บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 381 - บทที่ 390

หยุนเจิงกระพริบตา กล่าวด้วยสีหน้ายิ้มชั่ว “เจ้าหอมข้าก่อน ข้าจะบอกเจ้า!”“เจ้า...”ใบหน้างดงามของเสิ่นลั่วเยี่ยนแดง กล่าวด้วยความหงุดหงิด “เจ้าดื่มมากแล้ว! มีวิธีก็รีบพูดมา!”ไอสารเลว!ยิ่งอยู่ยิ่งหน้าไม่อายแล้ว!พวกพี่สะใภ้ยังอยู่ที่นี่ด้วย!นึกไม่ถึงว่าเขาจะบอกให้นางหอมเขา?“เจ้าก็หอมเขาสักหน่อยสิ”เมี่ยวอินดูเรื่องครึกครื้นไม่รังเกียจเรื่องใหญ่ กล่าวหยอกล้อ “ถึงเช่นไรพวกเจ้าก็เป็นสามีภรรยา ยังมีสิ่งใดต้องเกรงใจ? ให้เขาบอกวิธีออกมาเร็วหน่อย พวกเราก็จะได้วางใจเร็วหน่อย!”“จะหอมเจ้าก็หอมสิ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนหน้าร้อนผ่าน มองเมี่ยวอินอย่างขุ่นเคืองเมี่ยวอินยิ้มมุมปาก เหน็บแนม “ต่อให้ข้าอยากหอมขึ้นมา แต่ข้าไม่มีชื่อไม่มีตำแหน่ง ไม่เหมาะสม! อีกอย่าง หากข้าหอมแก้มเขา ก็ไม่ใช่เรื่องของเจ้าแล้ว”อย่างน้อยเมี่ยวอินก็เคยอยู่สถานกลางคือมานาน แม้เป็นนางโลมที่ไม่รับแขก แต่ก็มักได้ยินนางโลมเหล่านั้นพูดจาหยอกล้อกับแขกบ่อยๆนางไม่ได้หน้าบางเหมือนเสิ่นลั่วเยี่ยน“ข้าพิเศษ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนทั้งอายทั้งรำคาญ จึงจ้องเขม็งเมี่ยวอินเมี่ยวอินไม่ใส่ใจ เพียงแค่ยิ้มยั่วไม่หยุด“พอแล้ว เจ้าเลิก

“ไป เรียกพวกตู้กุยหยวนมา”หยุนเจิงสั่งเกาเหอไม่นาน ตู้กุยหยวนรีบเข้ามายังไม่ทันใด้ทำความเคารพทุกคน หยุนเจิงโบกมือกล่าว “บอกตำแหน่งหน่วยงานเดิมของพวกเจ้ากับพวกเขา!”“ขอรับ!”ทั้งสี่คนรับคำสั่งพร้อมเพรียง“ผู้บัญชาการกองทหารโลหิต ตู้กุยหยวน!”“หัวหน้ากองทหารโลหิตกองสอง อวี๋ซื่อจง!”“ข้าค่อนข้าแย่หน่อย เป็นเพียงแค่หัวหน้าหมู่กองทหารโลหิต จั่วเริ่น!”“นายกองทหารราบกองทหารเสินอู่ เฝิงอวี้!”ทั้งสี่คนพากันรายงานตำแหน่งเดิมและชื่อแซ่เมื่อได้ฟังคำของทั้งสี่คน พวกโจวจี้ซานสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก“เจ้า...เจ้าคือผู้บัญชาการตู้แห่งกองทหารโลหิต?”โจวจี้ซานมองตู้กุยหยวนด้วยสีหน้าตกตะลึงแม้กองทหารโลหิตจะกลายไปจากลำดับของกองทหารมณฑณทางเหนือเมื่อห้าปีก่อน แต่ผ่านไปห้าปี ชื่อเสียงของกองทหารโลหิตก็ยังคงดังชัดเจนอยู่ในหูผู้ที่สามารถเข้ากองทหารโลหิต ล้วนเป็นบุคคลหนึ่งในร้อย!ต่อให้เป็นแค่ทหารธรรมดาของกองทหารโลหิต หากอยู่ในกองอื่น อย่างไรก็เป็นนายกองที่นำทัพทหารกองร้อย!เช่นตู้กุยหยวน แม้จะนำทหารแค่ห้าร้อยคน แต่หากไม่ได้อยู่ในกองทหารโลหิต อย่างนั้นเขาก็ใกล้เคียงเป็นแม่ทัพที่บัญชาการทหา

