All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 391 - Chapter 400

อีกอย่าง คนอื่นเขาเพียงแค่หาคนมาเรียกร้องความยุติธรรมเท่านั้น เขาจะตัดศีรษะคนอื่นเขาทำไมกัน?ไม่ชอบใจก็แค่ทำให้ตกใจสักหน่อยเป็นพอ!จะตัดศีรษะจริงๆ ได้อย่างไร!“อืมๆ!”ทุกคนพยักหน้า แล้วออกไปจากกระโจม“ท่านจะให้ดาบห้าร้อยเล่มกับพวกเขาจริงหรือ?”จนถึงบัดนี้ เสิ่นลั่วเยี่ยนถึงได้ถามหยุนเจิงอย่างสงสัยนางรู้สึกว่าหยุนเจิงจอมร้ายกาจนี่ไม่มีทางมอบดาบให้ฮั่วกู้แน่นอน“ให้สิ!”หยุนเจิงพยักหน้ายิ้มๆ “ข้าน่ะเชื่อได้ที่สุดแล้ว บอกว่าจะให้ก็ต้องให้!”เสิ่นลั่วเยี่ยนขมวดคิ้ว เอ่ยไม่พอใจ “คนของเรายังมีคนมากมายที่ไม่มีอาวุธนั้นเลย!”ปัจจุบัน นอกเหนือจากนางและหยุนเจิงแล้ว คนที่สามารถติดตั้งอาวุธที่สร้างจากเหล็กมีลวดลายก็มีเพียงทหารจวนหนึ่งพันนายของหยุนเจิงและองครักษ์ข้างกายอย่างพวกเกาเหอเท่านั้นแม้แต่ทหารรักษาพระองค์สิบกว่านายที่นางคัดเลือกจากตระกูลเสิ่น ก็ไม่มีอาวุธนี้ใช้ด้วยซ้ำ“รอให้ตีดาบเสร็จก็มีแล้วไม่ใช่หรือไง?”หยุนเจิงเอ่ยยิ้มแย้ม “ฮั่วกู้จะส่งช่างตีเหล็กมาไม่ใช่หรือ? ถึงตอนนั้นผนวกกับช่างตีเหล็กของเรา เพียงแค่ชำนาญแล้วไม่นานก็จะสามารถสร้างอาวุธของทุกคนออกมาได้.“เช่นนั้นสามารถ

เมื่อเผชิญกับคำเชิญจากท่านอ๋องอย่างหยุนเจิงแล้ว หม่าเซียนเองก็ไม่กล้าปฏิเสธจึงทำได้เพียงตอบตกลงหยุนเจิงรีบสั่งให้คนพาพวกเขาไปพักผ่อนเตรียมตัวทานอาหารหลังจากที่พวกเขาแยกตัวจากไปแล้ว หยุนเจิงก็ได้สั่งการตู้กุยหยวนว่า “ตอนที่ทานอาหาร อย่าให้พวกเขาอยู่ด้วยกันทั้งหมดล่ะ ให้คนของเรานั่งร่วมวงกับพวกเขาด้วย”“ขอรับ!”ตู้กุยหยวนพยักหน้ายิ้มแย้ม“ท่านมันร้ายกาจจริงๆ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนมองหยุนเจิงยิ้มๆหลังจากทานอาหารมื้อนี้ไป เกรงว่าคนของฮั่วกู้คงได้อิจฉาคนในฐานทัพนี้แล้ว!ไม่นาน ในฐานทัพก็เริ่มจัดแจงอาหารฐานทัพที่มีคนนับหมื่นเช่นนี้ เวลาทานอาหารจึงไม่มีกฎระเบียบอะไรมากนัก ต่างก็นั่งกันกลุ่มละหลายสิบคนโดยมีอาหารตั้งวางอยู่ตรงกลาง ทุกคนจะมีข้าวต้มและหมั่นโถวสองชิ้นใหญ่เป็นของตนเอง แล้วทานร่วมกับกับข้าวในถาดส่วนใหญ่แล้ว ในถาดเหล็กจะมีแต่ผักดองและเครื่องเคียงเท่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงอากาศหนาวเย็นในซั่วเป่ย ตอนนี้ยังพอมีผักสดกินอยู่บ้าง แต่หากผ่านไปอีกหนึ่งเดือน คงได้กินแต่ผักดองกับเครื่องเคียงทุกวันแน่ การที่สามารถกินผักสดได้นั้น เป็นเรื่องที่หรูหรามากแล้ว!เมื่อเห็นผักถาดใหญ่ใ

