก ขณะที่อีกคนเตรียมห่อทารกในผ้าห่ม และหันไปแสดงความยินดีกับหยุนเจิง “ขอแสดงความยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง เด็กน้อยเป็น…”“ช่างลูกก่อน! ดูจื่อเอ๋อร์ก่อนว่านางเป็นอย่างไรบ้าง!”หยุนเจิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะและความหวาดหวั่น มือของเขาที่กุมมือเยี่ยจื่อไว้สั่นเทาอย่างรุนแรงตอน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1636
เสียงร้องของเยี่ยจื่อ ทำให้หัวใจของหยุนเจิงบีบรัดตามไปด้วย“จื่อเอ๋อร์! ข้ากลับมาแล้ว!”หยุนเจิงไม่สนใจพูดคุยกับเสิ่นลั่วเยี่ยนและคนอื่นๆ เขารีบพุ่งไปที่ประตู แล้วตะโกนเข้าไปข้างใน“สามี!”เสียงร้องเจ็บปวดของเยี่ยจื่อดังขึ้นอีกครั้งแม้หยุนเจิงจะมองไม่เห็นสถานการณ์ภายในห้อง แต่เขาก็นึกภาพออกว่าเยี่ยจื่อต้องเจ็บปวดเพียงใดหากเป็นไปได้ เขาอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของนาง“จื่อเอ๋อร์ อย่ากลัว! สามีอยู่ที่นี่กับเจ้า!”หยุนเจิงกล่าวปลอบ แล้วรีบหันไปถามเสิ่นลั่วเยี่ยน “จื่อเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”เสิ่นลั่วเยี่ยนที่ดวงตาแดงก่ำ แอบมองไปทางประตูห้อง ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา “หมอตำแยบอกว่า ตำแหน่งของทารกไม่ค่อยปกติ อาจคลอดได้ยาก เมี่ยวอินก็กำลังช่วยอยู่ เราเองก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ข้างนอก……”ตำแหน่งทารกผิดปกติ!เมื่อได้ยินคำนี้ หัวใจของหยุนเจิงพลันเต้นรัวขึ้นมาทันที เขาหันขวับไปมองฮูหยินเสิ่นและเว่ยซวงที่ยืนอยู่ใกล้ๆพบว่าทั้งสองต่างมีดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าหม่นหมอง เห็นได้ชัดว่ากระวนกระวายใจไม่น้อยหยุนเจิงเข้าใจทันทีว่า เสิ่นลั่วเยี่ยนคงไม่อยากให้เขากังวลเกินไป จึงบอกเพียงว่าคลอ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1635
ไม่กี่วันต่อมา ขณะที่หยุนเจิงอยู่ที่จิงหยางฝู่ เขาได้รับข่าวสารฮั่วเหวินจิ้งตายแล้ว!ไม่ได้ถูกฆ่าปิดปาก แต่ตายเพราะป่วย!หยุนเจิงคาดว่า ฮั่วเหวินจิ้งคงเสียชีวิตเพราะบาดแผลติดเชื้อเมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงแทบอยากจะด่าหยุนลี่ว่าโง่เง่าเป็นหมูเสียจริงทำไมเขาถึงไม่ใช้วิธีทรมานก่อน แล้วค่อยให้หมอรักษาไว้ล่ะ?อีกแค่ก้าวเดียว เขากำลังจะสาวไปถึงตัวการเบื้องหลังได้อยู่แล้วแท้ๆ แต่ฮั่วเหวินจิ้งกลับมาตายเสียก่อนมันเหมือนกับฟ้ากำลังเล่นตลกกับเขา!สิ่งเดียวที่พอทำให้โล่งใจได้บ้างคือ อีกาดำและอีกาขาวต่างได้รับความเสียหายหนัก คนของเขาที่แทรกซึมอยู่ในอีกาดำ น่าจะสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งได้หากสามารถทำให้คนของเขากลายเป็นหัวหน้าของอีกาดำได้ ก็คงดี!แต่ไม่รู้ว่าเงาสอง ที่ร่วมเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อฆ่าปิดปาก ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ขอให้รอดปลอดภัยเถอะ!หยุนเจิงถอนหายใจเงียบๆ ก่อนลุกขึ้นยืนในเมื่อฮั่วเหวินจิ้งตายไปแล้ว เขาก็ไม่ต้องรอสอบสวนอะไรอีกเรื่องที่เหลือ ก็ปล่อยให้ทัวฮวนจัดการไปก็แล้วกัน!“ส่งคำสั่งถึงอวี่ซื่อจง ให้เหลือทหารห้าพันนายประจำการอยู่ที่นี่ ภายใต้การบัญชาของรองแม่ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1634
“ลูกเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่รีบรับคำสั่ง“จำไว้! ฮั่วเหวินจิ้งถูกนักฆ่าสังหาร ไม่ใช่ตายเพราะป่วย!”จักรพรรดิเหวินกล่าวเตือนหยุนลี่ด้วยใบหน้าเย็นชา ก่อนเสด็จออกจากจวนองค์รัชทายาทแม้จะนั่งอยู่ในเกี้ยวแล้ว แต่เพลิงโทสะของจักรพรรดิเหวินยังคงลุกโชนไม่มอดอย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวในพระทัย ก็ยังมีความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างซ่อนอยู่เขารู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งไม่ใช่คนของหยุนเจิงหากสามารถเค้นเอาความจริงจากฮั่วเหวินจิ้งได้ จนรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง บางทีพระองค์เองอาจไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรหากเป็นพระโอรสองค์ใดองค์หนึ่ง หรือแม้แต่นางสนมคนใดคนหนึ่งของพระองค์ พระองค์จะต้องลงพระอาญาสังหารพวกเขาด้วยพระองค์เองอย่างนั้นหรือ?หากเรื่องนี้ทำให้คนที่รอดพ้นจากเคราะห์ครั้งนี้ได้สำนึกและเลิกล้มความคิดที่จะก่อความวุ่นวาย นั่นก็คงเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับตัวการเบื้องหลังของฮั่วเหวินจิ้ง จักรพรรดิเหวินเองก็พอมีข้อสันนิษฐานอยู่ในพระทัยแต่เป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐาน พระองค์ยังไม่สามารถสรุปได้แน่ชัดยิ่งไปกว่านั้น คนที่พระองค์สงสัยมีอยู่หลายคน ทำให้ไม่อาจฟันธงได้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ดูเหมือ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1633
ภายในพระราชวัง จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังตรวจสอบข่าวเร่งด่วนจากเมืองฝูโจวอย่างไรก็ตาม ทั้งสองเพียงกวาดตามองก็ขว้างเอกสารฉบับนั้นทิ้งด้วยความโกรธอย่าว่าแต่หยุนลี่เลย แม้แต่จักรพรรดิเหวินก็อดด่าหยุนเจิงในใจไม่ได้ลูกอกตัญญูผู้นี้ ชักจะเหลวไหลขึ้นทุกวันเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็กล้าใช้ชื่อข่าวเร่งด่วนทางทหารส่งมาถึงเมืองหลวงนี่เป็นครั้งที่สองแล้ว!ข่าวเร่งด่วนทางทหารถูกเขาใช้เป็นของเล่นไปแล้ว!คราวหน้า ถ้าเจอตัวเจ้าเด็กเหลือขอนั่น ข้าจะเตะมันให้กระอักสองทีแน่!“กราบทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาทฝ่าบาท กองกำลังของกระหม่อมถูกลอบโจมตีโดยนักฆ่าที่ถนนเป่ยเจีย……”ขณะที่จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังเดือดดาลกับหยุนเจิง เฉียวเหยียนเซียนก็ส่งคนมาแจ้งข่าวนักฆ่าหลายสิบคนที่ร่วมมือกันสังหารฮั่วเหวินจิ้งและครอบครัว ถูกสังหารหรือถูกจับกุมเป็นส่วนใหญ่มีเพียงไม่กี่คนที่ฉวยโอกาสความชุลมุนหลบหนีไปได้ครั้งนี้ การวางแผนของพวกเขารัดกุมยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะพลส่งสารข่าวเร่งด่วนโผล่มาขัดจังหวะ คงไม่มีทางที่นักฆ่าจะรอดไปได้เลยนอกจากนี้ พวกเขายังพบหน้าไม้ทรงอานุภาพจำนวนมากในที่เกิดเหตุเมื่อรายงานมาถ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1632
ขณะที่เฉียวเหยียนเซียนนำกำลังคุมตัวนักโทษผ่านถนนเป่ยเจีย หน้าต่างบนหอคอยของอาคารสองหลังที่อยู่สองฟากถนนค่อยๆ เปิดออกเล็กน้อยหน้าไม้จำนวนมากถูกเล็งออกมาจากช่องหน้าต่างโดยไร้เสียง เพียงแค่รอให้กรงนักโทษเข้าสู่ระยะยิง พวกเขาก็จะลงมือทันทีขบวนคุ้มกันเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ เงาสองก็เตรียมพร้อมเช่นกันเขาไม่รู้ว่าฮั่วเหวินจิ้งมีความสำคัญต่อหยุนเจิงเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากอีกาดำมากขึ้น เขาจำเป็นต้องร่วมมือสังหารเหล่านักโทษเหล่านี้แต่เขาก็รู้ดีว่า หากลงมือแล้ว การจะหลบหนีออกจากเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายแต่เขาต้องรอด!