พอยุ่งทีไร เวลาครึ่งชั่วยามก็ผ่านไปไวเหมือนโกหกจนกระทั่งทั้งสองวางแผนตำแหน่งของงานแต่ละฝ่ายเสร็จ หยุนเจิงถึงจะกลับฐานแต่ทว่า หยุนเจิงไม่ได้ไปพบฮั่วกู้โดยตรง เพียงแค่สั่งการเกาเหอว่า “ไปหยิบชุดเกราะทองอันล้ำค่าของข้ามา!”“ขอรับ!”เกาเหอพยักหน้าตอบรับไม่นาน เกาเหอก็นำชุดเกราะทองอันล้ำค่ามาพร้อมสวมใส่ให้กับหยุนเจิงนี่เป็นครั้งแรกที่หยุนเจิงสวมใส่หลังจากที่ได้รับพระราชทานชุดเกราะจากจักรพรรดิเหวิน“องค์ชาย ชุดเกราะนี้สง่ามากจริงๆ!”เกาเหอเอ่ยชมด้วยความจริงใจ นัยน์ตามีกลิ่นอายของความอิจฉาเผยออกมาเล็กน้อยชุดเกราะทองอันล้ำค่านี้เป็นชุดเกราะที่ล้ำค่าที่สุดของราชวงศ์ต้าเฉียนแล้วทั้งกองทหารมณฑลทางเหนือ นอกจากท่านอ๋องกับพระชายาแล้ว ผู้ที่มีสิทธิ์สวมชุดเกราะนี้มีไม่เกินสามคน!“เจ้าอย่าได้อิจฉาเลยนะ”หยุนเจิงหัวเราะฮ่าๆ แล้วเอ่ยหยอกล้อว่า “ข้าไม่สามารถสร้างชุดเกราะนี้ได้หรอกนะ อย่างมากก็ทำได้เพียงให้เจ้ายืมใส่ครู่หนึ่งเท่านั้น”เกาเหอได้ยินดังนั้นพลันรีบส่ายศีรษะยิ้มแห้ง “ข้าน้อยไม่กล้าใส่หรอกขอรับ”“ไม่เป็นไร!”หยุนเจิงหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “แอบใส่ตอนอยู่ด้วยกันให้รับรู้ถึงเกียร

แม่ทัพที่ถูกปลดเหล่านี้อยากขัดขืน แต่ก็ไม่กล้า ทำได้เพียงปล่อยให้เกาเหอและโจวมี่ยึดอาวุธของพวกเขา“ตัดซะ!”หยุนเจิงตะคอกเสียงต่ำอีกครั้งอะไรนะ?คราวนี้ แม้แต่เกาเหอกับโจวมี่ก็อ้ำอึ้งด้วยเช่นกันท่านอ๋องจะตัดศีรษะพวกเขา?ท่านอ๋องคิดจะฆ่าไก่ขู่ลิงรึ?ส่วนแม่ทัพที่ถูกปลดเหล่านั้นก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด ต่างก็ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ฮั่วกู้แม้แต่ฝันพวกเขาก็ไม่คาดคิดว่าเพียงแค่ไปฟ้องฮั่วกู้ หยุนเจิงก็จะตัดหัวพวกเขานี่มันไม่เห็นแก่กฎหมายเลยชัดๆ!“ท่านอ๋อง!”คราวนี้ฮั่วกู้โมโหจริงๆ แล้ว เขายืนบังข้างหน้าคนอื่นๆ ด้วยสีหน้าเยือกเย็น “ถึงแม้ท่านอ๋องจะมีฐานะสูงส่ง แต่ก็ไม่อาจเข่นฆ่าแม่ทัพในกองทหารตามอำเภอใจได้! หากท่านอ๋องทำตามอำเภอใจเช่นนี้ อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”“เจ้ากำลังขู่ข้าอยู่นั้นรึ?”มีไอเย็นวาบผ่านสายตาของหยุนเจิง ดวงตาทั้งสองข้างจ้องที่ฮั่วกู้เขม็ง “ข้ายืนอยู่ตรงนี้ไม่ขยับ แถมให้โอกาสแก่เจ้า ดูซิว่าเจ้าจะกล้าชักดาบต่อหน้าข้าหรือไม่!”เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ค่อยดี โจวมี่จึงรีบสั่งการให้องค์รักษ์รอบๆ ไปตามเสิ่นลั่วเยี่ยนเห็นได้ชัดว่าหยุนเจิงกำลังกริ้วโกรธ!พวกเขากลัว

ระหว่างที่พูด ฮั่วกู้ก็รีบโค้งคำนับขอโทษหยุนเจิงทันทีเห็นท่าทีของฮั่วกู้แล้ว เสิ่นลั่วเยี่ยนจึงรีบเบือนหน้าหนีพยายามกลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์หยุนเจิงไอ้สารเลวนี่ร้ายกาจจริงๆ!ฮั่วกู้มาพบเขาเพื่อต้องการคำอธิบายจากเขา ทว่าไม่เพียงแต่ถูกเขาทำจนตกใจไปยกใหญ่ แถมบัดนี้ยังย้อนกลับมาขอร้องเขาด้วย?ไม่รู้จริงๆ ว่าเหตุใดในสมองของไอ้สารเลวคนนี้ถึงได้มีแผนการร้ายกาจมากมายเพียงนี้เขาอาศัยอยู่ในเรือนปี้ปัวมาหลายปี วันๆ คงเอาแต่คิดวิธีเล่นงานคนอื่นสินะ?เมื่อเห็นว่าเรื่องใหญ่พอควรแล้ว หยุนเจิงเองก็ไม่เสแสร้งอีกต่อไป เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก “เดิมทีข้าคิดจะเอาดาบล้ำค่าเช่นนี้พันเล่มมาแลกชุดเกราะกับเจ้าพันชุด หากทางราชสำนักนำชุดเกราะมาสนับสนุนกระทรวงข้าครบเมื่อไหร่ ข้าค่อยนำชุดเกราะไปคืนเจ้า แต่ดาบพวกนั้นก็ให้เจ้าเหมือนเดิม! แต่เจ้ากลับย้อนมาข่มขู่ข้า?”เมื่อฟังคำพูดของหยุนเจิงแล้ว หัวใจของฮั่วกู้พลันกระตุกไหวชุดเกราะหนึ่งพันชุดแลกดาบรบหนึ่งพันเล่ม?ที่สำคัญ เมื่อถึงตอนนั้นยังจะคืนชุดเกราะให้กับเขาด้วย!คิดคำนวณไปมาก็เท่ากับเขามอบดาบล้ำค่าพันเล่มนี้ให้เขาเปล่าๆ!นี่มันธุรกิจที่มีแต่ได้กั