“กับผีน่ะสิ!”เมี่ยวอินเบะปาก “ว่ามา ท่านอยากให้พวกข้าทำอะไร?”ก่อนที่จะมาซั่วเป่ย พวกนางก็บอกหยุนเจิงแล้วว่าจะเชื่อฟังคำสั่งของหยุนเจิงตอนนี้หยุนเจิงจะมอบหมายงานให้พวกนาง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก“พวกเจ้าทำยาขับเหงื่อเป็นไม่ใช่หรือ?”หยุนเจิงยิ้มเยาะๆ “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าก็ทำยาขับเหงื่อจำนวนมากซะ ยิ่งเยอะยิ่งดี ดีที่สุดต้องเป็นยาที่ไร้สีไร้กลิ่น!”ยาขับเหงื่อ?สตรีทั้งสองมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าหมดคำพูดพวกนางคิดว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก!ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ แค่นี้“ท่านคิดจะหลอกใครอีกล่ะ?”เมี่ยวอินถามอย่างสงสัย“ต้องเตรียมไว้สำหรับคนเป่ยหวนอยู่แล้ว!”หยุนเจิงเอ่ยยิ้มๆ “รอให้อากาศเย็นลงกว่านี้อีกหน่อย ข้าคิดว่าจะส่งคนไปเป่ยหวน หากสามารถวางยาคนของเป่ยหวนสักฝ่ายหนึ่ง เราก็สามารถชิงม้ารบมาได้แล้ว!”“…”ทั้งสองได้ยินดังนั้น ใบหน้าพลันกระตุกขึ้นมาผ่านไปนานครึ่งวัน เมี่ยวอินถึงจะเอ่ยอย่างหมดคำพูดว่า “ท่านคิดอะไรอยู่น่ะ? ท่านคิดว่ายาขับเหงื่อเป็นผงแป้งหรือไงที่คิดจะทำเท่าไหร่ก็มีเท่านั้นน่ะ? ถึงพวกข้าจะสามารถทำได้ แต่ก็ต้องมีวัสดุมากเพียงนั้นถึงจะทำได้นะ!”เขาคิดน

หากไม่ใช่เพราะพยายามควบคุมเอาไว้ เกรงว่าเขาคงสั่งสอนเว่ยซั่วไปแล้วตนเตือนเขาไปกี่ครั้งกี่หนแล้ว แต่เขาก็ยังเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชวังหัวใจองค์จักรพรรดิไม่ง่ายเหมือนที่เขาคิด!ได้ยินสิ่งที่เว่ยเหวินจงพูดแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเว่ยซั่วก็จางหายไปคำพูดของพี่ใหญ่เตือนสติเขาไว้นั่นน่ะสิ!ตอนนี้เขาสามารถติดต่อกับไท่จื่อโดยลับได้ ต่อไปหากไท่จื่อครองบัลลังก์ได้แล้วจะไม่สงสัยเขาหรอกหรือ?สำหรับแม่ทัพใหญ่ประจำเขตชายแดนอย่างพวกเขาแล้ว ทันทีที่จักรพรรดิสงสัย โทษสถานเบาคือถูกยึดอำนาจทางทหารทันที โทษสถานหนักแม้แต่ชีวิตของคนในครอบครัวก็ไม่อาจปกป้องไว้ได้!เว่ยซั่วยิ่งคิดยิ่งหวาดกลัว ค่อยๆ เผยสีหน้าลนลานออกมา“เช่นนั้นเราจะทำอย่างไรดี?”เว่ยซั่วมองพี่ใหญ่อย่างร้อนรนใจ“ทำอย่างไร เจ้าบอกข้าซิว่าจะทำอย่างไร?”เว่ยเหวินจงโมโหมาก “ตอนนี้ เจ้าช่วยไท่จื่อกำจัดหยุนเจิง หากเขาได้ครองบัลลังก์เขาจะสงสัยเจ้า! แต่หากเจ้าไม่ช่วยเขากำจัดหยุนเจิง เจ้าจะมั่นใจหรือว่าเขาจะไม่เกลียดชังเจ้า เจ้ามั่นใจหรือว่าหลังจากที่เขาครองบัลลังก์แล้วจะไม่คิดบัญชีกับเจ้า…”ไม่ว่าทางไหนก็เป็นทางตายทั้งนั้น!จะเด

เมื่อเห็นสีหน้าไม่พึงพอใจของหลูซิ่งแล้ว หยุนเจิงพลันมีแผนขึ้นในใจเห็นได้ชัดว่าสำหรับการฝึกซ้อมทหารทั่วไปนี้ หลูซิ่งจะไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักไม่พอใจก็ดี!ต่อจากนี้ หยุนเจิงเองก็ไม่พูดมากทำเพลง แล้วหันไปตั้งใจสังเกตการฝึกซ้อมหลูซิ่งดูมีฝีมืออยู่เช่นกันทหารทั่วไปเหล่านี้มีเวลาฝึกซ้อมไม่นานนัก แต่ก็ถือว่าเป็นรูปเป็นร่างบ้างแล้วรอให้หลูซิ่งฝึกซ้อมทหารเสร็จสรรพ หยุนเจิงถึงเริ่มพูดคุยกับเขาอีกครั้ง“ใช่สิ ทักษะการต่อสู้ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”หยุนเจิงเอ่ยถามกะทันหัน“เอ่อ…”หลูซิ่งเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรดีเช่นกันจึงได้แต่ตอบไปว่า “พอใช้ได้!”“โอ๋?”หยุนเจิงยกมุมปาก “หรือว่าจะลองสู้กับองครักษ์ข้างกายของข้าสักหน่อย ข้าจะได้เปิดตาบ้าง?”หลูซิ่งได้ยินดังนั้นก็ส่ายศีรษะกล่าวว่า “ทักษะของข้าธรรมดา ไม่กล้าแสดงฝีมืออันอับอายต่อหน้าท่านอ๋องหรอกขอรับ”“พูดอะไรกัน?”หยุนเจิงโบกมือแล้วให้โจวมี่หยิบดาบออกมา “ลองดาบเล่มนี้ดู”หลูซิ่งรับดาบมา เพียงแค่ดูลวดลายอันสวยงามของตัวดาบแล้ว สีหน้าของเขาก็เผยความดีใจออกมาแล้วหลังจากที่ลองความคมแล้ว หลูซิ่งก็รักจนไม่อยากปล่อยมือพลางเอ่ยชื่นชมอย่างไ