ส่วนหนึ่งเพราะเขาไม่ต้องการตาย อีกส่วนหนึ่งก็เพราะ หากเขารอด เขาจะมีโอกาสพบกับผู้ที่คอยสนับสนุนการหลบหนีของพวกเขาและบุคคลนี้ อาจเป็นกุญแจสำคัญในการเปิดโปงผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริง!เงาสองครุ่นคิดเงียบๆ พร้อมเหลือบมองหน้าไม้ในมือพวกเขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าเพื่อแฝงตัวเข้าเมืองหลวง ย่อมไม่สามารถพกพาอาวุธเหล่านี้มาเองได้หน้าไม้เหล่านี้ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า ถูกซุกซ่อนไว้ที่เนินเขาเหมียวเอ่อร์ซานสิ่งเหล่านี้เป็นอาวุธของกองทัพ!แม้ทางราชสำนักจะควบคุมอาวุธประเภทนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1631
“ฝ่าบาท เงาสามแจ้งข่าวด่วน!”จิงหยางฟู่ เสิ่นควานถือจดหมายฉบับหนึ่ง รีบรุดเข้ามาด้วยท่าทีเร่งรีบเงาสาม?นี่เป็นหนึ่งในคนที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในอีกาดำได้สำเร็จเงาสามส่งข่าวด่วนมา ดูท่าแล้ว อีกาดำคงจะลงมือแล้วแน่หากไม่มีอะไรผิดพลาด อีกาดำน่าจะต้องการสังหารฮั่วเหวินจิ้งเพื่อกำจัดภัยร้ายอย่างสิ้นซาก!หยุนเจิงครุ่นคิดไปพลาง รับจดหมายจากเสิ่นควานและเปิดออกดูเมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย หยุนเจิงก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวข่าวที่เงาสามส่งมา ตรงกับที่เขาคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวนำทัพมาด้วยตนเอง ต้องการฆ่าฮั่วเหวินจิ้งให้ได้!แม้แต่เงาสองก็ถูกเลือกให้เข้าร่วมภารกิจลอบสังหารครั้งนี้ตอนนี้ พวกเขาได้รับเพียงคำสั่งให้เตรียมพร้อม แต่ยังไม่รู้เวลาและสถานที่ลงมือที่แน่ชัดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวตั้งใจปกปิดข้อมูล ไม่ให้ผู้ใดซักถาม ใครที่ร่วมภารกิจก็แค่ทำตามคำสั่งในขณะลงมือเท่านั้นพวกเขากลัวว่าจะถูกสงสัย จึงไม่กล้าไต่ถามอะไรมากข่าวที่เงาสามส่งกลับมา สำหรับหยุนเจิงแล้ว ไม่ใช่ข่าวดีเลยเขายอมจ่ายเงินกว่าล้านตำลึงเพื่อให้ครอบครัวฮั่วเหวินจิ้งปลอดภัยและมาถึงมือเขาแต่ตอนนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1630
หญิงสาวนิ่งเงียบ ทำอย่างไรดี? นางเองก็อยากหาคนมาปรึกษา ว่าควรทำเช่นไรในสถานการณ์นี้ แต่เวลานี้… เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบแก่นางได้ ไม่นึกเลยว่า… แผนการที่นางวางมาอย่างรอบคอบมายาวนาน กลับจะพังทลายลงในมือของหยุนลี่! เฮ้อ! นางทอดถอนใจยาวในใจ แต่ในดวงตากลับปรากฏประกายเย็นยะเยือก "ไม่ว่าอย่างไร… ฮั่วเหวินจิ้งต้องไม่มีชีวิตรอดไปถึงมือหยุนเจิง! หากไร้ซึ่งความกังวลเรื่องครอบครัว ฮั่วเหวินจิ้งจะต้องเปิดโปงเราทั้งหมดแน่!" นางรู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งกำลังกังวลสิ่งใด สิ่งที่ฮั่วเหวินจิ้งกังวลที่สุดในตอนนี้ คือความปลอดภัยของครอบครัว เขาจึงไม่กล้าเปิดโปงนางออกไป แต่หากครอบครัวของฮั่วเหวินจิ้งถูกส่งไปถึงมือหยุนเจิงอย่างปลอดภัย เช่นนั้น เขาย่อมไม่มีเหตุผลใดให้ปิดปากอีกต่อไป! ระหว่างหยุนลี่กับหยุนเจิง นางเกรงกลัวหยุนเจิงมากกว่า เพราะหยุนเจิงคือผู้กุมอำนาจกองทัพ… หากหยุนเจิงรู้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้คือตัวนางเอง เช่นนั้น… นางคงหนีไม่พ้นความตาย! ไม่ใช่แค่หยุนเจิง… แม้แต่หยุนลี่ หรือแม้กระทั่งองค์จักรพรรดิ… ก็คงไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน! เมื่อได้ยินเช่
