บทที่ 393

คนเยอะกำลังมาก เพิ่งผ่านช่วงเย็นไป ต้นแบบของโรงหลอมก็ปรากฏขึ้นแล้ว

ถึงจะหยาบไปหน่อย แต่ขอแค่ใช้งานได้ก็เป็นพอ!

เรื่องอื่นสามารถใช้ไปแก้ไปได้

ขณะที่เข้าใกล้ช่วงค่ำ ฮั่วกู้ก็ได้ส่งคนนำชุดเกราะหนึ่งพันชุดมาให้

คนที่รับผิดชอบนำชุดเกราะมาส่งคือหม่าเซียนและทหารร้อยนายของเขา

พวกเขาเพิ่งเข้าใกล้ที่หมาย ก็ได้กลิ่นหอมกรุ่นของเนื้อ

กลิ่นหอมที่ลอยแตะจมูกทำให้ผู้คนอดกลืนน้ำลายไม่ได้

“หม่าโถวเอ๋อร์ ทหารพวกนี้กินอะไรอยู่กัน? กลิ่นหอมเชียว!”

ทหารหวังกุ้ยพลางกลืนน้ำลายพลางถามหม่าเซียน

“ไร้สาระ!”

หม่าเซียนตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “ปกติเจ้าชอบบอกว่าตนเป็นจมูกสุนัขไม่ใช่หรือ? กลิ่นหอมของเนื้อชัดเจนปานนี้ดมไม่ออกหรือ?”

“ข้ารู้ว่านี่กลิ่นหอมจากเนื้อ!”

หวังกุ้ยกลืนน้ำลายอีกครั้ง “แต่ข้าไม่เชื่อหรอกว่าทหารพวกนี้จะได้กินเนื้อน่ะ!”

กินเนื้อสำหรับทหารธรรมดาทั่วไปแล้วเป็นเรื่องฟุ่มเฟือยมาก

แม้จะเป็นกองทหารมณฑลทางเหนืออย่างมากก็ได้กินเนื้อเพียงแค่เดือนละสองครั้งเท่านั้น

อีกอย่าง เนื้อยังน้อยมากเสียจนน่าสงสาร คนหนึ่งได้กินเนื้อดิบเพียงหนึ่งถึงสองชิ้นเท่านั้น!

เนื้อที่ต้มสุกแล้วก็หดเหลือขนาดเท่ารูฟันเท่าน